Tíminn - 05.09.1976, Blaðsíða 24

Bernskuminningarnar hafa sett
mark sitt á líf Sophiu Loren
Þarna stóð Cipi, fimm
ára drenghnokki og
horfði á móður sina
stumra i kringum nýfætt
barn sitt frá morgni til
kvölds. Hann skildi ekki
hvers vegna hún hafði
ekki tima til að leika við
hann og fannst hann
vera vanræktur. í mót-
mæiaskyni stappaði
hann niður fótunum og
öskraði þar til Sophia
missti þolinmæðina og
brást við eins og liklega
flestar mæður hefðu
gert undir svipuðum
kringumstæðum, — hún
sló til organdi drengsins.
Um leið og hún áttaði sig
á hvað hún hafði gert,
kraup hún niður og
faðmaði Cipi að sér og
grét.
Mörgum þykir eflaust litiö til
svona uppeldisaöfer&a koma, en
Sophia haföi heitiö þvi, aö hiln
skyldi aldrei slá börn sin, og aö
Minningar um ánægjulega æsku
eiga ekki aö gleymast, þess vegna
kvikmyndar Sophia syni sina.
I
Þegar Eduardo veröur þreyttur
leggur hann sig gjarnan I einka-
svefnherbergi fööur sins.
þau skyldu fá þaö ástriki og
öryggi, sem hiin fór á mis viö I
æsku.
— Ég var oft barin, þegar ég
var lítil segir Sophia — ég átti
hræöilega bernsku. Mínníngarnar
um hana eru hrein martröö. —
Hón ólst upp I fátækrahverfi I
nágrenni Napoli og hungriö var
sil tilfinning, sem börnin þekktu
bezt. Brauösúpa var meginuppi-
staöan I fæöunni og rigningar-
vatn, sem safnaö var I krukkur
var notaö til drykkjar. Vatns-
lagnir I hús var óhóf, sem enginn
i þorpinu Pozzuli haföi efni á aö
veita sér. Samt voru margar
hamingjusamar fjölskyldur I
þessu fátæklega þorpi, en þaö átti
ekki viö um fjölskyldu Sophiu.
Þar var meira um högg og bar-
smiöar heldur en hlýleg orö. Faö-
ir hennar, Richard Sciclone, var
vanur aö berja konu sina
miskunnarlaust, þegar hann var
drukkinn, og er hún gekk meö