Tíminn - 14.12.1976, Blaðsíða 18

Gott úrval.
Póstsendi
Magnús E. Baldvinsson,
Laugavegi 8/ sími 22804.
^rrniifp
• WáWVcitmWfe •
Magnús E. Baldvinsson
Láugavegi 8 — Sími 22804.
Stjórn Lífeyrissjóðs
Rangæinga
hefur ákveðiö að veita lán úr sjóðnum hinn
15. febrúar 1977. Þeir, sem telja sig eiga
rétt á láni þurfa að senda sjóðnum um-
sóknir sinar fyrir 15. janúar nk.
Þar sem skrifstofa sjóðsins verður lokuð
til 29. des. verða eyðublöð afgreidd i Bún-
aðarbanka íslands, Hellu til þess tima.
Lifeyrissjóður Rangæinga.
mmm
Þriðjudagur 14. desember 1976
lesendur segja
„OLLU AÐ TRUA EKKI
ER GOTT, ENGU
HÁLFU VERRA"
Fyrir nokkru las ég i dagbl.
Timanum bókarfregn. Jón
Sigurðsson kynnir þar ny út-
komna bók eftir séra Einar
Sigurbjörnsson. „Orðið og trú-
in” og fer um hana miklum lofs-
orðum, vitnar viöa i bókina máli
sinu til sönnunar.... Eins og gef-
ur aö skilja mega linur þessar
ekki skoðast sem ritdómur frá
minnihendi. Þar semég hef ekki
séð þessa bók og býst tæplega
við að sjá hana. En ég vildi
minnast á nokkur þau atriði
sem bókarkynnirinn tilfærir. Er
þá fyrst aö minnast á það sem
höfundurinn segir um fikn Is-
lendinga i lestur dulrænna
sagna og þ.h. Ég býst við að
þessu spjóti sé beint aö spíritist-
um og guðspekinemum og sé
beint framhald á skrifum Skál-
holtsrektorsins og samþykkt
sýnódusar i fyrra. Þá talar
bókarhöfundur um þaö, sem
hann kallar „fýlulegan kristin-
dóm” og skil ég það svo, að það
séu hinir nýju straumar, sem
eiga að valda þessari „fýlu”.
„Þvi kristindómurinn er engin
tæpitungu eöa vafamál, sem
þarf aö vefjast fyrir fólki.”
„Jörðin snýst Jón hefir talað”
Vill ekki þessi ungi guö-
fræðingur sem er doktor aö
nafnbót skýra mér og öðrum
hver sé munurinn á þvi sem
hann vill kalla kristindóm og þvi
sem hann kallar fýlulegan
kristindóm?. Ég veit ekki betur
en kristin trú sé grundvölluð á
þvi, að maðurinn lifi eftir
likamsdauðann. Og ég veitheld-
ur ekki betur en, spíritisminn
byggist nákvæmlega á þvi aö
reyna (eftir þvi sem þekking
nútimamanna nær) að sanna að
svo sé. Þaö er nú öll sök þeirrar
stefnu i trúmálum ef viö ’getum
kallað þaö sök. Þeir sem vilja
telja ibliuna helga bók, og al-
gjörlega óskeikula mega það
fyrir mér. En skritið þykir mér
þaö sem haft er úr bók unga
prestsins, að dómur guðs falli
ekki yfir mönnunum á þann
hátt, aö einn hljóti dýrð, en ann-
ar hel, heldur sé dómur guðs yf-
ir illskunni en ekki yfir mönnun-
um sjálfum. Hvernig á nú að
skilja þetta? Hvernig er hægt aö
dæma það sem er ópersónulegt?
Ég er orðinn gamall maður, 10
ára gamall var ég látinn læra
utanbókar barnalærdómskver
Helga Hálfdánarsonar, og halda
svo þeim lærdómi við, til
fermingaraldurs. Við skulum
fletta upp I þvi sem það kver
segirum „dauðann dómsdag og
annað líf ”. Þar segir á bls. 72-73
169. grein, „Eftir dóminn
hreppa þeir, sem með vantrú og
þrjósku hafa hafnað guðs náö,
eilífan dauða eða eilffa' glötun.
Lif þeirra verður ævinlangt
kvalalif i sambúð við illa anda,
endalaus angistog örvænting án
allrar vonar um frelsun”.
Hvernig á svo að koma þessu
heim og saman við túlkun unga
prestsins á ritningunni?. Ekki
svo að skilja, að ég sakni hinnar
gömlu túlkunar, siður en svo.
En ég geri ráð fyrir, að báðir
þessir ágætu höfundar hafi
bibliuna að leiöarljósi. En það
er bara þessi munurinn: Aö
lektor Helgi Hálfdánarson hefur
sinn skilning beint úr Matt.
25,41 og er ekkert að sleikja ut
an af þvi, en hinn er aö reyna að
milda það sem i raun og veru
enginn nútimamaður trúir,
hvort sem er, en tekst það dálit
iðklaufalega, þvihverniger t.d.
hægt að dæma „illskuna”, sem
er ópersónuleg, en sleppa ger-
andanum?,
Broslegt þykir mér það sem
bókarkynnirinn hefir eftir höf-
undi bókarinnar.. „Getur
kirkja, sem er trú köllun sinni,
þjónað valdinu?” Ef ég ætti að
svara þessu myndi ég segja nei.
En ég myndi um leið spyrja:
Hvernig komst lútersk kirkja á
hér á lslandi og viöar — var það
ekki vegna undirlægjuskapar
hennar við valdiö?. Ég hef hald-
ið það, og hver voru svo launin?
Kirkjan rúin öllum eignum sin-
um, sem að visu voru saman-
dregin á vafasaman hátt, kross-
ar og aðrir helgidómar kaþólsk-
unnar svivirtir og eyðilagðir, og
dýrðlingar fólksins geröir að
barnagrýlum.... Þá segir bókar-
kynnir, aö höfundur vari menn
viö að gera mikið úr eigintníar-
reynslu. Jæja, þá veit maöur
það, en spyrja mætti: Hvaö olli
sinnaskiptum sáls, sem siöar
var kallaöur Páll? Var það ekki
hans eigin trúarreynsla? Mætti
svo lengi telja en hér skal staöar
numið, nema annað tilefni gef-
ist. Guðmundur Einarsson,
Brjánslæk
Alviðra:
Óþolandi ófriður hefur
skapazt af meðferð Land
verndar og Árnessýslu
— segir Magnús Jóhannesson, fyrrv. bóndi að Alviðru
Vegna nokkurra skrifa i Tim-
anum nú nýverið um svonefnt
Alviðrumál, vil ég beiðast þess,
að þér birtið þessa athugasemd:
Sú fullyröing Helga Þórarins-
sonar Iblaðinu 28. nóvember sl„
að Alviðrunefnd hafi haft með
mál þetta að gera gagnvart hon-
um er röng.
Haukur Hafstað boðaði mig til
fundar, þar sem samþykkja
skyldi Helga sem ábúanda, að
sögn Hauks. Ég tjáöi Hauki, aö
ég mundi aldrei samþykkja
Helga og neitaði að fara á fund-
inn, þar sem ég hefði augljós-
lega lent þar I minnihluta. Hefi
ég aldrei siðar samþykkt veru
eða gjörðir Helga á Alviöru og
hefi reyndar lýst allri ábyrgð á
hans gjörðum og viðskilnaöi á
hendur Landvernd og Arnes-
sýslu, eða þeim mönnum.erum
málið fjölluðu.
1 athugasemd Páls Hall-
grimssonar og Hákonar Guð-
mundssonar, er birt var 16.
nóvember, er reynt aö láta I það
skína, að ég hafi átt þátt að ein-
hverju leyti I hinni breyttu af-
stöðu Helga i júli sl„ en allir
sem tilmálsins þekkja — sbr. og
hér að ofan — vita hvilik fjar-
stæða það er.
Þó ekki kæmi annað til, má
öllum vera ljóst, að sá ófriður
sem skapazt hefur af meðförum
Landverndar og Arnessýslu á
jörðinni, er með öllu óþolandi og
hefir ekki og mun ekki verða
látið óátalið.
Selfossi, 6. desember 1976
Magnús Jóhannessnn,
fyrrverandi bóndi aö Alviöru.
Útvarpið og strjáIbýlið
Erlingur Daviðsson, ritstjóri
á Akureyri, talaði um daginn og
veginn á dögunum. Ekki ætla ég
að gera efni þessa erindis skil
hér, heldur vekja athygli á þvi,
að Erlingur er sérlega áheyri-
legur útvarpsmaður.
NU fyrir skömmu las hann Ur
bók sinni um Nóa skipasmið og
hafði ég og f jölskylda min mikla
ánægju af lestri sögunnar.
Þetta bréf er einkum ritað til
þessaðvekja athygli útvarpsins
á þvi að reyna að fá fleiri menn
utan af landi til þess að senda
efni — og helzt flytja það sjálfir,
og mætti jafnvel hugsa sér að
greiddur yrði ferðakostnaður
manna til þess arna. Þátturinn
gæti heitið t.d. Gestur utan af
landieða eitthvað svoleiðis, þvi
útvarpið er jú einu sinni fyrir
alla landsmenn. JG