Fréttablaðið - 28.07.2007, Blaðsíða 18

Fór til læknis í dag og bað hana að
kíkja á öxlina á mér. Ég var orð-
inn viðþolslaus, gat
ekki sofið fyrir
verkjum og varla
hreyft á mér vinstri
handlegginn.
Það var ánægju-
legt nýnæmi að
koma til læknis
sem gerði sér lítið
fyrir og læknaði mig í staðinn
fyrir að senda mig heim með ein-
hverjar pillur og biðja mig að taka
það rólega og sjá hvort kvalirnar
löguðust ekki.
Ekki svo að skilja að það sé sér-
staklega skemmtilegt að fá
sprautu í öxlina. Sprautan var
rekin spannarlangt inn, undir við-
beinið, og þar var dælt út henni.
Það var býsna óþægilegt á meðan
verið var að sprauta lyfjagumsinu
á áfangastað. Samt var læknirinn
mjúkhentur og hitti á nákvæm-
lega rétta staðinn í fyrstu tilraun.
Þetta var alminlegur læknir
sem læknaði mig í staðinn fyrir að
senda mig heim með einhverjar
pillur. Jóhanna heitir hún og er
heimilislæknirinn minn.
Um þessar mundir berast þau
skuggalegu tíðindi manna á meðal
að erlent verkafólk sem hingað
er komið til að vinna langan
vinnudag hafi komist upp
á lag með að renna fyrir
fisk í stopulum frítím-
um sínum.
Nú hefur eitthvert
stangveiðifélag látið
þau boð út ganga að fólk
eigi að taka ljós-
myndir af grun-
samlegu fólk sem
er við veiðar einhvers
staðar.
Stangveiðifélagið vill líka
að vitni að meintum veiði-
þjófandi hringi í lög-
reglu og reyni að
hindra för hinna
meintu þjófa meðan
þess er beðið að lög-
reglan mæti á
staðinn.
Og ekki nóg
með það heldur
vilja stangveiðimenn að óbreyttir
borgarar beiti borgaralegri hand-
töku svo að sá grunaði gangi ekki
rétttvísinni úr greipum.
Þetta er sjálfsagt mikið hitamál
en mér finnst dáldið langt gengið
að hvetja til borgaralegrar hand-
töku á fólki sem er að renna fyrir
fisk án þess að bera veiðileyfið
utan á sér. Nær þætti mér að mæla
með borgaralegum handtökum á
þeim sem standa ótruflaðir af lög-
reglu fyrir verðsamráði og okri.
Lögmaður Goldfingers hlýtur
að vera mesti grínari á landinu.
Nú er hann búinn að lýsa því yfir
að ný lög sem banna með öllu
hvers konar einkasýningar á nekt-
ardansstöðum stríði gegn atvinnu-
frelsi. Hvers lags rugl er þetta í
ósköpunum? Mundi það stríða
gegn atvinnufrelsi lögmanns-
ins ef honum væri bann-
að að selja aðgang
að því að
skoða rass-
inn á
ungum
stúlkum
sem
hann
læsti inni í bílskúrnum sínum?
Eða atvinnufrelsi stúlknanna?
Nú er Frú Sólveig komin á ættar-
slóðir sínar norður í Eyjafjörð
með Andra og litlu Sól að heilsa
upp á frændgarð og vini. Það er
óvenjukyrrlátt í húsinu. Svo rann
það upp fyrir mér að svona kyrrð
heitir öðru nafni vinnufriður.
Ekkert ónæði af neinu tagi hefur
skert atvinnufrelsi mitt þessa
helgi. Hér hefur verið vinnu-
friður eins og í góðu klaustri.
Heimilisfélagar mínir, síamsfress-
in Aladín og Alíbaba, eru þögulir
eins og Sístersía-munkar af reglu
heilags Benedikts. Trappistar.
Í fjórtán ár hef ég verið að reyna
að kenna þessum köttum nokkur
orð í íslensku til að geta gert mig
skiljanlegan. Árangurinn af því
starfi er þó enginn enn sem komið
er annar en að ég hef lært örfá orð
í máli þeirra. Tjáskipti okkar fara
þó mest fram á táknmáli.
Kattalortur á gólfinu á skrif-
stofunni þýðir til dæmis: Þetta er
fyrsta aðvörun. Við viljum nýjan
sand í kattakassann áður en óhjá-
kvæmilegt verður að grípa til
alvarlegri ráðstafana.
Ef ég opna ísskápinn koma þeir
þjótandi eins og herlúður hafi
verið þeyttur.
Og ef einhver sest í sófann til að
horfa á sjónvarp taka kettirnir
það sem auglýsingu um að nú sé
boðið upp heilnudd og ef fleiri
setjast í sófann er það yfirlýsing
um að heilnudd sé í boði hjá hverj-
um og einum.
Lengra en þetta hef ég ekki
komist í að skilja kettina mína en
ég er ekki í nokkrum vafa um að
þeir eiga ekki í minnstu erfiðleik-
um við að skilja mig og aðrar
manneskjur, þótt talsverður hljóð-
fræðimunur á tungumálum okkar
erfiði samskiptin, að minnsta kosti
af okkar hálfu.
Í dag fór ég í jarðarför Baldvins
Halldórssonar leikara. Það var
mætur maður kvaddur og athöfn-
in var falleg og tilkomumikil. Séra
Örn Bárður flytur svo áhrifamikl-
ar ræður að maður hlakkar bein-
línis til að láta hann jarða sig.
Ég á margar minning-
ar um Baldvin
sem leikara og
þær minning-
ar eru allar
góðar.
Útvarpsleik-
ritin voru
fyrstu leik-
verkin sem
náðu að
hrífa mig
og færa
mér heim
sanninn
um dular-
fullan kraft
góðrar leik-
listar.
Seinna sá
ég hann á
sviði. Þá
hafði ég nýverið lent í því að heyra
mína eigin rödd af segulbandi í
fyrsta sinn. Það var eins og að
hlusta á kött breima. Baldvin og
félagar hans í Þjóðleikhúsinu
höfðu gullraddir. Öll þjóðin þekkti
þessar raddir. Þegar þeir töluðu
fékk ég kökk í hálsinn. Mér fannst
íslenska fallegt mál. Meira að
segja fallegra en amerískan sem
ég heyrði talaða í bíómyndum.
Mér fannst eins og ég væri að
kveðja leiðsögumann sem hefði
fylgt mér langan veg og ekki skil-
ið við mig fyrr en hann væri orð-
inn nokkuð viss um að ég og fleiri
óvitar römbuðum á áfanga-
stað.
Fyrir þá löngu leiðsögn
er ég óendanlega þakk-
látur, bæði hinum
gengna heiðursmanni
Baldvini Halldórs-
syni og öðrum
góðum mönnum
sem hafa varðað
mér þær leiðir
sem ég hef reynt
að feta í lífinu
síðan ég gafst
upp á að vera í
blindingsleik við
sjálfan mig.
Meðan ég var að elda kvöldmatinn
heyrði ég Ingibjörgu Sólrúnu tala
um Austurlandatúrinn sem hún
sagði að væri nauðsynleg náms-
ferð ef svo færi að Ísland fengi
kosningu í öryggisráð Sameinuðu
þjóðanna. Mikið var ég feginn
þegar hún kvað upp úr með að
nauðsynlegt væri að skerða áhrif
neitunarvalds í því ágæta ráði.
Mér fannst líka til þess koma að
Ingibjörg virtist hafa lagt sig fram
um að kynna sér lífskjör kvenna í
þessari ferð sinni. Það fer ekki
miklum sögum af högum kven-
fólks fyrir botni Miðjarðarhafs.
Samt eiga þessar konur syni sem
eru ýmist hermenn, hryðjuverka-
menn, synirnir eru í Ísraelsher, Al
Fata og Hamas. Og öllum blæðir
þegar þeir verða fyrir skoti eða
sprengju.
Vonandi getur Ingibjörg Sólrún
fyrir Íslands hönd lagt eitthvað
gott til friðsamlegrar lausnar
þeirra skelfilegu vandamála sem
við er að etja í þessum heims-
hluta.
Metnaður íslenska utanríkis-
ráðuneytisins að komast í öryggis-
ráð SÞ hefur ekkert með það að
gera. Sá galni metnaður stafar
einfaldlega af því að hið úttútna
ráðuneyti leitar í örvæntingu að
einhverju til að réttlæta fjáraust-
ur í úrelta samkvæmisleiki og
milljónirnar handa landlausum
gervisendiherrum en þeir pólit-
ísku kjölturakkar eru mun kostn-
aðarsamari gæludýr en hundurinn
Lúkas. Hann gat þó bjargast í bís-
anum í þrjár vikur án þess að
heimta flugmiða, heitar máltíðir
og hanastél af skattgreiðendum –
hvað þá hann hafi sagt bofs um að
komast í öryggisráðið.
Stærstu fréttir þessara sólbjörtu
sumardaga eru yfirleitt
á borð við „Pottur
gleymdist á elda-
vél“.
Fór með bíl-
inn í við-
gerð.
Afgreiðslu-
maðurinn lof-
aði að ég skyldi
fá hann aftur
fyrir kvöldið en
hann lagði ekki í
að horfa í augun
á mér.
Frú Sólveig
og börnin á
heimleið.
Um lækni, veiðimenn, ketti og kjölturakka
Í Dagbók Þráins Bertelssonar er sagt frá lækni sem læknar. Enn fremur er rætt um veiðiþjófnað, atvinnufrelsi lögmanna, vinnu-
frið og tungumálanám síamskatta. Loks er rætt um jarðarför, utanríkismál og pott sem gleymdist á eldavél.