Tíminn - 18.12.1983, Blaðsíða 10

10
SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 1983
Meðal jólabókanna í ár er sérstæð bók um
persónu, sem flestir telja sig þekkja, en
enginn veit í raun hver er. Það er hann Elli, -
hinn eini sanni.
Elli er í hæsta máta óvenjuleg bók og þykir
sem vænta má forvitnileg, ekki síst þar sem
hún er byggð á útvarpsþáttunum vinsælu, „Á
tali“. Höfundar bókarinnar eru hinir sömu og
samið hafa og flutt útvarpsþættina, þær
stöllur Edda Björgvinsdóttir og Helga
Thorberg. Þær urðu í 1. sæti í nýlegri hlust-
endakönnun Ríkisútvarpsins meðþennan um-
rædda bátt, þar sem fréttir af Ella og vanda-
mönnum hans eru sagðar í simtölum í upphafi
og lok hvers þáttar.
Það er bókaútgáfan Vaka, sem gef ur bókina
út, en Ragnheiður Kristjánsdóttir hefur
myndskreytt hana.
Tíminn hefur fengið leyfi til þess að birta
kaflabrot úr bókinni um Ella og eru það tvö
simtöl aðalpersónanna með dálitlu millibili.
Hið fyrra er sagt hafa farið fram 13. apríl en
árið vitum við ekki.
Og nú skulum við hlera:
alveg heima þar til hann kæmi heim. Jú,
jú, elskan mín, það er víst gert ógurlega
mikið fyrir fólkið þarna.
- Já, er það ekki? Voða fjör?
- Jújú. Það eru alls konar ferðir. Þeir
voru til dæmis nýkomnir úr asnaferð.
- Nei var það! Og voru margir asnar
í ferðinni?
- Já, já, einn á mann. Og það var víst
ægilega gaman. Elli sagðist hafa verið
lang bcstur, komið fyrstur í mark!
- Jæja, voru þetta svona asnakapp-
reiðar?
- Já, það er víst. Heyrðu! Hann var
ægilega óheppinn hann Dói vinur hans.
- Hvað segirðu? Dó vinur hans?
- Nei Dói... þú veist Halldór... hann
lenti á svo ægilega þrjóskum asna.
- Nohh, tveir góðir saman!
- Jájá, þeir eru ægilega góðir vinir.
Hafa þekkst frá því þeir voru í skóla.
- Dói og asninn?
- Nei Elli og Dói. Þeir bjuggu í sömu
götu þegar þeir voru litlir.
- Jájá, þannig.
- Já og sem sagt Dói dregst víst svona
voðalega mikið aftur úr og það var
komið fram yfir kvöldmat og átti víst
bara að fara að leita að honum, en þá
loksins sást til hans þar sem hann hálf
bar asnann niður einhverja brekkuna.
Dói varð bara að draga hann í mark!
Heldurðu að hann hafi verið óheppinn!
- Já heldur betur! Eyðilagði þetta
bara ekki fyrir honum ferðina?
- Nei, ég held hann hafi nú fengið
- Hvað segirðu?
- Ég finn bara engan stað fyrir
asnann.
- Láttu ekki svona! Ertu ekki fegin að
vera búin að fá hann heim!
- Ha? Nei almáttugur! Ég er ekki að
tala um Eila, heldur asnann sem hann
kom með.
- Er hann komin úr viðgerðinni hjá
bólstraranum?
- Jájá og það var settur í hann nýr
hálmur. Hann er bara alveg eins og nýr.
- Já, en hvað segirðu? Finnurðu eng-
an stað fyrir hann? Það var nú verra.
- Já, nei... hann er svo ægilega stór.
Elli vildi sko hafa hann inni hjá Dolla
litla. Hann ætti sko eiginlega mest í
honum. En Dolli vildi það ekki, því
hann fékk svo mikla martröð og svo er
hann svo myrkfælinn. Þá vildi Elli hafa
hann inni í stofu við hliðina á sjónvarp-
inu, en þá var ekki hægt að horfa á
sjónvarpið úr hornsófanum.
- Vandræði eru þetta. En til fóta hjá
ykkur?
- Nei, elskan mín! Hann tekur alveg
hálft rúmið! Við reyndum það einmitt.
Hann vildi hafa hann mín megin en þá
komst ég alls ekki fram úr svo það var
ómögulegt.
- En stelpan, vill hún ekki hafa hann
inni hjá sér?
- Hún Ella! Hún brjálaðist alveg og
sagði að annað hvort færi þessi ljóti asni
út í bílskúr eða hún flytti að heiman! Þau
rifust svo ægilega út af þessu, feðginin.
í asnaferð
og grtsaveislu
Kaflahrot úr bðkiiim EDi, cAir þeer Eddu
Eyörgvinsdóttur og Hdgu Tharbag
„Hann Elli, — já hann er svo gasalega ynd-
islegur, þessi elska...” Edda og Helga á tali
- Sæl elskan!
- Sæl elskan mín og takk fyrir síðast!
- Já, sömuleiðis.
- Mikiðagalegavargamanhjáokkur!
- Já... ja... guð! Ég hef ekki hlegið
svona mikið í lengri tíma!
- Já, við verðum að endurtaka þetta
við fyrsta tækifæri og fara út að skemmta
okkur.
- Já þú segir það, manneskja mín.
Við sjáum nú til með það. Ég get svarið
það, ég hélt að það myndi líða yfir mig
þegar þú kleipst í rassinn á honum Jóel
vini hans Ella og sagðir: „Hérna er nú
eitthvað til að klípa í!“
- Já... nú en hann varsvo margorður
um það að brjóstin á þér væru nú heldur
bctur eitthvað til að klípa í, að ég stóðst
ekki freistinguna.
- Já, hann sagði nú bara svona.
Annars var hann nú allan tímann að tala
um Ella. Hvað hann væri góður strákur
og þeir miklir vinir.
- Já! Hann hcfur þá bara misst jafn-
vægið þegar hann datt þarna þrisvar oní
hálsmálið á þér! Þeir eru svo valtir þessir
barstólar.
- Æ... hann Jóel fer alltaf að fjolla á
þriðja glasi. Mér finnst það nú bara
fyndið, tek hann ekkert alvarlega.
- Ætli konunni hans hafi fundist það
eins fyndið? Mér sýndist ekki.
- Nei veistu, þau eru nefnilega svo
ólík. Hann Jóel sagði mér að það væri
bara svo oft sem hún skildi hann alls
ekki. Það getur orðið ansi mikið vanda-
mál... þú veist.
- Já ég skil.
- Hann trúði mér fyrir svo mörgu úr
þeirra hjónabandi, sem ég skal segja þér
í verulega góðu tómi. Eins og til dæmis
það að hún hlcypir honum aldrei einum
á skemmtistað! Hún bara þorirþaðekki,
segir hann. Hann Jóel! Hugsaðu þér!
Hann sem myndi aldrei halda framhjá
konunni sinni, eins og hann sagði við
mig. Aldrei í lífínu!
- Var hann að segja þér það þarna
þegar hann var sestur í fangið á þér?
- Nei, það var nú bara óvart. Hann
ætlaði að setjast við hliðina á mér í
sófann en bara hrasaði. En ég skil bara
ekkert í þér að hellayfir hann úr glasinu!
Hvað kom eiginlega yfir þig!?
- Nei, það var bara þegar hann fór að
trúa mér líka fyrir því hvað eiginkonan
væri skilningssljó, þarna þegar þú fórst
á klósettið. Og hann fór líka að tala um
hvað það væri heitt þarna og stakk upp
á því að við færum út saman. Þá sagðist
ég vera með betri lausn og kældi hann
svolítið.
- Guð! Hann var alveg eyðilagður.
- Þetta var nú bara vatn, varla hálft
glas.
- Guð, ég sá ekki betur én konan
hans hafði bara hálfdregið hann heim.
- Já. Var það ekki um það leyti sem
hann var farinn að klæða bardömuna úr?
Þá hefur hún kannski verið orðin dálítið
þreytt á þessu.
- Guð! Var hann að því? Ég sá það
ekki. Almáttugur! Ég vona bara að Elli
frétti ekki af þessu.
- Með Jóel og bardömuna?
- Nei, með mig og ballið!
- Nei, heldurðu að Jóel verði nokkuð
til frásagnar um þetta kvöld?
- Nei, kannski ekki en Elli hringdi
nefnilega heim rétt eftir að ég var farin
til þín þarna um kvöldið.
- Það er naumast símasambandið á
ykkur milli landa! Er hann ekki rétt
ókominn heim?
- Jújú, sem betur fer. Nei hann var
bara að heyra í mér. Hvort ég hefði ekki
örugglega munað eftir að flytja gömlu
svefnbekkina upp á háaloft. Þeir voru
alltaf í gangveginum og það fór svo í
taugarnar á honum. Svo hann varð alveg
brjálaður þegar ég var ekki heima og
hringdi morguninn eftir eldsnemma!
- Hvað bráðlá svona á að flytja þessa
bekki? Af hverju var hann þá ekki búinn
að því sjálfur?
- Nei, elskan mín. Hann hafði bara
svo miklar áhyggjur af hvað ég væri að
dandalast... svo ég varð auðvitað að
segja honum hvert við hefðum farið.
- Var það nú alveg nauðsynlegt?
- Guðjá! Éggatekkifariðaðskrökva
að honum. Hann var líka svo ofboðslega
æstur.
- Jæja? Hann hafði aldeilis efni á því!
- Já, það segirðu satt. Hann hafði svo
sannarlega ástæðu til þess. Enda sagðist
hann vera hættur við að fara þarna í
grísaveisluna um kvöldið... ég væri búin
að eyðileggja fyrir honum fríið með
svona léttúðugri framkomu.
- Sagði hann það?
- Já, en sem betur fer gat ég talið
hann á að fara í grtsaveisluna með
strákunum. Enda er það víst aðalhátíðin
í svona ferðum... svona spánskt þorra-
blót víst.
- Af hverju þarf hann m* að iáta
svona? Hann sem er í fríi aS skemmta
SÉR! Eins og þú megir ékki aðeins lyfta
þér upp?
- Já... en skohann var bara að benda
mér á hvað þetta væri hættulegt út af
þessu umtali sem konur fá á sig sem fara
einar út á skemmtistaði... skilurðu?
- Já, já! Hann hefur náttúrlega bara
verið að hafa áhyggjur af þér.
- Já, það var nú það sem var, þessi
elska. Hann er alltaf að hugsa um mig.
- En sagði hann ekki neitt skemmti-
legt?
^ - Jújú, svona þegar hann var búinn
að jafna sig og ég var búin að lofa að vera
endurgreitt.
- Asninn?
- Nei, Dói. Það var asninn sem var
svo þrjóskur!
- Já auðvitað!
- En svo fara þeir í hellaferð á
morgun og ég hlakka agalega til að heyra
hvernig það gengur. Svo verðurðu nú
endilega að koma og sjá myndirnar
þegar Elli kemur heim. Hann lofaði að
taka alveg fullt af myndum.
- Já, ég bíð spennt eftir að sjá
myndirnar úr asnaferðinni!
- Já, ég vona bara að þær heppnist
vel. Jæja elskan mín, ég verð að drífa
mig, málningin er örugglega orðin þurr
svo ég get farið aðra umferð. Ég heyri í
þér.
- Já láttu heyra frá þér.
- Bless.
- Bless.
Og nú líða fram stundir til 30. apríl.
Þá hringir síminn í húsi annarrar frúar-
innar, sem voru á tali hér rétt á undan.
Margt hefur gerst í millitíðinni og það
merkast að Elli sjálfur er kominn heim.
Og hvað skyldi nú vera helst að frétta?
- Sæl elskan!
- Nei, komdu blessuð!
- Hvað segir þú?
- Nú allt þetta fína, farið að vora og
hlýna! En þú?
- Allt fínt, nema hvað ég er bara
alveg tóm í hausnum!
- En hvað með að láta hann vera við
símann? Þú varst aldrei reglulega ánægð
með símastólinn. Er ekki upplagt að
nota tækifærið og losa sig við hann.
- Jú... ja ég reyndi það nú til bráða-
birgða. En það finnst bara öllum svo
ægilega pínlegt að sitja klofvega á
asnanum og tala t' síma... og svo er
frckar erfitt að komast inn á klósettið.
Maður þarf eiginlega að skáskjóta sér
inn á það... framhjá asnanum.
- En ertu viss um að þetta sé ekki
bara úlfaldi eða fíll? Mér heyrist það
svona af lýsingunni.
- Nei, nei, þetta er asni.
- Nú, þið verðið bara að byggja við.
- Já, svei mér þáþú segir nokkuð!
- Heyrðu! Þú sagðir mér aldrei hvað
hann keypti meira en þennan asna. Þú
hefur auðvitað fengið slönguskinns-
skóna?
- Hvaða slönguskinnsskó?
- Manstu ekki? Hann fór með skó-
númerið þitt með sér og ætlaði að kaupa
fyrir þig svona slönguskinnskó eins og
hún Jonna fékk þarna niður frá í fyrra.
Keypti hann þá ekki?
- Já... jú... sko hann keypti skó...
jájá. Hann skoðaði einmitt í svona
skóbúð sem var rétt við hótelið þarna
morguninn sem hann fór heim. Þeir áttu
sko að mæta um hádegið þarna í
anddyrinu á hótelinu. Og hann sagði að
það hefðu verið svo margir ljótir skór
þama í þessari búð eða alveg hryllilega
dýrir og hann náttúrlega ekki með nógu
mikið eftir af gjaldeyri... þú veist...
búinn að kaupa asnann og svona ýmis-
legt... þannig að hann var eiginlega ekki
ánægður með neina af þessum skóm.
- Nú,enhvernigskókeyptihannþá?
- Hann keypti skal ég segja þér...
svona ægilega lekkera strandskó.
- Sandala?
- Ja... sko ekki beint sandala!.. þeir
eru svona flatbotna, ljósbláir... eigin-
lega úr gúmmíi... voða skemmtilegir...
svona gagnsæir... æ, þú veist. Hefurðu
ekki séð svoleiðis?
- Jújú... nú veitégalveghvernigþeir
eru.
- Þeir eru ægilega góðir ef maður fer
í sund og svoleiðis... þeir voru reyndar
aðeins of litlir á mig svo ég gaf Ellu þá
bara.
- Jæja, og getur hún notað þá?
- Já... já... égheld ábyggilegaað hún
ætli að gera það.
- Já og keypti hann ekki eitthvað
meira?
- Jújú. Svo keypti hann ægilega
skemmtilegt plaggat með nauti á fyrir
Dolla litla... þú veist... svona naut og
nautabani... og það var búið að setja
nafnið hans Dolla inn á það.
- Já, en skemmtilegt.
- Og svo kom hann með voða stórt
baðhandklæði handa Ellu litlu sem á
stóð „Hotel Enrico“... það var sko
hótelið sem þeir voru á.
- Jájá!
- Voða skemmtilegt handklæði...
svona hvítt.
- Já og eitthvað meira?
- Já, svo kom hann með nokkur glös,
svona vínglös á fæti... ábyggilega keypt
þau á hótelinu... það stóð nefnilega líka
„Hotel Enrico“ á þeim... og svona
plastnaut já... ekki má ég gleyma því.
- Vonandi ekki eins stórt og asninn?
- Nei, nei, bara svona lítið til að hafa
á borði... nú ég man ekki eftir meiru...
og svona glasabakka og ýmiskonar
skraut fyrir heimilið... svona könnu
með mjóum stút eins og þeir nota í
grísaveislunum.
- Jájá.
- Það er svona hellt upp f fólkið...
hefurðu ekki séð það?
- Jú, jú, það er svona á öðru hvoru
heimili.
- Ja ég held að það sé allt komið,
nema svo svona öskubakka frá hótelinu
og svoleiðis. Jæja elskan. Ætli það sé
ekki best að fara að drífa sig í að pressa
fötin hans Ella.
- Ætliði að skreppa eitthvað út?
- Já... eða sko. Elli ætlar að fara að
hitta hópinn sem hann var með úti á
Spáni.
- Jæja, en gaman. Þá færðu að hitta
allt þetta skemmtilega fólk!
- Nei,elskanmín.Égætlaekkimeð.
- Nú af hverju ekki?
- Ég þekki engan! Enda er þetta bara
fyrir hópinn. Þau ætla sko að hittast
reglulega á laugardagskvöldum á Mím-
isbar og rifja upp ferðina og plana næstu
ferð. Þau ætla nefnilega að halda hópinn
og fara öll aftur næsta sumar á sama stað.
- En gaman hjá þeim!!
- Já. Ég vona bara að Elli treysti sér
í kvöld. Hann er bara svo slæmur af
útbrotum.
- Hvað segirðu! Fékk hann þau eftir
að hann kom heim?
- Ja-það byrjaði aðeins þarna úti.
Hann fékk smáútbrot á tærnar og aðeins
á handarbökin, en það hefur nefnilega
aukist svolítið og nú er komið svona eins
og hrúður á bak við eyrun!
- Aumingja strákurinn! Er þetta ekki
óþægilegt?
- Jú, hann klæjar svo hryllilega í
þetta.
- Hefur hann ekki fengið bara ein-
hvern spænskan sandmaur?
- Ohoh... ekki segja þetta!
- Hann verður bara að drífa sig til
læknis.
- Það er nú það! Hann þorir ekki til
læknis. Hann vissi nefnilega um einn
sem fékk svona útbrot og hann var
hreinlega tekinn úr umferð í margar
vikur. Var lagður inn á Borgarspítalann
svo hann er nú ekki áfjáður í það... þú
manst... brúðkaupsferðina?
- Já, auðvitað!
- Jæja elskan, ég vona bara að þetta
lagist. En nú hlýtur járnið að vera orðið
vel heitt. Ég ætla að drífa mig og pressa
fötin.
- Þú lætur mig vita hvernig þetta
gengur með útbrotin.
- Já, ég hringi í þig fljótlega.
- Bless.
- Vertu blessuð.