Tíminn - 02.08.1981, Blaðsíða 28

28
Wimvm
Að þvo upp eftír
milljónapartý
O I vikunni var loks formlega
bundinn endir á þann pipar-
sveinsferil, sem undanfarinn ára-
tug hefur vakiö einna mesta at-
hygli meðal almúgans i hinum
vestræna heimi. Margar óskir og
vonir, misjafnlega vel grundvall-
aðar, eru nú endanlega brostnar
og vist er, að þótt af hvörmum
kunni að hafa hrotið gleöitár, i
dómkirkju heilags Páls siðastliö-
inn miðvikudag, likt og tiðkast viö
jafnvel alþýðlegustu brullaup, þá
hafa jafníramt fallið eitt og eitt
sorgartár. í það minnsta ef nokk-
urfótur er fyrir öllu þvi hjarta-
fári, sem fjölmiðlar ætla að Karl
Bretaprins hafi valdið meðal
kvenkosta, frá þvi hann óx úr
grasi.
Vandað skal valið
Þótt Bretum hafi ef til vill þótt
prinsinn sinn nokkuð seinn til að
festa ráð sitt, hlýtur hver skyn-
semi gæddur maður að skilja að i
þeim efnum gat hann ekki flanað
að neinu. Þær voru margar kröf-
urnar, sem væntanleg brúður
varð að uppfylla, og kröfugerðar-
fólkið var ótal margt.
1 fyrsta lagi varö hún helst að
vera ,,réttrar trúar", þvi ella
hefði breska þingið þurft að
breyta þeim lögum, sem lorbjóða
prinsinum af Wales með öllu að
deila rekkju sinni með kaþólikka.
1 öðru lagi varö hún aö vera af
„réttu bergi brotin", þvi ekki
sæmir það konungbornum manni
að velja sér konu af ótindum al-
múgaættum. Og raunar settu
þessar tvær kröfur prinsinum
nokkuð þröngar skorður þvi svo
einkennilega vill til, að flestar
konungbornar konur, sem gjaf-
vaxta teljast i dag, munu ka-
þólskar. Og hiö sama er um aöal
Vesturlanda að segja, utan
breska sveítaaöalinn.
Auk þessa varð svo stúlkukind-
in að falla drottningunni, móöur
brúðgumans i geð, hún varö að
falla hiröinni i geö, bresku þjóð-
inni, breskum fjölmiðlum, bresk-
um afturhaldsseggjum og bresk-
um sérviskupúkum af öllu tagi.
Siðasttöldu tveir hóparnir mynda
raunar um áttatiu og fimm
prósent bresku þjóðarinnar, svo
að þeirra fylgi hefði ef til vill
nægt.
Ekki þótti heldur skaða að hún
félli öllum heiminum i geð, þótt
Bretar hafi löngum talið þá er
byggja aðra bletti jaröar en
Breska „heimsveldið" skrælingja
og þvi sinnt litiö viðhorfum
þeirra.
Ef til vill hefur svo prinsinn
gert þá kröfu að honum sjálfum
félli þokkalega við stúlkuna, en
um þá heimtufrekju hefur hann
þó verið einn, þvi aðrir munu
sammála um að einhvers staðar
verði að setja mörkin.
Of ung — nógu ung?
Hvað sem öllu þessu liöur, er þó
vist að Prinsinn aí Wales gekk i
vikunni að eiga laföi Diönu
Spencer, með allri þeirri viöhöfn
er telst hæfa brúðkaupi væntan-
legs Bretakonungs.
Lafði Spencer, nú Prinsessan af
Wales, þótti að visu af mörgum
helst til ung, til aö takast á herðar
skyldur væntanlegrar drottning-
ar. Þeir hinir sömu hugga sig þó
við það, að Elisabet Bretadrottn-
ing sýnir litil ellimerki og enn
færri merki þess að hyggjast
rýma til ihásætinu fyrir son sinn.
Væntanlega hefur þvi nýja frúin
nokkurn tima til undirbúnings.
Æska lafðinnar hefur enda einn
kost, sem Bretum þykir mikils
verður. Þeir telja sumsé óliklegt
að vænta megi nokkurra hneyksl-
ismála, eða vandræðalegra upp-
lýsinga, úr fortiö sem er svona
ógnar stutt. Meir að segja ekki
loku fyrir þaö skotið að lafðin hafi
litt verið við karlmenn kennd,
fyrir kynni sin af prinsinum.
011 tormerki munu hins vegar
hafa verið talin á þvi að aðalborn-
ar konur héldu hreinleika sinum
fram yfir tvitugt.
Móðganir og mótmæli
Hvað sem segja má um laíöina
að öðru leyti, virtist hún harla
ánægð með hlutskipti sitt og
prinsinn virtist einnig sætta sig
þokkalega við örlög sin. Aðrir
virtust ekki finna neina sérstaka
annmarka og mamma gamla gaf
samþykki sitt, svo allt virtist i
blóma.
En, það er nú svo i samskiptum
kóngafólks, að alltaí þarl' einhver
að þykkjast og móögast og
brullaupið varð þar engin undan-
tekning.
1 þeim efnum bar einkum á Jó-
hanni Karli, Spánarkonungi, sem
þótti illa að sér sneitt. Hvorki var
það sætaröð viö veisluboröið, sem
hljóp fyrir hjarta honum, né held-
ur var nokkrum óvini hans boðið
til veislunnar. Heldur var þaö nú
ætlun brúðhjónanna að drepa niö-
ur fæti á Gibraltarhöfða, i upphafi
brúðkaupsferðar sinnar, sem olli
þvi að Jóhann Karl og kona hans
gátu ekki, heiðurs sins vegna sótt
brullaupið.
Spánverjar hafa um langt ára-
bil gert kröfu til þess aö fá
Gibraltarhöfða undir sina stjórn.
Þvi lá það i augum uppi, að nokk-
urra klukkustunda viðdvöl brúð-
hjónanna þar, hlaut aö teljast
frekleg móðgun i samskiptum
rikjanna.
Það er eins gott að islenskir
bændasynir hugi vel að öllum
landamerkjadeilum feðra sinna,
áður en þeir ákvarða hvaöa traðir
þeir fara með brúðir sinar, á leiö i
veg fyrir rútuna.
Hreingerning
Það má vel vera, að vér almúgi
landa Vesturheims teljum þessi
deiluatriði litilvæg. Næstum
hlægileg. En, engu aö siður er
blessuðu kóngafólkinu alvara,
hvernig sem á þvi kann aö
standa.
Og Bretum var raunar öllum
alvara i tengslum við þetta brull-
aup. Jafnt iðnr.ekandanum, sem
græddi milljónir punda á fram-
leiðslu minjagripa, lifverðinum,
sem eyddi heilli viku i að snurfusa
einkennisbúning sinn fyrir varð-
stöðuna, siðameistaranum, sem
raðaði gestum i kirkjuna, og al-
múgamanninum, sem veifaði
breska fánanum i grúanum með-
fram leiðinni sem brúðhjónin fóru
til og frá kirkju.
Og alvaran blasir nú öll við
þeim verkamönnum og konum,
sem bera ábyrgð á eítirleiknum.
Alvara allrahinna leggst sumsé á
þeirra herðar, sem undanfarna
daga og þá næstu strita viö að
taka niður skreytingar og þrifa
götur Lundúnaborgar, eftir alla
gleðina.
Við þekkjum það öll, að standa
uppi um miðja nótt, eftir að gest-
irnir eru farnir, og eiga eftir að
þvo upp glösin þeirra. Það getur
orðið ærið verkefni, eftir sæmi-
legt parti.
Hvað blasir þá við þeim, sem
þurfa að „vaska upp" eftir parti
heillar þjóðar. Þeirra sem þurfa
að þrifa eftir sex hundruð þúsund
„gesti” i miðborg Lúndúna einni
saman?
Það hefur enda reynst gifurlegt
verk og töldu yfirvöld borgarinn-
ar að hugsanlega yrði borgin
komin i samt lag eftir vikutima
eða svo. Og það jafnvel þótt fjölg-
að hefði verið allnokkuð i hreins-
unardeildum borgarinnar um
stundarsakir.
Eina huggunin er sú, aö nýtt lif
hlýtur að hafa hlaupið i strá-
kústaiðnað Breta, um þessar
sömu stundarsakiÞ. Það lif, svo
og öll minjagripaframleiðslan,
hefur vafalitið verið vel þegiö, i
þessu atvinnuleysishrjáða landi,
þar sem nærfellt þrjár milljónir
manna ganga nú verklausar.
Ef til.vill hefur rikisstjórn járn-
frúarinnar lika hugsað gott til
þess að öll pragtuglegheitin gætu
ef til vill beint athygli alþýðunnar
ofurlitið frá „árangri" efnahags-
stefnu hennar.
H.V.
Sunnudagur 2. ágúst 1981
framhaldssagan
Hún gekk yfir gólfið, og hreyfingarnar voru óvenju fallegar.
Svo fór hún inn i leikfimissalinn sem var þarna i kjallaranum.
Um leið og dyrnar opnuöust og lokuðust á hæla henni heyrði
Andrea glaðlegar stúlknaraddir innan úr salnum.
— Hverer aðkenna leikfimi? spurði Andrea Mörtu.
Marta horfði á hana, og var greinilega skemmt.
— Þetta er ekki leikfimistimi, elsku lambið mitt. Þetta er
Töfratimi. Það er verið að kenna stúlkunum töfrandi framkomu.
— Þú segir ekki, sagði Andrea hlægjandi. — Og hver kennir
þeim.
— Haltu þér nú fast, góða, og búðu þig undir að heyra stórfrétt-
ir, sagði Marta aðvarandi. — Hver önnur en McCullersstelpan?
Andrea staröi á hana galopnum augunum.
— Er Merry McCullers aö kenna stúlkunum töfrandi fram-
komu, og það hér i Sjúkraskýlingu? sagði hún og virtist ekki trúa
sinum eigin eyrum.
— Ég sagði þér, að þú myndir ekki trúa þessu, sagði Marta og
tisti af hlátri. Það er nú samt satt. Francine og nokkrar vinkonur
hennar fengu áhuga á að bæta sig svolitið og Jordan læknir kom
meðMerry,oghún er yfir sig hrifin af starfinu. Og hvort sem þú
trúir þvi eða ekki, þá máttu vita, að hún vinnur gott verk.
Stúlkurnar bera virðingu fyrir henni, og vita, að hún „kann til
verka” á þessu sviði. Þegar hún svo segir: Svona eigið þið að
gera þetta, þá hlýða þær umyrðalaust. Þú sást lika, hvaða áhrif
þetta hefur haft á framkomu Francine.
Andrea kinkaði hægt kolli, og var hugsandi á svip.
— Steve var sannfærður um, að hún myndi vilja gera þetta.
Hann stakk uppá henni sjálfur, og ég hló bara að honum.
— Það er fleira að frétta, góða min. Þú ert ekki búin að heyra
það nýjasta, sagði Marta, og aðvörunarrómurinn var greinileg-
ur.
— Ekki þarftu að segja mér, að frú McCullers sé lika komin
hingaðog farin að kenna blómaskreytingar, eða eitthvað annað
álika, andmælti Andrea.
— Ekkert þvi likt. Enn sem komið eru ekki aðrir af McCullers-
ættinni komnir hingað til starfa, svaraði Marta. — Aður en ég
held áfram verð ég þó að spyrja þig mjög persónulegrar
spurningar.
— Já blessuð spurðu bara.
— Ertu nokkuð ástfangin af Brad?
— Neiþaðveitguð. Andrea talaði greinilega af innstu sannfær-
ingu, og Mörtu létti.
— Það er gott, vegna þess að mig grunar svo sannarlega, að
Merry sé það, svaraði Marta. — Ég verð að bæta við, að pilturinn
lætur sér ekki gjörsamlega á sama standa um stúlkuna heldur.
Andrea sat grafkyrr um stund og reyndi að meðtaka allt það,
sem henni hafði verið sagt. Brad og Merry. Olia og vatn. En
þrátt fyrir allt, var það þá ekki ástin, sem gat blandað saman
jafnólikum hlutum svo að vel færi?
Hún minntist þess, þegar þau hittust i fyrsta skipti heima i
ibúðinni hennar sjálfrar, og hvernig þeim hafði lent saman. Hún
mundi, að Brad hafðisagt, aðstúlkurá borð við Merry væru ekki
mikilsvirði og kostuðu ekki mikið.
Rödd Mörtu vakti hana upp af hugsunum hennar.
—- Finnst þér þetta miður, Andy?
— Miður, mótmælti Andrea. — Hvers vegna ætti mér að þykja
það miður.
—-Nú Bradhefur alltaf veriðsvona hálfvegis þin eign.
— Elsku Marta min, vertu ekki með þennan kjánaskap. Við
Brad höfum alltaf verið vinir, og ekkert annað.
— Þetta er þá allt i bezta lagi. Mörtu létti greinilega. — Ég var
svolitið hrædd um, að þú yröir eitthvað æst út af þessu.
— Ég er þaðalls ekki. Ég er himinlifandi glöð, en undrandi. Ég
get ekki hugsað mér nokkurt fólk, sem væri jafnóliklegt til þess
að verða ástfangið. En ef þau eru ástfangin, þá samgleðst ég
þeim.
Marta brosti aftur og henni hafði létt.
— Þetta hlýtur að vera hin eina sanna ást, það er ég viss um,
hélt hún áfram. — Ef þú sæir þau saman. Hann er voöalega ráð-
rikur við hana, en hún nýtur þess auðsjáanlega. Ég er handviss
um, að enginn hefur þorað að koma svona fram við hana áöur.
Þetta virðist allt vera eftir uppskrift. Samt er hún nú ekki oröin
litill engill með vængi enn sem komið er, en hún er aö skána. Hún
er ekki nærri eins fordekruð og merkileg með sig og hún var i
byrjun. Eftir að Brad er búinn að ráðskast svona með stúlku i
heilar sex vikur, þá er ekki von á öðru, en hún sé orðin að „blið-
lyndri Júliu”, eða horfin á braut i reiðikasti ella. Og þú átt eftir
aðkomastað þvi að Merry er hérenn.
— Mér þykir þetta dásamlegt. Ég verö að óska Brad til ham-
ingju.
— Það máttu alls ekki gera, sagði Marta. — Hann gerir sér
ekki fulla grein fyrir þvi enn, hvað fyrir hann hefur komið. Hann
heldur þvi enn fram, að hún sé fordekruð, og hinn mesti hroka-
gikkur. Ef þú færir svo að tala um, að hann væri ástfanginn af
henni, myndi hann áreiöanlega taka á sprett eins og hræddur
héri. Við skulum leyfa Merry að leiða hann i allan sannleikann,
þegar timi er til kominn. Ég er viss um, að hún getur alveg séð
um þetta sjálf. Ég vildi bara aö þú vissir þetta, svo þú yrðir ekki
fyrir óþægindum eða leiðindum.
Andrea hló og þakkaði henni fyrir hugulsemina. Skömmu
seinna kvaddi hún. Þegar hún var komin út úr húsinu heyröi hún
drengjaraddirberast frá æfingavellinum, og einnig sá hún Brad,
sem var þarna umkringdur drengjum á aldrinum sex til sextán
ára. Hann var að leiðbeina þeim, og þeir hlustuðu á hann með
ómældri athygli, og hún hætti við að stoppa og tala við hann, svo
hún truflaði ekki, þótt hún hefði ætlað að gera það. Hann hafði
verið heldur hljóður á meðan á máltiðinni stóð, enda þótt hann
hefði sýnst glaður yfir að sjá hana aftur, eins og reyndar allir
höfðu verið.