Fréttablaðið - 21.07.2007, Page 20

M
ér líður ákaf-
lega ófrískri
allt í einu, orðin
andstutt og
stirð. Ég er
komin 25 vikur
á leið, ég fletti því upp í gær, ann-
ars hef ég aldrei spáð mikið í að
telja þetta, veit bara að ég er sett í
október,“ segir Kristín Soffía og
jánkar því að þetta sé erfiðara nú í
þriðja skiptið en hin fyrri tvö. „Jú,
ég er eiginlega farin að halda það.
Nema það sé þessi mekanismi,
sem lætur mann gleyma erfiðleik-
unum strax og stuðlar að frekari
fjölgun í heiminum, sem sé að
virka svona vel á mig. Maður man
bara ekki eftir neinu slíku.“
Kristín Soffía er í þeim töluðu
orðum farin að horfa girndaraug-
um á upptökutæki blaðamanns og
viðurkennir að hana langi svolítið
í slíkt tæki. Væri hreint fyrirtak
að geta tekið upp allt það sem þarf
að stússast daginn eftir, jafnóðum
og maður man það. „Óli notar
svona tæki mikið og tekur jafnvel
upp það sem hann dreymir,“ segir
hún og bætir við að hún myndi að
vísu nota tækið til allt annarra og
mun praktískari hluta – enda segir
hún þau hjón ekkert sérstaklega
lík. „Já, hvernig þá? Ja, ætli ég sé
ekki bara mjög þægileg mann-
eskja að búa með,“ segir hún kank-
vís. „Ég get heldur ekki ímyndað
mér hvernig á að vera pláss fyrir
tvo mjög sérvitra einstaklinga í
einni og sömu fjölskyldunni.“
Kristín Soffía var líka þægilegt
barn. Og hagaði sér fljótt eins og
skynsöm fullorðin ráðskona, 9 ára
gömul. Enda elst í fjögurra syst-
kinahópi og átti þrjá yngri bræður
sem hún gætti meðan foreldrarnir
unnu úti. Fyrst í Vesturbæ Reykja-
víkur en svo í Kópavogi, með
stuttri viðkomu í Breiðholti. „Ég
varð mjög fljótt fullorðin, ef svo
má segja, þetta var mikil ábyrgð.
Manni var treyst og rætt við mann
sem væri maður fullorðinn.“
Þrátt fyrir barnapössun sem
hefði dugað mörgum fyrir lífstíð
hafði það ekki slík áhrif á Krist-
ínu. „Ég var held ég líka bara eitt-
hvað pínu klikkuð þegar ég var
yngri. Ég lék mér mikið með dúkk-
ur og stalst í fata- og bleiupokana
hennar mömmu, tók vagninn og
skundaði með það hafurtask úti
um allan bæ. Ég sló þvílíkt um
mig, þóttist eiga þetta allt saman
og mín heitasta ósk var að í vagn-
inum væri alvörubarn, sem ég
ætti. Ef ég sá einhvers staðar bíl
keyra framhjá sem var fullur af
barnabílstólum, barnadóti, vögn-
um og slíku hugsaði ég með mér
að þetta hlyti bara að vera ham-
ingjan. Ég skil ekki hvaðan þetta
kemur. Ég ætti að hafa fengið
algert ógeð eftir að hafa passað
þrjá yngri bræður.“
Þegar fullorðinárin komu
breyttist draumurinn um dúkkur í
drauminn um fjölskyldu og barna-
mergð. „Jú, það var minn draum-
ur. Óli hefur ekki á sama hátt
kannski haft það sem fantasíu að
eignast mörg börn, já nema nú í
seinni tíð – þegar mér sjálfri finnst
nú bara komið gott. En ég veit það
af eigin raun að það er ómetanlega
skemmtilegt og fjörugt að eiga
stóra fjölskyldu.“
Úr Kópavoginum lá leiðin í Versló
en Kristín kláraði þar verslunar-
prófið og útskrifaðist svo af mála-
braut í Ármúla. Einhvers staðar á
milli Versló og Ármúla hitti hún
Óla. Á sumarnóttu fyrir utan Gauk
á Stöng. Hún var þó búin að vita af
honum síðan á fermingaraldri og
hafði meira að segja lent í því að
fólk henni kunnugt sagði henni að
hún „yrði nú að kynnast honum
Óla“. „Rétt eftir fermingu var ég
stödd í stórri veislu heima hjá
ömmu og afa sem haldin var fyrir
starfsmenn forsætisráðuneytis-
ins, en afi var þar ráðuneytis-
stjóri. Í veislunni var þar staddur
forsetaritarinn og eiginkona hans.
Hún átti þennan frænda – Ólaf
Stefánsson – og hún pikkaði í
manninn sinn og sagði svo ég
heyrði: Sérðu þessa stúlku hérna,
hún verður að kynnast honum Óla
frænda. Þá vissi ég ekkert hver
hann var en hún sagði mér að hann
byggi í Kópavogi hjá ömmu sinni
og afa og ég varð strax mjög for-
vitin. Upp úr þessu fór ég að fara í
göngutúra á öllum tímum sólar-
hings, framhjá húsinu hans Óla,
en aldrei sá ég þessum strák
bregða fyrir.“
Nokkrum árum síðar var Krist-
ín Soffía stödd á leik milli Vals og
HK en hún er af mikilli handbolta-
fjölskyldu og æfði sjálf handbolta
í ein níu ár (þótt Óli hafi að vísu
aldrei séð hana spila enda bannaði
hún honum að koma á leiki). Þenn-
an dag var Kristín í Valsheimilinu
með föður sínum, sem þá var for-
maður HK, og allt í einu hnippir
faðir hennar í hana. „Pabbi bendir
á Óla og segir: „Sjáðu þennan
þarna, litla og mjóa, er hann ekk-
ert málið fyrir þig?“ Þá var ég að
byrja í Versló, á leiðinni á skóla-
ball og var auðvitað bara skotin í
allt öðrum. En svo bara hittumst
við þarna, tveimur árum síðar, og
þá hafði ég einhvern veginn alltaf
vitað hver hann var. Hann var
þarna með vini sínum sem ég
þekkti og það er kannski undar-
legt að segja það en ég vissi bara
einhvern veginn að hann yrði
minn. Horði á hann og hugsaði: Já,
ókei, svo þetta er maðurinn sem
ég á að giftast. Enda virðast fleiri
hafa vitað það en ég. Og síðan þá
höfum við bara alltaf verið
saman,“ segir Kristín og telur með
blaðamanni að árin séu þá orðin 15
sem þau hafa deilt saman.
Við tók ævintýrið sem Kristín lifir
enn. „Við hófum búskap á Hofteigi
tveimur árum síðar, Óli reyndi við
læknisfræðina og ég tók einn og
hálfan vetur í uppeldis- og mennt-
unarfræði. Þá lá leiðin til Þýska-
lands. Og ég hlakkaði strax mikið
til að flytja, upplifa frelsið og
kynnast heiminum. Þótt gleðin
hafi að vísu verið tregablandin því
ég kveið því svolítið að fara frá
fjölskyldu og vinum. En það liðu
auðvitað ekki nema tveir mánuðir
þar til mamma og pabbi og bræð-
ur mínir voru komin í heimsókn
og nú erum við búin að vera úti í
11 ár og enn líður okkur vel úti.“
Kristín segir þá tilfinningu að
fara út þar sem enginn þekkir
mann og hvorki í bankanum né
annars staðar séu kunnugleg and-
lit til að heilsa hafa í raun verið
afar góða og mikið frelsi í henni
fólgið. Vinskapur myndaðist þó
fljótt og Kristínu þykir afar vænt
um árin fimm í Austur-Þýskalandi,
þar sem börnin hennar tvö, Helga
Soffía og Einar Þorsteinn, fædd-
ust. „Þótt þessum árum, milli tví-
tugs og þrítugs, þegar maður var
að eignast börnin sín og koma
undir sig fótunum, hafi verið eytt
í ljótustu borg heims, þá gerðust
allir þessir skemmtilegu hlutir
engu að síður þar. Staðurinn á
stóran part í hjarta manns. Og lífs-
reynslan af þessum stað var á
heildina litið mjög jákvæð. Þótt ég
hafi verið mjög glöð að flytjast
svo til Spánar og kynnast menn-
ingunni þar, enda kom á daginn að
þar beið okkar mjög fjölskyldu-
vænt, fjörugt og ótrúlega skemmti-
legt líf.“
Fyrsta árið á Spáni var enginn
sunnudagsbíltúr, meðfram því að
hjálpa börnunum að aðlagast nýju
umhverfi, skóla og leikskóla, tók
Kristín lestina til Madríd til að
sækja tíma í innanhússhönnun og
eyddi þremur klukkustundum á
dag í ferðalagið. „Flutningurinn
og allt sem honum fylgdi tók á. Óli
var óánægður með þjálfarann
sinn, Einar svaf ekki, ég svaf ekki,
brjálað að gera í skólanum, enginn
í fjölskyldunni talaði tungumálið
og öðru hverju leiddi ég hugann að
því að við ættum bara að flytja
Hann var þarna með vini sínum sem ég þekkti og það er
kannski undarlegt að segja það en ég vissi bara einhvern
veginn að hann yrði minn. Horði á hann og hugsaði:
Já, ókei, svo þetta er maðurinn sem ég á að giftast.
Heilsteypt á
hliðarlínunni
Kristín Soffía Þorsteinsdóttir er sú eiginkona sem hvað lengst hefur fylgt
landsliðinu í handbolta. Í tólf ár hefur hún staðið á hliðarlínunni og stutt
við bakið á einum ástsælasta íþróttamanni þjóðarinnar, Ólafi Stefánssyni.
Júlía Margrét Alexandersdóttir ræddi við Kristínu Soffíu um 11 ára dvöl í
útlöndum, fjölskylduást og nýjan erfingja.