Morgunblaðið - 05.04.2007, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2007 49
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
Það er stutt á milli
bæjanna Fremstuhúsa
og Gemlufalls í Dýra-
firði. Fyrir nær 87 ár-
um litum við Guðrún
Guðjónsdóttir augum þennan jarð-
neska heim. Frá þeirri stundu höfum
við alltaf vitað hvor af annarri. Við
fórum svo að segja samhliða til
Reykjavíkur og höfum dvalið þar síð-
an.
Æskuárin áttum við báðar í for-
eldrahúsum. Við vorum saman í
barnaskóla, sem þá hét farskóli, því
kennt var á þremur stöðum í Mýra-
hreppi, þrjár vikur á hverjum stað.
Við vorum líka samferða í boðun Guðs
á þessari jörðu, fermdumst sama dag-
inn hjá hinum mikla og góða fræði-
manni, séra Sigtryggi Guðlaugssyni
presti og prófasti og stofnanda hér-
aðsskólans að Núpi í Dýrafirði, sem
rauf einangrun dreifbýlisins í fræðslu
og menntun.
Guðrún var að því leyti vel borin að
móðir hennar var Borgný Her-
mannsdóttir sem var Núpsskóla-
gengin og systir Guðmundar sem bar
uppi alla barnamenntun í langan
tíma. Faðir Guðrúnar, Guðjón Dav-
íðsson var organisti og söngstjóri alla
sína tíð í Mýrakirkju og leiddi söng
þar sem fólk kom saman. Börn hans
kvöddu föður sinn með söng í Mýra-
kirkju þegar hann fór þangað sína
síðustu ferð. Það var einstakt þegar
börnin sungu saman þá tónlist sem
hann einmitt hafði lagt fram krafta
sína og færni við.
Hún var ekki löng leiðin á milli
æskustöðva okkar. Hún var jafnvel
eitthvað lengri hér í Reykjavík, en við
Guðrún Guðjónsdóttir
✝ Guðrún Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Fremstuhúsum
í Dýrafirði 29. októ-
ber 1920. Hún lést
14. febrúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskapellu 21.
febrúar.
vissum alltaf hvor af
annarri. Allir dagar
voru samt jafnir að því
hvað vel fór á með okk-
ur og nú vil ég þakka
henni og hennar fólki
gegnum æviferðina.
Hún var góð og mörg
gleðistund sem við átt-
um saman við spila-
borðið og þá oftast nær
heima hjá henni. Hún
hafði mjög gaman af að
spila því lundin var svo
létt að hún lét ekki á
sig fá þótt hún næði
ekki geiminu, en var vandvirk í því
sem öðru. Það er mér vel kunnugt
bæði í sjón og raun.
Fremstuhúsaheimilið bar sinn sér-
staka menningarblæ. Það var gott að
eiga þar vina að fagna. Litli bróðir
hennar Hermann Birgir hlaut þann
mikla skaða að missa heyrnina. Á
þeim tíma var ekki mikið um hjálp við
því meini. Þó var tekinn til starfa hér í
Reykjavík skóli fyrir heyrnarlausa og
tók Guðrún þá ábyrgð að fylgja bróð-
ur sínum í þann skóla. Þannig hóf hún
frama sinn í vinnu við slíkar stofnanir
sem fóru ört vaxandi frá þeirri tíð.
Það varð snemma hennar helgidómur
að gæta slíkra stofnana. Ég veit að
það eru mörg tár sem hún þerraði af
litlu börnunum í leikskólunum henn-
ar. Ég sé þau glitra sem perlur er nú
lýsa henni á nýjum brautum. Það er
stór og fallegur hópur sem þakkar
henni fyrir þær huggandi hendur og
gleðjandi þegar hún söng fyrir þau og
sagði margar sögur.
Ég er ein eftir af fermingarhópn-
um. Þótt stutt hefði verið á milli bæj-
anna í æsku þá var enn styttra á milli
okkar hér undir sama þaki þegar
kveðjustundin kom. Hópinn frá
Fremstuhúsum sem farinn er, kveð
ég með kærri þökk fyrir samfylgdina.
Minningin um ljúfa æskudaga og
kæra vini gefur birtu inn á nýja braut.
Ég votta fjölskyldu og vinum Guð-
rúnar samúð á þessari stundu.
Jónína Jónsdóttir.
Í lífinu skiptast á
skin og skúrir og
óhætt er að segja að oft sé skammt
stórra högga á milli. Í lok október
síðastliðins dó Matti afi og nú, að-
eins fjórum mánuðum síðar, kvaddi
amma í Eyjum eftir snarpa og
ójafna baráttu við krabbamein.
Þegar horft er um öxl og lífshlaup
hennar metið verður ljóst að líf
ömmu var ekki alltaf dans á rósum.
Hún varð ekkja með þrjú börn á fer-
tugsaldri, barðist við lífshættulegt
krabbamein um fimmtugt og mátti
svo sætta sig við að þurfa að draga
lífsandann síðustu ár ævinnar með
tilstuðlan súrefniskúts, að nóttu sem
degi. Heilsan var eflaust oft slæm,
en ekki var annað að sjá og heyra en
að hún tæki því með æðruleysi því
aldrei varð ég var við að hún kvart-
aði sérstaklega yfir hlutskipti sínu í
lífinu. Henni fannst gaman að lifa og
nefndi stundum að sér hugnaðist vel
að fá jafnvel að verða níræð, líkt og
Nína langamma. Því miður varð það
ekki raunin og í dag verður hún
jarðsett hjá mönnunum sínum
tveimur í Fossvoginum. Við sitjum
eftir með söknuð í hjarta en hún hef-
ur fengið verðskuldaða hvíld.
Amma var glæsileg og litrík kona
sem einatt var vel til fara og bar
Margrét Magnúsdóttir
✝ Margrét Magn-úsdóttir fæddist
í Njarðvík 8. janúar
1932. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi fimmtudaginn
1. mars síðastliðinn.
Útför Margrétar
fór fram frá Að-
ventistakirkjunni í
Reykjavík 9. mars
sl.
mikinn þokka. Hún
lagði sig fram um að
vera vel förðuð og
snyrt, og var líka
einkar glæsilega til-
höfð um hárið. Hún
vakti því verðskuldaða
athygli hvar sem hún
kom. Heimili hennar
spegluðu líka snyrti-
mennsku hennar og
alúð. Ég minnist
hennar með klút á
lofti jafnskjótt og
kaffi- eða matartímum
lauk, því henni var
mikið í mun að halda öllu hreinu og
fínu. Hún sá líka til þess að eiga allt-
af til eitthvað gott að borða og í
minningunni frá Vesturveginum
voru oft og iðulega 2–4 sortir af tert-
um tilbúnar þegar maður var kall-
aður í kaffi og á matmálstímum var
margréttað og yfirleitt allar tegund-
ir af meðlæti. Ég skynjaði það ungur
að aldri að ég naut sérstaks dálætis
ömmu, enda fyrsta barnabarnið
hennar og auk þess alnafni Þóris afa
sem dó fjórum árum áður en ég kom
í heiminn. Alltaf fannst mér jafn
gaman að koma til hennar, maður
fann sterkt fyrir væntumþykjunni
og ekki skorti á varnaðarorðin þegar
ég fór niður í bát til afa. Ég var
signdur í bak og fyrir og á ég eflaust
von á því að hún hafi farið með
stutta bæn í hljóði, að biðja góðan
guð um að láta nú ekkert koma fyrir
forvitinn lítinn strák sem alls staðar
vildi fá að vera og koma með.
Það er mér sérstaklega ofarlega í
huga á þessum tímamótum þegar
Geir Logi, sonur minn, fékk afmæl-
isgjöf frá henni á tveggja ára afmæli
sínu í síðasta mánuði. Þrátt fyrir að
vera rúmföst á sjúkrahúsinu í Vest-
mannaeyjum sá hún til þess að litli
maðurinn yrði hvergi útundan og
sendi honum veglega afmælisgjöf.
Þeirri gjöf fylgdi fallegt afmæliskort
sem nú, eftir á að hyggja, mætti lesa
sem eins konar kveðjubréf. Að lík-
indum grunaði ömmu í hvað stefndi
og vildi nota tækifærið og kveðja á
sinn sérstaka hátt. Það kort verður
vel varðveitt. Við kveðjum ömmu
með þakklátri eftirsjá og leyfum
okkur að umorða hennar eigin
kveðju úr kortinu góða: Elsku amma
í Eyjum, njóttu þín á nýjum slóðum.
Guð geymi þig alla tíð.
Þórir Jóhannsson, Þórdís Geirs-
dóttir og Geir Logi Þórisson.
Það eru ekki nema fjórir mánuðir
síðan ég skrifaði minningargrein um
föður minn. Nú er það móðir mín
sem er farin.
Á þessum tímamótum koma
margar spurningar upp í huga
manns. Var maður nógu góður,
gerði maður allt sem hún vildi,
þakkaði maður henni nógu vel fyrir
allt sem hún gerði fyrir mann?
Mamma sagði mér oft hvað hún
hefði saknað mömmu sinnar mikið
og spurði hvort ég myndi sakna
hennar þegar hún færi héðan. Já,
það mun ég gera. En það er svo
margt sem ég á eftir að þakka henni
fyrir. Aðallega þakka ég henni fyrir
að vera móðir mín, því ekkert í
heimi hér er jafndýrmætt og móðir
manns.
Ég held að mamma hafi ekki kvið-
ið dauðanum. Hún sagði svo oft að
dauðinn væri eins og svefn, maður
svæfi eina nótt og vissi ekkert af sér
fyrr en Guð kæmi og sækti mann.
Því kveð ég þig með þessum orð-
um:
Nú kyssi ég þig góða nótt
því svefninn hefur að þér sótt
og veikindin nú hverfa á brott
elsku mamma, góða nótt.
Magnús Þórisson.
Elsku amma, ég
kveð þig með harm í
hjarta en á sama tíma með ákveðnum
létti því nú ertu komin til Guðs sem þú
elskaðir og dáðir allt þitt líf. Það var
svo erfitt að horfa upp á hvernig Alz-
heimers-sjúkdómurinn tók yfir huga
þinn smám saman en nú ertu loksins
frjáls. Sem barn fluttumst við
mamma og systkinin endurtekið
landshorna á milli. Á hverjum stað
undum við okkur vel, enda bjartsýn
og lífsglöð að eðlisfari. Við áttum okk-
ur samt alltaf einn fastan punkt í til-
verunni, einn stað þar sem við vorum
alltaf velkomin. Þessi staður var
heimili þitt og afa í Selbrekkunni. Hjá
ykkur voru dyrnar alltaf opnar og
alltaf tími til að setjast niður og tala
María Pétursdóttir
✝ María Péturs-dóttir fæddist í
Hovi á Suðuroy í
Færeyjum 3. októ-
ber 1929. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 9.
febrúar síðastliðinn
og var jarðsungin
frá Hafnarfjarð-
arkirkju 15. febrúar.
saman um lífið og til-
veruna.
Þú varst alla tíð svo
ótrúlegur persónuleiki,
svo sterk og ákveðin og
aldrei nokkurn tíma
hrædd við að segja
þína skoðun. Í minn-
ingunni ert þú eins og
blíður hertogi sem einn
síns liðs ber ábyrgð á
því að allir þegnar rík-
isins njóti sín til fulln-
ustu. Þú fylgdist
grannt með öllum við-
burðum, og hrósaðir óspart þegar vel
gekk. Þrátt fyrir að við höfum búið
stærsta hluta ævi minnar úti á landi
varstu alltaf mætt til að fagna með
mér á gleðitímum. Ef eitthvað gekk
ekki sem skyldi varstu ávallt tilbúin
til þess að hlusta og koma með ráð til
að bæta ástandið. Það var svo sann-
arlega ekki að ástæðulausu sem þú
varst kölluð stóra-Mæja, en ég litla-
Mæja, þótt ég væri næstum höfðinu
hærri! Ég mun sakna þín elsku amma
mín en það er huggun harmi gegn að
ég veit að þú munt halda áfram að
fylgjast með mér og veita mér styrk,
jafnt á gleði- sem sorgartímum.
María.
Það er gjarnan svo
þegar litið er til baka
til æskuáranna, þá er
eins og alltaf hafi ver-
ið sól og sumar, leikir og ærsl.
Æskuheimilið var sannkallað fjöl-
skylduhús. Foreldrar mínir Harald-
ur og Þórunn og við tvö systkinin á
efri hæðinni og föðursystir mín,
Guðríður Eiríka, eða Budda, eins og
hún var jafnan kölluð, og Rafn á
neðri hæðinni með sín fjögur börn.
Sambýlið í Nóatúni 19 var til fyr-
irmyndar. Þar bar aldrei skugga á.
Hún frænka mín var röggsöm, fyr-
irmyndar húsmóðir og snjöll hann-
yrðakona. Það veit ég með vissu,
því henni tókst að kenna mér að
handleika heklunál. Efnin voru
kannski ekki alltaf mikil og kröf-
urnar minni í þá daga en nú. Í af-
mælum og fermingarveislum var
stundum þröngt setinn bekkurinn
en það var eins og húsnæðið stækk-
aði er gestunum fjölgaði, enda er
það svo að þar sem nóg er hjarta-
rúm skortir ekki húsrými. Budda og
Rabbi voru einstaklega náin, og
mér fannst þau eiginlega alltaf eins
og nýtrúlofuð og ástfangin. Milli
þeirra ríkti alveg sérstakt og kær-
leiksríkt samband.
Á bernskuárunum var þeirra
heimili mitt annað heimili og þaðan
á ég margar og góðar minningar,
sem mér er ljúft að minnast og
þakka.
Nú að leiðarlokum er hugurinn
hjá Rafni og börnum þeirra Buddu
og þeirra fjölskyldum. Þeim send-
Guðríður Eiríka
Gísladóttir
✝ Guðríður EiríkaGísladóttir
fæddist í Reykjavík
7. október 1922.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 22. mars
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 2. apríl.
um við Eiður og fjöl-
skyldan öll innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minn-
ingu góðrar konu.
Eygló Helga
Haraldsdóttir.
Við andlát móður-
systur minnar Guðríð-
ar Eiríku, eða Buddu
eins og hún var alltaf
kölluð, rifjast upp
minningar upppvaxt-
aráranna. Hún var
ung að árum þegar hún hitti ástina
sína, hann Rafn og sú ást hélst alla
tíð. Það var falleg sjón að sjá þrátt
fyrir veikindi þeirra beggja síðari
árin, þar sem þau voru búin að
gleyma nöfnum hvors annars var
ástin enn til staðar. Þau litu ást-
leitnum augum hvort á annað og
héldust í hendur. Börn þeirra urðu
6 en eitt lést nokkurra mánaða. Þau
bjuggu mestan hluta ævinnar á
neðri hæð í Nóatúni, í sambýli við
Tótu og Halla bróður. Minningar
mínar frá „Nóanum“ eru margar og
alltaf var spennandi að koma og
vera innan um fjörið því alltaf var
nóg pláss þó fjölskyldan væri stór.
Ég minnist gamlárskvölds þegar við
mamma fórum niður í Nóa. Eftir að
búið var að borða var farið gang-
andi að brennu á Klambratúni með
stjörnuljós og Jókerblys. Og þegar
komið var til baka var hitað súkku-
laði, borðuð randalína og hálfmánar
og síðan sest við að spila. Árin liðu,
Budda og Rabbi fluttu á Laugar-
nesveginn, við krakkarnir eignuð-
umst okkar börn. Þá varð þrett-
ándinn veisludagur hjá Buddu og
Rabba. Það var dagur sem enginn
vildi missa af „annar í gamlárs-
kvöldi“. Minningar frá því þegar
Budda þurfti að fara til að leita bót-
ar meina sinna í kóngsins Köben.
Þar fór Rabbi með og hélt í hönd
hennar, það var hennar styrkur.
Þaðan voru send bréf og við hvött
til að skila góðum árangri úr skól-
anum. Minningar um þegar bíll var
fenginn að láni og farið í berjamó,
síðan sultað og saftað. Margar ferð-
ir með saumaklúbbnum þegar leigð
var rúta og allir drifnir að stað í
ferðalag. Þær systur Budda og Erla
voru ekki bara systur þær voru
góðar vinkonur og áttu sama vina-
hópinn. Var það til þess að við
krakkarnir tengdumst sterkari
böndum.
Budda var ekki margmál né
framhleypin kona. Hún hafði sterk-
ar skoðanir og gat verið föst fyrir.
Bækur voru hennar yndi enda var
hún hafsjór af fróðleik og ættfræðin
var hennar áhugamál. Já, það var
gott að geta flett upp í Buddu ef
ættfræðin þvældist fyrir manni, hún
vissi það allt. Hún var vinnusöm,
saumaði á börnin, prjónaði peysur,
sokka og vettlinga á alla og heklu-
nálin lék í höndunum á henni. Hún
var ekki rík af veraldlegum auð-
æfum en hún var rík af hlýju sem
hún sýndi á sinn sérstaka hátt. Þeg-
ar hún tók á móti manni, sagði hún:
„Sæl, væna mín, ert þú komin.“
Ég kveð nú góða frænku og
þakka fyrir samfylgdina. „Vertu
sæl, væna mín.“
Ástvinum sendi ég samúðarkveðj-
ur frá okkur Kjartani. Við biðjum
um að ljósið megi lýsa ykkur öllum.
Magnea Erludóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi.
Minningargreinar