Réttur - 01.04.1969, Page 8

JOSEF LENGYEL:
KANTATA
Ádám Ádámfy, gamli prófessorinn, gegndi
ekki lengur starfi á spítalanum. Hann var ekki
lengur í læknahópnum; öflu heldur sjúklingur,
sem spítalinn hýsti fyrir gustuka sakir og virð-
ingar, þar sem hann átti enga skylda að og lík-
lega hefði skipt um til hins verra fyrir honum,
ef úti hefði verið um þetta skjól.
„Gamla múmían" var hann nefndur, veslings
karlinn, og ungu læknarnir töluðu í sinn hóp
um „hinn helga dóm", þeirra á meðal Ambrus
Járom.
Stöku sinnum kom þó fyrir, að hann færði
sig í hvíta sloppinn sinn og gengi tinandi kolli
um spítaladeildirnar, þar sem sjúklingarnir
höfðu fyrrum reynt að lesa fyrirheit um bata úr
augum hans, en hjúkrunarkonur og kandídatar
skolfið ef hann leit reiðulega við þeim.
Nú leið hann um eins og auðmjúkur og
einskis verður skuggi — þeim var sama, þó
hann færi í hvítan slopp, ef hann langaði til.
Stundum fór hann ekki svo vikum skipti út
fyrir dyr á gömlu skurðstofunni sinni, sem nú
var herbergið hans. Einu sinni flaug það fyrir,
að hann hefði migið í skóinn sinn, þegar honutn
var brátt og hann fann ekki rétta ílátið í tíma.
En þetta var nú gleymt ásamt öðru, síðan Mar-
git, yfirhjúkrunarkonan á skurðdeildinni, tók að
sér að þvo og þrífa til hjá honum. Hún hafði
þekkt Ádám Ádámfy á hans fornu frægðar-
dögum og lét nú engan troða honum um tær.
Þegar gamli prófessorinn vappaði inn í mót-
tökusalinn þennan morgun, var hann í hvíta
sloppnum og kinkaði kolli að vanda. Yfirskurð-
læknirinn og Ambrus Járom, ungur læknir, vcl
vaxinn, en fremur fölleitur, voru að rannsaka
sjúkling, sem hafði verið fluttur á spítalann
rétt í þeim svifum. Gamli maðurinn staðnæmd-
ist hjá þeim, en þeir gáfu því naumast gaum.
Sjúklingurinn var maður um þrímgt, sterk-
lega vaxinn, vísast aðeins of feitur. Hann hafði
lífhimnubólgu og háan hita. Rannsókn leiddi
í ljós, að hjartað var mjög veikt og auðsýnt að
hann hlyti að deyja á skurðarborðinu.
„Við skerurn ekki", sagði yfirlæknirinn og
tók af skarið. „Farið með hann á 4. deild."
Hjúkrunarkonan ók sjúklingnum af stað.
„Bíðið við!" sagði Ádámfy óvænt og lyfti hend-
inni skipandi. „Uppskurður umsvifalaust."
Hjúkrunarkonan stöðvaði hjólabekkinn.
„En prófessor, hjarta sjúklingsins ..."
56