Tíminn - 10.09.1982, Blaðsíða 10

FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1982.
Islensk frædi sé
adalnámsgreinin
■ Rannveig Jónsdótt-
ir er innfæddur Reyk-
víkingur. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þórunn
Guðmundsdóttir og Jón
Kristófersson, skipstjóri,
sem ættaður var úr Skafta
fellssýslu. Hún lauk
stúdentsprófi frá M.R.
1955 og B.A. prófi með
kennsliiréttindum frá Há-
skóla íslands vorið 1959,
með ensku sem aðalgrein.
Að námi loknu vann
Rannveig við kennslu í
tvö ár en var síðan heima
að mestu næstu níu árin
að sinna búi og börnum.
1970 byrjaði hún svo að
kenna við Framhalds-
deildirnar við Lindargötu
sem síðar voru fluttar í
Ármúlaskóla. Hún fékk
leyfi frá kennslu í tvö ár
og lauk cand. mag. prófi
í ensku vorið 1980.
Rannveig var einn af
stofnendum Rauðsokka-
hreyfingarinnar og hefur
starfað talsvert að jafn-
réttismálum. Hún er gift
og á þrjú börn, 16 ára
dóttur og tvo syni, 18 og
20 ára.
Miðvikudagurínn 1. september:
Haustannir byrja
Ég vakna um sjöleytið, áður en
klukkan hringir. Á ekki að vera komin
til vinnu fyrr en klukkan níu svo ég hef
nægan tíma. Fer í bað og lít í
Moggann, hin blöðin eru aldrei komin
svona árla morguns. Úti er glampandi
sólskin. Dagurinn leggst vel í mig.
Meðan ég drekk morgunkaffið nýt ég
kyrrðarinnar og útsýnisins úr eldhús-
glugganum mínum. Héðan er hið
fegursta útsýni yfir sundin blá og
fjöllin okkar Reykvtkinga, Akrafjall,
Skarðsheiði og Esjan blasa við í allri
sinni tign. Stundum gleymi ég mér
alveg hérna við gluggann, einkanlega
á vorin, þegar kvöldsólin slær gullnum
roða á alla þessa bláu fegurð. Það er
svona rólegt þennan morguninn vegna
þess að unglingarnir á heimilinu mega
sofa út í dag.
Verkefni dagsins framundan eru
deildarstjórafundur klukkan nfu,
kennarafundur klukkan eitt, síðan
vinna við undirbúning skólastarfsins
og hamingjan má vita hvað annað
kann að falla til. Ég verð samferða
eiginmanninum í skólann. Hann þarf
að vera mættur til vinnu á sama tíma
og hefur lengra að fara.
í Fjölbrautaskólanum við Ármúla
heilsast kollegarnir með virktum og
spyrja tíðinda. Það er gaman að hittast
aftur eftir sumarið. Einn kennarinn er
í sérstöku hátíðaskapi og óskar öllum
til hamingju með daginn. Kaffikonan
okkar er búin að hella á könnuna, en
á kennarastofunni er kaffið næstum
jafn ómissandi og andrúmsloftið.
Skólastjórinn setur fund stundvís-
lega klukkan níu. Deildarstjórar hafa
umsjón með kennslu og námsefni í
einstökum greinum. Þetta er seinna
árið mitt sem deildarstjóri í ensku, en
það er yfirlýst stefna í þessum skóla að
láta deildarstjórastöðurnar „rótera" ef
mögulegt er, þ.e.a.s. fastráðnir
kennarar með full réttindi í við-
komandi grein taki við deildarstjórn-
inni hver af öðrum á tveggja ára fresti.
Þetta fyrirkomulag hefur ótvíræða
kosti.
Rætt er um frágang bókalista, gerð
námsáætlana, viðtalstíma deildar-
stjóra, kynningu nýnema og margt
fleira er á dagskrá.
Enn einu sinni kemur þurrkurinn og
loftleysið í skólahúsinu til umræðu.
Ástæðan er sú að ekki er mögulegt að
opna nema mjóar rifur á hinum
geysistóru gluggum. Kunnugir segja
mér að þetta mál hafi verið á dagskrá
á hverju ári frá því skólinn var
byggður. Síðan eru liðnir nærri tveir
tugir ára og enn hafa engar úrbætur
fengist. Eins og nærri má geta hugsum
við til arkitektanna með litlu þakklæti.
Við sem kenndum áður í Lindargötu-
skóla hugsum með söknuði til gamla
góða timburhússins þar sem loftið var
gott.
Fundinum lýkur eftir rúman klukku-
tíma.
Ég fer heim í strætó. Hef samband
við Bókabúð máls og menningar, þar
sem bækurnar eru pantaðar fyrir
okkur og við njótum ágætrar fyrir-
greiðslu. Lýk síðan við að ganga frá
listanum yftr enskubækurnar.
Eftir að ég byrja að vinna verður
hver og einn á heimilinu að fá sér
sjálfur að borða í hádeginu. Við
borðum saman heitan mat á kvöldin.
Samkennari minn og nágrannakona
býður mér far upp í skóla. Á
kennarafundinum klukkan eitt hafa
mörg ný andlit bætst við frá því í fyrra.
Við erum rúmlega sextíu. Kennsla
hefst ekki fyrr en á mánudag. Byrjun
skólastarfsins fylgir alltaf viss eftir-
vænting. Eins konar sambland til-
hlökkunar og kvíða. Tilhlökkunar að
takast á við ný og spennandi verkefni
og kvíða vegna vinnuálagsins, sem
hellist yfir mann, undirbúning kennsl-
unnar og leiðréttingar á kvöldin og um
helgar.
- Á morgun kemur holskeflan yfir
okkur, segir skólastjórinn. Þá eigum
við von á 770 nemendum sem þurfa að
fá stundatöflur, bókalista og fleira gott
veganesti. Stundatöflumar 770 eru
allar einstaklingsbundnar. Allt er
þetta unnið í tölvu, ómetanlegur
vinnusparnaður.
Eftir kennarafundinn ræða ensku-
kennararnir saman. Við erum vön að
vinna saman og erum fljót að skipta
með okkur verkum. Fjórar okkar
vorum saman í viku í sumar á ágætu
enskukennaranámskeiði sem haldið
var austur á Flúðum og erum því
uppfullar af góðum hugmyndum.
Enskan hefur meðbyr í skólunum -
allir vilja kunna ensku þótt menn leggi
misjafnlega mikið á sig til þess að ná
því marki.
Á heimleiðinni er komið við í
Vörumarkaðnum.
Hvenær þekkir maður
mann?
Síminn hringir um leið og ég geng
inn úr dyrunum heima hjá mér
klukkan hálf fjögur.
Sigríður ritari í M.K. kynnir sig.
-Ingólfurer í símanum, segirhún.
Það hlýtur að vera skelfilega mikið
að gera fyrst maðurinn biður ritarann
að hringja fyrir sig. Ég man ekki eftir
að það hafi gerst áður.
- Sæl Rannveig. Þetta er Ingólfur
Þorkelsson, segir hann glaðbeittur.
Nú þyrmir yfir mig, ernvið hverju
getur maður ekki búist á þessum
síðustu streitutímum.
- Sæll og blessaður, segi ég og læt
sem ekkert sé.
- Ég býð þér í kaffi með
kennurunum á morgun, segir hann þá.
Þetta finnst mér nú fallega boðið.
Það hlýtur að vera eitthvert sérstakt
tilefni.
- Það væri gaman, segi ég, klukkan
hvað er þetta kaffi?
- Klukkan fjórtán fjörutíu, segir
hann.
- Já, en ég á að taka á móti
nemendunum klukkan eitt og svo er
fundur klukkan tvö, en kannski get ég
breytt fundartímanum ef þér finnst
þetta skipta einhverju máli, segi ég
eins og góður skáti.
- Og þú ætlar að flytja ávarp, er það
ekki? segir hann.
- Heyrðu góði, um hvað er þú
eiginlega að tala? segi ég og trúi varla
mínum eigin eyrum.
- Nú hvað, ert þú ekki Rannveig
Guðmundsdóttir, forseti bæjarstjórnar
Kópavogs? segir hann og um leið
rennur upp fyrir honum ljós.
Við hlæjum dátt að þessu. Við
höfum nefnilega ekki verið gift nema
í 22 ár.
Áhugavert starf
Þegar ég er búin að jafna mig eftir
símtalið fer ég að undirbúa skólastarf-
ið. Ég vil nota tækifærið og vinna
meðan hugmyndimar skjóta upp
kollinum. Stundum er ég alveg
þurrausin og dettur ekkert í hug. Þá
er gott að eiga eitthvað í pokahorninu.
Enda þótt það hafi verið hlutskipti
mitt um árabil aðkenna ensku þá tel
ég að íslenska og íslandssaga eigi að
vera aðalnámsgrein í íslenskum
skólum, allt frá leikskóla upp í
háskóla.
í enskunni höfum við ekki aðeins
áhuga á að kenna nemendum þriðju
persónu essið og að lesa, skrifa og tala
málið, heldur viljum við ekki síður
reyna að hjálpa nemendum til auk-
inar víðsýni og lífsskilnings með lestri
góðra bókmennta.
Nemendur mínir em yfirleitt á
aldrinum 18-22 ára. Flestir hafa þeir
ákveðið markmið í huga og fyrir
marga er það fjárhagslega erfitt að
stunda nám.
Kennarastarfið er óendanlega á-
hugavert en um leið ábyrgðarmikið og
erfitt. Kennarinn selur tíma sinn,
kunnáttu og orku, eins og aðrir
launþegar en á sérstakan hátt reynir á
allan persónuleikann í þessu starfi.
Kennarinn verður alltaf að vera að
gefa af sér, leiðbeina og hvetja
nemendur til dáða.
Það getur verið talsvert þrúgandi að
vera kennari þegar manni finnst
árangurinn af vinnunni ekki vera í
neinu samræmi við erfiðið. En á-
nægjan er líka mikil, t.d. þegar latur
nemandi tekur sinnaskiptum og fer að
stunda námið af kappi, eða þegar
maður sér Ijós skilningsins allt í einu
kvikna í augum nemanda og birta yfir
svipnum. Þá veit maður að ekki hefur
verið unnið til einskis.
Hver á að vinna hús-
verkin?
Dóttir mín elskuleg, sem er í fríi
þessa dagana, tekur að sér að sjá um
kvöldmatinn.
- Þú ert nú meiri kennarinn, segir
hún dálítið sposk á svip og horfir á mig
þar sem ég sit með nefið ofan í
bókunum.
- Hvað meinarðu? spyr ég.
- Nú bara, segir hún, og ég held að
ég viti nokkum veginn hvað hún á við.
Við emm ekki enn búin að skipta
með okkur verkum og húshaldið er
dálítið losaralegt þessa dagana. Á
haustin heldur fjölskyldan fund og
skiptir með sér húsverkunum, þótt ég
beri að vísu mesta ábyrgð. Við skrifum
niður á blað hvað hver og einn tekur
að sér að gera, svo ekkert fari nú á
milli mála. Á sumrin sé ég aftur á móti
að mestu ein um húshaldið og þau hin
reyna ekki einu sinni að leyna því hvað
þau em fegin. Ég skil þau mæta vel,
því stundum, þegar mikið er að gera,
þá óska ég þess í fylgsnum hjartans að
ég ætti góða konu sem annaðist mig og
sjálf þyrfti ég ekkert að gera nema það
sem mig langaði til.
Og nú er komið kvöld
Eftir matinn horfum við á fréttimar
í sjónvarpinu. Rætt er við ráðamenn.
Gengisfelling, óðaverðbólga og 25%
hækkun á mjólk og fleiri nauðsynjum.
En menn virðast taka þessu öllu með
jafnaðargeði, a.m.k. þeir sem ég hitti,
enda em íslendingar ýmsu vanir. Fólk
ypptir bara öxlum og segir: Allir vissu
að eitthvað varð að gera. En einhvers
staðar hlýtur að vera þröngt í búi og
erfitt að láta endana ná saman.
Undarlegt hvað við heyrum lítið frá
láglaunafólki í fjölmiðlum. Aftur á
móti skortir ekkert á ítarlegar upp-
lýsingar um hvað stórfyrirtæki og
auðhringar eigi bágt.
Eftir fréttir held ég áfram að vinna
og er að til klukkan ellefu.
Þá er deginum lokið.
■ „Stundum óska ég þess í fylgsnum hjartans að ég ætti góða konu sem annaðist mig,“ segir Rannveig Jónsdóttir, sem
stundar fulla kennslu á vetrum, en nostrar við heimili sitt á sumrin. (Tímamynd GE)