Morgunblaðið - 05.05.2007, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku litla dísin
mín. Í dag hefðir þú
orðið tveggja ára. Ég
man svo vel þennan
dag fyrir tveimur ár-
um þegar ég fékk
hringingu um það að
mamma þín væri
komin upp á spítala.
Ég og Hulda Sif frænka þín vorum
svo spenntar, drifum okkur til lang-
ömmu þinnar, Huldu, og biðum þar
eftir frekari fréttum. Þú valdir svo
sannarlega flottan dag, 05.05.05.
Allt gekk svo vel og allt var svo
gaman.
Ég man svo vel eftir símtali frá
ömmu þinni (Birnu) þar sem hún
var að segja mér frá því að þú hefð-
ir verið svo dugleg hjá sjúkraþjálf-
aranum og allt liti svo vel út. Morg-
uninn eftir, hinn 6. desember, fékk
ég aftur hringingu sem var ekki
eins góð. Þú hafðir veikst um nótt-
ina og varst komin á spítala í
Reykjavík og enginn vissi hvað var
að.
Stundum finnst manni læknavís-
indin komin svo langt en stundum
svo stutt. Þú vaknaðir aldrei aftur
til meðvitundar, en samt vitum við
sem vorum í kringum þig að þú
varst svo sannarlega með okkur.
Bryndís Eva
Hjörleifsdóttir
✝ Bryndís Eva varfædd 05.05.05.
Hún lést 6. sept-
ember 2006 og var
jarðsett 18. sept-
ember 2006.
Það var svo greinilegt
hvað þú þekktir
mömmu þína og
pabba, ömmur og afa
vel. Ég man til dæmis
í eitt skipti þegar ég
var hjá þér og afi þinn
(Viðar) kom til þín.
Hann var í nokkurra
klukkutíma stoppi frá
sjónum og brunaði
beint til þín, það var
svo gaman að sjá hvað
þú ljómaðir. Ég man
að amma þín (Birna)
fékk einu sinni flensu
eftir að þú veiktist og mátti þar af
leiðandi ekki fara til þín og það sem
hún saknaði þín. Hún fór til þín um
leið og hún mátti það, setti bara á
sig grímu. Já þú hafðir sko mikið
aðdráttarafl.
Einhvern veginn fór það þannig
að ég fékk að vera hjá þér á
fimmtudögum, þá skruppu mamma
þín og pabbi kannski aðeins frá.
Það var yndislegur tími, ég var svo
montin af þér þegar ég fór með þig
í göngu á göngum spítalans, þú
varst svo yndisleg. Við horfðum líka
á ýmislegt saman, bæði þætti og
myndir. Ég spjallaði við þig á með-
an og sagði þér frá því sem var að
gerast. Enn þann dag í dag finnst
mér erfitt að sjá þætti sem við vor-
um vanar að horfa á saman. Gunni
frændi þinn fór svo að koma með
mér til þín, og auðvitað heillaðir þú
hann svo upp úr skónum, sem end-
aði þannig að hann tímdi ekki að
sleppa úr fimmtudegi.
Elsku litla nafna mín, þú gafst
mér svo mikið og ég sakna þín svo
mikið. Ég sé þig fyrir mér syngj-
andi og dansandi í fallega hvíta
kjólnum þínum með fullt af álfum
og englum í kringum þig. Elsku
Bebba og Hjörleifur, takk fyrir að
treysta mér fyrir gullmolanum ykk-
ar, það gaf mér svo óendanlega
mikið.
Þín frænka,
Bryndís Kjartansdóttir
Að heilsast og
kveðjast er lífsins
saga, en að kveðja
vini sína í hinsta sinn er erfitt.
Elsku Ragna mín, einhvern veginn
finnst mér eins og ég hafi alltaf
þekkt ykkur Baldur, þótt ekki séu
nema tæp átta ár frá því að við
hittumst fyrst. Það var haustið
1999 að við Pálína, sem þá var bara
fjögurra ára, fluttum í Laugar-
gerði og vissum í raun ekkert hvað
biði okkar. Kynni okkar hófust á
því að þú tókst að þér að gæta Pál-
ínu á meðan ég var að vinna. En
það var svo miklu meira en pössun
því að í ykkur Baldri eignaðist hún
nýja ömmu og nýjan afa, sem var
henni mjög dýrmætt. Vinátta ykk-
ar var mér líka mjög mikils virði,
eins og ég hef oft sagt ykkur. Það
er sérstakt að búa á lítilli torfu
eins og samfélagið okkar í Laug-
argerði var. Við stofnuðum t.d.
matarklúbb og hittumst reglulega
utan vinnutíma. Það var frábært.
Að vinna með ykkur Baldri var
líka einstakt, alltaf tími til að ræða
málin og ef eitthvað þurfti að gera
var aldrei spurning hjá ykkur að
Ragna María
Sigurðardóttir
✝ Ragna MaríaSigurðardóttir
fæddist í Gíslabæ í
Breiðuvíkurhreppi
á Snæfellsnesi 1.
ágúst 1934. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 15.
mars síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Bústaðakirkju 23.
mars.
vera með og taka
þátt í öllu, alveg
sama hvað það var.
Eftir að við fluttum
aftur í Hveragerði
voruð þið okkur alltaf
jafn góð, eins og þeg-
ar ég fékk þá hug-
mynd að setja nýjan
sólpall við húsið, eða
þegar ég þurfti að
setja upp nýja eld-
húsinnréttingu. Þá
mættuð þið, Baldur
var yfirsmiðurinn, ég
handlangarinn og þú,
Ragna mín, sást um að allir fengju
nóg að borða. Fyrir allt er ég ykk-
ur óendanlega þakklát. Í haust
þegar þú hringdir í mig og sagðir
mér frá veikindum þínum, sagðist
þú vilja segja mér frá þessu sjálf.
Ég dáðist að því af hve miklu hug-
rekki þú tókst þessum tíðindum.
Þegar ég orðaði það við þig sagðist
þú vera svo þakklát fyrir lífið sem
þú hefðir lifað og hversu góðan
mann, góða fjölskyldu og góða vini
þú ættir að þú hefðir ekki yfir
neinu að kvarta. Að leiðarlokum vil
ég þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig og mína og vona
að allir englarnir dansi og syngi í
kringum þig þegar þú ert komin til
himna.
Elsku Baldur minn, kletturinn í
lífi Rögnu, ég bið góðan Guð að
gæta þín og allrar fjölskyldunnar
og veit að góðar minningar um
Rögnu munu ylja ykkur í framtíð-
inni.
Margret Ísaksdóttir
og fjölskylda.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Þegar Hermann
Lundholm garðyrkju-
maður er kvaddur í
hárri elli er mörgum
Kópavogsbúum þakklæti í huga og
áreiðanlega öllum sem þekktu
þennan vandaða mann.
Hann var frumkvöðull í garð-
yrkjustarfi hér í bænum, kom á fót
fyrsta opinbera skrúðgarði Kópa-
vogs og sá yfirleitt um fegrun og
gróður í bænum á frumbýlings-
árunum. Því fór fjarri að mulið
væri undir embætti hans hjá bæn-
um og á veturna gerði garðyrkju-
ráðunautur Kópavogs sér að góðu
að blanda sér í hóp verkamanna
bæjarins og sinna öllum almennum
störfum, þar með talinni sorp-
hirðunni og var einn af þeim þol-
inmóðu og hyggnu mönnum sem
þar mynduðu vinnuflokk með ung-
um mönnum sem gott höfðu af að-
haldi og uppeldi. Slíkir vinnuflokk-
ar sjást ekki lengur eftir að
einkavæðingarlúðurinn hefur verið
látinn gjalla um bæjarfélögin þver
og endilöng.
Hjálpsemi Hermanns var óháð
öllum embættum og skyldustörf-
um. Þar sem hann átti leið um göt-
ur bæjarins, langoftast gangandi,
var venja hans að eiga orðastað við
fólk þegar það var að starfi í görð-
um; mér þykir meira en líklegt að
hann hafi oft ávarpað ræktunar-
menn að fyrra bragði en sannar-
lega var gott að eiga hann að.
Hann gaf fúslega ráð um gróður-
inn og oft stakk hann að okkur ná-
grönnunum plöntum og afleggjur-
um. Hann áminnti okkur líka í
fullri vinsemd ef honum sýndist ill-
gresi leika lausum hala eða ef fal-
Hermann Lundholm
✝ Hermann Lund-holm fæddist í
smábænum Spring-
forbi á Sjálandi 3.
ágúst 1917. Hann
lést á Vífilsstöðum
föstudaginn 27. apr-
íl síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Kópavogskirkju 4.
maí.
leg jurt fékk ekki
viðunandi atlæti.
Okkur nágrönnum
Hermanns hlýnaði
um hjartaræturnar
þegar við sáum hann
fara um veg, vinnu-
klæddan á virkum
dögum en prúðbúinn
á sunnudagsmorgn-
um á leið til kirkju
sinnar, Kópavogs-
kirkju. Árin beygðu
bak hans en náunga-
kærleikur hans og
lítillæti hélt fullum
styrk alla sjö daga vikunnar ævina
á enda.
Ég þakka honum fyrir mig og
ekki síður fyrir áratuga stuðning
við foreldra mína í þeirra garð-
rækt. Aðstandendum sendi ég
samúðarkveðjur.
Bjarni Ólafsson
Kveðja frá
Garðyrkjufélagi Íslands
Látinn er í góðri elli Hermann
Lundholm, fyrrum garðyrkjustjóri
Kópavogs, eftir langt og farsælt
starf í þágu íslensks gróðurs.
Danskir ræktunarmenn hafa sett
mikið mark á íslenska garðyrkju
allt frá því að Schierbeck land-
læknir stofnaði Garðyrkjufélag Ís-
lands árið 1885. Hermann var einn
sá fremsti í þeim góða hópi og
helgaði Íslandi og íslenskri ræktun
krafta sína í meira en hálfa öld,
hann gerðist fóstursonur Íslands
af heilum hug.
Hermann var einstakur maður
og hjartahlýr. Hann var örlátur
maður, örlátur á sjálfan sig, tíma
sinn, þekkingu, góð ráð, jurtir, allt
var sjálfsagt hjá Hermanni, nei
var ekki til í hans orðabók. Starfs-
orka Hermanns var lengi ótrúleg.
Auk þess að vera garðyrkjustjóri
Kópavogs vann hann sjálfur mikið
fyrir aðra og þeir voru margir,
sem leituðu alltaf til Hermanns um
garðavinnu svo sem klippingar,
jafnvel þótt að hans formlega
starfsdegi væri lokið. Þrátt fyrir
langan vinnudag gaf Hermann sér
tíma til að vera sjálfur með til-
raunir, hann var stöðugt að prófa
nýjar og nýjar jurtir, blóm, tré og
runna.
Gleði hans yfir hverri velheppn-
aðri tilraun var fölskvalaus. Það
sem gafst vel hjá honum var látið
berast til vina og kunningja og
þannig auðgaði hann garðflóru
okkar stöðugt og færði út hugtakið
yfir hvað unnt væri að rækta á
okkar kalda landi.
Garður Hermanns var nánast
eins og grasagarður og það var á
við háskólafyrirlestur að ganga
með honum um garðinn, hlusta á
hann segja frá, spyrja og njóta.
Hermann var líka ötull að safna
fræi og gaf óhemju mikið af því í
fræbanka Garðyrkjufélagsins. Ef
innleggið hans hefði verið fært í
krónum og aurum hefði það verið
drjúgur sjóður, en Hermanni var
nóg að gefa öðrum og ætlaðist
aldrei til neins sjálfum sér til
handa.
Hermann var óhemju fróður um
ræktun og margar greinar eftir
hann hafa birst á síðum Garð-
yrkjuritsins og í Blómi vikunnar.
Greinarnar voru eins og Hermann,
léttar og skemmtilegar. Hann var
tíður gestur á skrifstofu Garð-
yrkjufélagsins og kom nokkuð
reglulega bara til að spjalla. Það
var eins og við manninn mælt,
ýmsir af gömlu félögunum litu við
eins og af tilviljun, en erindið var
oftar en ekki að hitta Hermann.
Lengi var varla haldinn fræðslu-
fundur hjá Garðyrkjufélagi Íslands
án þess að Hermann væri við-
staddur, það var eins og þá fyrst
yrði messufært þegar hann var
kominn. Iðulega dýpkaði hann líka
umræðuefnið með fyrirspurnum og
fróðleiksmolum.
Hermann var sæmdur gullmerki
Garðyrkjufélags Íslands á aðal-
fundi félagsins 1998. Það var að-
ferð okkar til að tjá honum þakk-
læti félagsmanna fyrir hans
ómetanlega starf. Félagar í Garð-
yrkjufélagi Íslands minnast nú lát-
ins vinar.
f.h. Garðyrkjufélags Íslands
Sigríður Hjartar
fyrrv. formaður.
✝ Björgvin Brynj-ólfsson fæddist
á Sauðá í Borgar-
sveit í Skagafirði 2.
febrúar 1923. Hann
lést á sjúkrahúsinu
á Blönduósi 28.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Brynjólfur
Danivalsson, frá
Litla-Vatnsskarði í
Laxárdal, f. 17.
júní 1897, d. 14.
september 1972, og
Steinunn T.F. Han-
sen, heimasæta á Sauðá, f. 21.
febrúar 1880, d. 21. október
1958. Hálfbræður Björgvins
sammæðra voru 1) Garðar
Haukur Hansen verkamaður á
Sauðárkróki, f. 12. júní 1911, d.
30. október 1982 og 2) Málfreð
Friðrik Friðriksson skó-
smíðameistari á Sauðárkróki, f.
4. ágúst 1916, d. 13. júlí 1990.
Systkini Björgvins samfeðra
voru 3) Sveinn Brynjólfsson
verkstjóri í Keflavík, f. 6. nóv-
ember 1929, 4) Ragnheiður
Brynjólfsdóttir ljósmóðir í Kefla-
vík og Sauðárkróki, f. 30. októ-
ber 1930, d. 16. október 1986, 5)
Stefanía Brynjólfs-
dóttir húsfrú, f. 1.
mars 1932, 6) Jó-
hanna Brynjólfs-
dóttir hjúkrunar-
fræðingur í Kefla-
vík, f. 30. júní 1933
og 7) Erla Brynj-
ólfsdóttir öryrki á
Sauðárkróki, f. 24.
mars 1935, d. 30.
ágúst 1990.
Sambýliskona
Björgvins var Rósa
Pétursdóttir frá
Vatnshlíð í Austur-
Húnavatnssýslu, f. 26. maí 1918,
d. 10. október 1998. Börn henn-
ar með Málfreð Friðrik Friðriks-
syni eru: 1) Erna, búsett í Knox-
ville í Bandaríkjunum, f. 3. mars
1935, 2) Friðrik Jón útgerð-
armaður á Hvammstanga, f. 30.
nóvember 1936, d. 8. október
2000, 3) Ragna Hrafnhildur hús-
móðir á Skagaströnd, f. 1. októ-
ber 1938 og 4) Hans Birgir, f.
22. desember 1939, d. 8. júní
1949.
Útför Björgvins var gerð frá
Félagsheimilinu Fellsborg á
Skagaströnd laugardaginn 10.
mars.
Fyrir hönd stjórnar Siðmenntar
– Félags siðrænna húmanista á Ís-
landi – vil ég senda Björgvin
Brynjólfssyni okkar hinstu kveðju.
Björgvin var einstakur og hugheill
fríþenkjari, fyrirmynd og fé-
lagslegur umbótamaður. Hann var
stofnfélagi í Siðmennt árið 1990 og
varð síðar heiðursfélagi. Hann var
ötull baráttumaður fyrir raunveru-
legu trúfrelsi á Íslandi.
Skömmu eftir að ég skipulagði
fyrstu borgaralegu ferminguna á
Íslandi sagði Björgvin frá því í
blaðagrein að hann hefði neitað að
fermast sem unglingur en að ef
borgaraleg ferming hefði þá verið í
boði hefði hann tvímælalaust kosið
hana. Ég hringdi strax í hann og
það var upphafið að vináttu fylltri
gagnkvæmri aðdáun.
Ég sagði honum að sum okkar
sem hefðum unnið að borgaralegri
fermingu værum að koma á fót
húmanistafélagi og bauð honum að
vera með, sem hann þáði umsvifa-
laust.
Á fyrstu árum Siðmenntar leit-
aði Björgvin til margra lands-
manna sem ekki voru í neinu trú-
félagi og bauð þeim að ganga í
Siðmennt. Hann komst þannig í
kynni við hundruð manna og fann
þannig út að þörf væri á sérstök-
um samtökum helguðum aðskiln-
aði ríkis og kirkju. Fólk með ólíkar
lífsskoðanir og trúarbrögð hefði
ekki endilega áhuga á að ganga í
húmanistafélag eins og Siðmennt
en gæti sameinast um að vinna að
fullkokmnun trúfrelsis á Íslandi. Í
febrúar 1993 voru SARK stofnuð
og leiddi Björgvin þau samtök um
árabil. Siðmennt og SARK störf-
uðu náið saman að sameiginlegu
markmiði. Björgvin hélt góðu sam-
bandi við Siðmenntarfélaga gegn-
um síma og sagði alltaf frá starf-
semi Siðmenntar á borð við
borgaralega fermingu í ársriti
SARK.
Ég man vel hinn fallega sumar-
dag fyrir nokkrum árum þegar við
Björgvin gengum um kirkjugarða
höfuðborgarsvæðisins og tókum
myndir af legsteinum prýddum
hinum ýmsu táknum öðrum en
krossi.
Björgvin birti sumar þessara
mynda í næsta riti SARK til að
sýna fólki að krossinn væri ekki
eina táknið sem hægt væri að hafa
á legsteini.
Eftir að Björgvin gaf út ævi-
minningar sínar árið 2004 gaf
hann Siðmennt afgang upplagsins
til að nota til fjáröflunar. Björg-
vins verður lengi minnst af vinum
og aðdáendum í Siðmennt fyrir
hinn ötula baráttuanda sinn fyrir
lýðræði, trúfrelsi og réttlátu þjóð-
félagi.
Hope Knútsson,
formaður Siðmenntar.
Björgvin Brynjólfsson