Tíminn - 14.12.1976, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 14. desember 1976
15
kviðuna” eftir Pjotr Tsjai-
kovski: Hans Swarowski
stjórnar.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Póstur frá útlöndum.
Sendandi Sigmar B. Hauks-
son.
15.00 Miðdegistónl eikar.
Arthur Grumiaux og Arrigo
Pelliccia leika Dúó i G-dúr
fyrir fiðlu og lágfiðlu eftir
Franz Anton Hoffmeister.
Alexander Lagoya og Or-
ford-kvartettinn leika
Kvintett i D-dúr fyrir gitar
og strengjakvartett eftir
Luigi Boccherini. Hljóm-
sveitin Academia dell ’Orso
leikur Sónötu i G-dúr fyrir
tvö horn og strengjasveit
eftir Giovanni Battista
Sammartini: Newell Jenk-
ins stj. Maria Teresa og I
Musici hljóðfæraflokkurinn
leika Sembalkonsert i C-dúr
eftir Tommaso Giordani.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn.
17.30 Litli barnatiminn.
Guðrún Guðlaugsdóttir
stjórnar timanum.
17.50 A hvitum reitum og
svörtum. Jón Þ. Þór flytur
skákþáttog efnir til jólaget-
rau na.
18.15 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Hver er réttur þinn?
Þáttur um réttarstöðu ein-
staklinga og samtaka
þeirra: Umsjón: Eirikur
Tómasson og Jón Steinar
Gunnlaugsson.
20.00 Lög unga fólksins.Sverr-
ir Sverrisson kynnir.
20.50 Að skoða og skilgreina.
Kristján E. Guðmundsson
og Erlendur S. Baldursson
sjá um þáttinn.
21.30 Isienzk tónlist. Ölafur
Vignir Albertsson, Þorvald-
ur Steingrimsson og Pétur
Þorvaldsson leika Tríó i e-
moll fyrir pianó, fiðlu og
selló eftir Sveinbjörn Svein-
björnsson.
21.50 „Manntap?”, smásaga
eftir SigurðN. Brynjólfsson.
Höfundur les.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. „Oft er
mönnum i hcimi hætt”. Sið-
ari þáttur Andreu Þórðar-
dóttur og Gisla Helgasonar
um neyzlu ávana- og fikni-
efna (Aður útv. 13. f.m.).
23.15 A hijóðbergi. Bletturinn
á PH-perunni. Gaman- og á-
deiluljóð danska arkitekts-
ins og hönnuðarins Pouls
Henningsennnnensaas,, les-
in og sungin.
23.40 Fréttir. Dagskrárlok.
Otvarpsdagskrá
Miðvikudagur 15.
desember,
sjónvarp
Þriðjudagur
14. desember
20.00 Fréttir
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.40 Bachianas Brasileiras
Tónverk ertir Heitor Villa-
Lobos. Stjórnandi Páll P.
Pálsson. Flytjendur Elisa-
bet Erlingsdóttir, söngkona,
og átta sellóleikarar. Stjórn
upptöku Tage Ammendrup.
20.55 Columbo Bandariskur
sakamálamyndaflokkur.
Stjörnuhrap Þýðandi Jón
Thor Haraldsson
22.05 Viðtal við Torbjörn Fall-
din Astrid Gartz fréttamað-
ur ræðir við hinn nýja for-
sætisráðherra Sviþjóðar.
Þýðandi Vilborg Sigurðar-
dóttir. (Nordvision — H
Finnska sjónvarpið)
22.35 Dagskrárlok
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paui Rivai
en ég læt aldrei undan. Ég ætla mér að ráða sjálft yfir
tilfinningum mínum, og ef nauðsyn krefur vil ég heldur
deyja en að lifa við skömm."
Hinrik skildi að Anna bjó yf ir hetjulegri dirfsku og gat
gripið til örþrifaráða, honum var orðið Ijóst að hún þráði
hann sjálfan, hvort sem það var af ást eða metorða-
girnd. Og þvi skyldi hún ekki elska hann? Hann var f ríður
og tiginn, hann ríkti yf ir heilli þjóð og hafði vald á lif i og
dauða. Anna þekkti hjarta hans, hún þekkti barnslega
blíðu hans og draumlyndi. Hann var kvæntur annarri
konu, og því maður, sem synd var að koma nálægt. Þar
að auki hafði Anna annað og meira til að skelfast, hann
hafði sigrað aðrar konur, henni nákomnar, og var því
nátengdur öllu því, sem Anna skammaðist sín fyrir og
stóð stuggur af.
Það hef ði vel getað f arið svo ef Anna hefði látið undan,
að hún hefði getað haldið honum, einmitt vegna þess
veiklyndis, en hún stóðst allar f reistingar. Ef til vill var
hún hrædd við hið líkamlega samband og dró þess vegna
á langinn aðdragandann til slíks. Hið rauða hár Hinriks
og miklu herðar fylltu hana mótþróa. Hún hugleiddi þá
stund er lostalegar rauðar varir hans snertu hana og hún
fyndi heitan andardrátt hans og lægi máttvana í örmum
hans, því hef ndi hún sín á honum fyrirf ram. Hana lang-
aði til að sjá hann auðmjúkan og biðjandi hún ætlaði að
sigra hann áður en hún gæfist sjálf upp. Anna hafnaði
öllu, kjólum gimstéinum, köstulum og nafnbótum. ,,Ég
er engin gleðikona." „Hvað get ég þá gefið þér?" „Hönd
yðar." „Hönd mína?" „Já kvænizt mér og gerið mig að
drottningu."
Þetta var ofdirfska, Hinrik hrökk við. „Ég gefst eng-
um, nema eiginmanni mínum." „En ég er þegar kvænt-
ur." „Þér getið skilið." Hinrik roðnaði af reiði. Hún
dirfðist að meta sig eins hátt og hann og drottninguna,
henni gleymdist tign einvaldanna. Anna þagði, hún var
búin að slá út síðasta spilinu. Nú gat hann lokað hana inni
i fangelsi ævilangt, eða látið hálshöggva hana fyrir
drottinsvik, hann gæti sakað hana um galdra og skipað
biskupum sínum að rannsaka mál hennar. Hann gat látið
dæma hana á bálið og losað sig þannig við hana. Það
voru tæp hundrað ár síðan Lundúnabúar höfðu séð prin-
sessu ganga berfætta um göturnar. Hún bar kerti og bað
Guð um fyrirgefningu, fyrir að hafa komið fram göldr-
um gegn eiginmanni sínum, Humphrey hertoga af Glou-
cester, en hann var bæði frændi og bróðir konunga,
ásamt því að vera stjórnandi konungsríkisins. Allir sem
voru í vitorði meðþessari konu, fóru líkaá bálið.
Efasemdir Hinriks.
Anna hafði farið rétt að, hún var búin að eggja Hinrik,
til hins ýtrasta. Hann var einmitt einn þeirra, sem þurfti
að hvetja. Hann skyldi ekkert í eigin vanlíðan. Hvernig
stóð á því að þessi barnunga stúlka hegðaði sér svona
gagnvart honum? Hún lét hann skilja að hann væri feit-
laginn miðaldra maður, sem yrði að halda sér í hæf ilegri
f jarlægð og hegða sér eftir duttlungum hennar. Allar
þær konur, sem hann hafði haft afskipti af höfðu sýnt
honum lotningu, meira að segja Katrín. En Anna kærði
sig ekki um kossa hans og setti f ram skjlmála eftir eig-
in geðþótta. Hún var ekki ánægð með að eignast hann
sjálfan í eigin konunglegri persónu, hann, sem hafði þó
vakið stöðuga hrifningu, allir höfðu dáðst að þrýstnum
fótleggjum hans, rauðskeggjuðum breiðum kjálkunum
og fögrum augunum. Hvers konar mann vildi hún eigin-
lega? það virtist engin áhrif hafa á hana, að hann kunni
vel að meta tónlist, að hann var hæf ur stjórnmálamaður,
vel menntaður guðfræðingur, sem bjó yfir guðlegri
andagift og var guðrækinn-i bezta lagi, hún hreifst ekki
af baráttu hans gegn erki trúvillingnum Lúther, ekki
heldur þó hann væri opinberlega viðurkenndur sem —
verndari trúarinnar—. Hún kærði sig ekki um hann sem
elskhuga, hún ætlaði sér að öðlast krúnuna.
Hinrik var orðinn þrjátíu og fimm ára og þetta var í
f yrsta sinn á ævinni, sem með honum vaknaði þrá, er var
honum ósjálfráð og einlæg. Til þessa höfðu tilfinningar
hans verið barnalegur hugarburður, hann hafði verið að
eltast við skugga, hann hafði hvorki elskað né stjórnað
ríkinu. Framkomu hans, sem konungs hafði Wolsey mót-
að og ástaleiki hafði hann numið hjá Elísabetu, ásamt
þeim öðrum konum er hann hafði haft samneyti við,
enga þeirra hafði hann valið sjálfur, þær höfðu allar
verið færðar í hvílu hans af öðrum, það höfðu
Boleynarnir gert, ásamt Howördunum, sömuleiðis þeir
Compton og Brandon og Wolsey hafði f ramar öllum haft
ihlutun um þessa hluti. Þessir menn höfðu aldrei komið
með dyggðuga stúlku, þær höfðu allari/erið reyndar og
mótaðar af öðrum, hann hafði aldrei átt óspjallaða mey.
Hann hafði ætíð verið nemandinn, en hafði þó aldrei lært
að elska, imyndunaraflið hafði verið driff jöðrin í þess-
um ástaleikjum, en aldrei hinn raunsanna tilhneiging,
sem blundar í eðli sérhvers manns. Ástarævintýri hans
höfðu öll verið eins, ánægjan frumstæð. Hann hafði
aldrei fundið til afbrýði, hann hafði aldrei kynnzt þeim
tilfinningum, sem fága og auðga ástina. Vinir hans
höfðu séð honum fyrir friðsælli gleði, sem bauð upp á
ekkert nema hið f rumstæðasta.
Hinrik hitti Onnu aftur, hann leyfði henni að útskýra
hvers vegna hún vildi verða drottning. Hún sagðist ekki
vera metorðagjörn, hún sagðist aðeins vera að hugsa um
hann, hún sagðist vilja klæða ást þeirra fegurð, svo hún
yrði skáldum yrkisefni, ekkert mátti saurga ást þeirra,
hvorki feluleikur né andstyggilegur saurlifnaður.
Voldugur konungur verður að vera hafinn yfir allar
blekkingar. Leynilegt ástamakk hans var búið að gera
hann að minni manni. Því vildi hann þurfa að skammast
sín fyrir ást sína? það eina sem hann mátti skammast
sin fyrir var samband hans við Katrínu, sem var bæði
synd og helgispjöll, sem illir ráðgjafar höfðu leitt hann
út í, af stjórnarfarslegum ástæðum. Aldrei hafði hann
elskað Katrínu, ekki var hún lagleg, svo var hún að verða
gömul, eðli hans hafði verið mótsnúið þessu sambandi,
hann, sem var svo samvizkusamur um að halda öll helg
lög. Anna var smámunasöm, hún vitnaði í Leviticus:
„Þú skaltekki ganga aðeiga konu bróður þíns." Næstum
í tuttugu ár var hann búinn að þola þetta syndsamlega
samband, og fórna þannig æsku sinni og þreki. Hugur
hans haf ði staðið til guðrækni, þess i stað hafði hann orð-
ið leiksoppur Satans. Höfðu ekki allir synir hans látizt
rétt eftir fæðingu? það var því kominn tími til að hann
losaði sig við þetta skaðlega farg. Guð skipaði mannin-
um að margfaldast og uppfylla jörðina. Katrín gat ekki
framar eignast barn, sjálfur var hann enn í broddi lífs-
ins. Ætlaði hann að láta ætt sina farast? Var það ekki
lögmál lífsins, að ástin kveikti lif? Hví skyldi hann ann-
ars nú öðlast þessa nýju ástarþrá, sem hafði í för með
sér löngun til að gefa og eignast? barn varð að fæðast,
tilvonandi konungur, Messías, sem átti að fæðast henni
önnu. Himnesk öfl drógu þau hvort að öðru, sjálf voru
þau aðeins auðmjúk verkfæri, þeirra var að hlýða og dá-
sama.
Hinrik fannst Anna svo andleg, að hann var kominn á