Morgunblaðið - 01.04.2006, Síða 66

66 LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ragna Majas-dóttir fæddist á
Leiru í Grunnavík-
urhreppi 6. nóvem-
ber 1911. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Ísafirði 26. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Majas Jónsson, f.
19. maí 1881, d. 7.
september 1919, og
Guðrún Elísabet
Guðmundsdóttir, f.
8. október 1884, d.
9. júní 1974.
Ragna giftist 9. október 1937
Ólafi Magnússyni skipasmíða-
meistara, f. 7. októ-
ber 1902, d. 25.
nóvember 1995.
Þau eignuðust fjóra
syni, þeir eru:
Bragi, f. 13. ágúst
1938, Barði, f. 16.
desember 1944,
Baldur, f. 2. mars
1946, og Birgir, f.
1. september 1947.
Barnabörnin eru 13
og barnabarna-
börnin 24.
Útför Rögnu
verður gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma, þá ertu loksins búin
að fá hvíldina sem þú hefur þráð svo
lengi en samt er svo sárt að þú sért
farin, engin amma lengur sem til-
heyrir Túngötu 5. Fyrstu minningar
mínar þaðan eru jólaboðin sem voru
alltaf á jóladag, byrjuðu alltaf á sama
tíma en okkur fjölskyldunni í Tanga-
götu 22 tókst samt alltaf að koma allt
of seint. Í jólaboðunum var fastur lið-
ur að fá ömmuköku, sem að sjálf-
sögðu er besta kaka í heimi, og heitt
súkkulaði. Ég baka annað slagið
ömmukökuna og geri þá líka heita
súkkulaðið, eins og þú sagðir mér að
gera það en einhvern veginn verður
það aldrei jafn gott og þitt. Þegar ég
varð eldri kom ég til þín til að spila
við þig sem þér þótti alltaf svo gam-
an. Öll spil sem ég kann í dag kenndir
þú mér, eins og alla spilakapla sem
ég kann. Alltaf þegar við spiluðum
var röðin sú sama; við byrjuðum á að
spila Olsen, svo Hansen, svo Rommý
og Kasínu. Alltaf spiluðum við slétta
tölu af hverju spili, svo að við gæfum
jafn oft. Ég sé þig alveg fyrir mér
þegar þú varst að velta fyrir þér hvað
þú ættir að gera næst í spilinu, það
kom alltaf á þig sérstakur svipur
þegar þú varst virkilega að spá í hlut-
ina.
Árið eftir að við fluttum frá Ísafirði
var ég svo heppin að búa hjá þér í
heilt sumar, sumarið 1995. Þá fannst
mér ég kynnast þér alveg upp á nýtt
og sá hvað við vorum líkar, ótrúlega
sérvitrar báðar tvær. Þó svo að þú
hafir búið á Hlíf síðan í mars 2004
verður þú alltaf amma í Túngötu. Það
var frábært að geta komið og heim-
sótt þig í janúar á þessu ári og fengið
að heyra margar sögur af ykkur
pabba þegar hann var lítill (V fyrir
Victory), ykkur afa tókst vel upp og
við erum heppin að hafa haft ykkur í
okkar lífi. Ég veit að þú manst það
sem ég sagði við þig; elsku amma,
mundu hvað við elskum þig mikið, við
eigum eftir að sakna þín og takk fyrir
öll árin.
Þín barnabörn, Sirrý, Óli og Brói
og fjölskyldur,
Sigríður Ingibjörg,
Ólafur Magnús og
Birgir Örn Birgisbörn.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er óendanlegt þakklæti. Þakk-
læti fyrir að hafa haft ömmu svona
lengi hjá okkur og þakklæti fyrir að
hún hafi alltaf verið til staðar fyrir
okkur. Því það var hún svo sannar-
lega. Bæði þegar við vorum ung og
eins orðin fullorðin. Þolinmæði henn-
ar í okkar garð var með ólíkindum
mikil. Sama hvað við barnabörnin
vorum að bralla man ég ekki eftir að
hafa verið skömmuð á neinn hátt,
hvort sem við vorum að rækta skelj-
ar með tilheyrandi sjóflutningi – það
þarf nefnilega að skipta daglega um
sjó ef maður er að rækta skeljar –
eða að við vorum að baka „bollur“ á
bak við hús í glerkistu sem þar var.
Það var alltaf var jafn gott að koma í
Túngötuna til ömmu og afa þar sem
maður fann sig ætíð velkominn.
Minningarnar þaðan eru ófáar.
Amma var til fyrirmyndar í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Bestu
kjötbollur í heimi, besta sósan, kæfan
sem hún gerði, kleinurnar hennar, en
Ömmukakan sló þó allt út. Hana
elska öll ömmubörnin og erum við
nokkrar ömmustelpurnar byrjaðar
að reyna við hana en við náum ömmu
nú seint, það er nefnilega engin sér-
stök uppskrift heldur er það meira
svona tilfinning. Einu sinni sem oftar
þegar ég kom við hjá ömmu var kak-
an á boðstólum og svo kom ég aftur
næsta dag og fannst of mikið búið af
kökunni og spurði hvernig stæði á
því. Amma svaraði þá að sér þætti
hún líka góð.
Amma var með eindæmum heilsu-
hraust og þegar hún varð 90 ára kom
hún til Reykjavíkur og hélt veislu hér
hjá mér sem stóð langt fram eftir
nóttu. Henni fannst það nú ekki mik-
ið mál. Henni þótti alla tíð gaman að
ferðast í bíl og skoða landið í leiðinni.
Margs er að minnast og margs er
að sakna. Í mínum huga var aðeins
ein amma og sú amma er með stóru
A-i, svo dýrmæt var hún mér. Eftir
að ég flutti til Reykjavíkur og eftir að
afi dó töluðum við saman í síma á
hverjum degi og ef eitthvað er fjár-
sjóður þá eru það þessi símtöl, takk
fyrir þau, elsku Amma.
Amma hafði nú ekki marga fjöl-
skyldumeðlimi búsetta hjá sér á Ísa-
firði undanfarin ár og hafa ömmu-
barnið hennar hún Addý og hennar
maður verið henni alveg einstök.
Alltaf gat hún leitað til þeirra og þau
voru vakin og sofin yfir velferð
ömmu. Takk fyrir það.
Elsku Amma mín, takk fyrir allt.
Þín
Guðrún Elísabet.
Á fyrri hluta síðustu aldar byggðu
tveir ungir menn húsið nr. 5 við Tún-
götu á Ísafirði. Það voru þeir Ólafur
Magnússon skipasmiður og Einar
Gunnlaugsson bílstjóri. Ólafur fékk
norðurendann en Einar þann í suður.
Síðar giftu þeir sig, Ragna varð hús-
freyja í norðurenda en Elísabet,
móðir mín, í suðurenda. Aldrei varð
vart við sundurlyndi eða ósamkomu-
lag hjá þessum fjölskyldum, þar ríkti
gagnkvæm virðing og tillitssemi. Óli
og Ragna eignuðust fjóra myndar-
lega syni, þá Braga, Barða, Baldur
og Birgi. Í suðurendanum urðu
systkinin fimm svo margt var um
manninn í húsinu. Ragna var hæglát
og hlédræg kona, ræktaði blóm í
garðinum sínum og undi við sitt. Eitt
sinn voru hænur í Rögnugarði, þær
áttu hús með garði sem vírnet var yf-
ir. Á morgnana heyrðist í þeim værð-
arlegt varphljóðið og við horfðum á
þær spígspora um í garðinum sínum.
Þegar sólin skein í Túngötunni stóðu
mömmurnar á tali úti á tröppum í
morgunkjólunum og við í parís eða að
sippa. Ég leit upp til Rögnu því hún
keypti Vikuna, Fálkann og dönsku
blöðin. Í þeim voru stundum myndir
af dönsku prinsessunum, Litla og
Stóra og Dirch Passer. Ragna átti
líka reiðhjól, hún hjólaði oft í bæinn
að ná í blöðin sín. Ég lék mér við elsta
strákinn í norðurendanum, fór út um
okkar dyr og inn um þær næstu, þá
var ég komin til Rögnu. Þó var
skemmtilegast í vondu veðri, þá fór
ég upp á háaloft, upp um hlerann hjá
okkur og niður hlerann hjá Rögnu.
Ég læddist feimin inn í eldhús og
spurði eftir Braga. Ragna strauk
mér um vangann og sagði að ég væri
alltaf svo stillt. Ragna náði háum
aldri, bjó lengst af í húsinu sínu og
var ótrúlega dugleg að sjá um sig.
Þegar við systur heimsóttum hana
níræða fór hún með okkur um allt
húsið frá kjallara upp á háaloft, allt
var eins og við minntumst í æsku.
Innilegar þakkir eru færðar Rögnu
og fjölskyldu hennar, frá okkur börn-
um Bubbu og Einars, fyrir áratuga
farsæla sambúð í Túngötu 5. Við
sendum bræðrunum og fjölskyldum
þeirra innilega samúð. Blessuð sé
minning hennar.
Bára Einarsdóttir.
Mæt kona hefur kvatt þennan
heim. Kona sem hafði gömlu gildin í
heiðri; heiðarleika, traust og sam-
viskusemi.
Ég kynntist Rögnu haustið 1977
þegar ég, tuttugu og fjögurra ára
gömul, fluttist vestur á Ísafjörð með
mínum manni. Það hagaði þannig til
að við hjónin áttum von á fyrsta
barninu okkar þarna um haustið. Við
fluttum inn í heimavist MÍ þar sem
Smári var ráðinn til raungreina-
kennslu hjá Jóni Baldvini Hannibals-
syni. Fyrir á vistinni bjuggu þrír ein-
hleypir karlar svo ekki átti ég
nágrannakonur. Mér, borgar-
barninu, leiddist óskaplega fyrstu
mánuðina enda ekki að vinna og alein
heima yfir nýfæddu barni sem ekki
svaf vel. En mér til gleði kynntist ég
Rögnu.
Ragna var ræstitæknir, eins og
það er víst kallað í dag, í skólanum
hjá Jóni Baldvini og Bryndísi. Ragna
kom í heimsókn reglulega til mín á
morgnana og gaf mér hlýju og styrk.
Hún var skyld Smára þannig að
tengdamóðir mín og Ragna voru
systradætur. Þrátt fyrir að skyld-
leikinn væri ekki meiri var mikil vin-
átta og samheldni milli tengdafólks
míns og Rögnu, enda höfðu þær syst-
ur, Guðrún móðir Rögnu og Rann-
veig amma Smára, búið saman á
Leiru og síðar á Höfðaströnd í Jökul-
fjörðum. Síðan fluttust fjölskyldurn-
ar að Sætúni í Grunnavík árið 1941.
Ragna var ein af fjórum systkin-
um. Guðrún móðir þeirra varð ung
ekkja með fjögur börn. Með harð-
fylgni og dugnaði kom hún öllum
börnum sínum til manns. Þá var ekki
tími styrkja frá því opinbera heldur
þurfti ósérhlífni og nýtni að ráða
ferðinni.
Ragna var af gamla skólanum og
það átti vel við mig. Svipuð sýn á lífið.
Við gátum spjallað lengi saman um
liðnar stundir. Hún um æsku sína
fyrir norðan og ég um minn uppruna
í Reykjavík og síðar lengra aftur til
Eyjafjallanna. Hún hafði réttsýni til
að bera sem einkenndi allt hennar
fas. Hún fór vel með alla hluti, hver
hlutur á sínum stað. Vandfundin
meiri snyrtimennska. Ragna var
aldrei gömul í mínum huga.
Hún fór hjólandi allra sinna ferða
og var ekki háð neinum með keyrslu
á milli staða. Hún var svo kvik og
snögg í hreyfingum. Hún hafði yndi
af ferðalögum, sem hún stundaði á
árum áður meðan hún hafði heilsu til.
Eins ræktaði hún garðinn sinn við
Túngötu 5 með stakri prýði. Hún bjó
lengi ein á Túngötunni eftir að Ólafur
eiginmaður hennar dó. Hún fluttist
síðan á Hlíf þar sem hún undi hag
sínum vel.
Eftir að börnunum fjölgaði hjá
mér og ég flutti í annað hverfi minnk-
aði sambandið. En aldrei rofnaði það.
Ég skaust til hennar reglulega,
stundum með þykkar rúgmjölskökur
sem hún kunni að meta og minntu
hana á gamla tímann. Eins tók hún
þátt í gleðiatburðum í lífi okkar
hjónanna. Var viðstödd fermingar
barnanna. Mikið fannst mér vænt um
að fá hana til mín fyrir þremur árum
þegar Halldór yngsta barnið mitt
fermdist. Í sama mánuði í mars 2003
hafði ég misst móður mína og með
komu Rögnu inn í stofu kom hún að
einhverju leyti móður minnar í stað.
Ragna átti góða að. Mikið var hún
stolt af sonum sínum fjórum og
þeirra fjölskyldum. Þeir voru ein-
staklega góðir við móður sína. Eins
barnabörnin sem fylgdust reglulega
með henni.
Ég kem til með að sakna Rögnu
minnar mikið.
Ragna auðgaði líf mitt og var fast-
ur punktur í tilverunni.
Ég sendi sonum hennar og öðrum
aðstandendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga Friðriksdóttir.
Árið 1930 hófu þeir vinirnir Einar
Gunnlaugsson og Ólafur Magnússon
að byggja húsið sem stendur við
Túngötu 5 hér á Ísafirði. Luku þeir
smíði hússins á þremur árum, og er
húsið enn þann dag í dag eitt af feg-
urstu húsunum í bænum. Bygging
þessa húss var upphafið að 45 ára
sambýli fjölskyldna þeirra sem var
afar farsæl og aldrei bar skugga á.
Erum við börn Einars og Bubbu afar
þakklát fyrir öll árin sem við áttum
með Rögnu, Óla og strákunum í Tún-
götunni. Árin um og eftir miðja síð-
ustu öld voru dýrðlegir tímar, ekkert
sjónvarp engin tölva, engir gemsar,
en ímyndunaraflið notað til allskonar
leikja enda leikvöllurinn stór. Slipp-
urinn á Torfnesi var mjög vinsæll hjá
okkur púkunum í Túngötu 5 enda
unnu feður okkar þar og nutum við
ákveðinna forréttinda við uppátæki
okkar og ekki sakaði að Eggert verk-
stjóri var góður vinur okkar. Aðeins
utar á Torfnesinu unnu mæður okkar
við að pilla rækjur hjá Böðvari. Þar
fengum við að valsa um og snemma
lærðum við réttu handtökin við að
pilla og unnum okkur þar inn fyrstu
krónurnar. Mér er minnistætt hve
Ragna var fljót að pilla, man ég ekki
eftir neinni sem stóðst henni snúning
í þeirri íþrótt. Hún var einkar rösk til
allra verka og samviskusemin og
snyrtimennskan ávallt í fyrirrúmi.
Ung missti hún föður sinn og hefur
því fljótlega þurft að taka mikla
ábyrgð sem elst af fjórum systkinum
við aðstæður sem við nútímamenn
eigum erfitt með að ímynda okkur.
Ég verð ævinlega þakklátur Rögnu
fyrir að hafa leitt mig í sveitina til
bróður hennar Guðmundar og móður
Guðrúnar Guðmundsdóttur að Ytri-
Veðrará í Önundarfirði þar sem ég
dvaldi í 3 sumur við gott atlæti. Þar
var mér tekið eins og einum úr fjöl-
skyldunni af því góða fólki sem þar
bjó.
Ragna Majasdóttir hefur lifað
langa og viðburðaríka ævi, hún var
orðin þreytt og var tibúin að kveðja
þetta líf, ég þakka henni samfylgd-
ina.
Hvíl í friði.
Samúel.
RAGNA
MAJASDÓTTIR
Elsku langamma. Okkur langar
að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með
þér. Þú varst alltaf svo góð við
okkur og okkur þótti svo mikið
vænt um þig. Takk fyrir allt,
elsku langamma.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þín langömmubörn,
Hildur Elísabet
og Daníel Orri.
Elsku Ragna mín, hjartans
þakkir fyrir allt.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þín
Fríða.
HINSTA KVEÐJA
Kynni okkar Ósk-
ars hófust á áttunda
áratug liðinnar aldar
vegna afskipta okkar
beggja af svokallaðri
sjóðakerfisdeilu, sem sneri að því að
bæta kjör sjómanna á fiskiskipaflot-
anum. Þeirri deilu lauk með endur-
skoðun á sjóðakerfi sjávarútvegsins.
Það átti fyrir okkur að liggja að
starfa báðir að kjara- og réttinda-
málum sjómanna í áratugi.
Kynni mín af Óskari verða náin
vegna starfa og vináttu okkar alla
tíð. Með fjölskyldum okkar varð
einnig vinskapur, enda áttum við oft
samleið ásamt eiginkonum okkar á
ýmsa fundi og ráðstefnur bæði inn-
anlands og utan. Óskar var góður
vinur og trúr samstarfsmaður í
stríði og deilum daganna í kjara- og
réttindamálum sjómanna. Marga
kvöld- og stundum næturfundi átt-
ÓSKAR
VIGFÚSSON
✝ Óskar Vigfús-son fæddist í
Hafnarfirði 8. des-
ember 1931. Hann
andaðist 23. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 31.
mars.
um við í Karphúsinu
þegar harðnað hafði í
kjaradeilum sjó-
mannasamtakanna.
Oft var mikill þrýst-
ingur þegar út í verk-
föll var komið og þá
var gott að geta treyst
mönnum eins og Ósk-
ari Vigfússyni.
Við fórum eitt sinn
saman í bátsferð um
Ísafjarðardjúp og
þegar við hittumst ný-
verið vegna tímamóta
sem tengdust störfum
okkar í Fiskveiðisjóði fyrr á árum,
ræddum við þessa skemmtiferð á
smábát um Djúpið fyrir vestan. Við
ráðgerðum að endurtaka slíka ferð
á næsta sumri ef vel stæði á fyrir
okkur í tíma og ef veður væri blítt.
Ekki verður nú af þeirri ferð, en
söngurinn um Þórð sjóara verður
sunginn í minningu þína í næstu
ferð minni yfir Djúpið.
Við Barbara sendum Nicolínu,
börnum og barnabörnum samúðar-
kveðjur og biðjum þeim Guðs bless-
unar vegna andláts Óskars Vigfús-
sonar.
Guð blessi minningu um góðan
vin og góðan drengskaparmann.
Guðjón A. Kristjánsson.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst.
Minningar-
greinar