Morgunblaðið - 26.11.2006, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2006 37
to start charging you.“
Það var engin stemning í hópnum
fyrir reiðtúr og til að segja eitthvað
spurði ég kallinn hvort það væri
ekki hættulegt að sitja hest þarna á
gljúfurbarminum.
„I’ve been here 44 years and ne-
ver had an accident.“
„44 years?!“
„Yeah, I know. I don’t look that
old.“
Það hnussaði í Steina. Hann sneri
sér undan en ég heyrði hann segja:
„Hann er örugglega búinn að sitja
þarna á rassgatinu í fimmtíu ár.“
Ólafur: Einar átti nokkrar sam-
ræður við þennan Wild Bill undir
rós en þegar ég reyndi að pumpa
Kárason svaraði hann nokkuð
snefsinn, eins og hann hefði orðið
fyrir áhrifum af Texas-búanum:
„Ég man það ekki í bili, væni.“
Líklega stóð til að nýta sér sam-
talið í textann sinn.
Móttökurnar í Texas voru ekki
alltaf blíðlegar.
Einar: Við tókum stefnuna á
þjóðleiðina í vesturátt. Þarna voru
stórir búgarðar á báðar hendur og
allt í einu stoppaði Sveinn Bim-
mann og hljóp af stað með mynda-
vélina að miklu hrossastóði inni í
girðingu við húsaþyrpingu. Þar sem
hann stóð þarna og tók myndir kom
ævareiður maður hlaupandi frá
húsunum. Þetta var ekki árennileg-
ur náungi, mikill vexti með sítt flók-
ið hár og bullsveittur. Hann var
með diktafón og talaði æstur inn í
hann; lýsti Sveini og hans athæfi og
las svo upp bílnúmerin inn í tækið.
„Hvað er að?“ spurðum við.
„Þið eruð trespassing!“ sagði
hann. „Hér eiga alls konar vitleys-
ingar leið um. Og ég ætla að kæra
ykkur til lögreglunnar!“
Sveinn kom lallandi frá hesta-
girðingunni með kameruna á öxl-
inni og spurði manninn hvað væri
eiginlega um að vera. Hann hefði
bara verið að mynda hestana.
Sveinn sagði á sér deili og okkar
för, hann var orðinn ansi æfður í því
– „… making a documentary about
two Icelandic authors driving coast
to coast in a 1960 Caddy …“ – og
reiði maðurinn róaðist örlítið.
Þegar leið á ferðina varð spennan
meiri í hópnum.
Ólafur: Ég keypti nokkur póst-
kort. Það hlaut að hafa reynt meira
á Jóhann Pál að vera í gíslingu hjá
brjálaða vísindamanninum en ég
hafði áttað mig á, brandararnir
buldu á mér.
Dagurinn hafði verið óvenju-
strembinn og hitinn mikill og þol-
inmæði mín var tekin að bresta. Ég
hef aldrei átt mjög gott með að taka
gríni en ræð ágætlega við það í
mátulegum skömmtum. Hellist það
hins vegar yfir mig klukkutímum
saman get ég lent í vandræðum. Og
nú var ég svo heppinn að Steini fór
að kaupa sér minjagrip en þeir Ein-
ar og Svenni fóru hvor í sína áttina
og þá bað ég Jóhann Pál í Guðs
bænum um miskunn áður en ég
fengi taugaáfall af þessu þind-
arlausa kjaftæði. „Reyndu að verka
úr þér stressið með öðrum hætti en
að segja aulabrandara um mig,“
hrökk út úr mér í örvæntingu.
Jóhann leit á mig barnslega sár.
„En þér hefur hingað til verið alveg
sama þótt ég segði um þig brand-
ara. Hvað er að þér?“ Hann hristi
höfuðið forviða.
Ég skrifaði á póstkortin en var í
slíku uppnámi að ég sendi konu
minni kort með mynd af ’59-
Kadilakk og fyllti út annað til bif-
vélavirkja heima á Íslandi. Hann
fékk kortið sem ég hafði ætlað konu
minni. Á því var mynd af tveimur
íkornum að faðmast og undir stóð: I
love you so very much.
Menn reyndu að draga úr spenn-
unni með ýmsum hætti.
Ólafur: Einar sat heldur þungur
á brún undir stýri í Kaddanum svo
ég fór inn á bensínstöðina og keypti
handa honum kleinuhring í plasti
sem á stóð: My Honey Bun.
„Hvað er nú þetta?“ spurði Ein-
ar.
„Ég er bara að segja þér hvað
mér þykir vænt um þig, gamli,“
sagði ég.
Kárason varð heldur kátari.
Frá Las Vegas var stefnan tekin
á Los Angeles.
Ólafur: Við ókum á hundrað
mílna hraða út úr Las Vegas, ég sat
undir stýri og gerði vart meira á því
spýtti en að halda í við umferðina.
Og nú tók við Mojave-eyðimörkin
en fyrstu hundrað mílurnar út úr
Vegas voru algjör „Akureyr-
arakstur“. Bílstjórinn gerir lítið
annað en að hafa augun á veginum
sem smám saman breytist í göng
fyrir sjónum hans. Honum einfald-
lega gefst ekki tóm til að hætta að
glápa á götuna. Það var fjörutíu og
fimm stiga hiti, við ókum með alla
glugga opna sem gaf örlítinn svala.
Vélin reykti beggja vegna af alefli
og ég óttaðist að hún gæfist upp í
eyðimörkinni. „Reyndu nú að hafa
þetta af, elsku litla flekonið mitt,“
hvíslaði ég blíðlega að Kaddanum,
minnugur þess hvað faðir minn
kallaði tryllitæki þegar ég var ung-
ur.
Nú var hæð fram undan og það
þýddi aukið álag. Í miðri brekkunni
fann ég þef af frostlegi. En Kadi-
lakkinn hafði hæðina af með rámum
drunum og svo hallaði undan dekkj-
um og lyktin hvarf.
Ég formælti í huganum í hundr-
aðasta sinn því akfeita skrímsli Lou
Lazarus sem hafði selt mér þetta
hræ.
Alkrómaður trukkur tók fram úr
okkur og það var gaman að sjá
hvítan Kadilakkinn speglast endi-
langan í króminu. Því var ekki að
neita að hann hafði útlitið með sér.
Fararskjótinn Vængjaður, krómaður, rennilegur Kadilakk ’60, en óttaleg drusla samt.
Stund milli stríða Rithöfundarnir hvíla śig á verönd í Texas.
Ljósmynd/Jóhann Páll Valdimarsson
Ferðalangar Rithöfundarnir Ólafur Gunnarsson og Einar Kárason, Að-
alsteinn Ásgeirsson í Svissinum og Sveinn M. Sveinsson kvikmyndagerð-
armaður hjá hinu fræga Chelsea hóteli í New York í upphafi ferðar.
» Allt sem
ferðafélag-
arnir sögðu og
gerðu rataði í
bókina, ef Einari
og Ólafi sýndist
svo. Jóhann Páll,
Steini og Sveinn
urðu aðalpersón-
urnar og fengu
ekkert um það að
segja.