Tíminn - 19.12.1976, Qupperneq 32

32
Sunnudagur 19. desember 1976
Wivmm
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
barnatíminn
jámplötumar úti i skip-
inu. Hann blessaði i
huga sér þennan ágæta
mann, sem visaði þeim
hingað.
Hér var lika mjög litið
af skordýrum, og var
það vist þvi að þakka, að
allt um kring voru nær
gróðurlausar sandauðn-
ir.
Um kvöldið sátu öll
kringum bálið, sem þau
kyntu úr kvistum. Hér
var svo friðsælt, kyrrt
og ofurlitið svalara um
kvöldið. Kitty fór að
raula irsk þjóðlög. Fyrst
hljótt og hikandi, en
þegar hún varð þess vör,
að samtalið hljóðnaði og
allir hlustuðu, þá varð
hún kjarkmeiri og
gleymdi sér loks alveg i
hrifningu söngsins og
töfrum irskra þjóðlaga.
Hún hækkaði röddina,
hreina og fagra, en niður
árinnar og dauft brim-
hljóðið mynduðu undir-
leikinn. Þetta hljómaði
allt svo hátiðlega i
bjarmanum frá bálinu,
að Árni gleymdi sér af
hrifningu.
Þegar Kitty hætti að
syngja, kom það i ljós að
söngur hennar hafði
vakið annan söngvara i
næturkyrrðinni. Frá
einni laufkrónunni
hljómuðu töfrandi,
silfurskærir tónar. Það
var hinn frægi, pers-
neski næturgali, sem
söng þarna i trjákrón-
unni. Næturgalinn, sem
eitt sinn söng svo fagur-
lega, að helsjúkur keis-
ari frá Kina læknaðist á
einni nóttu.
Þau systkinin, Ámi og
Berit, litu hvort á annað.
Hve oft hafði ekki
mamma þeirra sagt
þeim hin fögru ævintýri
H. C. Andersens, þegar
þau voru litil.
Nóttin var þögul og
kyrr. Árni og hermenn-
imir skiptust á um að
vera á verði, en urðu
einskis varir.
Næsta morgun fóru
þau öll i gönguför upp
með ánni. Hér var
fallegt, friðsælt og svalt.
Áin féll i fossum stall af
stalli, en pálmakrónurn-
ar veittu forsælu, svo að
hér varð hitinn þægileg-
ur. Allt var þakið i blóm-
jurtum, fögrum og lit-
sterkum,en fæst af þeim
þekktu þau systkinin.
Hér er eins og hver árs-
tið eigi sinn gróður og
blómatima. Sum trén
voru i fullum blóma, en
önnur höfðu þegar skilað
þroskuðum ávöxtum. A
einum stað fundu þau
villtar, fullþroskaðar
ferskjur og abrikosur. í
Persiu eru ferskjur betri
en nokkurs staðar i
heiminum. Þarna var
lika fullt af villihænsn-
um, og skaut Árni
nokkra fugla i miðdegis-
matinn. Þau nutu þess
öll, að reika hér um
græna, gróna jörð og þó
fyrst og fremst frú
Curgon, sem var nú loks
að losna við útbrot og
flekki, sem hún hafði um
allan likamann eftir
hinn hræðilega hita i
Elphinstone Inlet.
6.
Það var liðið að
kvöldi, er þau komu loks
heim aftur i tjöldin. Þar
var þá ofurstinn kominn
og beið þeirra. Hann
sagði, að þvi miður hefði
herdeildinni seinkað og
kæmi ekki fyrr en næsta
kvöld. Hann hafði þvi
skotizt til þeirra, meðan
hann beið.
öll voru þau hálf-
þreytt eftir gönguna og
gengu þvi snemma til
náða. Árni var i tjaldi
með ofurstanum. Hann
hlakkaði til kvöldsins,
þvi að alltaf hafði þessi
gamli, veraldarvani
vinur hans og frændi frá
svo mörgu skemmtilegu
að segja. Þetta kvöld
höfðu þeir nóg að spjalla
um. Ofurstinn hafði
allan hugann við óeirð-
imar og uppþotin og
Bender Abbas, og sagði
Árna ýmislegt, sem
leynt átti að fara um þau
mál. Hann vissi það, að
Árna var óhætt að
treysta.
Það, sem ofurstinn
hafði mestar áhyggjur
af, var það, að bak við
þessi skipulagslausu
uppþot, þóttist hann
finna eitthvert sterkt afl
— ef til vill Rússland.
Þessa dagana höfðu
margir upphlaupsmenn
verið handteknir i
Bender Abbas og þá
kom það i ljós, að þeir
voru vel birgir af rúss-
neskum peningum.
Flótti hjarðmannanna
niður til borgarinnar var
að likindum skipulagð-
ur, ekki einungis vegna
sólsviðinna beitilanda,
heldur litill hlekkur i
pólitiskri baráttu. Það
mundi vera hin fomaog
nýja þrá Rússa, að ná
greiðri leið til sjávar,
sem kæmi þarna fram á
óliklegustu stöðum.
Hann sagði, að vitanlega
væri Árna það ekki
kunnugt, að um alla
Persiu væri i raun og
veru dreift Kósakkaher-
deildum frá Rússlandi.
Svo væri látið heita, að
keisarinn i Rússlandi
lánaði konungi Persa
(sheik) þessa menn til
að mæla landið, leggja
simalinur, reisa brýr og
fleira. En að baki þessa
góðvilja væru önnur
sjónarmið. Það væri
ætlun Rússa að gera
Persiu sér háða, og geta
ráðið mestu þar, án þess
þó að hernema landið.
Og ofurstinn áleit, að
Rússar væru langt
komnir að framkvæma
þessa áætlun sina. Um
alla Persíu rækist
maður á Rússa I þjón-
ustu „sheiksins”, en i
raun og veru i þjónustu
Rússakeisara. Aðal-
áhugamál Rússa væri
hér, sema annars stað-
ar, að ná til hafsins. Það
leit svo út, sem þeim
væri sama hvar það
væri, ef þeir aðeins næðu
þessu langþráða marki
sinu. Þar sem mótstað-
an væri veikust, reyndu
þeir að brjótast fram.
Ofurstinn áleit, að
Englendingar ættu
þarna veikari aðstöðu en
Rússarnir. England átti
engin itök i Perslu. Það
eina, sem England
• treysti á, voru herskipin
og nokkrar ensk-ind-
verskar hersveitir, en
ofurstinn efaðist um að
Englendingar gætu
hindrað áform Rúss-
anna. Hann taldi málið
svo alvarlegt, að sér
bæri skylda til að tala
við æðstu valdamenn
Breta i Delhi.
,,Já, en hvað segja
Persarnir sjálfir,
frændi?” spurði Árni.
,,Er þeim alveg sama.
þótt Rússarnir''hernemi
landið?”
„Persarnir eru
áhrifalausir i þessum
átökum, drengur minn”,
svaraði ofurstinn. „Þeir
eru nú friðsöm þjóð og
fremur kraftlitil, sem
fram að þessu hefur
engan áhuga sýnt á því
að vernda land sitt og
þjóð fyrir utanaðkom-
andi áhrifum. Annars
eru þeir miklir föður-
landsvinir i tali og þá
láta þeir svo sem
engir séu hraustari og
hugprúðari en Persar.
Þeir eru ákaflega stoltir
af sögu persnesku'
þjóðarinnar og telja sig
kynborna afkomendur
Xerxes og Dariusar.
Þetta eru glæsilegir
menn i útliti, kurteisir
og háttprúðir i fram-
göngu. Liklega eru þeir
gáfaðir, en gáfur þeirra
rista ekki djúpt. Pers-
neskur skáldskapur er
þvi hrifandi og form-
fagur, og i listvinnu og
garðrækt eru þeir
fremstir af Austur-
landabúum. Sá sem ekki
hefur séð persneskan
skrautgarð, veit ekki