Réttur - 01.05.1953, Qupperneq 13

RÉTTUR
101
3. Ríkissjóður skal leggja árlega fram kr. 150.00, að
viðbættri verðlagsuppbót, fyrir hvern félagsmann.
4. Bæjarfélögin skulu leggja fram helming á móti fram-
lögum ríkissjóðs.
5. Heimilt er að ákveða í samþykktum, að sjóðfélagar
greiði iðgjöld til atvinnuleysissjóðs.
Gildi frumvarpsins verður bezt skýrt með því að taka
upp kafla úr greinargerðinni. Þar segir m. a.:
„Til þess að gefa nokkra hugmynd um, hvaða trygging er
f ólgin í frv. þessu, ef að lögum yrði, skal hér tekið dæmi af
félagi, sem telur 3000 félaga, eins og verkamannafél. Dags-
brún, og miðað við, að greidd vinnulaun á ári svari til þess,
að sé greitt dagkaup alla virka daga. Ef gert er ráð fyrir,
að styrkurinn yrði % dagkaupsins að meðaltali, mundi hann
endast handa 450 mönnum í 6 mánuði, eða 900 mönnum í
3 mánuði árlega, — þótt ekki sé reiknað með stofnfénu og
ekki gert ráð fyrir neinum iðgjöldum, sem félagsmenn
greiddu sjálfir. — Ef hins vegar þarf ekki að ganga á
sjóðinn um nokkurt árabil, væri hægt að verja miklu fé úr
honum til atvinnuframkvæmda, enda þótt búið yrði þannig
um allar lánveitingar úr sjóðnum, að tryggt væri, að hann
gæti jafnan staðið við löglegár skuldbindingar sínar. Hér
er því um að ræða mjög mikilsverða tryggingu til að halda
uppi atvinnu. Þetta var einmitt höfuðröksemdin 1 greinar-
gerð fyrir frumvarpi því um atvinnuleýsistryggingu, sem
Brynjólfur Bjarnason flutti í efri deild 1942 og var í öll-
um aðalatriðum á sömu leið og þetta frumvarp. — Þar var
þó t. d. gert ráð fyrir, að iðgjöld atvinnurekenda yrðu 6%,
en aðeins 4% í þessu frumvarpi. — Ef það frumvarp hefði
þá náð fram að ganga, mundu nú vera til miklir sjóðir, sem
hægt væri að verja til stórvirkra atvinnuframkvæmda.“
Næst stærsta tillagan, sem Sósíalistaflokkurinn hefur
borið fram á þessu tímabili, er frumvarp, sem fulltrúar
flokksins fluttu á Alþingi 1951. Efni frumvarpsins var: 1.
kaflinn um heilsugæzlu komi til framkvæmda frá 1. jan.