Tíminn - 18.12.1983, Qupperneq 17

t *• t
éiw iraswsY’ra >■
SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 1983
ástæðum misstuð þið það niður í miðjum
klíðum. Jói uppgötvaði þetta fyrst og
hann tók undir sig stökk út af sviðinu og
þið allir í halarófu á eftir.
- Jú, jú, ég man vel eftir þessu, sagði
Magnús og nú hlæja þeir báðir dátt“
Eftirminnilegur
dansleikur
Næst skulum við grípa niður í kaflan-
um með Sverri Pálssyni og það er Sverrir
sem segir sjálfur frá:
Eitt sinn fórum við Jói og Áskell til
Reykjavíkur og sungum þar fyrir útvarp.
Á eftir fórum við upp í Borgarfjörð og
héldum konsert að Brún í Bæjarsveit og
ball á eftir. Við fórum uppeftir með
fullan bíl af gosdrykkjum og sælgæti,
sem við keyptum í heildsölu. Ellen og
Ástríður mágkona hennar sáu um sæl-
gætissöluna og tveir fílefldir Borgfirðing-
ar önnuðust dyravörslu. Tveir bræður
frá Hvammi í Norðurárdal voru fengnir
til að spila á harmonikkur fyrir dansin-
um. Þetta gekk ágætlega. Okkur leist þó
ekki á blikuna, rétt eftir að ballið
byrjaði, þegar rútubíll renndi í hlaðið
þéttsetinn blindfullum togarasjó-
mönnum frá Akranesi. Þeir voru sko
tilbúnir að kenna Borgfirðingum að
ganga á afturfótunum, enda frægir slags-
málahundar. En það varð öllum til
happs, að þeir „dóu“ flestir í bílnum
áður en þeir komust inn á ballið. Einhver
komst samt inn og fékk laskað einn stól.
Þegar við félagarnir gerðum svo upp
fyrir húsið var okkur gert að greiða
stólinn. Það var sjálfsagt, en þá vildum
við líka fá gripinn. Ég veit ekki betur en
hann sé enn til á heimili Fanneyjar.
- Er einhver af konsertum ykkar Jóa
þér minnisstæður öðrum fremur?
- Já, alveg hiklaust; konsertinn í
Snartarstaðakirkju gleymist mér aldrei.
Við félagarnir vorum á söngferðalagi
fyrir austan og gistum á Kópaskeri hjá
Erlendi lækni Konráðssyni og Kristjönu
konu hans, en hún er systir Áskels. Það
fréttist að við værum á ferðinni og
skömmu eftir komu okkar til Kópaskers
var hringt í Kristjönu. Ég man ekki
lengur hver það var, gott ef það var ekki
formaður kvenfélagsins, en erindið var
að biðja okkur að bæta við einum
konsert og syngja í Snartarstaðakirkju
um kvöldið. Við slógum til. Við Jói
vorum báðir í besta formi og Áskell líka.
Okkur leið vel og við vorum glaðir í
sinni. Einhvern veginn varð stemningin
slík á þessum konsert, að ég hef aldrei
upplifað annað eins. Samkvæmt okkar
ósk var ekki klappað, en þá lá eitthvað
mikið í loftinu. Það var þrungið. Það
hlóðst upp í kirkjunni einhvers konar
spenna, sem ómögulegt er að lýsa.
Hámarki náði konsertinn með síðasta
dúettinum, sem var úr „Valdi örlag-
anna“ eftir Verdi. Þetta var afskaplega
merkileg stund, ég get ekki útskýrt hvers
vegna. Svona lagað verða menn að
upplifa í sjálfum sér.
Að ferðalokum
í síðasta bókarkaflanum fjallar Gísli
m.a. um útreiðartúr, sem hann og Jói
fóru í síðasta haustið sem Jói lifði.
„Jói þurfti ekki annað en kalla einu
sinni til hestanna þegar við komum í
hagann, þá komu þeir fagnandi, enda
áttu þeir vísan brauðbita úr lófa eiganda
síns. Jói talaði við þessa málleysingja
eins og bestu vini sína og ég veit ekki
nema þau hafi skilið hann. A.m.k.
fannst mér Geysir setja upp ólundarsvip,
þegar Jói hafði sagt honum að hann ætti
að bera mig! Það var líka hálfgerð ólund
í honum fyrst þegar við lögðum af stað
fram bakkann. Jóa þótti það miður,
enda vildi hann að hesturinn sýndi mér
hvað hann gæti.
- Láttu ekki svona karlinn minn, sagði
hann við Geysi, það er allt of gott veður
í dag til að vera með ólund. Síðan vékk
hann máli sínu til mín. - Ég skal segja
þér það Gísli, áð þegar þeir láta svona,
þá er bara að syngja fyrir þá eitthvað
taktfast lag. Það þarf ekki einu sinni áð
vera lag, það er nóg að tralla bara
taktvisst, þá lifna hestamir allir við.
Og síðan byrjaði Jói að tralla. Geysir
sperrti strax eyrun og lifnaði allur við.
Hann tók við sér svo um munaði. Hann
iðaði af fjöri klárinn, og stöðugt herti Jói
taktinn. Fyrr en varði vorum við komnir
á fljúgandi tölt. Mér varð um og ó, því
ég þekkti hestinn lítið, og þar að auki
var langt síðan ég hafði riðið út. Þess
vegna fannst mér ég var frekar laus í
hnakknum. Satt best að segja var ég
orðinn skíthræddur. Ég átti orðið erfitt
með að hemja hestinn, sem þráði að
taka sprettinn við dillandi söng Jóa
Konn. Já, hann hefur fleiri kætt en
mennska með söng sínum, maðurinn
sá.“
ÍÉi
17
Fanginn í
fjöllunum
ÉIEIMÍLANNA
SÖGUSAFN HEIMILANNA
Grettisgötu 29. Símar 27714 - 36384
GeorfpSand
ARABAHÖFÐINGINN
skáldsaga eftir E.M. Hull.
Fræg ástarsaga úr eyði-
mörkinni. Verð kr. 494.-.
KORDULA FRÆNKA
eftir E. Marlltt. Þekkt og
vinsæl saga um ástir og
mannleg örlög.
Verð kr. 494,-.
ÆTTARSKÖMM
eftir Charles Garvice. Ein
af allra vinsælustu sögum
þessa dáða höfundar.
Verð kr. 494,-.
VALDIMAR MUNKUR
eftir Sylvanus Cobb. Þessi
gamla góða saga er alltaf
jafnvinsæl. Verð kr. 494,-.
FANGINN í FJÖLLUNUM
eftir A.J. Cronin. Margir
þekkja bækur þessa fræga
rithöfundar, svo sem Borg-
arvirki og Lykla himnaríkis-
ins. Hér er á ferðinni
skemmtileg saga eftir
þennan vinsæla höfund.
Verð kr. 494,-.
LITLA SKOTTA
eftlr George Sand. Jón
Óskar íslenskaði. Sagan
var lesin í útvarp fyrir
nokkrum árum og vakti þá
mikla aðdáun og ánægju
hlustenda. Þetta er heillandi
frönsk sveitalífssaga.
Verð kr. 494,-.
RAMÓNA
eftir Helen Hunt Jackson.
Sagan fjallar um viðskipti
hvíta mannsins við indíána,
en þó fyrst og fremst um
hina fögru Ramónu, ástir
hennar og örlög.
Verð kr. 494,-.
SYNIR ARABA-
HÖFÐINGJANS
eftlr E.H. Hull. Þessi bráð-
skemmtilega saga er fram-
hald af Arabahöfðingjanum
eftir sama höfund.
Verð kr. 494,-.
íslensk bókamenning er verómæti
, „Óla/urBriem:
Utilecjumenn
og auóar tóttir
Útilegumenn
og auðar
tonir
Ný útgáfa endurskoðuð
og aukin. Bókin lýsir úti-
legumannabyggðum á
íslandi fornum og nýjum og
lýkur upp hulduheimi þjóð-
trúar og þjóðsagna. Gísli
Gestsson og fleiri eiga í
ritinu fjölda Ijósmynda.
MENNINGARSjOÐUR
SKÁLHOLTSSTÍG 7— REYKJAVÍK — SÍMI 13652