Morgunblaðið - 19.07.2006, Síða 20

júlí
TÖLVUBÚNAÐUR hefur nú
verið þróaður af sérfræðingum
við Cambridge-háskóla í Bret-
landi sem les í hugarástand
fólks. Frumgerðin er til sýnis á
tæknisýn-
ingunni
Royal Soc-
iety sem nú
stendur yfir
í Lund-
únum, en
þar er gest-
um m.a.
boðið að
taka þátt í tilraun, sem lýtur að
því að „tilfinningatengd“ tölva
greinir lundarfar og hugar-
ástand fólks út frá svip-
brigðum þess, að því er fram
kemur í netútgáfu Daily Tele-
graph.
Frumkvöðlarnir vænta þess
að nýi búnaðurinn komi meðal
annars til með að gagnast við
sölutækni þar sem honum er
ætlað að skyggnast inn í hug-
arfylgsni kúnnanna til að
greina skap og lundarfar
hverju sinni. Búnaðurinn þekk-
ir nú þegar um tuttugu andlits-
hreyfingar og greinir sérkenni
á borð við skegg og gleraugu.
Bresku sérfræðingarnir vinna
nú með bandarískum kollegum
sínum við þróun búnaðar, sem
gerir t.d. einhverfu fólki, sem
að öllu jöfnu á erfitt með að
lesa úr tilfinningum annarra,
auðveldara fyrir en ella.
Tölvur
lesa í hug-
arástandið
 TÆKNI
Tölvan á að lesa
úr svipbrigðum.
Ígarðinum hennar Heklu Bjark-ar Guðmundsdóttur eru fal-legar steyptar lóur og kindur
úr tré, hvort tveggja skúlptúrar
sem hún gerði sjálf. ,,Draumurinn
er að fylla garðinn af slíkum
skúlptúrum,“ segir listakonan og
brosir. Skúlptúrarnir koma upp-
haflega úr málverkum Heklu sem
iðulega eru af kindum, hestum og
lóum staðsettum í litríkri, íslenskri
náttúru. ,,Mig langar að gera meira
af skúlptúrum og mun gera það
þegar tími vinnst til. Það verða hér
tjaldur og lóa, hestar og kindur úti
um allan garð.“
Hekla er hálfgerð sveitakerling
eins og hún orðar það sjálf kímin á
svip. ,,Ég er alin upp í sveit og kann
vel við mig þar. Mér finnst ágætt að
hafa borgina í hæfilegri fjarlægð.
Nú bý ég í nokkurs konar sveit í
borg og það er stórfínt. Ég þarf að
vera í návígi við íslensku náttúruna.
Hún veitir mér raunverulegan inn-
blástur eins og sjá má í myndunum
mínum. Náttúran og íslensku dýrin.
Þau skipta mig máli og þess vegna
ef til vill mitt yrkisefni. Ég er
reyndar ekki með nein húsdýr en
ég á eina kind, hana Ömmu Sillu, en
hún er til heimilis hjá foreldrum
mínum fyrir austan fjall.“
Villt og ósnortin garðtýpa
Hefur Amma Silla komið í bæ-
inn? ,,Já, hún hefur komið einu
sinni en henni leist ekkert á hann
og fór aftur í sveitina,“ segir Hekla
og hlær. ,,En talandi um heimkynni.
Það er svo einkennilegt að í eina
skiptið sem ég hef ekki náð mér al-
mennilega á strik með pensilinn var
þegar ég fór eitt sinn utan í þeim
tilgangi að mála. Vinnuaðstaðan var
frábær og svo sannarlega nóg rými.
En umhverfið fannst mér vera frá-
hrindandi og kalt, flísalagt, stein-
steypt og fá græn svæði. Ég sakn-
aði virkilega íslensku náttúrunnar
og hef stundum velt því fyrir mér
hvort það hafi haft þessi áhrif. Hér
heima get ég gengið út í garðinn úr
vinnustofunni minni, sem jafnframt
er tengd heimilinu, og bæði lóan og
tjaldurinn syngja frá morgni til
kvölds. Ég sé líka vel til fjalla, hér
eru hæðir og hólar og endalaust af
grænu lyngi og grasi. Það er ynd-
islegt enda mála ég oft úti í garði
þegar veður leyfir.“
En hvernig garðtýpa myndirðu
segja að þú værir?
,,Ég er þessi villta, ósnortna
garðtýpa. Mér finnst villt náttúra
fallegust. Það sem flestum öðrum
finnst vera illgresi það finnst mér
vera langskemmtilegustu blómin
t.d. njóli, fíflar og sóleyjar. Mig hef-
ur líka alltaf dreymt um það sem ég
kalla móóttan garð, þ.e. að hafa
skipulagðan móa við húsið og svo
matjurtagarð. Þá hef ég mikinn
áhuga á skógrækt en ég safna t.d.
birkifræjum á haustin og set niður á
vorin í garðinn minn, sem er reynd-
ar nær því að vera tún á borgarvísu,
enda landareignin nær hektari að
stærð. Þetta er svona bóndakonu-
garður enda dugir ekkert minna en
lítill traktor með vagni í heyskap-
inn,“ segir listmálarinn sem í þeim
töluðu orðum vippar sér í sætið á
traktornum og byrjar að slá túnið.
Dýrin og náttúran eru yrkisefnin
Morgunblaðið/Ásdís
Hekla Björk Guðmundsdóttir listmálari er mest fyrir villta og ósnortna garða. Enda finnst henni villt náttúra
fallegust. Hér er hún ásamt lóunum sem hún steypti og eru í garðinum fyrir framan húsið hennar.
HEKLA BJÖRK
Mér finnst gott að fara út ígarð með trönurnar ásumrin þegar veður leyfir
og þá er auðvitað nærtækt fyrir mig
að mála blómin því á veturna mála
ég einkum uppstillingar eins og ég
hef reyndar mest gert af í gegnum
tíðina og er þekktastur fyrir,“ segir
Pétur Gautur listmálari og brosir.
„En í garðinum á sumrin grípur mig
einhver frelsistilfinning sem skilar
sér á léreftið.“
Og eru mótífin í garðinum?
„Já, við höfum gróðursett töluvert
af valmúa, sem er aðalmyndefnið
mitt, í garðinum okkar en hann er nú
loksins að taka við sér eftir nokkur
ár. Ég er afskaplega hrifinn af
valmúanum, bæði hinum íslenska
(papaver naudicaule) og þeim
austurlenska, sem er risavalmúi
(papaver orientale). Mér finnst hins
vegar sá íslenski svo skemmtilegur
karakter, ef hægt er að segja svo-
leiðis um plöntu. Hann er sko enginn
dekurdúlla, heldur harðger og vill
ekki láta of mikið hafa fyrir sér.
Valmúinn vex því ekki í of frjóum
jarðvegi en vex svo jafnvel í sandi.
Það var konan mín, Berglind Guð-
mundsdóttir, garðyrkju- og lands-
lagsarkitekt, sem benti mér á þann
íslenska og sýndi mér hvað hann er
fallegt blóm en sumir líta á hann sem
arfa eða illgresi. Íslenski valmúinn
sáir sér víða og hann er til í nokkrum
litum. Gulur og appelsínurauður eru
algengastir, þá hvítur en rauður er
sjaldgæfastur. Valmúinn er verulega
myndrænn og fallegur.“
Rómantísk garðtýpa
Nú þegar þú hefur gert íslenska
valmúann ódauðlegan í málverkum
þínum, hvernig hafa verkin mælst
fyrir?
„Ég byrjaði nú á þessu sjálfum
mér til ánægju og var svolítið feim-
inn við að sýna myndirnar en fólk
tók þeim mjög vel og þær urðu strax
nokkuð vinsælar. Ég vil helst hafa
lifandi valmúa sem mótíf því það
verða einfaldlega fallegustu mynd-
irnar til með þeim hætti. Valmúinn
lifir ekki lengi í vatni í vasa, drepst
eiginlega samstundis. Ég hef reynt
að nota valmúa gerða úr silki sem
fyrirmynd en mér finnst það ekki
koma jafnvel út. Ég mála valmúann
yfirleitt í beðunum en beðin í garð-
inum okkar eru hlaðin með háum
vegghleðslum. Ég kem mér því bara
fyrir nálægt þeim og mála,“ segir
Pétur Gautur og veifar penslinum í
átt að einu valmúaknippinu.
En hvernig garðtýpa myndirðu
segja að þú værir?
„Ég er þessi rómantíska garðtýpa.
Ég hef voðalega gaman af því að
vera með fjölskyldunni og góðum
vinum í garðinum, borða góðan mat
og drekka góð vín og svo að vinna í
honum. Ég nota garðinn aldrei til
þess að liggja í sólbaði,“ segir list-
málarinn sem greinilega er vel
menntaður í garðyrkjufræðunum
því hann fer með heilu þulurnar af
nöfnum á trjám, runnum og fléttum
sem munu væntanlega prýða garð-
inn á næstu árum. „Þetta er gamall
verðlaunagarður hér í Hafnarfirði
og ég er búinn að segja Berglindi að
stefna á annan bikar,“ segir Pétur
Gautur og skellihlær.
Listmálararnir Pétur Gautur og Hekla Björk Guðmundsdóttir eru mikil nátt-
úrubörn og nota oft tækifærið þegar vel viðrar og draga trönurnar út í garð-
inn sinn og mála þar. Unnur H. Jóhannsdóttir átti skemmtilegt spjall við
þetta náttúrulega listafólk dag nokkurn þegar sólargeislarnir fundu sér leið
fram hjá skýjunum og skutu hlýjum geislum sínum yfir sólþyrsta Íslendinga.
 MENNING | Mála listaverkin í garðinum þegar vel viðrar
Gerir valmúann ódauð-
legan í myndlistinni
Pétur Gautur segir frelsistilfinningu grípa sig í garðinum á sumrin.
Daglegtlíf
PÉTUR GAUTUR