Tíminn - 11.06.1977, Blaðsíða 21

Laugardagur ll.júní 1977
IMi'Jl'l'MÍ

21
* Ssftel' * wi
\ 'irQr'í'' ,, ^ . -
Með dýr á
heilanum
MONA Davis haföi fært rau&u
plastkanínuna yfir á hina hliö
fagurgræna trésins og stóö nú og
hallaöi undir flatt og virti fyrir
sér handarverk sin, þegar hreyf-
ing utan við sýningargluggann
vakti athygli hennar.
Þar var ungur maöur, vel
klæddur, i nýtýzku jakkafötum og
fallegri skyrtu. Hann var meö
dökkbrúnt ár og rétt nógu sitt til
að þaö liöaðist niöur yfir kragann.
Hún sneri sér frá honum aftur.
Þetta var ekki i fyrsta sinn sem
þeir sem áttu leiö framhjá, námu
staðar og horf&u á hana stilla út i
glugga. En hvaö i ósköpunum var
aö manninum? Hann hagaöi sér
eins og hann væri ekki meö fullu
viti? Hún sneri sér óþolinmóölega
viö og horföi á hann. Hann veifaöi
handleggjunum og var oröinn
eldrau&ur í framan. Nú klappaöi
hann saman lófunum og lfktist
helzt kjánalegu sæljóni i dýra-
garði. Hann kinkaöi kolli og benti
á kaninuna og Monu skildist a&
hann vildi að hún færöi hana
þangað sem hún haföi veriö áöur,
eins og hún ætlaði aö klifra upp I
tréð. En kaninur klifra ekki og
auk þess var Mona reynd i
gluggaskreytingum og vissi hvaö
fór bezt. Þessi sæljónsmaður
skyldi ekki fá að skipta sér af
verkum hennar.
Hún gat ekki annaö en brosaö
meö sjálfri sér. Þaö kom oft fyrir
aö hún bar fólk saman viö dýr.
Starfsmannastjórinn var eins og
horuö hýena og frú North i tán-
ingadeildinni liktist páfagauk,
sem baröist örvæntingarfullri
baráttu viö aldurinn.
Nokkrum minútum siöar var
hún búin meö gluggann. Hún setti
i kassa allt sem af gekk og sneri
sér að lyftunni.
En þarna kom ungi maöurinn
aö utan yfir gólfiö I áttina til
hennar. Göngulagiö var ákveöiö
og hann var rauöur i andliti af æs-
ingi. Nú liktist hann ekki lengur
sæljóni, en Monu datt ekkert ann-
aö dýr i huga i fljótheitum til aö
líkja honum viö.
— Hvaö helduröu aö þú sért
eiginlega aö gera viö gluggar©?
sagöi hann, þegar hann kom til
hennar.
Mona ýtti á lyftuhnappinn. —
Þaö er ekki þitt mál, sagöi hún
stuttaralega. — Reyndu ekki aö
kenna mér starf mitt.
— En, en.... stama&i hann. —
Þú gerir þaö ekki rétt.
— Heyrðu mig, sagöi hún þolin-
móö. — Nú er ég búin að erfiöa
hálfan daginn viö aö fá eitthvaö
nothæft út úr þessari skreytingu
sem einhver teikna&i sem hefur
álika mikiö hugmyndaflug og
lyftudyrnar hérna.
— Ég skil, sagöi ungi maöurinn
kuldalega, — álika og lyftudyr?
— Jæja, þar sem þú hefur feng-
i& svar viö spurningunni, vildiröu
kannske vera svo almennilegur
aö færa þig, svo ég komist inn i
lyftuna. Ég er þreytt og mig lang-
ar afskaplega i kaffi.
En áöur en hún vissi af, var
ungi maöurinn kominn inn i lyft-
una og stóö viö hliö hennar. Hann
halla&i sér upp aö veggnum og
horf&i á hana ýta á hnappinn aö
þriöju hæö.
— Þaö getur veriö, sagöi hann
hægt, — aö ég hafi ekki meira
Framhald á bls. 2a
Hún likti gjarnan fólki við dýr. I þetta sinn var um að
ræða tvo karlmenn i lifi hennar. Annar liktist ref- hinn
sanktibernharðshundi. Spumingin var bara hvort hún
vildi láta elta sig eða bjarga sér.