Tíminn - 22.07.1989, Blaðsíða 12

24 Tíminn
BASAMOTTUR
FRÁ ALFA-LAVAL
Sterkar og einangra mjög vel.
Stærð: 1400x1100 mm.
35355033333
— 7 1 i i * 7 _ i k I 8 Jr- i I i t-' JBb£
ÁRMULA3 REYKJAVIK SÍMI 38900

Auglýsing
um legu 220 kv. háspennulínu frá
Búrfellsvirkjun að Hamranesi við Hafnarfjörð
Samkvæmt 17. og 18. gr. skipulagslaga nr. 19/1964 er hér
meö lýst eftir athugasemdum viö tillögu að legu 220 kv.
háspennulinu frá Búrfellsvirkjun aö Hamranesi viö Hafnarfjörð.
Tillagan liggur frammi á skipulagsdeild Hafnarfjarðarbæjar,
Strandgötu 6, Hafnarfiröi frá 19. júlí til 30. ágúst 1989.
Athugasemdum viö tillöguna skal skila til bæjarstjórans í
Hafnarfirði fyrir 14. september 1989. Þeir sem ekki gera
athugasemdir viö tillöguna innan tilskilins frests teljast
samþykkir henni.
Hafnarfiröi 14. júlí 1989
Bæjarstjórinn í Hafnarfirði
DAGVIST BARNA
Dagvist barna tilkynnir
Leyfisveitingar til daggæslu barna á einkaheimilum
hefjast að nýju 1. ágúst og standa til 30. september
1989. Einkum er skortur á dagmæðrum í eldri
hverfum borgarinnar. Umsóknareyðublöð liggja
frammi á skrifstofum dagvistar barna í Hafnarhúsinu
við Tryggvagötu. Vakin er athygli á því að samkvæmt
lögum um vernd barna og ungmenna nr. 53/1966 er
óheimilt að taka börn í daggæslu á einkaheimili án
leyfis barnaverndarnefndarviðkomandi sveitarfélags.
Allar nánari upplýsingar veita umsjónarfóstrur í síma
27277 daglega frá kl. 8.30-9.30 og kl. 13.00-14.00
eða á skrifstofu dagvistar í Hafnarhúsinu.
Útboð
Innkaupastofnun Reykjavikurborgar, f.h. Vatnsveitu Reykjavíkur,
óskar eftir tilboöum í framkvæmdir við efnisskipti i lagerplani á lóð
Vatnsveitu Reykjavíkur.
Uppgröftur og brottflutt efni er áætlað 12.000 m3 og fylling (böggla-
berg) er áætlað 5.000 m3.
Útboðsgögn eru afhent á skrifstofu vorri, Fríkirkjuvegi 3, Reykjavík,
gegn kr. 10.000,- skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð á sama stað, þriðjudaginn 1. ágúst 1989, kl.
11.00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVIKURBORGAR
Frikirkjuvegi 3 - Simi 25800
sser iíúj ss íupsbiBQusJ
Laugardagur 22. júlí 1989
ÁRNAÐ HEILLA
Sextugur:
Séra Baldur Vilhelmsson
prófastur í Vatnsfirði
Ég á skemmtilegan og gáfum
prýddan vin við ísafjarðardjúp, séra
Baldur Vilhelmsson í Vatnsfirði,
sem nú fer með prófastsvöld vestur
þar. Á þessum degi hefur hann lifað
sex áratugi fulla í stundarheimi vor
mannanna. Mig langar því til að
færa honum beztu hamingjuóskir og
jafnframt þakkir fyrir góð kynni allt
síðan í æsku, kynni sem ég þykist
vita að orðið hefðu óslitnari, ef
annar hefði ekki gengið mennta-
skólaveg á Akureyri, hinn í Reykja-
vík, annar setið um áratugi í brauði
vestur á Fj örðum, hinn baukað löng-
um og löngum við skriftir - sem, svo
eru kallaðar - á Innnesjunum syðra.
En svo er Drottni fyrir að þakka, að
við gömlu strákamir úr Skagafirði
höfum nú um sinn hitzt oftar en lengi
var áður, skemmt okkur líka í sendi-
bréfum og símtölum. Og það segi ég
með sanni, að gaman þykir mér að
fá póst frá séra Baldri ellegar að
rabba við hann símleiðis um allt og
ekkert.
Varmahlíð heitir staður í miðju
Skagafjarðarhéraði. Par var stór
sundlaug vígð til notkunar sumarið
1939 og svo hófust þar sundnám-
skeið vorið eftir. Á þeim missirum
dunaði styrjöld í heiminum, en
morgunglampi hvíldi samt yfir
Varmahlíð í hugum sumra, því stað-
urinn átti að verða eitthvað mikið og
fallégt. Og nú var okkur krökkunum
úr hérðinu (broti „lýðveldiskynslóð-
arinnar“), krökkunum úr þorpum
og sveitahreppum stefnt þangað eftir
vorpróf í skóium til þess að læra að
bjarga okkur í vatni. Fyrir því nefni
ég þetta hér, að í Varmahlíð sá ég
víst í fyrsta skipti Hofsósstrákinn
Baldur Vilhelmsson, kaupmanns Er-
lendssonar. Hann var þá í sveit á
Reynisstað, hjá frændfólki sínu þar,
bjartleitur piltur og hæverskur. Ekki
veit ég hvaða sundpróf hann tók í
Varmahlíð, en hitt grunar mig að
fáir menn muni oftar synda sér til
heilsubótar við innanvert Djúp en
Vatnsfjarðarklerkur, enda á hann
því láni að fagna að stutt er heiman
frá honum að Reykjanesi. Og þar í
lauginni höfum við svamlað saman á
björtum sumardegi, Varmahlíðar-
guttar komnir á sextugsaldurinn, lítt
sárir eftir ævibrasið, en dálítið móðir
ef til vill. Þetta var í skemmtiferð
sem ég fór til fundar við séra Baldur
með vini okkar beggja, Einari
Laxness, ferð vestur í hásumarfeg-
urðina; mikið sólfar, jarðarilmur,
fjarðarblámi; mikil bílferð eins langt
og vegur nær á Snæfjallaströnd,
lystisigling út í Vigur, svo ég stikli á
fáu einu. Mér varð öll ferðin unaðs-
söm og fróðleg, bráðókunnugum
manni í víðlendu prestakalli séra
Baldurs. Ef einhverjar ferðir eru
þess eðlis að þær fylgi manni allt til
loka, þá er þessi ein þeirra.
Séra Baldur Vilhelmsson er mað-
ur frjálslegur í fasi og máli; skaprík-
ur eins og fleiri niðjar Jóns prófasts
Hallssonar í Glaumbæ og lætur ekki
vaða ofan í sig, ef hann lendir í
útistöðum. Vænn drengur, en þó
enginn súkkulaðiprestur. Hann er
orðheppinn (sum tilsvör hans land-
fleyg) og getur verið mjög fyndinn
og forkostulegur í samræðum, svo
maður tárast af hlátri. Talar kjarn-
góða íslenzku, hefur lesið margt og
er sagnamaður, segir skýrt og hressi-
lega frá, oft af snjallri myndvísi.
Hann er þjóðlegur í bezta skilningi
og honum þykir vænt um hinn forna
hefðargarð er hann situr. - Vinstri-
sinni töluverður í stjórnmálum, eig-
inlega gamall bolsi, en í fari hans, að
baki stjórnmálaviðhorfum, hef ég
þó ávallt skynjað allborgaralegan
mann á ýmsa lund. Þrátt fyrir slíkar
andstæður hefur mörgum vina
minna öðrum en Vatnsfjarðarklerki
tekizt að búa til pólitískt innrím í
sálina, misjafnlega traust, og eru
þeir síður en svo einir um það.
Ég lýk þessum fáu orðum á því að
óska séra Baldri aftur til hamingju á
sextugsafmæli og bið þess að hann
megi enn um mörg ár lífsins njóta.
Hannes Pétursson
Vatnsfjarðarstaður við Djúp var
fram til okkar daga - talinn eitt af
þremur bestu brauðum landsins. Þar
var búsæld mikil bæði til lands og
sjávar. Borgarey liggur fyrir landi
með sitt eyjagagn. Gjöful fiskimið
voru þar í grennd og á hraunin við
Borgareyjarklakka var gjarnan farið
með haukalóð og mörg væn lúða
þaðan dregin.
Merkisklerkar munu alltaf hafa
setið Vatnsfjörð, þó fáir kæmu þar
ungir að árum, fyrr en á þessari öld
er séra Þorsteinn Jóhannesson kom
þangað þrítugur að aldri. Yngstur
hefur komið þar til starfa séra Baldur
Vilhelmsson fæddur 22. júlí 1929.
Hann hefur setið staðinn í 33 ár og
ólíklegt að margir hafi verið þar
lengur, þó á hann eftir að bæta þar
við mörgum árum, ef honum endist
líf og heilsa.
Séra Baldur er talinn eini prestur-
inn sem hefur verið vígður til
Vatnsfjarðarprestakalls. Prestar
þeir sem þar hafa þjónað á þessari
öld hafa allir gegnt prófastsstörfum
og svo er enn þó prófastsdæmið nái
nú til ísafjarðarsýslu allrar.
Eins og áður sagði kom séra
Baldur í Vatnsfjörð ungur að árum,
og hefur ekki sótt frá okkur þrátt
fyrir erfiðar aðstæður. f Vatnsfjarð-
arprestakalli eru fjórar kirkjur.
Vegalengdir eru miklar og oft tor-
sóttar. Leið milli ystu bæja í presta-
kallinu eru 175 km og ökumælir í bíl
séra Baldurs færist um 200 km við
eina messuferð til Unaðsdals, þ.e.a.s
þegar hægt er að aka alla leiðina,
sem er ekki nema hluta úr árinu.
Marga ferðina mun hann hafa gengið
á ís yfir Kaldalón og harðfenni í
Lónseyrarleiti. Þó skemmra sé til
annarra kirkna er þar um langvegu
að fara og vegir misjafnlega illir
yfirferðar. Víða er þar langt milli
bæja, t.d. fyrir ísafjörð þar sem
hættulegir svellbólstrar voru oft á
leið prestsins. Ekki hefur séra Bald-
ur sett þetta fyrir sig, en aldur hefur
ekki orðið bílum hans að meini. Fyrr
á árum notaði hann oft lítinn bát í
embættisferðum og var þá jafnan
einn á ferð. Sem betur fer, vona ég,
að hann sé hættur slíkum bátsferð-
um, nema út í Borgarey. Landleiðin
er hættuminni, þó minnist ég þess að
seint á hausti, er séra Baldur var á
ferð daginn áður en hann átti að tala
yfir moldum gamals frænda míns, að
hríð var svo dimm á hluta leiðarinnar
að ekki var hægt að sjá niðurgrafinn
vegarslóðann og lenti bíllinn útaf.
Ók séra Baldur þá hring á flatlend-
inu þar til hann kom á veginn aftur
og gat fylgt honum eftir það. Fleiri
slíkar ferðir mun hann hafa farið þó
ekki verði þær taidar hér.
Séra Baldur er skagfirskur að ætt
og í Skagafirði ólst hann upp á því
gamla góða kjarnmeti sem gaf hon-
um þrek sem óneitanlega hefur kom-
ið sér vel í ferðum hans bæði á landi
og sjó. Þó vitum við að séra Baldur
á ætt sína í Skagafirði, teljum við
hann Djúpmann og Vestfirðing - og
ég held hann telji sig það sjálfur svo
vel hefur honum tekist að festa hér
rætur og aðlaga sig landi og fólki.
Hann hefur lengi staðið í fremstu
röð stuðningsmanna Reykjanesskól-
ans og þar með Djúpsins alls. Um
langt árabil gegndi hann kennslu-
störfum við skólann og fórst það vel.
Fátt lýsir innri manni betur en álit
barna og unglinga er við þá skipta.
Þau börn sem séra Baldur hefur
kennt bera til hans hlýjan hug, segir
það sfna sögu.
Eins og að líkum lætur hefur séra
Baldur gegnt mörgum trúnaðarstörf-
um í sínu héraði. Þau störf hefur
hann vel af hendi leyst. Er mér það
ofarlega í huga, er hann var formað-
ur skólanefndar barnaskólans í mörg
ár. Kirkjusókn er sögð misjöfn í
landinu. Ekki þyrftu prestar að
kvarta undan henni ef hún væri
hlutfallslega eins og hjá séra Baldri
þegar hann messar á Melgraseyri.
Þar er venja að mæti hvert einasta
sóknarbarn sem á heimangengt. Það
færi vel ef margir prestar gætu sagt
sömu sögu.
Erfitt hefði séra Baldri reynst að
gegna sínu stóra prestakalli, ef hann
væri ekki vel kvæntur. Kona hans er
Ólafía Salvarsdóttir frá Reykjar-
firði. Það kom í hennar hlut að búa
hann til ferða og gæta ein bús þeirra
og barna meðan bóndinn var fjarver-
andi við embættisstörf.
Að lokum flyt ég Baldri prófasti í
Vatnsfirði, Lóu frænku minni og
þeirri fjölskyldu árnaðaróskir frá
mér og minni fjölskyldu og vinum
þeirra á Laugadalsbæjunum. Við
þökkum vináttu og samstarf að
mörgum málum, bæði kirkjulegum
og öðrum er varða heill Djúpsins.
Halldór Þórðarson
Laugardaginn 22. júlí verður séra
Baldur Vilhelmsson prófastur í
Vatnsfirði sextugur. í 33 ár hefur
hann setið Vatnsfjörð við ísafjarðar-
djúp, sem um aldir var eitt af
eftirsóttustu prestaköllum á íslandi
enda að jafnaði ekki veitt öðrum en
þeim, sem nokkuð áttu undir sér.
Og þarna hefur séra Baldur unað
með fjallið á aðra hönd en Snæfjalla-
ströndina á hina og stórbrotna sög-
una til allra átta. Séra Baldur er líka
þeirrar gerðar, að honum hæfir slík-
ur staður, þar sem stundum hefur
þurft að etja kappi við harðskeytta
náttúru og óhæga bændur, en í
Vatnsfirði hafa prestar jafnan haft í
mörg horn að líta, enda eru viðfangs-
efni slíkra byggða jafn óskyld færi-
bandavinnunni í prestaköllunum við
Faxaflöa eins og nóttin er óskyld
degi.
Auk prestsskaparins í Vatnsfirði
hafa hlunnindi staðarins, svo sem
dúntekja og seliátur, gefið drjúgt í
bú, sér í lagi á meðan mannafli var
nægur til að sinna slíku og nýta. Og
skammt undan landi er Borgarey
með töðugresi sitt og kjammikið
fóður.
Vatnsfjarðarprestakall er mjög
víðlent og víða torsótt yfirferðar
enda löng strandlengjan frá Ögri að
Unaðsdal, þar sem byggðin endar og
auðnin ein tekur við.
Jafnframt prests- og prófastsstörf-
um tvö s.l. ár hefur séra Baldur
gegnt margþættum félagsstörfum í
sóknum sínum eins og lengi hefur
tfðkast um landsbyggðarpresta. Um
árabil kenndi hann við Hérðasskól-
ann í Reykjanesi við góðan orðstír,
var skólanefndarformaður, hrepps-
nefndarmaður og sýslunefndarmað-
ur, svo að nokkuð sé nefnt. Kona
hans er Ólafía Salvarsdóttir frá
Reykjafirði við ísafjarðardjúp. Hún
er afsprengi hinnar kunnu Reyk-
hólaættar, greind kona, glaðbeitt og
gestrisin heim að sækja. Börn þeirra
eru fimm.
Kynni okkar séra Baldurs og vin-
átta hefur staðið allt frá því, að við
sáumst fyrst á túninu fyrir ofan
Menntaskólann á Akureyri eitt
kvöld vorið sem þjóðir Evrópu Iögðu
niður vopnin eftir sex ára hildarleik.
Þetta var í maí 1945. Ég var þá að
basla við utanskólapróf upp í annan
bekk menntaskólans, nýkominn
vestan af fjörðum, en séra Baldur
hafði setið í skólanum vetrarlangt og
þegar tamið sér nokkurt brot þess
persónuleika, er síðan fylgdi honum
í aðrar sóknir. Hann var þá þegar
heimamaður í Sturlungu, að ekki sé
talað um ljóð ungu skáldanna, Steins
Steinars og annarra slíkra, sem þá
voru vaxtarbroddar nýs ljóðstíls.
Stundum síðar undi hann náttlangt
við lestur þessara ljóða og hafði á
hraðbergi. Þessi árin var Sigurður
Guðmundsson enn skólameistari á
Akureyri og betri borgarar þar í bæ
tóku ofan svörtu hattana sína þegar