Tíminn - 13.11.1977, Blaðsíða 23

Sunnudagur 13. nóvember 1977
23
sjónvarp
Sunnudagur
13. nóvember 1977
16.00 Húsbændur og hjú (L)
Breskur myndaflokkur.
Togstreita Þýöandi Krist-
mann Eiðsson.
17.00. Þriöja testamentiö
Bandariskur fræðsluflokkur
i' sex þáttum, gerður af
Time-Life. Breski
blaðamaðurinn og rithöf-
undurinn Malcolm
Muggeridge er höfundur
þessara þátta. Hann kynnir
sex trúarheimspekinga,
sem hafa haft varanleg
áhrif á kristna siðmenningu
að hansdómi. Hann telur rit
þessara manna eins konar
framhald af Gamla og Nýja
testamenntinu og nefnir þau
Þriðja testamentiö. Heim-
spekingarnir sex eru: Heil-
agur Agústinus (354-430),
Elaise Pascal (1623-1662),
William Blake (1757-1827),
Sören Kierkegaard (1813-
1855), Leo Tolstoi (1828-
1910), og þýski presturinn
Dietrich Bonhoffer, sem sat
í fangelsi á valdatimum
nasista i Þýskalandi. 1.
þáttur. Agústinus Þýðandi
og þulur Gylfi Pálsson.
18.00 Stundin okkar Þetta er
siðastaStundinað sinnimeð
völdu efni frá fyrri árum.
Fyrstermynd um Mússu og
Hrossa, siðan segir Jón
Gunnarsson sögu um
indianadregninn Kikó, og
sýnt verður atriöi úr ösku-
dagsskemmtun. Þá er mynd
Ur Sædýrasafninu og loks
leikjakeppni, sem Magnús
Jón Arnason . og Ólafur
Harðarson stjórna
19.00 Skákfræösla (L) Fyrir-
hugaðir eru i Sjónvarpi
nokkrir skákþættir i umsjá
Friðriks Ólafssonar stór-
meistara. Þættirnir eru
einkum ætlaðir þeim, sem
kunna manngang og undir-
stöðuatriði i skák, en hafa
hug á frekari þjálfun. Stuðst
er við bókina Skákþjálfun
eftir sóvéska skákmeistar-
ann Koblenz, en hann var á
slnum tima þjálfari Tals,
fyrrverandi heimsmeistara.
Bók þessi er nýkomin Ut og
fæst I bókaverslunum. 1
fyrstu 2 þáttunum verður
rifjaður upp manngangur-
inn og nokkur undirstööu-
atriði skáklistarinnar.
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Dúmbó og Steini (L)
Dumbó og Steini nutu mik-
illa vinsælda i mörg ár. Siö-
an var hljómsveitin lögð
niður, en i haust var þráður-
inn tekinn upp að nýju.
Stjórn upptöku Egill
Eðvarðsson.
21.00 Gæfa eöa gjörvileiki
Bandariskur framhalds-
myndaflokkur, byggöur á
sögu eftir Irwin Shaw. 5.
þáttur. Efni fjóröa þáttar:
Tom kvænistTeresu, og þau
eignast son. Tom tekur að
æfa hnefaleika af kappi og
þykir mjög efnilegur. Rudy
lýkur háskólanámi og fær
góða stöðu i fyrirtæki
Calderwoods. Hann fer til
New York, þar sem hann
hittir Julie. Hún er komin á
fremsta hlunn með að skilja
við eiginmann sinn vegna
drykkjuskapar hans. Þýð-
andi Jón O. Edwald.
21.50 Puerto Rico (L)
Norsk fræðslumynd um eyj-
una Puerto Rico, sögu henn-
ar, uppruna ibúanna, at-
vinnuhætti o. fl. (Nordvisi-
on-Norska sjónvarpiö) Þýö-
andi og þulur Jón O. Ed-
wald.
22.35 Aö kvöldi dags (L) Vil-
hjálmur Þ. Gislason, fyrr-
verandi útvarpsstjóri, flyt-
ur hugvekju.
22.45 Dagskrárlok.
SÚSANNA LENOX
lyfti höndunum eða hreyfi þær eitthvað".
„Get ég þvegið eitthvað af þér?" spurði hún og f lýtti
sér svo að ítreka boð sitt með því að bæta við: „Jú, fáðu
mér það, sem þú vilt, að ég þvoi, þegar við komum
heim".
„Það er auðvitað mikil uppörvun að því að finna, að
maður sé þó í hreinum nærfötum. Og við höf um ekki ef rii
á að skipta við þvottahús".
„Ég vildi, aðég hefði ekki eytt þessum fimmtán sent-
um, sem það kostaði að gera við hælana á skónum mín-
um og setja undir þá ný járn".
Hann hló. „Það var þó mjög skynsamleg meðferð á
fjármunum", sgði hann. „Ég hef tekið eftir því, að
fæturnir á þér eru fallegir, og þú hirðir þá vel. Haltu því
áfram, Lorna. Skældir skór eru órækt vitni um siðferði-
legan, andlegan og líkamlegan ræfildóm. Reyndu ávallt
að halda skónum þínum við".
Og aldrei hafði hann ráðlagt henni neitt, sem henni
þótt vænna um. Henni fannst hún nú skilja, hvers vegna
hún alltaf hirti skó sína og sokka sérstaklega vel. Hann
hafði með þessum orðum aukið traust hennar og trú á
sjálfa sig — á styrk, sem fólginn væri bak við veikleik-
ann, sem hún hafði lengi miklað fyrir sér.
Það var ekki fyrr en seinna, sem henni varð það Ijóst,
hversu hræðilegir vonbrigðadagar þetta höfðu verið fyr-
ir hann. Hann hagaði sér eins og rólyndur spilamaður, og
það var hann líka á vettvangi lifsins. Hann var ekki einn
af þessum veikgeðja mönnum, em verða að verjast
örvæntingarf ullri baráttu viðsjálfan sig til þess að leyna
því, hvernig kjarkurinn bregzt, þegar þeir tapa. Hann
var alltaf jafn kjarkgóður. Hann hélt áfram að spila í
fullri vissu þess, að næsta spil gat eins vel fært honum
tapsem gróða. Hún var löngum inni við, gekk um gólf í
herbergi sínu og hugsaði — hún hafði aldrei getað setið
og dormað — og æfði nýju lögin, sem hann hafði kennt
henni. Stundum vildi hún fara með honum í atvinnuleit-
ina. En hann þrjózkaðist við og bar alltaf hið sama fyrir
sig: Þau urðu að haga sér samkvæmt því, sem siður var.
Brátt komst hún þó að raun um, að þetta var ekki annað
en fyrirsláttur. En þar eð hún treysti honum til f ullnustu,
þóttist hún vita, að einhver gild ástæða væri til þess, að
hann vildi ekki taka hana með sér. Annars hefði hann
ekki neytt hana til þess að hírast heima. Hún varð því að
láta sér lynda óvissuna. Hún reyndi meira að segja að
dylja það, hve aðgerðarleysið fékk á hana og hve lengi
dagarnir voru að líða, er hún beið alein heima.
Þegar hann fór að gefa henni nánari gætur, sá hann
strax, aðeitthvað amaði að henni, og það liðu ekki marg-
ir dagar, áður en hann uppgötvaði, hvað það var. Hann
fann líka læknisráðið— lestrarsal í almennu bókasafni,
þar sem hún gat verið mestan hluta dagsins og látið fara
þolanlega um isg. *
Hann var nú farinn að láta á sjá, og henni duldist ekki,
að hann var veikur. Hann hélt þreki sínu sýnilega við
með áfengisnotkun. „Það er bara þetta skrattans kvef,
sem ég fékk, þegar báturinn sökk", sagði hann. „Það er
eins og það ætli aldrei að skána. Nú — og það er eins og
það geti ekki heldur unnið alveg á mér. Og satt að segja
má ég ekki veikjast. Hvað yrði þá um okkur?"
Hún vissi vel, að þegar hann sagði „okkur", hafði
hann hana eina í huga. Eitt kvöldið kom hún honum á
óvart með því að segja allt í einu:
„Ég er þér til trafala. Ég ræð mig sem afgreiðslu-
stúlku í búð".
Hann þóttist fyrtast. „Ég skammast mín fyrir þig",
sagði hann. „Þú ert að missa kjarkinn".
Þetta var kænlegt bragð, en samt heppnaðist það ekki.
„Þú getur ekki slegið mig út af laginu", sagði hún hóg-
værlega. „Segðu mér — hreinskilnislega: Gætir þú ekki
margsinnis verið búinn að fá einhverja vinnuefþú hefðir
ekki alltaf verið að hugsa um mig?"
„Það gæti verið", svaraði hann. „En hvað kemur það
málinu við? Hefði ég fengið þolanlegt tilboð, hefði ég
undir eins gengið að því. En maður á mínum aldri getur
ekki gert hvað sem er. Og ég ætla að tef la til vinnings —
mikils vinnings. Þegar ég er búinn að koma þér í þá
stöðu, sem þér hentar, þá græðum við eins mikið á einum
mánuði og ég hefði getað önglað saman á heilu ári. Þú
getur reitt þig á mig, væna mín".
Þetta gatsvo sem verið rétt, og ekki bætti það úr skák,
þótt hann héldi, að hún væri að missa kjarkinn. En hún
f ann, að hún mátti ekki láta við þetta sitja.
„Hvað eigum við mikla peninga eftir?" spurði hún.
„Ja — heilmikið, nóg".
„Þú verður að segja méreinsog er", sagði hún. „Ég er
ekki neitt barn — heldur f ulltíða kona og félagi þin".
„Vertu ekki að þreyta mig á þessu, barn. Við getum
talað um þetta á morgun".
„Hvað eigum við mikið? Þú hef ur ekkert vald til þess
að leyna mig því. Þú — særir mig".
„Ellefu dali og áttatíu sent — þegar ég er búinn að
borga kvöldmatinn og láta þernuna fá þjórfé".
„Ég ætla að reyna að fá afgreiðslustarf í búð", sagði
hún.
„Láttu ekki svona, og talaðu ekki svona", sagði hann
reiðilega. „Svona er það, sem fólk f leygir frá sér köllun
sinni. Það getur ekki stefnt að ákveðnu marki. Ég vildi
óska þess, að ég hefði verið nógu skynsamur til þess að
f ara beint til Chicago eða NewYork. En nú er það orðið of
seint. Það, sem mig vantar, er kjarkur — kjarkur til þess
að stíga þau gjörfu spor, sem skynsemin segir mér að
stíga".
Hún sá, að hann var mjög dapur, svo að hún felldi nið-
urtalið. Þessa nótt varð hún andvaka. En í stað þess að
láta hugann reika stefnulaust út í bláinn, reyndi hún að
gera sér Ijóst, hvernig hún ætti að haga atvinnuleit sinni.
Það var aðeins þunnt þil á milli herbergja þeirra, og hún
heyrði, að hann bylti sér í rúminu og umlaði látlaust.
Klukkan var að verða þrjú um nóttina. Hún fór fram úr
og tók í húninn á hurðinni, en hún var læst. Hún barði, en
fékk ekki annað svar en sundurlaust óráðshjal. Hún leit-
aði þá á náðir næturvarðarins, og hann braut upp hurð-
ina. Ljós logaði hjá Burlingham, og hann sat flötum
beinum í rúmi sínu og talaði óráð — bölvaði og nefndi
nöf n manna og kvenna, sem hún kunni engin skil á.
„Heilabólga, býst ég við", sagði næturvörðurinn. „Ég
skal senda undir eins eftir lækni",
Fám mínútum síðar kom læknirinn — ungur maður
með þetta venjulega skegg og þessa venjulegu tösku.
Hann skoðaði sjúklinginn nákvæmlega, spurði Súsönnu
margra spurninga og mælti loks:
„ Ég er hræddur um, að f aðir yðar sé með taugaveiki.
Það verður að flytja hann í sjúkrahús".
„En við höfum lítil peningaráð", sagði Súsanna.
„Ég skil það", svaraði læknirinn, sem furðaði sig á
stillingu þessarar ungu stúlku. „Hann verður að fá
ókeypis sjúkrahúsvist. Ég ætla að senda eftir sjúkra-
vagni.
Læknirinn hafði dælt deyfilyfi í sjúklinginn, og þau
biðu sjúkravagnsins. Súsanna mælti: „Get ég fengið að
hjúkra honum í sjúkrahúsinu?"
„Nei", svaraði læknirinn. „Þér getið aðeins komið
þangað og spurt, hvernig honum liði — þangað til hann
fer að hressast".