Morgunblaðið - 10.04.2006, Blaðsíða 27

ar ég kom inn í líf hans og fyrir það
er ég þakklátur. Honum þótti mjög
vænt um börnin sín og var stoltur af
þeim. Öllum nýjum meðlimum fjöl-
skyldunnar tók hann fagnandi.
Ólafur og Ægir bróðir hans skiptu
fyrirtækinu sem þeir höfðu rekið
saman og stofnaði Ólafur þá sitt eig-
ið fyrirtæki sem hann rak sjálfur.
Gekk það vel til að byrja með en síð-
an fór að halla undan fæti sem varð
til þess að Ólafur hætti að stunda
viðskipti og missti þar með flugið.
Þótt Ólafur væri hættur að vinna
var hann sífellt að kynna sér ný við-
skiptatækifæri og reyna að koma
þeim á framfæri. Það var gaman að
fylgjast með því hvað hann var frjór í
hugsun og framsýnn og að sjá, þegar
tímar liðu, hvað hann var í raun
glöggur.
Ég kveð Ólaf með söknuði. Við átt-
um margar góðar stundir saman. Ég
er þakklátur fyrir allt sem Ólafur
fræddi mig um og kenndi mér. Hann
hefur gefið mér margt til að minnast.
Guð blessi Sigrúnu og alla þá sem
nú syrgja Ólaf og Guð blessi hann
um alla eilífð.
Jón Guðmundsson.
Tengdapabbi blessaður er fallinn
frá 89 ára að aldri. Við áttum samleið
í 40 ár og er því margs að minnast.
Ólafur var óvenjulegur maður.
Fyrri hluta ævinnar var hann virkur,
skapandi, hugrakkur og sókndjarfur
frumherji. Hann fór til Þýskalands
fyrir stríð til að læra hjá Singer-
verksmiðjunum. Hann bjó í New
York hluta stríðsins þar sem hann
starfaði hjá Pepsi Cola Co og gerðist
síðan umboðsmaður þeirra á Norð-
urlöndum með aðsetur í Stokkhólmi.
En slys sem hann varð fyrir á þeim
tíma varð til þess að hann sneri heim.
Ólafur vann lengi með bróður sín-
um, Ægi hjá fyrirtækinu Mars Trad-
ing Company og síðar Byggingarefni
hf. Hann átti töluverð viðskipti við
Rússland og hann kvaðst aðhyllast
sósíalisma, en mér fannst alltaf
hjarta hans slá í anda kapítalisma.
Ég starfaði hjá þeim sem gjaldkeri
um skeið. Það var skondin lífs- og
starfsreynsla. Þeir bræður voru
heiðarlegir en bókhald fannst þeim
vesen og fór oft töluverður tími í að
véla út úr þeim fylgiskjöl sem ég tók
að sjálfsögðu mjög alvarlega.
En það var gaman að vinna með
Ólafi. Hann var ljúfur í lund, kom
eins fram við alla, tók í nefið, klóraði
sér í kinnina með baugfingri, sem
reyndar vantaði endann á og brosti.
Hann var fagurkeri og lífsnautna-
maður en hann lagði af allar slæmar
lífsvenjur á efri árum og hann virtist
aldrei hafa neitt fyrir því. Síðustu ár-
in vandaði hann fæðuval sitt af ná-
kvæmni næringarfræðings en lét
ráðleggingar um hreyfingu sem vind
um eyru þjóta.
Heima leið honum best og þar áttu
afkomendurnir margar góðar stund-
ir við spjall og bollaleggingar. Mér
og börnunum okkar Eyþórs fannst
hann skemmtilegur enda hafði hann
frá mörgu að segja. Hann gat verið
meinfyndinn og hæðinn, var orð-
heppinn og hitti oft naglann á höf-
uðið.
Ólafur var gæfumaður í einkalíf-
inu og var með Sigrúnu sinni í meira
en 70 ár. Þau eiga sex börn á lífi, 21
barnabarn og 20 barnabarnabörn
sem nú kveðja og syrgja ljúfan
mann.
Ég kveð þig, Ólafur minn, með
virðingu og þakklæti og óska þér
góðrar ferðar.
Anna E. Ragnarsdóttir (Úgga).
Ólafur tengdafaðir minn er horf-
inn á vit feðra sinna og vina eftir
langa og viðburðaríka lífsgöngu. Við
hin höldum göngunni áfram með
söknuðinn og góðu minningarnar um
hann í farteskinu.
Þessi friðsemdarmaður fæddist
inn í heimsstyrjöld, sem þó var víðs-
fjarri Íslandsströndum, og fetaði sig
þaðan inn í heim fullveldis og frelsis,
kreppu og hafta. Þótt Ólafur hafi
snemma á ævinni fengið vindinn í
fangið og þurft að sjá fyrir sér sjálf-
ur var hann víðsýnn, jákvæður og
bjartsýnn og óragur við að takast á
við nýjungar á sviði viðskiptanna.
Hann reyndi fyrir sér í viðskiptum
bæði austan hafs og vestan og vegn-
aði oft vel því hann var greindur
maður, mjög skapandi í hugsun og
fljótur að eygja nýjar leiðir í við-
skiptum. Hann var víðlesinn en hafði
sérstakt dálæti á verkum Kiljans,
hafði lesið þau öll mörgum sinnum,
enda þekkti hann oft af eigin raun
aðstæður og persónur samfélagsins
sem Halldór lýsti af hvað mestri
snilld. Hann hafði góða kímnigáfu og
sagði skemmtilega frá mönnum og
málefnum úr samtíð sinni, sérstak-
lega ýmsum skrýtnum fuglum sem
vöktu áhuga hans og þá naut sín
skemmtilegur orðaforði hans og
frumlegur leikur með tvíræðni orða.
Hann hafði þægilegt viðmót og lagði
ekki illt orð til nokkurs manns.
Ólafur var alla ævi heilsuhraustur
með afbrigðum og þegar hann veikt-
ist og lagðist inn á Landspítalann
síðastliðið haust hafði hann ekki
þurft að liggja á spítala frá því hann
var 17 ára en þá missti hann framan
af fingri í slysi.
Ef til vill tengist góð heilsa hans
ýmsum framúrstefnulegum tiltækj-
um hans varðandi mataræði og var
stundum spaugað með það í fjöl-
skyldunni að gera þyrfti einhvern út
til að fylgja honum eftir í nokkra
daga og skrá nákvæmlega niður
hvað hann léti ofan í sig og á hvaða
tímum sólarhringsins svo draga
mætti af því lærdóm um heilsusam-
lega lífshætti því að ekki byggðist
langlífi hans og góð heilsa á bindind-
islífi, útivist eða sveitandi göngum.
Mesta gæfa Ólafs var fólgin í að
eignast heimsins fallegustu og bestu
eiginkonu og barnaláni þeirra. Saga
þeirra er eins konar ástarsaga ald-
arinnar en hún hófst þegar þau voru
unglingar og spannar 72 ár. Þau
eignuðust átta börn og sex þeirra
eru á lífi. Hann lagði mikla áherslu á
að börnin gengju menntaveginn, ef
til vill vegna þess að honum gafst
ekki tækifæri til þess sjálfum, og var
óþreytandi við að hvetja þau til dáða
í hverju sem þau tóku sér fyrir hend-
ur. Þannig var hann einnig í hlut-
verki afans og langafans. Þessi stóri
hópur afkomenda sló um hann
skjaldborg í veikindum hans og erf-
iðu dauðastríði.
Þótt dauðinn sé óumflýjanlegur og
bíði okkar allra að leiðarlokum er
óumræðilega sárt að missa ástvini en
eftir lifa góðar minningar um glæsi-
legan öldung.
Guð blessi Ólaf og minningu hans.
Halla Guðnadóttir.
Hvernig á að kveðja Ólaf Ólafs-
son? Ein leiðin væri að lýsa honum.
Önnur leið væri að rifja upp sam-
verustundir með honum. Hvorugt er
hægt í tvö þúsund stafa grein. Og
þótt þeir væru tuttugu þúsund. Til
þess var hann of margbrotinn. Hann
var í senn bolsévíki og bísnissmaður.
Ég heyrði hann raunar aldrei bera
blak af sovétinu en bláfátækur, föð-
urlaus sjómannssonur frá Siglufirði
hlaut að verða róttækur. Og alltaf
glitti síðan í gamla bolsann. Hann
studdi pólitíkusa sem voru djarfir og
sögðu meiningu sína. Og hann studdi
bísnissmenn sem brutu upp einokun
og buðu ríkjandi öflum birginn.
Sjálfur var hann skapandi og áræð-
inn í viðskiptum. Þegar ég kynntist
honum, var hann hættur daglegri
þátttöku í fyrirtækinu Mars Trading
Company sem þeir bræðurnir, hann
og Ægir ráku. En hann var ennþá í
bísniss. Og engum smábísniss. Hann
gerði menn út um heiminn til að
skoða skipasmíðastöðvar og plast-
verksmiðjur til að reisa á Íslandi.
Maður sem dvelst um tvítugt í
Þýskalandi á uppbyggingarskeiði
fyrirstríðsáranna og í Ameríku í
stríðinu sjálfu, kann að setja markið
hátt. Áformin stóru gengu ekki alltaf
upp. Kannski hafði Ólafur ekki valið
sér réttan flokk til þess. En hann
valdi sér allavega ekki auðveldustu
leiðina. Á Rauðalæk var heimili Ólafs
og höll. Þar tóku þau Sigrún á móti
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum, mökum, frændum og
vinum og öllum öðrum sem vildu líta
inn. Nóg var af heitu kaffi og heitum
umræðuefnum. Engum leiddist og
allir komu aftur og aftur. Opnunar-
tíminn var langur, sjö daga vikunnar
frá morgni til kvölds. Fjölskyldan er
stór og samhent og áfram verður
Rauðalækurinn fullur af fólki í önn-
um eins og járnbrautarstöð í stór-
borg. Og áfram mun Sigrún taka
höfðinglega á móti gestum og gang-
andi. En lávarðurinn í rauða sloppn-
um verður horfinn úr stofunni.
Guð blessi hann.
Guðmundur Einarsson.
„Hinum vitra er allt jafnkært;
hann lítur á alla með lotningu.“ (Lao-
Tse.)
Það var fyrir hartnær tuttugu ár-
um að ég kom í fyrsta sinn í heim-
sókn til tilvonandi tengdaforeldra
minna á Rauðalæk. Mér fannst
heimilið framandi, veggirnir þaktir
listaverkum íslensku meistaranna og
húsbúnaður allur vandaður. Í sófan-
um framan við sjónvarpið sat maður,
með hvítt sítt hár og kókflösku við
höndina. Það var Ólafur tilvonandi
tengdafaðir minn. Hann heilsaði mér
hlýlega og bauð mig velkomna í fjöl-
skylduna. Hann virtist sannfærður
um að ég væri komin til að vera. Svo
reyndist vera. Ég kynntist því fljót-
lega hvern mann Ólafur hafði að
geyma. Hann var smekkmaður og
valdi alltaf þann kost sem hann taldi
bestan, jafnvel þann kost sem aðrir
töldu síðri, en oftar en ekki reyndist
það rétt valið. Ólafur var hugvits-
maður, sem kom víða við og fékkst
við margt á langri ævi . Hann var
víðlesinn og forsjáll, fylgdist vel með
og hafði skoðun á ýmsu. Á velmeg-
unarskeiði sínu lagði hann sig fram
um að styrkja unga listamenn, með
því að kaupa af þeim verk þeirra. Lét
hann þá ekki duga eitt stykki, heldur
nokkur. Þetta skýrði öll listaverk
meistaranna á veggjunum á Rauða-
læk.
Ólafur bar sérstaka umhyggju
fyrir fjölskyldu sinni. Hann sagði
stoltur frá afkomendum þeirra hjóna
og hafði á reiðum höndum númer
hvað næsti afkomandi væri.
Þegar ég spurði börnin mín að afa
sínum gengnum, hvaða minningar
þau ættu um hann var svarið: „Hann
var bara mjög góður.“ Ég tek heils-
hugar undir orð þeirra og langar í
þessum fátæklegu orðum að þakka
ómetanlega velvild og velgjörðir í
minn garð á þessum áratugum sem
ég hef fengið að vera samfylgdar-
maður Ólafs.
Hvíldu í Guðs friði.
Þorbjörg.
Elsku afi minn. Þó svo að ég hafi
vitað að þessi tími færi að koma, var
samt svo erfitt að kveðja þig. Þú og
ég höfum alltaf verið svo góðir fé-
lagar og höfum við eitthvað verið að
bralla saman svo lengi sem ég man
eftir mér. Það byrjaði nú allt saman
á ferðum okkar í endurvinnsluna
sem eru ógleymanlegar ekki bara
mér heldur líka vinkonum mínum.
Þú varst frægur fyrir þinn ökustíl
þar sem rauð ljós, einstefnugötur og
hámarkshraði voru þér óviðkom-
andi. Oftar en ekki fórstu að leita að
gosflöskunni sem datt í gólfið eða
náðir í vasaklútinn góða í hanska-
hólfið og kom það þá í minn hlut að
stýra á meðan. Þessar ferðir voru
ræddar í mörg ár eftir að þær hættu
og fá minningarnar mig enn þá til að
hlæja. Þér fannst líka svo gaman að
fara í bíltúr og enduðu þær ferðir
oftast niðri á höfn þar sem við skoð-
uðum bátana og þú sagðir mér sögur
frá þínum ferðum. Þær ferðir sem
eru mér líka svo minnisstæðar eru
jólaferðirnar okkar með ömmu og
pabba í kirkjugarðinn. Það var sama
hvað við fórum oft að þessum sömu
leiðum, okkur tókst samt alltaf á ein-
hvern óskiljanlegan hátt að villast.
Síðustu fjögur ár hef ég verið í námi í
Ástralíu og þótt samband okkar hafi
ekki verið mikið, varð mér svo oft
hugsað til þín og ömmu og hvað þið
væruð að gera heima á Íslandinu
góða. Það var svo núna á lokaárinu
mínu úti að mig dreymdi svo góðan
draum um þig. Ég var á gömlu reið-
hjóli og sast þú aftan á hjá mér í
gömlum jakkafötum og með húfuna
þína sem einkennir þig svo vel. Þú
leiddir mig um götur Reykjavíkur og
bentir mér á alla þá staði sem hafa
verið þér mikilvægir í gegnum tíð-
ina. Staðir sem þú ólst upp á eða
staðir sem snertu börn þín. Það var
þá sem ég vissi að þú ættir ekki mik-
ið eftir og hringdi pabbi í mig fáum
dögum seinna og sagði mér að þú
værir kominn á spítala. Ég flaug til
mömmu og pabba á Spáni þremur
vikum seinna og biðum við þar eftir
fréttum. Þrjóska þín hafði betur í
þessum fyrsta bardaga þínum og
þegar ég kom heim í byrjun árs varst
þú kominn heim til ömmu á Rauða-
lækinn. Þó ferðum okkar væri lokið
fannst mér samt gott að koma í
heimsókn, ræða öll heimsins mál.
Þér var svo mikilvægt að mér þætti
vænt um land mitt og þjóð en varst
samt svo forvitinn um mínar ferðir
hinum megin á hnettinum. Aðeins
nokkrum mánuðum síðar varstu aft-
ur kominn á spítalann og barðist þar
af svo miklum krafti. Ég reyndi að
heimsækja þig reglulega en komst
ekki eins mikið og ég hefði viljað.
Samt tókst þér í þessum heimsókn-
um, á milli þess sem þú svafst, að
brosa til mín og heilsa henni Sigrúnu
Eyþórs þinni. Það var svo 29. mars
að mér var tilkynnt að þú værir að
fara á betri stað. Ég kom á spítalann
og náði að kveðja þig áður en Ólafur
faðir þinn og Grímur sonur tóku á
móti þér hinum megin. Þetta var erf-
ið stund en mér samt svo mikilvæg.
Ég vissi að þér liði loksins betur og
þú værir kominn á þitt eigið hjól á
nýjum stað.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja þig, elsku Óli afi minn, og
þakka þér fyrir kærar minningar
sem ég mun aldrei gleyma. Ég veit
við munum hittast aftur og verður þú
þá með fullt af nýjum sögum handa
mér.
Þín litla,
Sigrún Eyþórsdóttir yngri.
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Ólafsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höf-
undar eru: Ragnar Eyþórsson; Sig-
rún Jónsdóttir; Ormur Karlsson;
Sigríður Ásta Eyþórsdóttir; Ástríð-
ur; Þórný; Ólafur; Sigrún, Guðni og
langafabörnin öll og Magnús Björn
Brynjólfsson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. APRÍL 2006 27
MINNINGAR
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
GUNNLAUGS SIGURÐSSONAR,
Sæbakka 8,
Neskaupstað.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Fjórðungssjúkra-
hússins í Neskaupstað.
Margrét Björgvinsdóttir,
Björk Gunnlaugsdóttir, Borgþór Jónsson,
Sigrún Gunnlaugsdóttir, Bóas Bóasson,
Halldór Gunnlaugsson, Elsa Reynisdóttir,
Hjörleifur Gunnlaugsson, Hulda Eiðsdóttir,
Lilja Salný Gunnlaugsdóttir, Hafsteinn Þórðarson,
afabörn og langafabörn.
Elskuleg móðir mín,
GUÐFINNA EINARSDÓTTIR
frá Leysingjastöðum,
Dalalandi 12,
Reykjavík,
sem lést á Landakotsspítala laugardaginn 1. apríl,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
11. apríl kl. 13.00.
Jóhanna Þórunn Þorbjarnardóttir.
Móðir okkar,
DAGBJÖRT GÍSLADÓTTIR
frá Kirkjuhvoli,
Þykkvabæ,
síðast til heimilis
í Skógarbæ,
verður jarðsungin frá Þykkvabæjarkirkju miðviku-
daginn 12. apríl kl. 13.30.
Helga Sveinsdóttir,
Guðrún Gyða Sveinsdóttir,
Guðbjörg Sveinsdóttir.
Elsku mamma, tengdamamma og amma,
ANNA J. JÓNSDÓTTIR,
Sóltúni 2,
Reykjavík,
áður Skipagötu 2,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni miðvikudaginn
5. apríl.
Minningarathöfn fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 11. apríl
kl. 11.00.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigrún Pálsdóttir, Sveinn Gíslason,
Sigurbjörg Pálsdóttir, Finnur Birgisson,
Anna Pála Pálsdóttir,
Helena Pálsdóttir, Sverrir Þórisson,
Páll Tómasson, Sigríður Agnarsdóttir
og ömmubörn.