Morgunblaðið - 26.11.2006, Síða 63

Morgunblaðið/Árni Sæberg
Höfundurinn Gísli Sigurðsson, höf-
undur Vestur undir Jökul, með ein-
tak af bókinni.
GÍSLI Sigurðsson, rithöfundur og
fyrrverandi ritstjóri Lesbókar
Morgunblaðsins, hefur sent frá sér
fjórðu bókina í bókaflokknum Seið-
ur lands og sagna, Vestur undir
Jökul. Umfjöllunarefnið er Mýra-
sýsla og Snæfellsnes. Öðrum þræði
fjallar bókin um einstakar persónur
sem upp úr hafa staðið í aldanna
rás, allt frá landnámsmönnum til
nútímans. Bókin er 369 blaðsíður
og með myndarlegri örnefnaskrá. Í
bókinni eru yfir 400 ljósmyndir,
sem Gísli tekur langflestar sjálfur.
Auk þess eru í bókinni málverk eft-
ir Gísla og frumort ljóð. Óvenjulegt
er að bókarhöfundurinn hefur sjálf-
ur unnið alla helstu verkþætti, unn-
ið úr heimildum, skrifað texta og
myndatexta, tekið myndirnar,
nema fáeinar sem merktar eru öðr-
um, og teiknað upp útlit bók-
arinnar.
Í umfjöllun Gísla um Snæfells-
jökul segir meðal annars: „Meðal
íslenzkra jökla og raunar meðal ís-
lenzkra fjalla hefur Snæfellsjökull
þá sérstöðu að við hann er bundin
afar lífseig trú á dulinn mátt. Menn
sem búið hafa undir Jökli í lengri
eða skemmri tíma eru flestir sam-
mála um einhverja sérstaka kraft-
birtingu, sem stafi frá fjallinu, en
óljóst er hvort sú skoðun hefur ver-
ið við lýði fyrr á öldum í sama
mæli og nú upp á síðkastið. Ein-
hvern þátt í dulúðinni á Bárður
Snæfellsás; hann er nefndur til
sögunnar sem á mörkum manns og
dularfullrar veru, en gekk, eða
jafnvel „dó í Jökulinn“, eins og oft
er sagt núna.“
Vestur undir Jökul
Fjórða bók í Seiður lands og sagna eftir Gísla Sigurðsson
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2006 63
menning
ÍS
L
E
N
S
K
A
A
U
G
L
Ý
S
IN
G
A
S
T
O
F
A
N
/S
IA
.I
S

L
B
I
35
05
7
1
1/
20
06
Maður, náttúra og mynd
Ingálvur av Reyni
Sámal Joensen-Mikines
Zacharias Heinesen
Í Landsbankanum, Austurstræti, í afgreiðslusal og á 2. hæð eru sýnd málverk eftir þrjá af
helstu listamönnum færeysku þjóðarinnar. Um er að ræða skiptisýningu Landsbankans og
Færeyjabanka í tilefni 120 ára afmælis þess fyrrnefnda og 100 ára afmælis þess síðarnefnda
á þessu ári. Sýningin er öllum opin á afgreiðslutíma Aðalbankans í Austurstræti.
Leiðsögn í dag, sunnudag - síðustu sýningardagar
Í dag, sunnudaginn 26. nóvember, mun Aðalsteinn Ingólfsson listfræðingur verða með leiðsögn
um sýninguna. Húsið verður opnað kl. 14:30. Leiðsögnin hefst kl. 15:00 og stendur í um klukkustund.
Vinsamlega athugið að nú fara síðustu sýningardagar í hönd. Sýningunni lýkur 30. nóvember.
FYRSTA ófærð vetrarins dró minna
úr aðsókn en ætla mætti á sunnudag
enda reyndist hún prýðisgóð. Dag-
skráin var hlustvæn en ekki að sama
skapi nýstárleg; samanstóð að mest-
um hluta úr vel þekktum og vinsæl-
um kórperlum sem löngu hafa sannað
gildi sitt og sumar nærri sætt offlutn-
ingi, eins og farið getur fyrir jafnvel
beztu verkum. Tónleikarnir hófust á
tvísöngnum Ísland farsælda Frón og
hélt áfram með þjóðlagaútsetningum
eftir Jón Ásgeirsson (Vísum Vatns-
enda-Rósu, Krummavísu & Sofðu
unga ástin mín), Árna Harðarson
(Tíminn líður, trúðu mér), Hafliða
Hallgrímsson (Hættu að gráta
hringaná) og Hjálmar H. Ragnarsson
(Hér undir jarðar hvílir moldu). Síðan
komu frumsömdu lögin Maístjarnan
(Jón Ásgeirsson), Haustvísur til Már-
íu og Máríukvæði (Atli Heimir
Sveinsson) og Smávinir fagrir (Jón
Nordal). Allt rann þetta ljúflega niður
í ágætum flutningi kórsins og mátti
vart á milli sjá hvað af öðru bar.
Hins vegar tóku nokkuð að kárna
kröfurnar í næstu verkum eftir tvær
tónskáldkonur af yngri miðkynslóð,
Hildigunni Rúnarsdóttur og Báru
Grímsdóttur. Báðar eru þær þaul-
kunnugar kórmiðlinum og því
kannski líklegri en aðrir til að reyna á
þanþol hans, eins og kom fram í hryn-
rænum tilþrifum og ekki sízt hæð-
arkröfum til sóprans, enda þær Bára
sjálfar á því raddsviði. Hið fanföru-
kennda verk Hildigunnar við latínu-
texta, Canite tuba in Sion, hljómaði í
mínum eyrum talsvert óöruggar en
undangenginn hluti dagskrár, og
einnig mátti efast um að seinna verk
hennar, Psalmus 150 (með 5 sterkum
og 8 veikum höggum Franks Aarn-
inks á symbala (piatti)) nyti fyllilegs
sannmælis, einkum sakir heldur
daufrar frammistöðu karlaradda. Það
ómissandi en vandfengna raddkyn, er
var litlu fjölskipaðra í KL en í blönd-
uðum hérlendum kórum yfirleitt, seig
í þokkabót áberandi í fyrra verki
Báru Grímsdóttur, Psalmus 47, og
kvenraddirnar klökknuðu aldrei
þessu vant aftar í sama verki. Tempó-
valið var jafnframt greinilega of
hægt, enda varð stjórnandinn að
stíga á benzínið áður en lauk. Það
væri því synd að segja að þetta ann-
ars þrælrytmíska verk, er m.a. gerði
ráð fyrir sveiflumagnandi klappi og
stappi kórfélaga, hefði náð því flugi
sem að var stefnt, enda vantaði líka
meiri nákvæmni og snerpu í jafnt
lófa- sem fótataki. Seinna verk Báru,
hið víðsungna Ég vil lofa eina þá,
slapp snöggtum betur fyrir horn, þó
ekki sæti það alveg 100%. Aftur á
móti komst kórinn á fullan skrið í
lokalaginu, Hósíanna Þorkels Sig-
urbjörnssonar, við sísköruð „hring-
ingar“-þrástef sungin á útgöngu. Lá
þar við að hlustendur færðust á æðra
sefjunarstig að hætti uppnuminna
Hare Krishna munka – og kannski
ekki seinna vænna.
Á æðra
sefjunarstig
TÓNLIST
Langholtskirkja
Verk eftir Jón Ásgeirsson, Árna Harð-
arson, Hafliða Hallgrímsson, Hjálmar H.
Ragnarsson, Atla Heimi Sveinsson, Jón
Nordal, Hildigunni Rúnarsdóttur, Báru
Grímsdóttur og Þorkel Sigurbjörnsson.
Kór Langholtskirkju undir stjórn Jóns
Stefánssonar. 19. nóvember kl. 17.
Kórtónleikar
Ríkarður Ö. Pálsson
Morgunblaðið/Jim Smart
Perlur „Dagskráin var hlustvæn en
ekki að sama skapi nýstárleg.“