Fréttablaðið - 10.11.2006, Síða 74

Ég var alin upp við
það að ég hlakkaði
til ýmissa hluta en
ekki að mig hlakk-
aði til þeirra.
Engan í minni
fjölskyldu hefur
hingað til hlakkað
til neins en allir hafa hlakkað til
einhvers. Þetta hefur hins vegar
breyst síðustu ár þar sem son minn
hlakkar ítrekað til einhvers þegar
ég vildi heldur að sonur minn hlakk-
aði til þess.
Ég verð að viðurkenna að það
fer ferlega í taugarnar á mér að
þrátt fyrir að tilhlökkun sé alltaf í
nefnifalli heima hjá okkur skuli það
hafa meiri áhrif á barnið að annars
staðar í umhverfi þess er hún oft í
þolfalli. Ég hef margreynt að
útskýra fyrir stráknum að þótt ein-
hverjir jafnaldrar hans segi „mig
hlakkar til“ þá eigi hann samt að
segja „ég hlakka til“. Hann sam-
þykkir þetta í hvert einasta skipti
en næst þegar tilhlökkunin verður
mikil gleymir hann sér og segir
þetta vitlaust.
Nýlega áttaði ég mig líka á því
að vandamálið er víðtækara en svo
að nokkur börn sem hann umgengst
séu þau einu sem lýsa yfir tilhlökk-
un sinni í þolfalli. Ég er sjálf farin
að heyra sífellt fleira fullorðið (og
sæmilega talandi að öðru leyti) fólk
segja „mig hlakkar til“. Ég er viss
um að margir af þessum einstakl-
ingum vita betur en nenna bara
ekki að vanda sig, sem er mjög
sorglegt því lítil eyru leynast víða.
Um daginn var ég svo að hlusta
á barnalög í útvarpinu með syni
mínum þegar ég heyrði hóp barna
syngja „mig hlakkar svo til“ aftur
og aftur og það var alveg kornið
sem fyllti mælinn. Ég skil ekki
hvernig á að vera hægt að kenna
börnum að tala góða íslensku þegar
efni sem er sérstaklega búið til
handa þeim er bara eitthvert bull.
Ég er engan veginn sammála
þeim sem segja að svona sé þróun-
in og við verðum bara að láta undan
þar sem þeir sem vita ekki betur
verða sífellt fleiri. Mér finnst þvert
á móti að við ættum að reyna að
gera okkar besta til að drepa niður
alla tilhlökkun í þolfalli og vanda
okkur svolítið þegar við tölum.
Jói eldar Jói eldar