Tíminn - 11.01.1976, Blaðsíða 15

14
TÍMINN
Sunnudagur 11. janúar 1976.
Sunnudagur 11. janúar 1976.
TÍMINN
15
Fyrsta verkefni
sinnar tegundar
á íslandi
TÖLVA NOTUÐ í
ÞÁGU MÁLVÍSINDA
ÞAÐ VERÐUR Ijósara
með hverju misserinu sem
liður, að tölvur eru til
margra hluta nytsamleg-
ar. Þó er ekki því að leyna,
að mörgum stendur stugg-
ur af þessu nútímalega
tæki, og sjálfsagt er hægt
að beita því bæði til góðs og
ills, eins og f lestum eða öll-
um mannlegum uppfinn-
ingum, en hvað sem því
líður, mun öllum bera
saman um, að tölvur opni
mönnum ýmsar leiðir og
geri þeim kleift að glima
við verkefni, sem áður var
litt eða ekki hugsanlegt að
leggja til atlögu við.
Kynnin af Styre
Allén og starf-
semi hans kveiktu
áhuga Baldurs
Nýjustu fréttir, sem heyrzt
hafa af þessum vettvangi eru
þær, að nú sé farið að láta tölvur
telja orð i bókum. Nú þegar mun
lokið einu sliku verkefni, hinu
fyrsta sinnar tegundar hér á
landi, undir stjórn Baldurs Jóns-
sonar lektors. Hér er um svo
merkilega nýjung að ræða, aö rétt
þótti aö sækja Baldur heim og
leita nánari fregna hjá honum. Og
fyrsta spurningin, sem lögð var
fyrir lektorinn, var þessi:
— Hvenær datt þér fyrst i hug
að leggja út I slikt verk?
— Það er oröið nokkuð langt
siðan. I rauninni datt mér þetta
fyrst i hug þegar ég var lektor i
Gautaborg á árunum 1960-1963.
Þá kynntist ég þar ungum Svia,
sem heitir Sture Allén, og er nú
orðinn prófessor i máltölvunar-
fræðum i Gautaborg, og veit ég
ekki betur en að það sé fyrsta
prófessorsembættið i veröldinni i
þeirri grein. Við unnum dálitið
saman, meðal annars að sænsk-
islenzkri orðabók, sem að visu er
ekki enn komin út, en aðrir hafa
tekið við þvi verki, og mér skilst,
að bókin sé skammt undan.
Á þessum árum var Sture Allén
að vinna að prófritgerð sinni,
hann var að gefa út sænskan texta
frá 17. öld, og kom sér upp tæm-
andi orðalykli að þessum texta
með aðstoð tölvu. Ég vissi um allt
þetta, enda kynnti Sture Allén það
alltaf öðru hverju.
Ég fór svo heim til fslands, en
Sture Allén hélt starfi sinu áfram,
og margir af fyrrverandi nem-
endum minum i Gautaborg urðu
nánustu samstarfsmenn hans i
hópi sem Sviar kalla Forsknings-
gruppen för modern svenska.
Þessi hópur hefur svo hlaðið utan
á sig, og nú er orðin úr þessu stór
stofnun, sem hefur á að skipa um
fimmtán manna starfsliði, sem
tiðni-orðabók, það er að segja
bók um tiðni orða i sænsku nú-
timamáli, og efnið i hana var
fengið úr sænskum dagblöðum
frá árinu 1965. Af þessu verki eru
þegar komin þrjú stór bindi, og
hið fjóra fjórða er á leiðinni. Þessi
stofnun, sem er nú orðin sérstök
deild i Gautaborgarháskóla,
vinnur að mörgum merkilegum
verkefnum auk orðabókarinnar.
Hreiðriö eftir ólaf
Jóhann Sigurðsson
varð fyrir valinu
— Kynnin af þessari stórmerku
starfsemi Svia hefur auðvitað
kveikt áhuga þinn?
— Já, það er alveg rétt. Þegar
ég kom hingað heim, tók ég við
starfi, sem að visu krafðist allrar
orku minnar, fyrst við Orðabók
Háskólans og siðar varð ég lektor
hér og hafði meira en nóg að gera
við skyldustörf min, en alltaf
gældi ég þó við þá hugsun að geta
þreifað mig áfram með tölvu-
notkun i þágu málvisinda.
Ekki blés þó byrlega fyrir
þeirri hugmynd fyrr en i ársbyrj-
un 1972, þegar hér tók til starfa
rannsóknarstofnun i norrænum
málvisindum. Ég lenti i stjórn
þeirrar stofnunar, og fljótlega
var farið að ræða um viðfangs-
efni, sem stofnunin gæti fengizt
við, þar á meðal þetta, — tölvu-
notkun.
Strax i upphafi var ieitað eftir
þvi við forstöðumann Reiknistofu
Raunvisindastofnunar háskólans,
hvort hugsanlega væri einhver
áhugi á þvi að þessar tvær
stofnanir ynnu saman að tilraun á
þessu sviði. Það sem vakti fyrir
mér var ekki sizt að kanna tiðni
orða i islenzku nútimaritmáli.
Þessu var mjög vel tekið, og um
það bil ári seinna vorum við
komnir af stað með tilraunaverk-
efni.
— Hvert var það verkefni?
— Ég valdi afmarkaðan texta,
skáldsöguna Hreiðriö eftir Ólaf
Jóhann Sigurðsson. Þegar að þvi
kom að velja viðfangsfnið, renndi
ég fljótt hýru auga til Ólafs Jó-
hanns Sigurössonar. Hann er
virtur höfundur, og hlaut m.a.s.
sérstaka viðurkenningu fyrir
þessa bók. Auk þess þótti þessi
texti hæfilega langur sem til-
raunaverkefni og nægilega fjöl-
breyttur til þess að af honum
mætti læra, hvernig taka skyldi á
ýmsum vandamálum, sem upp
koma, þegar texti er „tölvaður,”
eins og ég vil kalla þetta. Siðast
en ekki sizt réð það miklu um
valið, að ég vissi, að Ólafur Jó-
hann Sigurðsson er með allra
vandvirkustu rithöfundum á is-
lenzka tungu, en mér var áhuga-
mál að hafa i höndum vel unnið
verk, þegar ég gerði fyrstu til-
raun mina i þá átt að „tölva” is-
lenzkan texta.
Næst var fyrir hendi að ákveða
hvernig ætti að gata textann, —
að semja götunarlykilinn. Við
byrjuðum á götun og forritun á
útmánuðum 1973, og héldum þvi
áfram fram eftir árinu. Við
könnuðum tiðni orða i textanum
og einnig var hugmyndin að gera
svokallaðan orðstöðulykil að öll-
um textanum, eða orðalykil, eins
og sumir vilja kannski heldur
segja, en á útlendu máli heitir
þetta concordance. Með orðstöðu-
lykli, er ekki einungis átt við upp-
flettiorðið sjálft, ásamt textatil-
visun, heldur er lika sýnt, i hvaða
samhengi það er.
Er Hreiðrið
orðmörg bók?
— Hvernig reyndist svo Hreiðr-
ið ykkur. Er þetta orðmörg bók?
— Það fer liklegast eftir þvi,
hvaða merkingu við leggjum i
orðið „orð”. Það er notað um svo
mörg hugtök, að við verðum að
byrja á þvi að gera okkur grein
fyrir þvi, hvað ég á við, þegar ég
tala um „orð”. Til þess að geta
notað tölvu við orðtalningu, þarf
að skilgreina „orð” handa henni á
alveg vélrænan hátt. Það er gert
þannig, að allt er kallað „orð”,
sem við getum sagt að sé stafaröð
á milli bila. Skiptir þá engu máli,
hvort um er að ræða tölustafi,
bókstafi eða hrærigraut úr tölu-
stöfum, bókstöfum og greinar-
merkjum. Sérhver röð tákna á
milli bila er i þessum skilningi
„orð.” Almennt köllum við þetta
„ritorð”. Orð i þessari merkingu
voru 53.226. Hinsvegar má
spyrja, hversu margar mismun-
andi orðmyndir hafi verið þarna á
ferðinni. Svarið við þvi er 11.341.
Ef spurt er, hvort höfundur sé
orðmargur, er væntanlega ekki
verið að spyrja um orð i þessum
merkingum, heldur liklega miklu
fremur uppflettiorð i orðabók,
það er að segja, hversu oft notar
höfundur til dæmis orðið „hest-
ur” eða sögnina „að koma”, og
allar hugsanlegar beygingar-
myndir af þessum tveim orðum
og hversu mörg slik orð hann not-
ar. Ef átt er við þetta, er ljóst, að
orðin i Hreiðrinu eru allmiklu
færri en 11.341, en þá hlið málsins
höfum við enn ekki kannað. Það
er næsta viðfangsefni, en það
kostar mikla vinnu að komast að
þvi.
— Veitir þessi vélræna talning,
sem ég vil kalla svo, nokkur svör
við þvi, hvort einhver tiltekinn
höfundur skrifar auðgt mái eða
fátæklegt?
— Sú talning, sem þegar hefur
farið fram, gerir það ekki, eða að
minnsta kosti tæplega, enda var
rannsókninni ekki beint að þvi
marki.
Við teljum, að sú orðtiðnirann-
sókn, sem þegar hefur farið fram
á Hreiðrinu, sé á svokölluðu rit-
orðastigi, en auövitað er hægt að
halda henni áfram, og verður
vonandi gert, það er að segja að
koma henni á æðra 6tig, þannig að
ekki séu aðeins talin ritorðin,
heldur séu lika talin orð i merk-
ingunni uppflettiorö i orðabók.
Með þvi móti má e.t.v. komast
nær þvi að festa fingur á orðauðgi
höfundarins, ef einhver kærir sig
um það. En að visu þyrftum við
þá að hafa annað til samanburð-
ar. Um orðauðgi verks er ekki
hægt að dæma með þvi að rann-
saka þaö eitt og ekkert annað.
Ég sagði áðan, að i bókinni
væru 53.226 lesmálsorð, en ekki
nema 11.341 orðmynd. Þetta
sýnir, að höfundur notar hverja
orðmynd allt aö þvi fimm sinnum
að meðaltali. Mér þykir liklegt,
að það sé lág tala miðað við það,
sem gengur og gerist, þó að ég
geti ekki fariö nánar út i það. En
þess má geta, að 65% orðmynd-
anna hafa tiðnina 1.
Talið hefur verið, að 100 al-
gengustu orð i texta, sem er
stærri en 20.000 lesmálsorð, séu
þvi sem næst helmingur allra les-
málsorða textans. Samkvæmt þvi
ætti samanlögð tiðni 100 algeng-
ustu orðanna i Hreiðrinu að vera
helmingurinn af 53.226 þ.e. 26.613.
Svo er þó ekki. 100 algengustu
orðin eru ekki nema 47.3% af öll-
um textanum. A heimsstyrjald-
arárunum siðari lét bandariskur
prófessor, Einar Haugen, telja (i
höndunum) orðin i Eglu, Njálu og
Heimskringlu. Samkvæmt þeirri
talningu var sams konar hlutfall i
þessum textum 53,2%, en þeir
voru alls um 400 þús. lesmálsorð.
Þessar niðurstöður benda til öllu
meiri tilbreytingar i Hreiðrinu en
fornritunum, en hafa verður i
huga, að þessar tvær kannanir
eru ekki alls kostar sambærileg-
ar, svo að betra er að geyma sér
ályktanir, þar til viðtækari
rannsóknir hafa farið fram.
Hvar er
islenzkan stödd?
— En tölvan opnar leið til ann-
arra og viðtækari rannsókna?
— Já, og það sem að minum
dómi er merkilegast við notkun
tölvunnar, er að hún gefur kost á
þvi að farið sé inn á rannsóknar-
svið, sem annars væri að minnsta
kosti mjög torsótt, ef ekki alveg
ógerningur að fást við, svo að
gagn sé að. Ég á hér meðal
annars við ýmis stærðarhlutföll i
máli, sem við vitum litið sem
ekkert um.
— Hvað eru „stærðarhiutföli i
málinu”?
— Með þessum orðum átti ég til
dæmis við það, hversu oft við not-
um nafnorð, samtengingar, lýs-
ingarorð og svo framvegis. Og þá
ekki siður hversu oft við notum
nefnifall, þolfall, þágufall og
eignarfall. Hvernig vegnar
þessum föllum okkar? Ef til vill
eitt eða fleiri þeirra i hættu, eða
jafnvel á þeirri leið að deyja út?
Eða er tiðni þeirra hin sama og
var á gullöld bókmennta okkar?
Um fjölmargt fleira mætti
spyrja, ég nefndi aðeins dæmi, en
þetta eru atriði, sem okkur varð-
ar um, og það ekki svo litið, ef
okkur er á annað borð hugleikið
að halda tungu okkar og stuðla að
viðgangi hennar.
Að visu væri hægtað rannsaka
þetta með venjulegri handavinnu,
eins og flest annað, sem gert er
með tölvu, en það er bara svo
óheyrilegt verk, að segja má að
alls ekki sé leggjandi út i það
nema með aðstoð véla.
— Þannig væri hægt að fá að
vita á hvaða vegi málið vSeri
statt?
— Já, einmitt. Ég held, að ef
unniðværiaðslikum rannsóknum
á máli, bæði nú og frá eldri tima-
bilum, þá væri hægt að komast að
ýmsu, sem varpa myndi ljósi á
málþróunina, eins og hún hefur
verið og eins hvert stefnir á okkar
dögum.
Gifurleg vinna
En þess þurfum viö að vera
minnug, að enginn hlutur fæst
nema með mikilli vinnu, og þetta
er ekkert einyrkjastarf, sem hér
er um að ræða, það hef ég sannar-
lega fengið að reyna, siðan ég
byrjaði á þessu.
Sture stiórnar. Þar er nnnið að
Þessar þrjár bækur veita sjálfsagt ekki nema takmarkaða hugmynd
um það feikilega verk, sem Baldur Jónsson og samverkamenn hans
hafa innt af höndum. Lesendur geta séð, að á kilinum stendur „Tíðni
orða I Hreiðrinu”, og ef til vill geta þeir lesið þar fleira, ef myndin
veröur ve! skýr i biaðinu.
Timamynd Róbert.
— Þú hefur unnið þetta allt
einn?
— Já, aðöðru leyti en þvi, að ég
hef að sjálfsögðu ekki prentað það
sem prentað hefur verið, og ekki
heldur bundið bækurnar, en að
öðru leyti hef ég unnið einn að þvi
að koma orðtiðniskránum út, eftir
að vélarnar voru búnar að vinna
sitt verk.
— Og vélunum hefur auðvitað
veriö stjórnað af sérfræðingum?
— Já, öll forritavinna og fleira
sem beinlmis kom tölvunni við,
var unnið áf tveim reiknifræðing-
um, þeim Birni Ellertssyni og
Sven Þ. Sigurðssyni. Þeirra vinna
er orðin óhemjumikil, og
sjálfsagt er hlutur þeirra ekki
smærri en minn. Vinna þeirra var
öldungis ómetanleg og auk þess
brautryðjendastarf hér á landi.
Rétt er að það komi fram, fyrst
þessir hlutir eru til umræðu, að
þar sem ég þekki til slikrar starf-
semi i nálægum löndum, þar
virðist þróunin verða sú, að þeir
sem að þessum verkefnum vinna,
hnappa sig saman og vinna i hóp-
um, og þá risa upp heilar mál-
tölvunarstofnanir. Það er vegna
þess, að tölvan er svo gifurlega
afkastamikil að það er ekki á eins
manns færi að hafa af henni full
not i þessari grein. Þar þarf
marga menn og góða samvinnu.
Það, sem mest hefur torveldað
okkur störfin, er það, að við höf-
um verið hver I sinu horni. Ég hef
verið bundinn við skyldustörf min
hér i Árnagarði, reiknifræðing-
arnir hafa verið á Reiknistofu, og
ósjaldan höfum við orðið að
bjargast við, að tala saman i
sima, þegar við höfum þurft að ná
saman. En ef vel ætti að vera
þyrftum við auðvitað að geta unn-
ið að þessu saman, undir sama
þaki. Ég held þvi að ekki fari á
milli mála, að einhver skipulags-
breyting þurfi að koma til, ef við
eigum að geta haldið þessu áfram
eins og æskilegt er.
Hvaða bókstafir
eru algengastir í
islenzku nútímaritmáli?
— Tölvan er auðvitað tröll-
skessan sem mokar. En geröuð
þið ekki neitt annað en að telja
orðin i Hreiörinu? Skiptuð þið
ykkur ekkert af einstökum bók-
stöfum?
— Jú, við gerðum það. En úr
þvi að þú nefndir „tröllskessuna
sem mokar”, get ég ekki stillt
mig um að hæla þér fyrir það
orðalag. Það er einmitt þetta,
sem um er að ræða. Tölvan er svo
feikilega stórvirk, að sumir hafa
óttazt, að tölvurnar kaffæri
rannsóknarmennina i gögnum.
Vist er sú hætta til, en með góðri
dómgreind ætti að vera hægt að
varast hana. En svo að ég svari
spurningunni beint, þá höfum við
athugað ýmislegt fleira en tiðni
orða á ritorðastigi i Hreiðrinu. Og
ég vænti þess, að við getum gert
heildargrein fyrir öllu
rannsóknarverkefninu, áður en
langt um liður. Þú spurðir um
bókstafi. Já, við athuguðum ein-
mitt tiðni bókstafa i Hreiðrinu, og
ef til vill er sú athugun ekki sizt
forvitnileg, þótt gæta verði alls
hófst i að draga ályktanir af þessu
tilraunaverkefni.
— Veiztu, hversu margir bók-
stafir eru i Hreiðrinu?
— Já, það veit ég. Þeir eru um
SSjfP
tvö hundruð og fimmtiu þúsund.
Það er athyglisvert, hverjir eru
algengastir. Ég hef að gamni
minu spurt suma kunningja mina
og látið þá gizka á algengasta
stafinn, og þeim hefur ekki gengið
vel að ramba á rétt svar.
— Það er bókstafurinn „a”.
Hann er algengastur i Hreiðrinu,
og liklega i islenzku ritmáli nú á
dögum. Þar á eftir kemur „n”,
svo „i”, svo „r” og þar næst „s”.
— Flestum myndi iiklega
verða fyrst fyrir að nefna ,,s”.
— Já, einmitt. Og það er lik-
lega vegna þess, að þegar menn
fletta orðabókum, sjá þeir að
mjög mörg orð byrja á „s”, en
ekki er einhlitt að lita á hvernig
orðin byrja, þvi að þau enda lika
einhvern veginn, og i endingum
eru stafirnir a, n, i og r einmitt
mjög algengir. Hins vegar er „z”
einn af fágætustu bókstöfunum,
þó að höfundur Hreiðursins noti
þann bókstaf samkvæmt gömlu
setureglunum.
1 framhaldi af þessu má benda
á, að i allri móðurmálskennslu,
ekki siztkennslu i stafsetningu, er
mikils virði að hafa trausta
vitneskju um tiðni orða og fleiré
mállegra fyrirbæra. Til marks
um það má geta þess, að ráð-
stefna um framtið móðurmáls-
kennslu, sem haldin var á vegum
Skólarannsóknadeildar Mennta-
málaráðuúeytisins 25. ágúst 1972
með þátttöku islenzkukennara á
öllum skólastigum samþykkti
einróma áiyktun, þar sem þeim
tilmælum var beint til mennta-
málaráðherra, að hann hlutaðist
til um, að hafnar yrðu rannsóknir
á tiðni orða i islensku máli og
Orðabók háskólans fengi að njóta
góðs af niðurstöðum þeirra.
Könnun Ársæls
Sigurðssonar
Gildi slikra rannsókna hefur
mönnum að visu lengi verið ljóst.
Aður en tölvur komu til sögunnar,
vann Ársæll heitinn Sigurðsson,
siðar skólastjóri, að könnun al-
gengustu orða islenzks ritmáls.
Það safn, sem hann hafði undir,
var um það bil helmingi stærra en
það, sem við höfum karinað. Hann
var með rúmlega 100 þúsund les-
málsorð, en Hreiðrið er rösklega
fimmtiu þúsund slík orð. Hins
vegar gerðum við ýmislegt fleira
en Ársæll, og er það hvorki
undrunarefni né heldur sérstak-
lega þakkarvert, þar sem við
höfðum stórvirka vél i þjónustu
okkar. En Arsæll gerði lika ýmis-
legt, sem við höfum ekki gert enn.
Hann kannaði til dæmis, hvaða
orðflokkar væru algengastir, en
svo langt erum við ekki komnir.
— Var ekki birt skýrsla um
rannsókn Ársæls?
— Jú, hún birtist i menntamál-
um 1940. Rannsókn hans er hin
eina þessarar tegundar, sem mér
er kunnugt um að gerð hafi verið
hér á landi og birt skýrsla um,
þangað til við hófumst handa um
að telja orð i tölvu. Eitthvað mun
að visu hafa verið gert að þvi að
telja orð i textum, en mér er ekki
kunnugt um að gefin hafi verið út
nein skýrsla um slika talningu.
Næst verða það
ieiðarar blaðanna
— Hefur ykkur ekki dottið i hug
að rannsaka texta, sem stendur á
lægra stigi en sjálft Hreiðrið —
cRthvert fistrænasta verk sem
skrifað hefur verið á tslandi á slð-
ari árum?
— Úr þvi að þú spyrð á þessa
lund, verð ég að taka það fram, að
i vali minu á Hreiðrinu felst
ekkert listrænt mat. Þessi saga
var valin sem tilraunatexti af
öðrum ástæðum, sem ég hefi áður
drepið á. En vitanlega kemur
engu siður til greina að kanna
tiðni orða i textum, sem eru engin
skáldverk. Rannsókninni er ekki
beint að könnun á list, heldur að
könnun máls, hvort sem meðferð
þess er talin listræn eða ekki.
Hugmynd min var sú, að þetta
verk gæti orðið fyrsti visirinn að
orðabók, sem greindi frá tiðni
orða i islenzku ritmáli nú á dög-
um. Sé þetta markmið haft i
huga, liggur i augum uppi, að
margt fleira þyrfti að kanna, til
dæmis málið á islenzkum dag-
blöðum. Hugmyndin er að gera
einhverja athugun á islenzku
dagblaðamáli frá árinu 1970. Ég
er þegar byrjaður að undirb. það
verk og hef látið gata á spjöld
dálitið efni úr Morgunblaðinu árið
1970. En næst hef ég hugsað mér
að leggja til atlögu við Timann og
Þjóöviljann, ef mér gefst timi og
tækifæri til þess að haida þessari
starfsemi áfram.
— Nú er blaðaefni geysilega
fjölbreytt, alltfrá slysafréttum til
bókmennta. Verður þú ekki að
einangra þig við ákveðna efnis-
þætti?
— Það er rétt, að efni dagblaða
er afar sundurleitt. Mér fannst
þvi, eins og allt er i pottinn búið
hér, að það sem ég myndi einna
helzt ráða við, væru forystugrein-
arnar, —■ leiðararnir. Auðvitað
væri full ást. til þess að taka
ýmislegt annað efni úr blöðunum,
en það krefst svo mikilla.r undir-
búningsvinnu að velja það, að ég
treysti mér ekki til þess, á meðan
ég er bundinn við önnur störf,
k'ennslu og fleira.
— Hefur þú ger.t þér fyrirfram
nokkra hugmynd um málblæinn á
forystugreinunum?
— Nei, ekki beinlinís. Þó er
ljóst, að málið' á þeim getur
aldrei orðið alveg sambærilegt
við islenzkt talmál, — og reyndar
má segja það um ritmál yfirleitt,
Til dæmis er eitt, sem búast má
við að sé sjaldgæft eða nær óþekkt
i forystugreinum dagblaöa. Það
er fornafnið „þú” eða „þið", og
þá sagnmyndir annarrar persónu
lika. En slikt er auðvitað mjög al-
gengt i talmali. Við getum þvi
ekki dæmt talmál eftir þeim
upplýsingum, sem við fáum i
stjórnmálagreinum blaða. —
Annað atriði er blótsyrði, sem eru
miklu algengari i talmáli en rit-
máli.
Af þessu ætti að vera orðið Ijóst,
að vál texta til könnunar er mjög
vandasamt. Ekki er nóg að velja
eingöngu skáldverk, hversu góð
sem þau kunna að vera, en menn
megadika sýna fyllstu varúð i þvi
að sanka að sér textum úr
mörgum og óllkum áttum. Svo að
ég vitni enn i Sture Allén, þá
varaði hann mig einu sinni við
sliku, og sjálfur tók hann ein-
göngu efni úr sænskum dagblöð-
um.
Áfram skal haldið
— En þig langar sein sagt til
þess að halda lengra á þessari
braut?
— Já, mig langar til þess að
safna að minnsta kosti fimm
hundruð þúsund lesmálsorðum,
en ég er aöeins kominn i rúm
fimmtiu þúsund, svo að ég á enn
langt i land, áður en ég get farið
að gefa út tiðniorðabók.
— Við stöndum sem sagt i
dyrunum og sjáum inn i heim, þar
sem flest er hægt að gera?
— Ekki segi ég það nu. Þótt
tölvur séu til margra hluta nyt-
samlegar, geta þær ekki hvað
sem er. Við notkun þeirra verður
eins og vant er að forðast bæði of-
trú og vantrú. Þær verður að nota
af skynsamlegum viti eins og allt
annað.
— vs
Rætt við Baldur Jónsson
lektor um tölvunotkunina í
þógu málvísindanna