Réttur - 01.04.1969, Blaðsíða 12

þjálfaðar og þó viðkvæmar skurðlæknishendur.
Honum kom í hug einkennileg klausa, sem
kona hans hafði lesið fyrir hann að kvöldlagi
fyrir nokkrum mánuðum. „Ein klukkustund,
einn dagur, slitin úr heildarsamhengi, geta átt
sín eðlilegu rök ... en í heild sinni er lífið
botnlaus óskapnaður ..." Þá hafði hann aðeins
jankað við; nú fyrst varð honum ljós hin ógn-
arlega merking þessara orða ... Hann var eng-
inn yfirborðsmaður, en honum hafði ekki unn-
izt tími til að sinna öðru en læknislist-
inni einni. Hvorki nú né á háskólaárunum.
Hann hafði átt þyngri róður að sækji en þeir,
sem komu frá „góðum" fjölskyldum. En sá að-
stöðumunur hafði líka verið honum eggjun.
Hann vissi, að hann var engu betur gefinn en
bræður hans, og að hann hefði aldrei orðið
læknir, ef hann hefði ekki notið þeirra við eða
fæðzt á undan þeim. Þetta bjargaði honum frá
sjálfsánægju og varð honum brýning í starfi,
svo að hann varð fremstur skurðlæknir sinna
jafnaldra og gat vænzt hins bezta af framtíðinni.
Hann hét því nú, þarna undir stýrinu, að
taka föður sinn með sér til borgarinnar. Kona
hans mundi skilja, að honum bar skylda til
þess. Hvers konar læknir mundi hann líka verða
í eigin augum, ef hann brygðist læknaheiti sínu
gagnvart sínum eigin föður?
Hann ætlaðist svo á, að hann yrði kominn á
leiðarenda um fótaferð. Hann vildi sjá sæng-
urnar í óreiðu, eins og þær kæmu fyrir.
Systir Margit reiddi rekkjuna hans Ádámfys
af stakri prýði. Skyldi faðir hans sofa í hreinu
rúmi? Nú á tímum var gamla fólkið ekki látið
bresta í mat og drykk; faðir hans fékk sín elli-
laun, hann naut hvers manns virðingar. En það
mundi sjást á rúminu hans, hvort hann ætti
alúð eða afskiptaleysi að mæta á heimili sínu.
Þegar hann nálgaðist þorpið, brumaði dög-
unin í grænleitum birtubrigðum og tók að lýsa.
Hann þekkti aftur gamla „hampdýið", Iitla mýr-
arpollinn, þar sem hampurinn hafði verið
mýktur, áður en hann fæddist. Hingað höfðu
þau flykkzt krakkarnir, að loknum kennslu-
stundum á verrin, í litlu naglreknu stígvélun-
um sínum, og rennt sér fótskriðu. Oft hafði
þeim orðið fótaskortur á brúnum sinutoddun-
um, sem stóðu upp úr ísnum, og marið sig á
mjöðm eða hné, en fljótlega jafnað sig aftur ...
Nýliðinn vetur hafði varla átt nafnið skilið ...
„Hampdýið" hafði líkast til ekki verið á ís nema
viku eða svo, og nú var það grænt — fyrsti
dimmgræni dögunarbjarminn.
★
Hann varð fullseint á ferð. Hafði misminnt
um það, hvenær þau höfðu farið á fætur á vorin.
Bróðir hans var rétt að axla malinn sinn; hornið
á hreinum léreftsdúk lafði út um opið. Börnin
ein voru enn í svefni.
Mágkona hans var að hella freyðandi mjólk
úr krukku. „Hvar er pabbi?" spurði hann um
Ieið og hann hafði heilsað.
„Farinn út að sá", sagði bróðir hans og hló
lágt við.
„Er dráttarekillinn rétt að rísa úr bólinu,
þegar ellilaunamaðurinn er kominn út á akur
að sá?"
„Æ, þú þekkir hann pabba", sagði mágkona
hans hlæjandi. „Hann lætur engan kyrrsetja
sig, ef hann ætlar sér eitthvað". Hlátur hennar
var hreinn og frjálslegur og augun leyndu engu.
„Komdu með mér og heilsaðu upp á hann ',
sagði bróðir hans. Konan fór nú að vekja börn-
in og bræðurnir gengu út í garðinn.
„Seztu inn", sagði Ambrus Járom og opnaði
dyrnar á litla Skódanum.
„Nei, sætið yrði útatað í olíu. Við förum
á hjólinu". Snarkandi mótorhjólið var fljótt að
skila þeim út á akurinn. Þegar þeir nálguðust
eina dráttarvélina, klappaði ungi læknirinn á
öxl bróður sínum. „Er þetta þín?"
60