Fréttablaðið - 23.09.2007, Blaðsíða 86

Já, hvert stefnum við, er allt þetta
byggingarbrölt áhrif frá niðurrifi
gamla torfbæjarins?
Fyrsta frumsýning Þjóðleik-
hússins í ár er á verki Bjarna Jóns-
sonar, Óhappinu, í Kassanum. Kær-
komin myndleiklistarsýning þar
sem hið nýja gildismat með enda-
lausum frösum, eins og merkimið-
um hins leyfilega til þess að vera
kúl, er sett á oddinn. Undirliggj-
andi er allan tímann, hverju á að
snobba fyrir og hvernig á að koma
snobbinu á, samanber rauðvínsteg-
undin sem sálfræðingurinn mælir
með og vonast til að komist inn í
kjarnann, það er innkaupalista
ÁTVR.
Allir vilja endilega vera með í
kjarnanum, alveg sama þótt við-
komandi séu gungur og innantóm-
ar skrumskælingar af þykjustu-
fólki.
Ein að mótmæla. Samstaða er
asnaleg. Eina manneskjan sem ber
hag almennings fyrir brjósti biður
afsökunar á sjálfri sér. Kryddblanda
með safaríkum hjúp!
Pælið í þessum flottu pakkn-
ingum! Óhappið er í raun hörmu-
legt slys framkallað af tillitsleysi,
en þar sem tilhneiging er til þess
að koma öllu inn í ákveðnar pakkn-
ingar og frasa er óhapp auðvitað
miklu heppilegra hugtak og auð-
veldara að takast á við fyrir þá sem
þurfa að afsaka sjálfan sig í þess-
um heimi nútímagilda.
Fantagóð mynd af fjölmiðlafíg-
úrum og eins hvað innantóm frasa-
ráðgjöf er mikil froða.
Bjarni kann að skrifa, og Stefán
kann að lesa úr.
Okkur er boðið upp á leikrænan
raunveruleika í sjónvarpsupptök-
usal þar sem heimili, líf og örlög
hjónanna Jóhönnu og Halldórs
skarast við hið daglega, yfirmáta
hressa morgunsjónvarp. Ljóskurn-
ar tvær sem þar ráða ríkjum eru
staðaltýpur nútíma fjölmiðl-
akvenna. Önnur segir fréttir en
skilur ekki bofs í því sem hún er að
þylja upp, en álítur sig þó háttsett-
ari en hin sem er líklega ráðin
vegna þess að hún er sæt en kann
þar að auki að tala við fólk og
hlusta. Með þeim er svo kósí
kokkur, vinur fólksins sem kann að
brosa, hlæja, hæla og laga mat. Við
þekkjum hverja einustu persónu
verksins, ekki úr bókmenntum og
sögu heldur úr matreiðslubók sjón-
varpsveruleikans. Tilraun með
skilin milli hins leikna raunver-
uleika og hins eiginlega raunver-
uleika. Þess vandlega gætt að halda
sér innan þeirra ramma sem komn-
ir eru um öll samskipti og gildis-
mat. Undir dægurglansmynd vex
átakanlegur harmleikur fram.
Leikararnir voru frábærir, hver
um sig, og erfitt að gera þar nokkuð
upp á milli. Atli Rafn sem leikur
hinn óhamingjusama verkfræðing,
eiginmann Jóhönnu, náði einstak-
lega góðum tökum á menntamann-
inum með bældu tilfinningarnar.
Elmu Lísu tókst að gera ljóskuna
Brynju ekki aðeins trúverðuga
heldur kom hún einnig sársaukan-
um í persónunni vel til skila. Dóra
Jóhannsdóttir sem lék hina sjálf-
umglöðu fréttakonu Rósu náði
einnig að glæða sína persónu lífi án
þess að yfirleika sem hefði verið
auðvelt þar sem fáránleiki í fram-
komu hennar og orðræðu hefði
getað boðið upp á það.
Kjartan Guðjónsson, sem hefur
mikla spaugtaug og á auðvelt með
að sprikla og glettast, hélt hér aftur
af sér og árangur vinnunnar var að
hann hefur sjaldan verið betri en í
þessu vandræðalega hlutverki sál-
fræðingsins sem heldur við konu
vinar síns og situr í morgunsjón-
varpi og blaðrar um sálfræðilegar
lausnir.
Kokkurinn var lím sýningarinn-
ar og eins og fulltrúi kórsins hjá
Grikkjum lagði hann mat á atburða-
rásina. Stefán Hallur Stefánsson
sýndi hér mikla útgeislun og styrk
og þandist einhvern veginn um allt
rýmið eins og sá matarilmur sem
upp úr heitum pottum hans kom.
Katla Margrét Þorgeirsdóttir í
hlutverki Jóhönnu var óaðfinnan-
leg í hlutverki venjulegu konunnar
af holdi og blóði.
Meðferð hljóðs og tóna í sýning-
unni var allan tímann eins og um
útvarps- eða sjónvarpsupptöku
væri að ræða og eins var sviðið
allt gernýtt þannig að ekkert af
myndinni allri var uppfylling.
Leikmynd Barkar Jónssonar með
ísskápinn rauða eins og altaris-
töflu í guðshúsi nútímans var
heillandi. Hann leikur sér með
andstæður hita og kulda og ekki
laust við að spænskar bíómyndir
hafi komið upp í hugann. Kalt
verður heitt og heitt verður kalt.
Allt á að verða betra eftir að það
er orðið mátulegt. Hjálmar
Hjálmarsson leikur óborganlegan
kverúlant, mótmælanda sem æpir
utan úr sal eins og hrærigrautur
þjóðarsálarinnar.
Guðrún Lilja Þorvaldsdóttir fer
einnig með smáhlutverk mót-
mælanda, birtist í kanínubúningi
eða einhverju þvílíku og verður
eins og tákn hins léttvæga og
asnalega.
Sýningin er heillandi og grein-
ilegt að hér eru engar happa- og
glappaaðferðir notaðar heldur
farið af stað með eldklára sýn á
heildina. Leikverk sem er svo vel
skrifað að það er magnað á
köflum.
Elísabet Brekkan
ÓHAPP!
Höfundur: Bjarni Jónsson.
Leikstjóri: Stefán Jónsson Hljóðmynd: Frank Þórir Hall Lýsing: Lárus
Björnsson Leikmynd og búningar: Börkur Jónsson Frumsýning í Kassanum
21. september.
Við erum búin að rífa allt út úr íbúðinni
og vitum ekkert hvert við stefnum
Óhapp! eftir Bjarna Jónsson. Leikarar Þjóðleikhússins: Atli Rafn, Elma Lísa, Stefán
Hallur Stefánsson og Dóra Jóhannsdóttir.
ljósmynda-
sýningum
Í Ljósmyndasafni Reykjavíkur er núna stór sýning úr myndasafni Vísis og Dagblaðsins og eru
þar margar merkar samtímaheimildir úr önn dagsins. Hér er mynd frá leiðtogafundinum:
öryggisverðir að störfum fyrir utan Höfða. Í bakgrunni má sjá íslenska björgunarsveitarmenn.
Ljósmyndari: Gunnar V. Andrésson. Ljósmyndasafnið í Grófarhúsi er opið kl. 12-19 virka daga og
13-17 um helgar.
Í Galleríinu Auga fyrir auga á
Hverfisgötu stendur nú yfir sýning á
ljósmyndum breska ljósmyndarans
Christopher Taylor. Þetta er fyrsta
sýning á verkum Taylors á Íslandi.
Gallerí Auga fyrir auga er opið
fimmtudaga til sunnudaga frá 14–17.