Tíminn - 11.06.1977, Qupperneq 10

10
Laugardagur 11 júnf 1977
SHEILA” FIMM ÁRUM SÍÐAR
Barðist fyrir
að fá börnin
1 þann tiö fannst Coral hún si-
fellt vera aö berja höföinu viö
steininn, i örvæntingarfullum
tilraunum til aö fá leyfi yfir-
valda til aö taka aö sér börnin
um lengri eöa skemmri tfma.
— Nokkrum sinnum lá viö aö
ég gæfist upp, en ég hélt áfram
aö sækja um, aftur og aftur.
Loks var ég leidd fyrir hóp sér-
fræöinga, meöal annars barna-
sálfræöinga, og mér tókst aö
sannfæra þá um, aö ég vissi um
hvaö ég væri aö tala. Þá kom
þeim saman um aö lofa mér aö
reyna i mánuö.
t rauninni haföi ég numiö sál-
fræöi og barnauppeldisfræöi i
Coral fór i feröalag um England og Noröurlönd til aö safna pen-
ingum i sjóö tilaö taka þetta gamla hús á leigu.
Angan af húsgagnabóni og ný-
bökuöu brauöi berst á móti þeim
sem kemur i anddyriö i húsi
Coral Aitkins. Þetta er gamalt
notalegt hús i enskri sveit, ná-
lægt litlu þorpi, sem heitir Hoe
Benham.
Húsiö er stórt — og þarf aö
vera þaö, þvi auk Coral og niu
ára sonar hennar, eiga þarna
heima niu börn, sem barna-
verndin kallar „vanrækt börn”.
En I augum Coral Aitkins —
sem undanfarin fimm ár hefur
helgaö lif sitt þessum börnum,
eru þau ekki lengur vanrækt,
heldur „dásamlegt smáfólk”.
Þaö er Coral aö mestu aö þakka,
aö þessi börn eru nú elskuleg
börn, en ekki vandræöabörn,
eins og flest þeirra máttu teljast
fyrir fimm árum.
— Þegar mér var boöiö hlut-
verk Sheilu Ashton I
„Ashton-fjölskyldunni” var ég
þegar búin aö ákveöa, aö eyöa
mestum hluta ævinnar til þess
aö sjá fyrir börnum, segir hún
blátt áfram. — Ég lagöi til
hliöar alla þá peninga, sem ég
vann mér inn, I þessu augna-
miöi, nema rétt þaö sem ég
þurfti til aö lifa af — og þaö var
eins lltiö og ég komst af meö.
Ég fór i feröalag um England
og Noröurlöndin til aö safna
peningum I sjóö — og haföi upp
úr krafsinu 15 þúsund ensk
pund. Méö þvi sem ég átti fyrir,
tókst mér aö taka þetta hús á
leigu fyrir þessa peninga. Þaö
var skelfilega niöurnitt þá og
þaö tók mig hálft annaö ár aö
láta gera viö þaö svo viöunandi
væri, og siöan innréttaöi ég þaö
sjáif meö hjálp góöra vina.
fimm ár, lesiö mikiö og tekiö
þátt i námskeiöum um skyld
efni. En sonur minn fæddist
tveimur dögum áöur en ég
skyldi taka próf, svo ég fékk
aldrei tækifæri til aö taka þaö.
Þaö var einmitt skortur á skjöl-
um, sem olli öllum þessum
erfiöieikum. Auk þess sem ég
var leikkona. Allir héldu, aö
þetta væri einn af duttlungum
leikkonu.
En ég er þeirrar skoöunar, aö
þaö hafi þrátt fyrir allt veriö
rétt hjá þeim, aö gera þetta allt
eins erfitt og mögulegt var fyrir
mig. En þaö var ekki tekiö meö I
reikninginn, aö ég haföi feröazt
um landiö og heimsótt barna-
heimili og vægast sagt oröiö litiö
hrifin af þvi sem ég sá. Ég
brann i skinninu eftir aö veita,
aöminnsta kosti nokkrum þess-
ara barna, einhvern undirbún-
ing undir lifiö. Ég vissi aö 90%
þeirra barna, sem ég haföi séö á
barnaheimilum, áttu ekki neina
möguleika á sliku. Jú, þaö var
hugsaö um þau, þau voru
hrein og fin, vel klædd og fengu
aö ganga i skóla. En þau voru
ekki elskuö eöa metin sem ein-
staklingar. Þau voru ekki til-
finningalega bundin neinum —
en þaö er þaö, sem börn þurfa.
Þau voru alltaf aö „taka upp á
einhverju” I tilraunum sinum til
aö vekja athygli fólks sem þau
umgengust. En þegar þau geröu
Coral Aitkins — Sheila úr Ashton-fjölskyldunni — meö tvær af ffjisturdætrum sinum, Kerry, fimm ára og Julie, tfu ára.
Hún missir
röddina af
að stjórna
börnunum
sínum tíu!