Réttur - 01.05.1953, Side 37

RÉTTUR
125
Það var Örn litli sonur hennar, sem átti vasaljósið. Hann
var tápmikill og f jörugur eins og títt er um drengi á hans
reki. Þó fór hann ekki langt frá heimili sínu. Hann lék sér
ásamt öðrum börnum á grasvellinum fyrir framan húsið
sitt.
Þarna bjuggu börnin til vegi fyrir litlu bílana sína. Þau
bjuggu líka til lítil hús úr hnausum og grasþökum. Og
svo var allt í einu breytt til og farið í boltaleik. Móðir hans
þurfti ekki annað en að kalla á hann út um gluggann, ef
hún vildi að hann kæmi inn.
Svo kom stríðið. Og loks var grasvöllur barnanna tekinn
undir herskála. Fyrst framan af gerðu börnin ekki annað
en að horfa á hermennina. Það var svo f jarskalega gaman
að sjá þessa alvöruhermenn. Þeir voru skozkir. Fólkinu
geðjaðist hreint ekkert illa að þeim. Þrátt fyrir þessi ægi-
legu vopn, var ekkert í fari þeirra eða fasi, sem fólk hrædd-
ist. En því var ekki að neita, að herliðið hafði mjög truflandi
áhrif á uppeldi barna og unglinga. Einn og einn hermaður
haf ði' þó ekki slæm áhrif á börnin. Það var satt. Og þannig
var William. Stundum, þegar hann átti vörðinn, hjólaði Örn
litli í kringum hann á litla hjólhestinum sínum. Honum
þótti afar gaman að horfa á William og stóru byssuna hans
með byssustingnum. Örn hafði aldrei séð alvörubyssu.
William var af skozkum ættum, búsettur í Glasgow.
Hann var oft að spauga við börnin og leika sér við þau, því
hann var í eðli sínu bamgóður. Það mátti segja skozku her-
mönnunum til lofs, að hernaðarandinn og hin miskunnar-
lausa grimmd, sem honiun fylgir, bar skynsemi þeirra ekki
ofurliði. Nágrannarnir báru þeim yfirleitt vel söguna.
Þegar kalt var og hryssingslegt úti á veturna, færði
móðir Amar vörðumnn oft heitt kaffi, ef örn var háttaður.
Annars sendi hún manninn sinn. Dálítill kunningsskapur
spannst af þessum samskiptum. Og ávextirnir og súkkulaði-
pakkarnir, sem örn litli kom með heim, vom ekki fáir. Einu
sinni hafði faðir Arnar litla talað við William, og William