Réttur - 01.04.1969, Blaðsíða 14

eina leiðin áfram. En það vill svo til, að ég
kann vel við hann. Ég er minn eigin herra, á
eftirlaunum. Ég rölti hingað til að sá, en það
er ekkert sem á eftir rekur".
„En ég kom hingað til að fá þig með mér
til Búdapest, pabbi, til dvalar hjá okkur".
„Til Búdapest? Nei, sonur sæll, það hentar
mér ekki. Tengdadóttur mína hérna þekki ég.
Ég hef aðeins einu sinni séð konuna þína. Og
hvenær var það nú aftur? ... Við giftinguna
ykkar."
„Ég get fullvissað þig um ..
„Ég veit það. Það er gott. En ég verð kyrr
hjá tengdadóttur minni hérna. Ég get ekki skipt
um heimili eins og skyrtu. Það tekur því ekki,
ég á ekki langt eftir".
Hönd hans var sterk, eins og áður. En um
stund hafði ungi læknirinn verið að virða fyrir
sér andlit föður síns og háls. Gamli maðurinn
var holdskarpur, og litarháturinn ekki alveg
með felldu. Eins og skrælþurr ágústmold ...
Ambrus Járom gat lesið margt af andliti manna;
nemendur Ádámfys prófessors höfðu ekki kennt
honum til einskis.
„Jú, það skulum við nú vona", sagði hann
hressilega, eins og lækni byrjar og hann hafði
líka lært á spítalanum. „Þú lifir það að dansa við
tengdadóttur þína í Búdapest, pabbi minn".
„Að sjálfsögðu. Systurdóttir þín ætlar að gifta
sig viku eftir páska. En að ári dansa ég naumast
við nokkurn ..."
Hann opnaði sekkinn og fyllti samanbrotið
dúkskautið; þannig minnti það á fetilinn, sem
ambáttir báru börn sín í fyrr um daga. Áður
en hann steig út í plógfarið, sagði hann við son
sinn:
„Nú skalt þú fara heim! Ég lýk við þetta og
kem svo um hádegisbilið".
Ungi læknirinn stóð eftir og hreyfði sig ekki.
Hann gat ekki haft augun af sporaslóð föður
síns, beinni eins og hún hefði verið stikuð út í
blakka og gljúpa vormoldina ... í ágúst yrði
þessi mold Ijósbrún, skrælnuð og bliknuð eins
og andlit föður hans.
Gamli maðurinn var á leið til baka, lagði
nýja slóð í moldina, nákvæmlega þar sem yztu
sáðkornin höfðu fallið. Hampfræin lágu í jafnri
dreif eins og gráleitar dröfnur á sánu skákinni,
og sást varla korn utan hennar.
„Farðu heim", skipaði hann, er hann var aftur
kominn á enda. „Annars móðgarðu tengdadótt-
ur mína".
Börnin, og helmingur krakkanna í þorpinu,
voru í einni bendu í kring um litla Skódann í
húsagarðinum. Mágkona hans færði honum ný-
steiktar smjörbollur. Heitt og ilmandi sæta-
brauðið bragðaðist vel.
Hann var ekki syfjaður, en lét það þó eftir
mágkonu sinni að fleygja sér út af um stund.
Hann lagði sig í rúm föður síns. Sængurklæðin
voru af gömlu gerðinni, „mislit", sem kallað var,
og skiptust á rauðir og rósgullnir bekkir, en æð-
ardúnn í sænginni. Hann virti sængurklæðin
fyrir sér og þreifaði á þeim: hrein snyrtileg og
mjúk, eins og öldnum ha^fir. Hann festi dálít-
inn blund.
Faðir hans kom í því að hringt var til matar.
Húsfreyjan var í hreinlegum kjól og bar fram
matinn í postulínsskálum úr borginni. Börnin
komu til borðs með þvegin andlit og hendur.
Dráttarekillinn, bróðir hans, borðaði úr mal
sínum fyrir dyrum.
Ungi læknirinn virti föður sinn vandlegt
fyrir sér. „Ertu mjög þreyttur, pabbi?"
„Jæja ... Heill dagur væri mér víst ofraun.
En ég ætla mér af. Samt verður nú þetta síðasta
vorið sem ég geng að sá".
„Já, ekki sáirðu neinu í Búdapest, nema þá
baunum úti á svölunum hjá okkur".
„Ég er ekki að tala um það. Ég lifi það að
sjá uppskeruna í haust, svona rétt rúmlega. En
mér endist ekki aldur fram að nýrri sáðtíð".
„Ó pabbi," sagði tengdadóttir hans. Alltaf
ertu að klifa á þessu".
62