Fréttablaðið - 24.07.2007, Blaðsíða 28
Ég fór á kajak á
l a u g a r d a g i n n .
Ekki beint eitt-
hvað sem ég
geri reglulega.
Fjölskylda mín á
reyndar kanó og
sumarbústað þar
sem lygn lækur
rennur í gegnum
landið. Þar eigum við til
að dóla okkur rólega á læknum,
njóta náttúrunnar og hlusta á fug-
lasönginn. Ég bjóst því við álíka
yndislegheitum á laugardaginn
þegar ég hélt á Stokkseyri ásamt
vinkonum mínum.
Þegar þangað var komið tók við
okkur kraftalegur drengur sem
dreif okkur í gallana. Í fyrstu
fannst mér notalegt að róa á
kajaknum en eftir nokkurn tíma
fór árin að þyngjast töluvert. Ég
velti því fyrir mér hvenær við
myndum fara hægt og hlusta á
fuglasönginn en aldrei kom að
því. Eina sem við hlustuðum á
var buslið og stunurnar í hvorri
annarri við að keyra árina tryll-
ingslega ofan í vatnið. Áfram,
áfram, áfram!! Allt í einu mundi
ég eftir því að vinkona mín hafði
pantað fyrir okkur tveggja tíma
„POWER CHALLENGE“ ferð. Á
tímabili hélt ég að ég myndi ekki
komast í land og yrði bara að
sætta mig við að deyja á þessum
guðs volaða bleika plastkajak.
Ég rifjaði það upp með sjálfri
mér á meðan ég reri af ákafa að
ég hef ekki hreyft hendurnar að
ráði í langan tíma. Nánast það eina
sem ég geri með höndunum er
að vélrita og teikna, og svoleiðis
„hreyfing“ býr mann ekki alveg
undir geðsjúkan kajakróður í tvo
klukkutíma. Það kjánalegasta í
ferðinni var þó þegar við fórum
niður litlar flúðir og um leið og
niður var komið gólaði dreng-
urinn: „Jæja nú snúum við við!“
Þá ætlaðist þessi ungi drengur
til að við rerum UPP flúðirnar.
Tíðkast það eða?!! Við breytt-
umst skyndilega í nöldrandi
kerlingar og botnuðum ekkert í
þessu tilgangsleysi. Svo var róið
á sama geðsjúka hraðanum aftur
í land. Ég veit ekki alveg hvernig
ég komst í land en hér sit ég þó
fyrir framan tölvuna með bleikar
blöðrur á höndunum. Eitt veit ég
hins vegar; aldrei aftur!