Morgunblaðið - 29.06.2006, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 2006 45
MINNINGAR
hyggju sem hann veitti okkur þegar
við stóðum á tímamótum. Okkur á
líka alltaf eftir að þykja vænt um
húsið hans afa. Það er ekki bara
venjulegt hús, heldur húsið sem afi
byggði frá grunni með sínum eigin
mögnuðu og fjölhæfu höndum. Án
stórtækra vinnuvéla og lánsfjár-
magns, eitthvað sem okkur þykir í
dag nær óhugsandi.
Við þökkum góðum Guði fyrir að
hafa fengið að kynnast honum svona
vel. Hann skildi mikið eftir sig, ekki
bara góðar minningar í hjörtum okk-
ar heldur líka öll listaverkin sem við
munum njóta um ókomna tíð og ein-
staka fyrirmynd fyrir okkur að lifa
eftir.
Blessuð sé minning hans.
Anna Kristín, Pétur Þór
og Ása Diljá.
Leifur afi minn var einstaklega
ljúfur og góður maður. Ég man ekki
til þess að hafa heyrt hann nokkru
sinni hallmæla öðrum þótt hann hafi
nú alveg haft húmor fyrir öðru fólki
sem og sjálfum sér. Það var stutt í
brosið hjá afa og hann átti auðvelt
með að sjá björtu hliðarnar á lífinu.
Ég hef oft heyrt að ég líkist föður-
ættinni minni. Ég veit að ég hef
augnsvipinn frá afa og kannski fékk
ég þá dýrmætu gjöf með augnsvipn-
um, að eiga auðvelt með að koma
auga á það jákvæða í lífinu.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að búa hjá Leifi afa, Fríðu ömmu
og Dúnnu frænku meðan ég var í
menntaskóla og fyrir það er ég ótrú-
lega þakklát. Á Sogaveginum átti ég
gott heimili og ég met það mikils að
hafa fengið að kynnast þeim eins ná-
ið og ég gerði meðan ég bjó þar.
Amma hafði unnið við kjólasaum og
hún var mikil smekkkona en þegar
ég var á leið á árshátíð hafði afi ekki
síður skoðanir á því hvað færi vel
saman og gaf mér góð ráð. Hann var
einnig smekkmaður.
Afi var sannkallaður þúsundþjala-
smiður. Hann byggði húsið sitt,
smíðaði skartgripi, renndi svipur,
logsauð hestakerrur og svona mætti
lengi telja. Hann hafði alltaf nóg fyr-
ir stafni og það breyttist ekki þegar
hann fór á eftirlaun. Þá fór hann að
skera út og mála og þannig fékk
listamaðurinn Leifur að njóta sín.
Þegar ég hitti fólk sem hefur vit á út-
skurði og segi þeim að ég sé barna-
barn Leifs Sigurðssonar, finn ég að
hann nýtur mikillar virðingar í
þeirra hópi.
Afi útbjó gullkross handa okkur
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum í skírnargjöf. Hann útbjó
einnig fyrsta hringinn minn og ég
man hvað ég varð sár þegar ég týndi
honum.
Mér þykir líka ótrúlega vænt um
að hann útbjó giftingarhringana
okkar Bóasar og gaf mér um leið af-
ar fallegt hálsmen sem hann hafði
útbúið.
Minningin um afa lifir áfram með
okkur. Allt í kringum okkur eru hlut-
ir sem minna okkur á hann eins og
útskorin klukka, hilla og spegill sem
afi kláraði rétt áður en hann fór í síð-
ustu aðgerðina. Guð blessi minningu
elsku afa míns.
Dóra Guðrún Guðmundsdóttir.
Leifur Sigurðsson, afi okkar, var
einstakur maður. Minningarnar um
hann eru margar og allar góðar.
Heimahagar afa hafa mótað sjálfs-
mynd okkar en sterkar taugar lágu
norður yfir í heiðar í Skagafjörðinn
þar sem hann fæddist og ólst upp.
Afi lýsti vel ýmsum atvikum úr
uppvextinum og lifðum við okkur inn
í frásögnina. Það er ómetanlegt að
hafa fengið að fræðast um fortíðina
frá fyrstu hendi. Við Reykvíkingarn-
ir segjumst með stolti vera ættuð úr
Skagafirðinum og leggjum rækt við
þessi tengsl.
Afi var ekki aðeins sérstaklega
laghentur heldur líka sannur og fjöl-
hæfur listamaður. Nákvæmni í
vinnubrögðum skipti hann máli og
var mikil hugsun á bak við allt sem
hann gerði. Ekki er nóg að hafa
hæfileikana heldur verður að rækta
þá og leggja til þess ómælda vinnu.
Við eigum marga glæsilega hluti eft-
ir hann, skartgripi, svipur og ýmsa
gripi úr tré, bæði útskorna og mál-
aða. Þessir gripir prýða híbýli okkar
um ókomna tíð og eru áþreifanleg
minning um góðan mann, sem gaf
okkur mikið.
Hann veitti okkur líka þekkingu á
því hvernig koma skal fram við aðra
og lifa lífinu án þess að sjá eftir
neinu. Lífsgleði, dugnaður og innri
ró koma í hugann. Lífshlaup hans er
okkur sönn fyrirmynd. Hann gaf
mikið af sér og var alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd. Við systkinin er-
um þakklát fyrir þann tíma sem við
fengum með afa og hann lifir í hjarta
okkar.
Inga Rún og Friðrik Már.
Leifur afi hefur kvatt þennan
heim. Það er erfitt að kveðja þá sem
manni þykir vænt um. Leifur afi var
glaðvær maður með hlýja nærveru.
Hann hafði gaman af fólki og sýndi
okkur barnabörnunum mikla at-
hygli. Mér er sagt að hann eigi
drjúgan þátt í því að ég fór að ganga
níu mánaða gömul þegar foreldrar
mínir komu með mig í heimsókn um
jól frá Noregi. Hann hafði gengið
með mig fram og til baka eftir gang-
inum á Sogavegi, heimili hans og
ömmu, þar til ég gekk óstudd. Ég
trúi þessu, því ég man eftir því að sjá
hann gera það sama með barnabörn-
unum sem komu á eftir mér. Afi var
líka mikið fyrir að söngla og dilla
okkur krökkunum enda vakti það
mikla kátínu.
Afi var lærður járnsmiður og
rennismiður en ég lærði fljótt að það
voru lítil takmörk fyrir því hvað afi
gat smíðað og búið til. Þegar eitt-
hvað brotnaði eða bilaði var við-
kvæðið hjá okkur krökkunum að
Leifur afi gæti nú örugglega gert við
þetta. Eftir vinnu var afi ýmist úti í
skúr að logsjóða stóra hluti eða í litlu
vinnustofunni sinni í kjallaranum að
smíða minni hluti eins og svipur úr
silfri eða skartgripi. Sem krakki
fylgdist maður með þessu úr fjar-
lægð því amma passaði upp á að við
krakkarnir færum ekki of nálægt
hættulegu tækjunum hans afa. En
stundum fékk maður að kíkja niður í
kjallara til afa og sjá hann töfra fram
ýmislegt. Víða má finna merki um
listasmíð hans hvort sem er í smáleg-
um hringjum og hálsmenum sem
hann gerði handa kvenfólkinu í fjöl-
skyldunni eða í veglegum stálgrind-
arhliðum við heimreiðirnar að bæj-
um í Blönduhlíðinni í Skagafirði.
Eftir að afi fór á eftirlaun tók hann
sér fyrir hendur ýmislegt sem hugur
hans hafði líklega lengi staðið til. Þar
ber hæst útskurð hans í tré sem
hann tók miklum framförum í síð-
asta áratuginn sem hann lifði. En
einnig málaði hann á tré, postulín og
striga. Það kom í ljós að afi var mikill
listamaður í sér. Amma hafði að vísu
alltaf sagt: „Hann afi þinn er nú svo
flinkur.“ En síðustu árin sýndi hann
ótvíræð listræn tilþrif með sinni eig-
in hönnun og útfærslum. Það ber
hógværð hans vitni að fyrst þegar
hann fór að gefa útskurðarmuni sína
í tækifærisgjafir innan fjölskyldunn-
ar lét hann alltaf fylgja með dágóða
peningaupphæð í umslagi. Honum
fannst eins og þessar listasmíðir
hans væru ekki almennilegar gjafir.
Leifur afi var með lífi sínu að öllu
leyti góð fyrirmynd okkur sem á eft-
ir komum, en ef ég ætti að velja að-
eins eitt til eftirbreytni þá væri það
hvernig hann tókst á við lífið á efri
árum. Lífsgleðin, lífsorkan og viljinn
til að læra og reyna við ný verkefni
er okkur öllum hvatning.
Aðeins fáeinum dögum áður en afi
kvaddi þennan heim fór ég upp á
Landakot til að kveðja hann áður en
ég færi utan í heilt ár. Hann hélt
fastar í höndina á mér en venjulega
og við vissum bæði að það þyrfti mik-
ið til að hann væri ennþá á meðal
okkar þegar ég kæmi til baka. Það
var verulega af honum dregið. Ég
gat sagt honum hvað mér þykir vænt
um hann.
Það er erfitt að kveðja þá sem
manni þykir vænt um. En Leifur afi
og Fríða amma kunnu að kveðja okk-
ur þegar við komum í heimsókn á
Sogaveg 168. Það var ekki nóg með
að þau kysstu mann og föðmuðu við
dyrnar. Þegar komið var út í bíl var
næsta víst að þau stóðu á tröppunum
og veifuðu þar til bíllinn var horfinn
niður stíginn. Þannig kveður maður
þá sem manni þykir vænt um.
Helga Rut.
Þegar vinur er kallaður burt verð-
ur eftir í huganum tóm eða eyða.
Leifur Sigurðsson er sá maður sem
við hjónin munum lengi minnast með
hlýju og söknuði. Síðustu árin átti
hann margar ferðir heim til okkar,
þar sem við áttum notalegar sam-
ræður yfir kaffibolla. Áhugamálin
voru mörg enda var Leifur marg-
fróður um menn og málefni, áhugi
hans á Skagfirðingum og skagfirsk-
um málefnum var auðsær og setti
hann sig ekki úr færi að fræðast um
þau efni og ræða þau. Það var langt í
frá að umræðuefnið væri þröngt, því
hugurinn var lifandi og margt bar á
góma.
Hann var gætinn maður og hafði
næma kímnigáfu, það var auðfundið í
þeim ánægjulegu kynnum sem við
áttum.
Góðar minningar eigum við þar
sem við fórum með þeim hjónum
Fríðu og Leifi í ferðir, stundum
dagsferðir eða í orlofshús þar sem
umhverfið var skoðað og útivistar
notið.
Leifur var sannkallaður listrænn
þúsundþjalasmiður og liggja eftir
hann margir verðmætir gripir bæði
úr málmi og tré, en aðalstarf hans
var rennismíði, hann var traustur og
virtur fagmaður.
Við minnumst Leifs með virðingu
og þakklæti og vottum sonum hans
og ástvinum öllum innilega samúð og
biðjum þeim blessunar Guðs.
Ingibjörg og Sigursteinn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
WILLIAM JENSEN,
Brorsonsveg 19, st.v.,
7400 Herning,
Danmörku,
lést laugardaginn 24. júní á Herning sjúkrahúsinu
á Jótlandi.
Jarðarförin hefur farið fram.
Edith Hvid Jensen,
Olga Hvid Mortensen,
Leif Hvid Jensen, Hanne Stagsted,
Erik Hvid Jensen, Ella Skov,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLDÓR V. JÓHANNSSON
húsasmíðameistari,
Akraseli 15,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 13. júní.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Vilborg Benediktsdóttir,
Anna Jóna Halldórsdóttir, Daníel Daníelsson,
Guðlaug Halldórsdóttir, Ingimar Ólafsson,
Jón Sigurður Halldórsson, Gunnhildur Mekkinósson,
Magnea Halldórsdóttir, Stefán Ari Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNHEIÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Skólabraut 3,
Seltjarnarnesi,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 27. júní.
Vera Björk Einarsdóttir, Hjalti Kristjánsson,
Íris H. Einarsdóttir, Kári G. Schram,
María Árnadóttir, Ríkarður B. Jónasson,
Hörður Árnason, Aðalheiður Benediktsdóttir,
Elísabet Árnadóttir, Eysteinn Sigurðsson,
Bolli Árnason, Aðalbjörg Ingadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær sonur okkar, barnabarn, mágur og frændi,
KONRÁÐ GUÐMUNDSSON,
sem lést fimmtudaginn 22. júní á heimili sínu,
Aðalgötu 52, Ólafsfirði, verður jarðsunginn frá
Ólafsfjarðarkirkju föstudaginn 30. júní kl. 14.00.
Fjóla Jósepsdóttir,
Guðmundur Konráðsson, Rósa Jóhannsdóttir,
Bjartmar Guðmundsson,
Hafþór Guðmundsson, Linda Rós Björnsdóttir,
amma, afi og nánir ættingjar.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
RAGNHEIÐUR JÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Barðavogi 24,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu að morgni miðvikudagsins
28. júní.
Útförin verður auglýst síðar.
Erlingur Dagsson,
Þór Ingi Erlingsson, Margrét Sigurðardóttir,
Vigdís Erlingsdóttir, Steinar Geirdal,
Kristrún Erlingsdóttir Romano, John C. Romano,
Jón Sverrir Erlingsson, Kristín Stefánsdóttir,
Kjartan Ragnar Erlingsson, Kolbrún Hákonardóttir,
Grétar Örn Erlingsson, Guðrún Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hilmar var mikill
reynslu- og sagna-
brunnur, enda búinn
að vera við sjómennsku stóran hluta
lífs síns. Hann hafði skemmtilega
frásagnarlist og var gaman að
hlusta á hann. Hann kom oft í heim-
sókn í fyrirtæki okkar í Eyjum í
kaffi og spjall, eitt sinn kom hann
færandi hendi, með forláta merki,
sem hann hafði smíðað með nafninu
Jesú, en hann var laghentur og naut
sín við smíðarnar.
Hilmar varð fyrir því óláni að
HILMAR
SIGURBJÖRNSSON
✝ Hilmar Sigur-björnsson fædd-
ist í Staðarhúsi í
Stykkishólmi 8.
október 1928. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hraunbúðum í
Vestmannaeyjum
21. maí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Landa-
kirkju 27. maí.
slasa sig fyrir nokkr-
um árum og háði það
honum eftir það.
Minnið fór að gefa sig
og var það erfitt fyrir
hann, þegar orðin
fundust ekki, en eftir
töluverðar umræður
um það, tók hann því
léttara og gat þá hleg-
ið að þessum veikleika
sínum.
Við hjónin áttum
því láni að fagna, að
um tíma voru synir
Hilmars starfandi við
útgerð okkar og var það skemmti-
legur tími.
Hilmar var einn af þeim mönn-
um, sem settu svip á bæjarfélagið.
Við vottum Nínu, eiginkonu hans,
og öðrum aðstandendum samúð
okkar.
Blessuð sé minning Hilmars Sig-
urbjörnssonar.
Jóna Andrésdóttir og
Sigurður Ingi Ingólfsson.