Morgunblaðið - 12.07.2007, Qupperneq 32

32 FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Garðar PálssonÞormar fæddist
í Neskaupstað 27.
nóvember 1920.
Hann andaðist á
heimili sínu fimmtu-
daginn 5. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru frú Sig-
fríður Konráðs-
dóttir Þormar, f.
4.9. 1889, d. 25.1.
1985 og Páll Gutt-
ormsson Þormar
kaupmaður, f. 27.5.
1884, d. 1.5. 1948.
Systkini Garðars eru Konráð Þor-
mar, f. 1913, Geir, f. 1917, Þór, f.
1922, og Sigríður f. 1924, sem öll
eru látin og Kári f. 1929, búsettur
í Hafnarfirði, Einnig átti Garðar
þrjú fóstursystkini, Sigfríði Jónu
Þorláksdóttur, Guðlaugu Jó-
hannsdóttur, og Ásgeir Ásgeirs-
son, sem öll eru látin. Fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur árið 1937.
Garðar kvæntist, 20. maí 1944,
Ingunni Kristinsdóttur Þormar, f.
21.11. 1921. Foreldrar hennar
voru Kristinn Ingvarsson organ-
isti, f. 27.6. 1898, d. 1965 og Guð-
rún Helga Sigurð-
ardóttir, f. 30.9.
1901, d. 2.11. 1994.
Börn Garðars og
Ingunnar eru: Sig-
fús Þormar, f. 1944,
kvæntur Sigríði
Svövu Kristins-
dóttur, f. 1948, d.
2005, Sigríður Þor-
mar, f. 1945, f.m.
Einar Tryggvason,
f. 1942, Páll Þor-
mar, f. 1947, kvænt-
ur Angelu Ragn-
arsdóttur, f. 1950,
Sigfríð Þormar, f. 1950, gift Jóni
Péturssyni, f. 1950, Kristinn Þor-
mar, f. 1954, kvæntur Jónu Sam-
úelsdóttur, f. 1955, og Guðrún
Helga Þormar, f. 1958, d. 2004.
Barnabörn eru 22 og barna-
barnabörn eru 33.
Garðar var bifreiðastjóri og
sjómaður og síðustu 20 ár starfs-
ævi sinnar starfaði hann hjá
Landsvirkjun í hinum ýmsu virkj-
unum.
Garðar verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Í dag kveð ég þig elskulegi afi
minn. Þær eru margar minning-
arnar sem hafa hrannast upp eftir
að þú kvaddir þennan heim.
Þau voru nú ófá skiptin sem við
sátum inni í stofu uppi á Háaleitis-
braut og spiluðum ólsen ólsen,
manstu, einn daginn voru 54 ólsen-
ar spilaðir í röð.
Alltaf þótti mér gaman að hitta
þig uppi í Blönduvirkjun og þótti
mér mikið sport þegar þú bauðst
mér að koma með ömmu norður en
saman tókum við rútuna og þú
beiðst eftir okkur þar sem við héld-
um svo áfram til Raufarhafnar. Svo
fékk ég líka alltaf að keyra bílinn
þinn þegar ég kom upp í Blöndu.
Við Kiddi höfum oft talað um
hversu ómetanlegt var að heyra
þig segja allar sögurnar þínar
gegnum tíðina og sagði Kiddi
stundum við mig: „Ingibjörg, mér
finnst afi þinn æði,“ en hann hafði
svo gaman af sögunum þínum og
líka hvernig þú sagðir frá. Já, þið
tveir gátuð spjallað um heima og
geima.
Kristófer Inga fannst alltaf gam-
an að fara í heimsókn til löngu og
langa því oft fékk hann nýbakaðar
kleinur hjá löngu og svo gat hann
spjallað mikið við langa sinn um
fótbolta en hann var nú áhugamál
ykkar beggja og leiddist því hvor-
ugum. Ekki spillti það fyrir þegar
Arnór Ingi bættist við í fótbol-
taumræðurnar, en honum þótti
ekki síðra að hlusta á þig og stóra
bróður sinn spjalla um fótbolta eða
eitthvað heimspekilegt.
Svo kom að því að þið fóruð að
spila og tefla. Og mikið hlógum við
þegar þið tveir teflduð því Krist-
ófer Ingi reyndi að gera leikinn að
sínum og hafði sína hentisemi því
hann er mikill keppnismaður og
gerði allt til að vinna, en langi lét
ekki plata sig.
Fyrir 18 mánuðum rúmum fædd-
ist svo lítill englakroppur í fjöl-
skylduna og hafðir þú nú gaman að
þeirri snót. Manstu þegar við vor-
um að spjalla um daginn og þú
sagðir við mig: „Ingibjörg, ég
gleymi ekki svipnum á mömmu
þinni, þegar hún fékk litlu nöfnu
sína í fangið og var nefnd í fanginu
hennar, hún var svo ánægð.“ Já,
það voru sko orð að sönnu, hún var
heldur betur ánægð með dömuna
sína. Þið mamma voruð svo góðir
vinir og nú getið þið heldur betur
rifjað upp gamlar og góðar stundir
en ég veit að hún tekur vel á móti
þér.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
góðu stundirnar og alla þá hlýju
sem þú gafst mér og mínum. Góðar
stundir með afa, ömmu, löngu og
langa eru ómetanlegar stundir.
Þín verður sárt saknað.
Þín
Ingibjörg.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulega afa míns, Garð-
ars Þormar.
Gæi afi var góður afi. Hann
kenndi mér margt og sagði mér
sögur. Afi kunni margar sögur og
sagði þær af slíkri innlifun að hann
var farinn að segja frá 10 hlutum í
einu. Og sömu sögurnar heyrði ég
mörgum sinnum sagðar. En alltaf
var jafn gaman að heyra Gæa afa
segja frá öllum ferðunum sínum
norður og þegar hann var með
ungu strákana í Landsvirkjun í
vinnu og rak þá áfram. Það þýddi
ekkert múður og mas við Garðar
Þormar.
Afi Gæi og amma fóru oft til út-
landa og nutu þess mikið. Afi og
amma komu alltaf kaffibrún og sæt
heim. Og alltaf hljómaði sami
brandarinn hjá afa, ég er svona
skítugur því ég hef ekkert farið í
bað í útlöndum.
Elsku afi minn, sem nenntir
endalaust að spila við mig veiði-
mann og olsen olsen þegar þið
amma áttuð heima á Háó. Þessar
stundir geymi ég með mér.
Elsku afi minn, það verður tóm-
legt að hafa þig ekki. Ég lít að það
sem sönn forréttindi að hafa fengið
að vera með þér, þegar þú kvaddir.
Elsku afi minn, ég kveð þig með
söknuði í hjarta.
Mín elskulega amma, pabbi
minn, Sigfús, Páll, Sigfríð, Sigga
og aðrir aðstandendur, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ingunn Þormar Krist-
insdóttir og fjölskylda.
Eins og sennilega margir ólst ég
að hluta til upp hjá ömmu og afa.
Þau bjuggu á Háaleitisbraut, stutt
í Framheimilið þar sem ég var
ósjaldan á sumrin. Afi vann hjá
Landsvirkjun og kom heim aðra
hverja helgi, ég reyndi að vera sem
oftast hjá þeim þá helgi. Afi kenndi
mér að tefla og spila. Hellingur af
helgum þar sem við spiluðum eða
tefldum, að mér fannst, alla
helgina. Reyndar þó ekki fyrr en
við vorum búnir að fara í bíltúr á
laugardagsmorgninum, oftast þá
með viðkomu á Umferðarmiðstöð-
inni þar sem hann ræddi við menn
um allt og ekkert.
Afi keyrði rútu lengi og ég veit
ekki hversu oft ég hef heyrt sögur
af því hversu langan tíma það tók
að keyra norður á veturna í gamla
daga. Reyndar er ég nokkuð viss
um að þegar ég var ca 10 ára hafði
það tekið um 15 tíma en einhverra
hluta vegna lengdist tíminn smám
saman og þegar ég var tuttugu og
eitthvað þá heyrði ég sömu sögur
en tíminn var þá kominn yfir sólar-
hring. Afi sagði nefnilega sögur og
hliðarsögur af þeim. Án nokkurs
vafa er þaðan kominn hinn einstaki
hæfileiki minn að segja fólki sögur
sem enda á einhverju allt öðru efni
en þær byrjuðu. Ég byrja sem sagt
á sögu sem á að vera tiltölulega
stutt en fæ einhverja hugmynd um
einhverja hluta sögunnar sem ég
þarf þá að útskýra, að mér finnst.
Eftir að þetta hefur gerst nokkrum
sinnum þá er ég löngu búinn að
gleyma um hvað upphaflega sagan
var.
Ég hef ekki tölu á þeim prests-
sonum úr einhverjum sveitum sem
eru skyldir sýslumannsfrændum
sem unnu með afa eða hann hafði
hitt. Hann hafði merkilegt lag á því
að segja manni sögur. Ég veit satt
að segja ekki hvort þessar sögur
voru alltaf skemmtilegar en þær
voru eftirminnilegar og klárlega
líflegar.
Ég get hins vegar sagt að við
vorum alltaf félagar, við höfðum
alltaf eitthvað að tala um og það
var gaman að hitta hann. Hann var
búinn að vera veikur í nokkur ár
og ekki alveg alltaf með „fulle fem“
en það var stutt í góða skapið.
Hann var húmoristi og góður kall.
Hann dó fimmta júlí og ég á eftir
að sakna hans. Bless afi.
Pétur Björn.
Elsku afi.
Þær eru óteljandi sögurnar sem
þú hefur sagt okkur í gegnum árin,
oftast um leiðina norður sem þú
keyrðir nú ósjaldan á þeim árum
sem þú vannst hjá Norðurleið og
Landsvirkjun. Nöfn á bæjum,
bændum, sonum þeirra og fjöl-
skyldum, ám, lækjum, hólum og
hæðum. Eins hvernig var að keyra
þessa leið þegar veður var sem
verst og hvað það tók langan tíma.
Að spila ólsen ólsen var þín sér-
grein og þú kenndir okkur
snemma að spila. Reglurnar
breyttust oft með árunum, ef spila
átti upp á 5 sigra til að verða
heimsmeistari þá breyttist það í
eitthvað annað ef það hentaði þér.
Elsku afi, nú er komið að
kveðjustund. Við kveðjum þig með
sorg en minnumst þín með mikilli
gleði.
Þakklátar fyrir að hafa átt besta
afa í heimi og allar góðu minningar
sem þú skilur eftir.
Takk fyrir allt, afi.
Elsku amma, við vottum þér
okkar dýpstu samúð.
Kolbrún og Eva Sigríður.
Í veröld æsku minnar var fátt
um bíla. Föðurbróðir minn átti
Moskvits ’55 og faðir vinar míns
annaðist bílarekstur fyrir Raf-
magnsveitur Reykjavíkur en þann
bílaflota kölluðum við vinirnir
trukka. Svo voru að sjálfsögðu
samgöngutæki okkar, strætisvagn-
arnir. Þegar vinnan við Miklubraut
hófst sá ég mikilfenglegar búkollur
sem fluttu mýrina burt. Ég fór í
mína sveit með strandferðaskipi en
ekki rútu.
Svo bar til sumarið 1962 að
sveitungi Sigfinns föðurbróður
míns frá Norðfirði, en hjá honum
dvaldi ég á Djúpavogi, barði að
dyrum í Sjólyst og færði í tal við
hann að annast afgreiðslu á vöru-
flutningum sínum. Þar var kominn
Garðar Þormar. Varð það úr og
kom Garðar á bíl sínum reglulega
síðdegis á fimmtudögum. Ég
hlakkaði alltaf til komu hans, hon-
um fylgdi glaðværð og kraftur og
ég fékk að aðstoða við að hlaða og
afhlaða bílinn. Varð það úr að
hausti, að ég fór með Garðari
norður fyrir land til Reykjavíkur
eftir sumardvölina og næstu vor
fékk ég að fara sömu leið til baka
til sumardvalar. Garðar annaðist
einnig flutninga til ratsjárstöðvar-
innar á Stokksnesi og á nýveiddum
ál frá Svínhólum í Lóni á þessum
árum. Þangað fékk ég að fara með
einu sinni og var það mikið æv-
intýr fyrir ungan mann. Garðar
tók mér sem fullorðnum manni
enda þótt hann væri af kynslóð
föðursystkina minna og þóttist ég
mikill maður. Síðar frétti ég af
Garðari við virkjunarframkvæmdir
á hálendinu. Síðast bar fundum
okkar saman á Umferðarmiðstöð-
inni þegar Garðar var að fylgjast
með að morgni og ég á leið í Kerl-
ingarfjöll.
Garðar Þormar var einstakt ljúf-
menni og þjónustulipur maður.
Hann var bifreiðastjóri af Guðs
náð og tók þátt í að breyta sam-
göngum á landi á öldinni sem leið.
Fyrir honum voru vegir ekki að-
eins vegir, því umhverfis þá var
byggð og var unun að hlusta á
hann segja frá ábúendum víðs veg-
ar um land. Best fannst mér hann
þekkja deili á öllu við þjóðveginn á
milli Reykjavíkur og Akureyrar.
Hann vakti athygli mína á snyrti-
býlinu á Geitaskarði í Langadal
svo enn býr í minni mínu. Hann
vakti mig einnig til umhugsunar
um samhengi atvinnulífs og sam-
gangna. Nú hefur Garðar lokið
akstri sínum hér á jörð.
Nú ekur hann á Guðs vegum í
himnaríki á bifreið sinni R 5562.
Ég votta Ingunni konu hans og
fjölskyldu samúð mína.
Far þú í friði, góði vinur, Garðar
Þormar.
Vilhjálmur Bjarnason.
Garðar Þormar er okkur, sem
störfuðum með honum hjá Lands-
virkjun um 14 ára skeið, ákaflega
minnisstæður maður. Hann var
víðförull, hafði siglt heimshorna á
milli fyrr á árum og síðar sem
rútubílstjóri ekið um Ísland þvert
og endilangt. Hann hafði því óneit-
anlega frá mörgu að segja og lá
ekki á því.
Hann kom til Landsvirkjunar
1977 eftir að júgóslavneska fyr-
irtækið Energoprojekt lagði upp
laupana við Sigöldu og starfaði að-
allega við virkjanaframkvæmdir á
hálendinu, síðast við Blönduvirkj-
un. Hann leit inn af og til hjá okk-
ur á kontórnum, og það var alveg
sama hvert umræðuefnið var, alltaf
gat Gæi bætt einhverju við efnið.
Hann var auk þess óþrjótandi
sagnabrunnur. Þegar hann tók til
máls og hóf að segja frá einhverj-
um dauðans ómerkilegheitum að
manni fannst tókst honum iðulega
að spinna þráðinn þannig áfram, að
skyndilega var maður staddur mitt
inni í flókinni atburðarás, þar sem
allt gat gerst, og sögusviðið gat allt
eins verið norður í Húnavatnssýslu
eða í Havana á Kúbu, og þegar
sögunni lauk fannst manni að það
væri full ástæða til þess að hún
væri til á prenti.
Hann gegndi því hlutverki um
árabil eftir að hann lauk störfum
vegna aldurs að aka árlega með
starfsmannastjóra Landsvirkjunar
ásamt trúnaðarlækni fyrirtækisins
norður í land. Tilefnið var lækn-
isskoðanir starfsmanna fyrirtækis-
ins norðan heiða, og starfsmanna-
stjóri nýtti tækifærið um leið til
viðræðna um ýmis starfsmanna-
tengd málefni. Það kom í minn hlut
að fara í tvær slíkar ferðir með
Gæja og þær líða mér seint úr
minni.
Ég kveð Garðar Þormar með
söknuði og sendi fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Stefán M. Halldórsson.
Garðar Þormar fæddist á Norð-
firði árið 1920, en flutti með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur 1937.
Fyrstu endurminningar mínar af
Garðari eru frá stríðsárunum, en
þá var mér einstaka sinnum komið
í fóstur hjá foreldrum hans. 12 ára
aldursmunur var á okkur. Mér
þótti mikið til þessa frænda míns
koma. Hann var myndarlegur á
velli og léttur í lund og ekki var
það til að draga úr aðdáun minni,
að hann keyrði stóran vörubíl. Ég
sætti færis að fá að „sitja í“ hjá
honum. Garðar átti það til að stíga
fast á benzíngjöfina og þá fór fyrst
að verða virkilega spennandi.
Garðar var þriðji í röðinni af sex
systkinum en Páll faðir hans var
elstur átta systkina, sem ólust upp
í Geitagerði í Fljótsdal. Þau tóku
sér ættarnafnið Þormar 1919. For-
feður okkar í föðurætt voru bænd-
ur, hæglátir menn og traustir.
Móðir Garðars var Sigfríður
Konráðsdóttir, en hún var dóttir
Konráðs Hjálmarssonar kaup-
manns og útgerðarmanns frá
Norðfirði. Hún var rösk kona og
kvenskörungur hinn mesti. Ég
hafði alltaf á tilfinningunni, að
Garðar líktist meira í móðurættina.
Við umgengumst lítið fram eftir
ævi, aldursmunur var töluverður
og við fórum hvor í sína áttina, ef
svo má að orði komast. Þó er mér
minnisstæður tími er ég var í sum-
arvinnu á Akureyri, en Garðar ók
þá hjá Norðurleiðum. Einn af
helstu viðburðum dagsins var að
fara niður á Ráðhústorg, sækja
Moggann og spjalla við Garðar
þegar hann var á ferðinni. Hann
var vel þekktur meðal fólks, sem
bjó í nánd við veginn milli Reykja-
víkur og Akureyrar, og ótal sinnum
hefi ég verið spurður, hvort ég
væri ekki skyldur Garðari Þormar.
Hann hætti störfum við akstur og
vann í fjölda ára við virkjunarfram-
kvæmdir. Um síðir fór hann á eft-
irlaun og það held ég að hafi ekki
átt mjög vel við frænda minn.
Hann var þó mikið „á ferðinni“ og
seinni árin hitti ég hann oftar en
áður á förnum vegi.
Ég átti yngri bróður, sem átti
við alvarleg veikindi að stríða, en
þau lýstu sér m.a. þannig, að hann
einangraði sig gjörsamlega frá vin-
um og vandamönnum, en var tæp-
lega fær um að sjá um sig sjálfur.
Einhvern veginn komst Garðar að
þessu og leitaði hann uppi. Brá þá
svo við, að hann tók Garðari fagn-
andi og bar til hans fullt traust alla
Garðar Pálsson
Þormar
✝
Systir mín og föðursystir,
LILJA JÓNSDÓTTIR
frá Syðri Húsabakka,
Freyjugötu 46,
Sauðárkróki,
verður jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju, laugar-
daginn 14. júlí kl. 11.00.
Sigurður Jónsson,
Kristín Sigurðardóttir og fjölskylda.
✝
Ástkær eiginkona og móðir mín,
SIGRÍÐUR GUÐLAUGSDÓTTIR
frá Guðnastöðum, Austur-Landeyjum,
til heimilis í Mjóuhlíð 14,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landakotsspítala,
miðvikudaginn 4. júlí, verður jarðsungin frá
Hallgrímskirkju, föstudaginn 13. júlí kl. 13.00.
Ingólfur Majasson,
Júlía Guðrún Ingólfsdóttir.