Réttur - 01.04.1969, Blaðsíða 2

lenzku efnahagslífi að setja hundruð miljóna króna í bílahallir, viðurkenna
þá vitleysu að ætla að þjóna þjóðfélaginu á þennan heimskulega hátt hinn-
ar „frjálsu" fjárfestingar.
Það eru síðustu forvöð að öll hrunstefna hinna galopnu gátta víki fyrir sjálf-
stjórn íslenzks efnahagslífs.
Útlendir auðhringar eru vafalaust reiðubúnir að selja hingað vörur sínar,
meðan við getum keypt — að arðræna okkur, ef við höfum atvinnu og af-
komu til að kaupa. En það er ekki þeirra áhugamál að tryggja hér atvinnu, af-
komu, iíf. Þeir láta sig litlu skifta, þó hér stefndi til landauðnar.
Það hugsar enginn um að gera þetta land byggilegt nema vér íslendingar
sjálfir. Aðrir vilja vafalaust við okkur verzla, ef þeir græða á okkur, en þó
því aðeins að við sjálfir höfum séð um að hér sé fólk, sem getur lifað og
getur keypt.
Einokunarherrarnir undir grímu hinnar „friálsu samkeppni", munu ef þeim
hefði tekizt að rýja þetta land, hugsa líkt og Hamborgarinn í „Skyn-þúfu"
Stephans G. forðum:
„Þó hyrfi um stund af hólma þeim
hlutur gróða-vona,
til eru ótal horn um heim
hæf að vinna svona."
En vér íslendingar höfum ekki barizt fyrir frelsi þessa lands, fyrir því að
vér sjálfir og einir fengjum að byggja það og ráða því um alla framtíð, til
þess að það yrði erlendum auðhröfnum stundargamans gróðaþúfa, heldur til
hins að það yrði íslendingum um ókomna tíma farsældarfrón. — Að því skyldi
þjóðin hyggja á aldarfjórðungsafmæli lýðveldisins.