Tíminn - 07.09.1989, Blaðsíða 5

Fimmtudagur 7. september 1989
Tíminn 5
27áraReykvíkingursemstunginnvarmeðhnífiáveitingahúsinu „Gullið“ viðAusturvöll, kominn heim og er að ná heilsu:
„Ég vorkenni stúlkunni
Sigurjón Þór Friðþjófsson, 27 ára gamall háskólanemi í
Reykjavík er nú að ná heilsu eftir að hafa verið stunginn með
hnífí og særður lífshættulega á skemmtistað í Reykjavík
aðfaranótt 26. ágúst.
Sigurjón var í lífshættu eftir stunguna og var fluttur með
sjúkrabfl í hendingskasti á Borgarspítalann. Þar tóku læknar
við honum og gerðu að sárum hans. Fjarlægja varð miltað úr
Sigurjóni.
Þrátt fyrir að rétt vika sé frá því að hann var útskrifaður af
Borgarspítalanum tekur hann verkjatöflur dag hvern.
t>að var kona sem stakk Sigurjón,
með níu sentimetra löngu hnífsblaði
í síðuna. Enn þann dag í dag veit
hann ekki hver hún er. „Ég sá hana
aldrei," segir Sigurjón.
Við skulum gefa honum orðið og
fræðast um það hvemig hlutirnir
gengu fyrir sig þetta örlagaríka
föstudagskvöld í lífi Sigurjóns.
„Héltéghefði
verið kýldur“
„Við fórum tveir vinirnir saman út
að skemmta okkur á föstudagskvöldi
þann 25. ágúst síðastliðinn. Tilefni
var í raun ekkert. Þetta var hugdetta
og við fórum fyrst á ölkrá og síðar
um kvöldið lá leið okkar á veitinga-
húsið Gullið við Austurvöll, sem
áður hét Óðal. Ég hafði ekki komið
áður inn á þennan stað og það var
fyrst og fremst forvitni sem rak
okkur þangað inn. Þegar við komum
inn keyptum við okkur í glas. Við
vorum alls ekki fullir. Við röngluð-
um um húsið og skoðuðum það sem
fyrir augu bar. Eftir dágóða stund
settumst við niður í sófasett sem eru
á annarri hæðinni. Þar spjölluðum
við saman nokkra stund.
Allt í einu tók ég eftir því að
ryskingar vom í uppsiglingu skammt
frá okkar. Ég er maður friðarins og
algerlega mótfallinn ofbeldi, sama í
hvaða mynd það birtist. Því stóð ég
upp og hugðist stilla til friðar.
Þegar ég var staðinn upp úr sófan-
um, og hafði tekið tvö þrjú skref,
fannst mér sem ég hefði verið kýldur
í síðuna. Ég hneig strax í gólfið. Það
hafa sjálfsagt verið ósjálfráð
viðbrögð, en ég hélt með hendinni
þar sem mér fannst ég hafa verið
kýldur.
Var þetta mitt síðasta?
Það blæddi mikið og fljótlega
rann upp ljós fyrir mér. Eitthvað
meira hafði gerst, en að ég væri
kýldur. Fjölda fólks dreif að og
stumraði yfir mér. Sérstaklega er
mér minnisstæð bláókunnug stúlka
sem veitti mér aðhlynningu þar sem
ég lá í gólfinu. Hún sagði mér að
hafa engar áhyggjur, þeir myndu ná
stúlkunni sem stakk mig. Ég get nú
ekki sagt að ég hafi beinlínis haft
áhyggj ur af því þá, hvort hún næðist.
Dyraverðir á staðnum brugðu
skjótt við og eiga þakkir skildar fyrir
þeirra þátt.
Ég var borinn út í sjúkrabíl, sem
brunaði af stað með mig upp á
Borgarspítala. Ég var mjög rólegur.
Sársaukinn var ekki mikill og ég var
með meðvitund allan tímann. Þó
man ég að mér flaug í hug sú
spurning hvort þetta væri mitt síð-
asta. Sú hugsun skaut upp kollinum
þegar áhyggjufullur læknir í sjúkra-
bílnum spurði mig hvort ég finndi
fyrir sársauka í ■vinstri öxlinni. Þar
fann ég einna mest til. Mér skilst að
verkur í öxl geti gefið til kynna
innvortis blæðingar.
Ég neita því ekki að ég var örlítið
hræddur, en ég tel mig hafa tekið
þessu með ró og beið þess sem verða
vildi.“
„Vorkenni stúlkunni"
Hafandi sagt sögu sína stendur
Sigurjón upp. Það er greinilegt að
hann er kvalinn. Hann reynir að
halda aftur af sársaukastunu, en
stirðlegar hreyfingar segja allt um
ástand hans.
Þekktir þú stúlkuna sem stakk
Þig? ^
„Nei. Ég hef aldrei séð hana. Eg
hafði ekki hugmynd um að það hefði
verið stúlka sem stakk mig. Rann-
sóknarlögregla ríkisins bauð mér að
skoða myndir af henni. Ég vildi það
ekki. Til að byrja með ákvað ég að
komast hjá allri vitneskju um þessa
manneskju. Eftir á séð veit ég ekki
hvort það er rétt afstaða. Kannski
hefði ég átt að gera eins og páfinn.
Hann fór og hitti tilræðismann sinn.
Fyrst og fremst vorkenni ég þessari
stúlku."
Tíminn hefur aflað sér upplýsinga
um stúlkuna sem stakk Sigurjón.
Hún hefur oft áður komist í kast við
lögin og sama dag og hún stakk
Sigurjón hafði hún losnað úr gæslu-
varðhaldsvist. Hún öðlaðist frelsi
sitt klukkan 10 um morguninn um-
ræddan föstudag. Ekki var það löng
útivist, því rúmum sextán tímum
eftir að hún gekk út úr Síðumúla-
fangelsinu veitti hún Sigurjóni lífs-
hættulega hnífsstungu, algerlega að
tilefnislausu, að því er virðist. Fljót-
lega náðist hún og situr þessa stund-
ina í Síðumúlafangelsinu, í gæslu-
varðhaldi vegna hnífsstungunnar.
Ofbeldi þrífst
á afskiptaleysi
Hnífurinn sem Sigurjón var stung-
inn með er með níu sentimetra
löngu og tveggja og hálfs sentimetra
breiðu blaði. Hnífur eins og þeir
sem skátar bera gjaman við einkenn-
isbúning sinn.
Það er óhætt að segja að Sigurjón
hafi sloppið vel. Hann bendir á að
miltað sé sennilega það líffæri sem
maðurinn getur einna helst verið án.
Hann mun hinsvegar alla ævi bera ör
á sál og líkama eftir þessa hnífs-
stungu. Eins og myndin af Sigurjóni
sýnir þurfti að skera hann stóran
skurð til að lagfæra þær skemmdir
sem hnífurinn olli á líffærum hans.
En hvað segir Sigurjón um fram-
tíðina. Mun hann hér eftir láta það
afskiptalaust ef hann verður vitni að
ofbeldi?
Sigurjón þurfti ekki að hugsa sig
um lengi. Hann segir ákveðinn;
„Nei. Ofbeldi þrífst best á afskipta-
leysi og að menn líti undan og láti
slíka verknaði óátalda. Maður er
hræddur við ofbeldi, en okkur ber
að vera enn hræddari við að líta
undan. Sennilega er ekki hægt að
koma í veg fyrir ofbeldi, þessi kostur
er alltaf fyrir hendi og verður það
alltaf.“
Sigurjón, sem leggur stund á
heimspeki við Háskóla íslands segist
hafa velt þessum hlutum mikið fyrir
sér upp á síðkastið. Hann getur þó
ekki komið fram með töfralausn á
hvernig draga megi úr síauknu of-
beldi á íslandi. „Lausnina hlýtur að
vera að finna í uppeldi.
Þessi atburður breytir því ekki að
ég mun áfram fara út að skemmta
mér og á allan hátt halda mínu striki
eftir sem áður.“
Sigurjón vitnaði í Stóuspekinginn
Epiktet. Sú tilvitnun segir allt um
hugarfar hans til þessa máls. Tilvitn-
unin er tekin úr bókinni: Hver er
sinnar gæfu smiður.
„Ekki eru það atburðir sem
áhyggjum valda, heldur horf manna
við þeim. Dauðinn er t.d. ekki
skelfilegur. Skelfileg er einungis sú
skoðun að dauðinn sé skelfilegur. Ef
eitthvað hamlar oss, r^skar hugarró
vorri eða hryggir oss, þá skyldum við
engan annan sakfella en oss sjálf
þ.e. viðhorf sjálfra vor. Vanþroska
maður þekkist af því að hann sakar
aðra um ef hann famast miður. Sá
sem áfellist sjálfan sig er kominn
nokkuð áleiðis, en sannmenntaður
maður ber hvorki sjálfan sig né aðra
sökum."
Að lokum vildi Sigurjón koma á
framfæri þakklæti til starfsfólks
Borgarspítalans sem annaðist hann
eftir hnífsstunguna. -ES
Sigurjón Þór Friðþjófsson á heimili sínu. Stóri skurðurinn er eftir aðgerðina er miltað var fjarlægt, en minni
skurðurinn er eftir hnífinn. Tímamynd Pjeiur