Morgunblaðið - 29.06.2006, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 2006 49
MINNINGAR
Árið er 1928. Ungur
drengur, Gunnar að
nafni, röltir niður á
höfn ásamt félögum
sínum til að fylgjast
með því er flugvél kemur í fyrsta
skipti til Akureyrar og lendir á Poll-
inum. Hnokkarnir standa berg-
numdir og í þeim hópi var afi minn. Á
þeirri stundu var framtíð hans ráðin.
Nokkrum árum síðar hélt afi til Kali-
forníu og hugðist fara í flugnám. Ör-
lögin höguðu því svo að hann hóf há-
skólanám í flugvallarstjórnun,
fyrstur Íslendinga, og lauk því árið
1944. Í Bandaríkjunum kynntist afi
ömmu sem hafði dvalið þar í tvö ár,
og felldu þau hugi saman þrátt fyrir
að amma hafi í fyrstu þótt hann held-
ur sveitalegur.
Árið 1946 tóku Íslendingar við
stjórn Reykjavíkurflugvallar úr
höndum breska hersins og var afi
ráðinn flugvallarstjóri. Afi helgaði
sig flugmálum alla ævi. Flug og
tengd málefni áttu hug hans alla tíð.
Afi ferðaðist mikið erlendis og
voru ferðalög meðal helstu áhuga-
mála afa og ömmu auk þess sem þau
höfðu yndi af tónlist og dansi. Þegar
ég var ungur strákur var spennandi
að fá erlent góðgæti sem ekki fékkst
á Íslandi. En þrátt fyrir erlent gott-
erí endrum og sinnum var alltaf
hægt að ganga að Tópasi hjá afa, en
hann var alltaf með grænan pakka í
vasanum.
Afi var mjög pólitískur, hafði
ákveðnar skoðanir og var virkur í
flokksstarfi áður fyrr. Hann var stál-
heiðarlegur, traustur, ákveðinn og
mikill herramaður sem kom sér vel í
starfi og þeim miklu alþjóðlegu sam-
skiptum sem hann átti í.
Afi tók ætíð vel á móti mér og í
hvert skipti sem ég hitti hann ljómaði
hann og brosti hlýlega með glampa í
augunum. Afi var mjög áhugasamur
um hagi þeirra sem stóðu honum
næst, fylgdist vel með og gaf góð ráð.
Síðustu árin spjölluðum við afi oft um
gamla tíma og sameiginlegt áhuga-
mál okkar, ferðalög, en minni hans
var ótrúlegt og var hann vel ern
þangað til á allra síðustu árum.
Afi og amma bjuggu á Ljósvalla-
götu 10 í þrjátíu ár og í sama húsi bjó
langamma. Ljósvallagatan var þann-
ig mikilvægur griðastaður fjölskyld-
unnar sem hittist alla sunnudaga í
síðdegiskaffi hjá langömmu. Dagleg-
ir göngutúrar í hverfinu og gamla
kirkjugarðinum voru ómissandi hluti
af lífi ömmu og afa og eru ljóslifandi í
minningu minni. Gaman er til þess að
hugsa að þau leiðast nú saman enn á
ný á öðrum stað, afi væntanlega
reffilegur í rykfrakka með hatt og
trefil og amma í kápu með slæðu.
Það voru einungis nokkrir mánuð-
ir í 60 ára brúðkaupsafmæli afa og
ömmu þegar amma kvaddi fyrir tæp-
lega þremur árum. Það mun seint
gleymast þeim sem viðstaddir voru
er afi kvaddi ömmu þegar hún var
lögð til hinstu hvílu. Ástúð og inni-
leiki orða afa endurspegluðu aðdáun
hans á ömmu, en þau voru mjög sam-
rýnd og ást þeirra dvínaði aldrei.
Afi hefur á undanförnum árum bú-
ið á hjúkrunarheimilinu Sóltúni og
notið einstakrar umönnunar starfs-
fólks. Kærar þakkir til þeirra fyrir
umhyggju og hlýju.
Elsku afi, að leiðarlokum þakka ég
þér fyrir að hafa verið góður afi um
leið og ég kveð þig með söknuði.
Jón Gunnar.
Elskulegur afi minn, Gunnar Sig-
urðsson, er fallinn frá eftir langa og
viðburðaríka ævi. Varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að alast upp á heim-
ili hans fyrstu æviárin og eru mínar
GUNNAR
SIGURÐSSON
✝ Gunnar Sig-urðsson fæddist
á Akureyri 4. sept-
ember 1916. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni,
15. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 27. júní.
fyrstu minningar
tengdar afa. Þar sem
ég sit hér í Kaliforníu
og hugsa um lífsferil
hans verður mér fyrst
hugsað til þeirrar sögu
sem hann sagði mér
um hvernig það vildi til
að hann vildi læra að
fljúga. Hann var þá 12
ára drengur á Akur-
eyri og varð vitni að
því að 8. júní 1928
flaug flugvél í fyrsta
sinn inn Eyjafjörðinn.
Heillaðist hann þá svo
af þessu undratæki að hann ákvað á
þeirri stundu að þar væri framtíð
hans. Næstu 15 árin vann hann hörð-
um höndum í námi og starfi, útskrif-
aðist frá MA 1936 sem gagnfræðing-
ur og vann síðan ýmis verkamanna-
störf. Hann hélt fast í draum sinn að
læra að fljúga og með hjálp góðborg-
ara á Akureyri sigldi hann 1942, þá
27 ára, vestur á bóginn til Bandaríkj-
anna. Þetta sýnir hve einbeittan vilja
hann hafði til að læra að fljúga, að
leggja í langa siglingu á þessum við-
sjárverðu tímum. Við komuna til
Bandaríkjanna kom í ljós að sjónin
var ekki nógu góð til að læra að
fljúga, afleiðing berklasýkingar sem
hann hafði fengið í augun þegar hann
var 10 ára sem gerði það að verkum
að hann missti alveg sjónina í þrjá
mánuði. Þetta urðu honum mikil von-
brigði. Hann hélt samt ótrauður
áfram og fór í nám sem tengdist
flugi, lærði rekstur flugvalla, rekstur
flugfélaga og flugtækni. Hann var
því með fyrstu Íslendingum sem
lærðu slík fræði.
Eins og Íslendinga er vaninn þeg-
ar þeir búa erlendis sækja þeir eftir
samneyti við aðra Íslendinga og svo
fór að afi kynntist ömmu í Los Angel-
es og var þeirra fyrsta heimili þar.
Fyrir um tveimur mánuðum fór ég
ásamt fjölskyldu minni í hálfgerða
pílagrímsferð til 1364 Norton Ave í
Glendale þar sem þau höfðu búið og
fannst mér ótrúlegt að standa fyrir
framan húsið sem þau höfðu staðið
fyrir framan 63 árum áður.
Afi flutti til baka til Íslands að
námi loknu við lok seinni heimsstyrj-
aldarinnar og hóf störf hjá Flug-
málastjóra ríkisins og var meðal
þeirra Íslendinga sem tóku við
Reykjavíkurflugvelli úr höndum
Breta sem höfðu byrjað þar flug-
rekstur á stríðsárunum. Lengst af
var hann flugvallarstjóri Reykjavík-
urflugvallar þar til hann lét af störf-
um vegna aldurs.
Heimili afa og ömmu var minn
fasti tilverustaður og dvaldi ég hjá
þeim flestar helgar fram á unglings-
ár. Á hverju sumri var haldið hring-
veginn og stoppað á Akureyri, sem í
huga afa voru alltaf hans heimahagar
og naut hann þess að koma þangað
og hitta vini og ættmenni. Afi og
amma buðu mér í mína fyrstu utan-
landsferð, ógleymanlega ferð til
Englands, þar sem ég meðal annars
„hjálpaði“ afa að kaupa slökkviliðsbíl
fyrir Reykjavíkurflugvöll. Mín fyrsta
alvöruvinna var að taka til og skipu-
leggja skrifstofuna hans afa, og
mætti ég 2–3 sinnum í viku í heilan
vetur við að reyna að koma skipulagi
þar á. Seinna átti ég eftir að stofna
mitt fyrsta heimili í risinu hjá afa og
ömmu á Ljósvallagötu og oft var afi
fenginn til að hlusta eftir elsta syni
mínum þegar við hjónin skruppum í
bíó. Afi var einstaklega ljúfur maður,
hjartahlýr, fullur af fróðleik og þekk-
ingu á alþjóðamálum og þær voru
ófáar stundirnar sem ég sat með afa
og ömmu í eldhúsinu á Ljósvallagötu
að ræða um allt milli himins og jarðar
og undraðist oft hvað þau virtust
vera vel að sér í svo mörgu enda vel
lesin. Það var líka ómetanlegur
stuðningur sem ég fékk frá þeim
meðan ég var í námi, þau fylgdust vel
með öllum prófum og voru stolt hve
vel gekk.
Síðustu árin hefur afi dvalist á Sól-
túni, fyrst með ömmu en síðustu þrjú
árin einn, við gott atlæti starfsfólks.
Það er með sárum söknuði að ég
kveð afa minn, sem hefur reynst mér
svo vel alla tíð, ég kvaddi hann að
kvöldi 15. júní þegar ég hringdi og
gat hvíslað í eyra hans kveðju en
tveimur mínútum síðar var hann far-
inn.
Soffía Guðrún Jónasdóttir.
Þegar móðir mín hringdi í mig að
kvöldi 15. júní sl. og færði mér þær
fréttir að afi minn, Gunnar Sigurðs-
son, væri látinn var mér verulega
brugðið, þó að þetta hafi verið eitt-
hvað sem búast mátti við í ljósi þeirra
veikinda sem hann hafði átt í um
tvær vikur. Um leið rifjuðust þó upp
fyrir mér afar ánægjulegar minning-
ar tengdar afa mínum, enda hafði
hann marga þá bestu eiginleika sem
hægt er að finna í einum manni.
Þegar ég fór að muna eftir mér,
sem mun hafa verið í upphafi níunda
áratugar síðustu aldar, vorum við
fjölskyldan reglulegir gestir að Ljós-
vallagötu 10. Þar var ættaróðalið þar
sem langamma mín hún Borghildur
réð ríkjum og þar bjuggu einnig afi
og amma. Fyrir mig var það fram-
andi heimur að koma inn á heimili
þeirra. Það bar svolítið keim af veru
þeirra í Bandaríkjunum, Kanaút-
varpið ómaði um íbúðina milli þess
sem hún amma spilaði segulbönd
með frægum amerískum söngvurum,
sem voru flestir upp á sitt besta um
miðja 20. öldina. Afi sat í græna
stólnum í stofunni og las erlend tíma-
rit, og þegar maður kom inn í stofu til
hans mætti manni alltaf einstaklega
einlægt og elskulegt viðmót. Þegar
við höfðum rætt saman um stund þá
nánast undantekningarlaust rétti
hann að mér Tópas og ég í kurteisi
minni tók iðulega eitt stykki en alltaf
kvað við: „fáðu þér nú tvö svo þú
piprir ekki“.
Afi átti sér þann draum sem ungur
maður að verða flugmaður og stefndi
hann á að komast til Bandaríkjanna í
flugnám. Í miðri seinni heimsstyrj-
öldinni ákvað afi svo að láta draum-
inn rætast og lagði upp í langferð
ásamt nokkrum öðrum ungum
mönnum frá heimabæ sínum Akur-
eyri. Var ferðinni heitið til vestur-
strandar Bandaríkjanna. Fyrir
skömmu átti ég gott samtal við afa
þar sem hann rifjaði upp ferðalagið
með skipalestinni frá Íslandi. Í þá
daga fóru yfirleitt mörg skip saman
þegar farið var til annarra landa og
fengu þau liðsinni flugvéla hluta af
leiðinni. Afi lýsti því þegar þýskt
tundurdufl hæfði skip úr lestinni með
miklum látum. Enginn tími gafst til
að bjarga áhöfn skipsins, enda var
eina leiðin til að lifa af talin vera að
halda hiklaust áfram ferðinni. Skip-
stjórinn á skipinu hans afa skipaði
öllum farþegum að fara upp undir
bátadekk og þar hnipraði fólk sig
saman og óttinn og óvissan skein úr
hverju andliti. Afi sagðist hafa hugs-
að með sér: „Hvað í ósköpunum er ég
búinn að koma mér út í?“. Óhætt er
að segja að ævintýraþráin hafi verið
til staðar hjá afa, því að leggja út í
það að fara með skipalest á þessum
tíma fylgdi töluverð áhætta, en
draumurinn um flugnámið varð ótt-
anum yfirsterkari.
Sökum lélegrar sjónar varð ekki
úr að hann afi minn lyki flugnámi, en
þess í stað lauk hann námi í flugvall-
arstjórnun, og varð hann síðar flug-
vallarstjóri á Reykjavíkurflugvelli og
átti farsælt starf í þau 40 ár sem
hann starfaði þar.
Kæri afi, nú er komið að leiðarlok-
um, en minningin um góðan mann lif-
ir. Takk fyrir góðar stundir.
Jón Sigurðsson.
Elsku afi minn, Gunnar Sigurðs-
son fyrrverandi flugvallarstjóri
Reykjavíkurflugvallar, er látinn. Á
tímamótum sem þessum rifjast upp
margar góðar minningar. Í kringum
afa var ávallt ævintýraljómi. Hann
og amma ferðuðust alla tíð mikið,
einkum vegna starfs afa sem flug-
vallarstjóri. Við heimkomu var
spennandi fyrir okkur börnin að fara
og hitta afa og ömmu og fá kannski
framandi sælgæti frá fjarlægum
slóðum.
Flug og flugmál voru afa mjög
hugleikin. Hann fór utan til náms í
flugvallarstjórnun til Ameríku ungur
maður þar sem hann og amma
kynntust. Alla tíð var á þeim mikill
heimsborgarabragur og var varla sá
staður á jörðinni sem afi hafði ekki
stigið niður fæti. Bæði í gegnum
starf sitt og á ferðalögum sínum
kynntist hann fólki um öll lönd og var
ómissandi hluti af jólunum að skoða
jólakort afa og ömmu, því þau voru
frá fólki um allan heim. Það sem ein-
kenndi afa umfram annað var hversu
mikill séntilmaður hann var. Hann
var herramaður fram í fingurgóma.
Afi og amma bjuggu lengst af á
Ljósvallagötunni og var víst að væru
þau ekki heima þegar mann bar að
garði var líklegast að þau væru að
spásséra í kirkjugarðinum. Þar var
ævinlega hægt að finna þau á gangi
um garðinn eða sitjandi á bekk að
njóta kyrrðarinnar í garðinum.
Amma lést árið 2003 og nú er afi far-
inn og veit ég og trúi að þau séu sam-
einuð á ný á æðri tilverustigum.
Elsku afi minn. Takk fyrir allt og
allt. Minning þín mun lifa í hjarta
mínu.
Þín dótturdóttir
Ingibjörg Salóme.
Kveðja frá Flugmálastjórn
Gunnar Sigurðsson, fyrrum flug-
vallarstjóri á Reykjavíkurflugvelli,
var í hópi þeirra manna sem komu til
starfa hjá Flugmálastjórn skömmu
eftir stofnun hennar árið 1945. Fyrir
dyrum stóð að Íslendingar tækju við
flugvöllunum í Reykjavík og Kefla-
vík, sem höfðu verið byggðir af Bret-
um og Bandaríkjamönnum. Gunnar
hafði þá verið við nám í rekstri og
uppbyggingu flugvalla um tveggja
ára skeið við Parks Air College í St.
Louise í Missouri í Bandaríkjunum.
Var honum vel tekið við heimkomuna
sumarið 1945 og þegar fengin verk-
efni á þessu sviði. Árið 1947 varð
hann fulltrúi flugvallastjóra ríkisins
og síðar flugvallarstjóri á Reykjavík-
urflugvelli, en þeirri stöðu gegndi
hann allt fram til ársins 1987, þegar
hann lét af störfum fyrir aldurs sak-
ir.
Auk þess að vera flugvallarstjóri
voru Gunnari falin önnur trúnaðar-
störf í þágu flugmála. Hann var vara-
formaður flugráðs árin 1956 til 1971.
Jafnframt var hann stundum settur
staðgengill flugmálastjóra um
skemmri tíma. Þá átti Gunnar sæti í
fjölmörgum nefndum, sem einkum
fjölluðu um málefni Reykjavíkur-
flugvallar. Gunnar bar alla tíð hlýjan
hug til Flugmálastjórnar og lét sig
ekki vanta, þegar heldri starfsmönn-
um stofnunarinnar var boðið til sam-
sætis af ýmsu tilefni, jafnvel eftir að
heilsu hans fór að hraka á síðari ár-
um.
Nú við ferðarlok vil ég fyrir hönd
Flugmálastjórnar þakka Gunnari
framlag hans til starfsemi stofnunar-
innar og íslenskra flugmála. Að-
standendum hans votta ég samúð
mína.
Þorgeir Pálsson flugmálastjóri.
Elsku langafi minn, þú varst alveg
yndislegur afi, hlýr og gefandi og
alltaf tilbúinn að hlusta á mig, þegar
ég talaði hratt og mikið um námið og
framtíðardrauma mína. Þú dróst
aldrei úr mér heldur hvattir mig
áfram.
Afi, þú varst alltaf að gefa mér
Tópas og ég þáði alltaf 1 stk. en þar
sem ég var ekki hrifin af Tópasi þá
stakk ég því alltaf í vasann, ég vildi
ekki særa þig með því að afþakka.
Ég veit að þér líður vel núna, þið
amma sameinuð á ný. Ég á eftir að
sakna þess að fara í heimsókn til þín
á Sóltún, ég mun aldrei gleyma þér.
Þín
Borghildur (Bonnie).
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við fráfall ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, bróður og afa,
GUÐJÓNS BJÖRNS ÁSMUNDSSONAR,
Hríseyjargötu 6,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Ólöf Tryggvadóttir,
Guðlaug Ósk Guðjónsdóttir, Birgir Gunnarsson,
Guðmundur Karl Guðjónsson, Sigrún Guðmundsdóttir,
Ásmundur Jónas Guðjónsson, Helga María Stefánsdóttir,
Valborg Inga Guðjónsdóttir, Guðjón Páll Jóhannsson,
Tryggvi Stefán Guðjónsson, Auður Birgisdóttir,
Erla Hrönn Ásmundsdóttir
og afabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
PÁLS HANNESSONAR,
Akri,
Grindavík.
Þórdís Ásmundsdóttir,
Bragi Pálsson, Hafdís Sigríður Jónsdóttir,
Páll Hlífar Bragason, Elísabet Kjartansdóttir,
Þórdís Jóna Bragadóttir, Kristinn Þór Erlendsson,
Reynir Bragi Bragason,
Hafdís Dögg Bragadóttir
og barnabarnabörn.
Konan mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HALLGERÐUR SJÖFN HELGADÓTTIR,
Dynskógum 1,
Egilsstöðum,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans mánudaginn
26. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristinn Árnason,
Árni Kristinsson,
Helgi Kristinsson, Svava Þórey Einarsdóttir,
Aðalheiður Sjöfn og Kristinn Viktor.