Réttur - 01.10.1985, Blaðsíða 3

SVAVAR OESTSSON
FORMAÐUR ALFÝÐUBANDALAGSINS:
NÝ SÓKN
Hvernig er unnt að bæta
lífskjör á íslandi?
Það hefur jafnan verið hlutverk íslenskra sósíalista auk verkalýðsbaráttunnar
°g þjóðfrelsisbaráttunnar að leggja áherslu á uppbyggingu íslensks atvinnulífs.
Þetta hefur stundum verið þannig orðað að við höfum viljað reka kapítalismann
betur en kapítalistarnir. Það er ekki réttmæt uppsetning, en okkar afstaða hefur
verið sú að nauðsynleg forsenda sjálfstæðis á Islandi væri öflugt atvinnulíf. Þessi
stefna gengur eins og rauður þráður í gegnum starf og stefnu Sósíalistaflokksins
og Alþýðubandalagsins. Er sama hvar borið er niður í þeim efnum og nægir að
minna á nöfn: Einar Olgeirsson og nýsköpunina, Lúðvík Jósepsson og útfærsla
landhelginnar og uppbyggingu flskiðnaðarins og fiskiskipaflotans eftir „viðreisn-
ar“-árin, Magnús Kjartansson og Hjörleif Guttormsson og áherslu þeirra á fram-
kvæmd íslenskrar atvinnustefnu við uppbyggingu iðnaðarins.
„Glataði áratugurinn“
Eitt mesta öfugmæli íslenskra stjórn-
mála um þessar mundir eru kennningarn-
ar um að síðasti áratugur hafi verið hinn
glataði áratugur í íslenskum efnahags-
málum. Það má sýna það með einföldum
tölum að þá margfaldaðist framleiðsla
landsmanna og lífskjör þeirra bötnuðu
jafnframt bæði í félagslegri þjónustu
hvers konar og í beinum launagreiðslum.
Vergar þjóðartekjur á mann jukust úr um
4000 dollurum í 12000 dollara í lok ára-
tugarins. Á sama tíma jukust þjóðartekj-
ur á mann í Bandaríkjunum úr 7000 doll-
urum í 13000 dollara á mann. Þarna var
sótt fram á íslandi umfram öll önnur
lönd. Á árunum 1972 til 1982 fjölgaði
179