Morgunblaðið - 08.10.2007, Blaðsíða 28

28 MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Herbert SædalSvavarsson
fæddist í Keflavík
21. apríl 1937, en
bjó í Njarðvík frá 7
ára aldri. Hann lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 28. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Georg Svavar Sig-
finnsson, f. á Seyðis-
firði 29.11. 1906, d.
29.9. 1992, og Sigur-
björg Magnúsdóttir
frá Hnjóti í Rauðasandshreppi, f.
5.4. 1907, d. 2.8. 1985. Systkini
Herberts eru: 1) Erla, f. 16.6. 1931,
2) Sigríður Magna, f. 23.10. 1933,
d. 23.5. 1934, 3) Einar Sædal, f.
10.10. 1935, 4) Unnur Aldís, f. 31.7.
1938, d. 15.9 2004, 5) Guðbjörg, f.
3.1. 1940, 6) Magnús Sædal, f. 11.3.
1946, og 7) Róbert Sædal, f. 19.10.
Jóna var áður gift Guðbergi
Guðnasyni, þau slitu samvistum.
Dætur þeirra eru Ásta María, f.
18.3. 1983, sambýlismaður Brynj-
ar Valgeir Steinarsson, f. 26.12.
1978, og Margrét Ósk, f. 20.5.
1985. 3) Sigmundur Már, f. 1.8.
1968, kvæntur Sigurbjörgu Eydísi
Gunnarsdóttur, f. 3.6. 1970, synir
þeirra eru Herbert Már, f. 20.6.
1992, og Gunnar Már, f. 10.9. 2001.
Herbert lærði húsasmíði hjá
Skúla H. Skúlasyni í Keflavík á ár-
unum 1953-1957. Hann lauk
sveinsprófi frá Iðnskólanum í
Keflavík árið 1957 og varð húsa-
smíðameistari 1960. Hann vann
við smíðar hjá Páli Lárussyni á
Hvammstanga 1957-1958. Frá
1959 til 1976 starfaði Herbert í
Tréiðjunni hf. í Njarðvík. Hann
var verkstjóri í Ramma hf. um
skeið og hóf svo störf í húsgagna-
versluninni Bústoð árið 1977. Þar
starfaði hann þar til hann lét af
störfum vorið 2007.
Herbert verður jarðsunginn frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
1947. Hálfsystkini
Herberts samfeðra
eru Regína Fjóla, f.
29.4 1929, og Garðar,
f. 29.10. 1930.
Hinn 31.12. 1958
kvæntist Herbert
Margréti S. Karls-
dóttur ljósmóður, f. í
Reykjavík 27.9. 1931.
Foreldrar hennar
voru Karl Óskar Sig-
mundsson, f. 25.3.
1910, d. 4.8. 1937, og
Jóna Gíslína Sigurð-
ardóttir, f. 2.9. 1910,
d. 6.4. 1998. Margrét ólst upp hjá
föðurforeldrum sínum, Sigmundi
Rögnvaldssyni fisksala og Mar-
gréti Jónsdóttur. Börn Herberts
og Margrétar eru: 1) Svavar, f. 5.6.
1959. 2) Jóna Karlotta, f. 11.5.
1960, gift Guðbjarti Karli Ingi-
bergssyni, f. 21.9. 1959, dóttir
þeirra er Karen Ösp, f. 27.3. 1992.
Elsku pabbi.
Þegar ég sat í flugvélinni á leið til
Spánar hinn 6. sept. í ferðinni sem
þið mamma ætluðuð að koma með
okkur í hugsaði ég til þín mestalla
leiðina. Mér leið ekki vel að vera að
fara til útlanda og þú á spítala. Það
hvarflaði samt ekki að mér að þú ætt-
ir aðeins eftir að lifa í 22 daga í viðbót
og þar af 9 í súrefnis- og öndunarvél
á gjörgæsludeild. En úr því að
ónæmiskerfið þitt var hrunið og
lungun ónýt verður maður að fara í
Pollýönnuleik og segja að þetta hafi
nú verið betra en að þú þyrftir að
dvelja mánuðum saman á spítala.
En pabbi minn, ég vil með örfáum
orðum þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Alltaf varstu tilbúinn að koma að
hjálpa okkur helgi eftir helgi þegar
Kalli var að byggja sumarbústaðina,
taldir það sko ekki eftir þér þó að þú
værir búinn að vinna fullar vinnuvik-
ur í Bústoð.
Þú varst mikil barnagæla og í
miklu uppáhaldi hjá barnabörnunum
þínum. Fyrir rúmum tveim mánuð-
um þegar ég sagði þér að von væri á
fyrsta langafabarni þínu í desember
sagðir þú, en sniðugt, ég var einmitt
að segja við mömmu þína fyrir tveim-
ur dögum: Skyldum við lifa það að
verða langafi og langamma?
Ég kveð þig nú með sorg í hjarta
en miklu þakklæti fyrir að hafa átt
þig fyrir pabba því þú varst alltaf
bestur.
Megi allt hið góða vaka yfir elsku
mömmu sem á um mjög sárt að binda
þessa dagana og ekki skrýtið þar
sem þið hefðuð átt 49 ára búðkaups-
afmæli á gamlársdag.
Hvíl í friði, pabbalingurinn minn.
Þín dóttir,
Jóna Karlotta.
Það eru margar minningar sem
fara í gegnum hugann núna þegar við
erum að takast á við sorgina. Það er
erfitt að horfast í augu við það að
kveðja þann sem er manni kær og
þurfa líka að útskýra fyrir litlum afa-
strák af hverju afi sé ekki lengur hjá
okkur. Því eru allar minningarnar
sem við eigum um þig svo óskaplega
dýrmætar. Það er ómetanlegt fyrir
drengina okkar að hafa átt svona
góðan afa sem bar mikla umhyggju
fyrir þeim og var alltaf til staðar fyrir
þá.
Það eru margar góðar stundir sem
við höfum öll átt saman í sumarbú-
staðnum við Þingvallavatn og heima
á Holtsgötunni.
Við höfum mikið rætt það þessa
dagana hversu mikill klettur þú varst
í lífi okkar. Við gátum alltaf leitað til
þín, þú varst svo traustur. Þegar við
vorum að kaupa húsnæði, bíla, hús-
gögn eða stóðum í einhverjum fram-
kvæmdum þá fannst okkur gott að
leita ráða og fá álit hjá þér. Við vor-
um kannski ekki alltaf sammála en
þú virtir þá ákvörðun sem við að end-
ingu tókum. Þegar við stóðum í ein-
hverjum framkvæmdum þá varst þú
alltaf mættur til að hjálpa okkur. Við
þurftum ekki að biðja þig um aðstoð,
þú bara mættir til okkar með verk-
færin. Það var aldrei verið að hangsa
við verkið heldur unnið af mikilli
vandvirkni þar til því var lokið.
Nú er ekkert eins og áður, sárt er
að hugsa til þess að hafa þig ekki
lengur hjá okkur. Við þurfum öll að
standa saman og hlúa vel hvert að
öðru. Sérstaklega munum við fjöl-
skyldan hugsa vel um ömmu Maddý
og hjálpa henni að takast á við lífið
sem
framundan er . Elsku pabbi,
tengdapabbi og afi, þú munt lifa
áfram í hjörtum okkar.
Sigmundur Már, Sigurbjörg,
Herbert Már og Gunnar Már.
Elsku afi minn.
Ég get ekki lýst því hvað ég sakna
þín og elska þig mikið, elsku afi. Þú
ert hetjan mín. Góðu stundirnar sem
við eyddum saman voru ófáar. Þú
varst alltaf svo hress og í miklu fjöri.
Þú varst ávallt ungur í anda. Lékst
þér við okkur barnabörnin tímunum
saman og spilaðir við okkur.
Fyrir rúmum þremur árum þegar
ég frétti að þú værir orðinn veikur
hágrét ég og hélt að ég væri að fara
að missa afa minn sem allir elskuðu
og dýrkuðu. En þú barðist og barðist
í gegnum þessi veikindi. En þó þú
værir veikur léstu samt aldrei á því
bera og varst alltaf í góðu skapi. Þeg-
ar þú fórst inná spítalann í lok ágúst
trúði því enginn að þú kæmir ekki
þaðan aftur.
Þegar þú endaðir þetta líf leið mér
eins og allur heimurinn hefði allt í
einu stöðvast. Ég fann ekki fyrir
neinu í líkama mínum, var föst við
jörðina og vildi ekki trúa þessu. Að fá
aldrei að faðma þig að mér aftur og
segja þér hvað mér þætti vænt um
þig. Það var bara ekki raunverulegt.
Ef ég hefði vitað að síðasta skiptið
með þér hefði verið það síðasta hefði
ég aldrei farið frá þér. Þú skiptir mig
einna mestu máli í lífi mínu og gerir
enn.
En því miður er lífið svo sannar-
lega óréttlátt. En það sem ég held,
afi minn, er að guð og englana hafi
vantað einhvern yndislegan og góðan
engil upp til sín og tekið þig frá okk-
ur. En nú ertu kominn á fallegan stað
þar sem þér líður vel, getur smíðað
og gert það sem þig langar til án þess
að kveljast og vera veikur. Minning
þín mun lifa um ókomna tíð í hjörtum
okkar allra. Þú varst yndislegasti
maður sem ég hef nokkur tímann
kynnst. Hugsaðir alltaf um hag ann-
arra áður en þú hugsaðir um sjálfan
þig og vildir allt fyrir alla gera. Vissi
ekki að svona góðmennska eins og þú
bjóst yfir væri til. Er svo ánægð að
hafa átt þig sem afa og fengið að taka
þátt í lífi þínu.
„Tonight I’ve fallen and I can’t get up
I need your loving hands to come and pick
me up.
And every night I miss you
I can just look up
and know the stars are
holding you, holding you, holding you
tonight.“
Þetta er texti úr laginu „Tonight“
einu af mínum uppáhaldslögum. Þeg-
ar ég hlusta á það hugsa ég um þig og
hlusta á það með mikilli merkingu.
Nú ert þú á himnum þar sem stjörn-
urnar halda þér. Ég sakna þín á
hverju kvöldi og bið til guðs að passa
þig því þú ert dýrmætasti engillinn
sem hann á. Þú ert samt ekki alveg
farinn, því þú lifir og munt alltaf lifa í
hjarta mínu.
Guð blessi þig og geymi þig, afi
minn og biddu alla englana að vaka
yfir ömmu og fjölskyldunni á þessari
erfiðu stundu. Blessuð sé minning
þín. Hvíldu í friði.
Þín afastelpa,
Karen Ösp.
Elsku afi minn,
Ég trúi því varla að þú sért farinn
frá okkur. Í hvert skipti sem þú lent-
ir á spítalanum hélt maður að nú
fyndist hvað væri að og það væri
hægt að gefa þér réttu lyfin en svo
varð ekki, ekki fyrr en það var orðið
of seint. Þrátt fyrir mikil og erfið
veikindi þá varstu alltaf svo sterkur
og lést ekki á miklu bera, það fékk
mann til að trúa því að þú ættir mörg
ár eftir. Lífið er ekki alltaf eins og
maður vill hafa það en ég þakka svo
sannarlega fyrir þann tíma sem þú
varst hér hjá okkur. Þú varst ynd-
islegur afi, yndislegur maður.
Einar fyrstu minningarnar sem ég
á um þig eru frá jólunum sem við átt-
um heima hjá ykkur ömmu. Þú last
alltaf á pakkana og útbýttir þeim og
svo þurfti alltaf að pakka þínum
pökkum inn í eitthvað allt annað þar
sem þú varst svo góður að finna út
hvað væri í þeim.
Það var alltaf svo gaman að heim-
sækja ykkur ömmu í Njarðvík og
þegar við vorum litlar systurnar
fannst okkur þetta rosalega löng leið
og ég man eftir spenningnum þegar
við keyrðum inn götuna ykkar, þá
var keppst um að sjá hvort Bústoð-
arbíllinn væri í hlaðinu því þá væri afi
heima. Yfirleitt sastu svo í afastóln-
um þegar við komum og það var allt-
af svo gott að knúsa þig. Og þegar þú
fékkst þér nýja stólinn, þú varst svo
ánægður með hann. Það er svo
skrýtið að sjá þig ekki í stólnum leng-
ur.
Það verður líka skrýtið að koma í
sumarbústaðinn án þín, bústaðinn
sem þú byggðir og þér þótti svo vænt
um. Ég er svo fegin að hafa komið
þangað um verslunarmannahelgina.
Síðasta skiptið sem við höfðum það
gott saman fjölskyldan. Aldrei hefði
ég trúað því að þú ættir ekki eftir að
vera hér með okkur tveimur mán-
uðum seinna. Þú sýndir mér stoltur
gestahúsið sem þú hafðir nýlega
byggt en ég var ekki enn búin að sjá,
samt varstu hógvær eins og alltaf,
sagðir að þetta væri nú bara svona
lítið, ekkert svo merkilegt, en það
væri allavega hægt að gista þarna.
Þú varst alltaf svo mikil dúlla, afi
minn, sú mynd sem ég geymi í huga
mér er af brosandi, fallegum manni.
Ég man eiginlega bara eftir þér
brosandi eða með svona hálfgert
stríðnisglott, það gerði þig unglegan,
mér fannst þú alltaf vera yngri en þú
varst. Þegar þú kvaddir þennan
heim, afi minn, þá fannst mér þú
gera það með bros á vör og þegar við
kvöddum þig í síðasta sinn þá sá ég
enn þetta bros á vörum þér og þann-
ig mun ég alltaf muna eftir þér.
Takk fyrir allt,
Ásta María.
Elsku bróðir og mágur.
Það er ekki létt verk fyrir okkur
og fjölskyldu þína að þurfa að sætta
sig við að missa þig og kveðja svona
fljótt. Þú varst búinn að vinna hjá
okkur í Bústoð í þrjátíu ár og betri
starfskraft var ekki hægt að hugsa
sér. Þú varst ekki tilbúinn að hætta
að vinna þótt þú værir orðinn sjötíu
ára og veikur síðustu tvö árin en
fram að þeim tíma varstu nánast
aldrei veikur. Þú varst hraustur og
sterkur öll árin á bílnum og varst
eins og unglamb að keyra út vörur.
Öll þessi ár sem bílstjóri varstu far-
sæll og lentir aldrei í óhappi. Þegar
til okkar komu vörur og við vorum að
tæma gáma fórstu alltaf í það erf-
iðasta sem þurfti að gera.
Þú hafðir alltaf ráð við öllum
vandamálum og varst þúsundþjala-
smiður. Gerðir við allt sem aflaga fór
og bjargaðir verðmætum með ótrú-
legri lagni. Öll þessi þrjátíu ár sem
við vorum saman féll aldrei styggð-
aryrði á milli okkar bræðranna. Þar
var þinn áhrifamáttur meiri, blíða
þín og gæði geisluðu alltaf frá þér.
Þú varst hugljúfastur allra og vildir
allt fyrir alla gera enda sást það vel á
börnum. Öll hændust þau strax að
þér og sögðu þegar þau komu í heim-
sókn: „Hvar er Hebbi?“ Við viljum
einnig minnast allra þeirra stunda
sem við áttum við Þingvallavatn þar
sem við áttum sumarhús hlið við hlið.
Öll þessi ár voruð þið ómissandi og
verður erfitt að geta ekki notið þín
þar lengur með öllu góðu ráðin og
hjálpina. Þegar við ákváðum að end-
urbyggja bústaðinn okkar kom tíma-
bil sem aldrei gleymist. Þú, smiður-
inn, varst með allt á hreinu, stýrðir
okkur af fagmennsku og kunnáttu.
Þú fórst aldrei frá verki fyrr en þú
vast búinn að gera þitt besta enda
var útkoman glæsileg eftir því. Öll
lærðum við mikið þessar vikur. Þó
fékk sonur okkar Reynir, sem mest
var með þér, þann besta skóla sem
hann hefur fengið og hefur hann oft
vitnað um það. Sama má segja um
Reyni í vinnunni þar sem hann vann
þér við hlið á annan áratug. Við vit-
um að oftar leitaði hann til þín en föð-
ur síns þegar hann vantaði góð ráð
eða hjálp sem þú varst alltaf tilbúinn
að veita. Þá fóru dætur okkar ekki
heldur varhluta af hjálpsemi þinni.
Sama getum við sjálf sagt því alltaf
varstu eitthvað að gera fyrir okkur,
elsku bróðir.
Þú varst maður sem vildi hafa allt
á hreinu og vildir ekki vera að taka
óþarfa áhættu. Þú vildir eiga þitt og
skulda engum neitt, þá leið þér best.
Það mátti helst ekki gera þér greiða.
Svo varstu skemmtilega vanafastur.
Það er kannski því að þakka að þú
varst hjá okkur í þrjátíu ár. Þú gast
bara ekki hugsað þér að skipta um
vinnu sem var heppni fyrir okkur.
Sama kaffimálið notaðir þú í öll þessi
ár, þó að krúsin væri orðin svolítið lú-
in.
Þín verður sárt saknað, Hebbi, af
öllum sem þekktu til þín. Það verður
erfitt að geta ekki leitað til þín. Við
sögðum nú oftar en einu sinni að þeg-
ar þú myndir hætta hjá okkur þá
myndum við bara hætta líka. Elsku
Maddý, Svavar, Jóna, Simmi og fjöl-
skyldur, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð gefi ykkur styrk.
Róbert og Hafdís.
Þótt ég eigi erfitt með skrif vegna
fráfalls einstaks bróður vil ég samt
minnast hans í örfáum orðum.
Þar sem ég er elst okkar systkina,
en við vorum sjö að tölu og Hebbi
bróðir sex árum yngri en ég, þekkti
ég hann afar vel, bæði sem barn og
fullorðinn. Hann var sá okkar sem
erfði góða skapið hennar mömmu
okkar. Frá því hann var pínulítill var
hann alltaf langþægastur okkar
allra. Ég man þegar hann var lítill
hvað hann og Einar, eldri bróðir
hans, gátu leikið sér mikið saman við
að keyra bíla og búa til vegi og brýr á
milli þúfna. Þegar Hebbi eltist fóru
smíðahæfileikar hans að koma í ljós
og útskrifaðist hann sem húsasmíða-
meistari um tvítugt. Skömmu síðar
varð hann meistari okkar þriggja
systkina sem voru að byggja sitt
fyrsta hús. Sextán árum seinna smíð-
aði hann einnig allar innréttingarnar
í húsið mitt. Enginn hefði getað gert
þá vinnu betur en hann, svo úrræða-
góður, vandvirkur og laginn var
hann.
Hebbi var ekki bara afar fjölhæfur
maður heldur var hann alltaf til taks,
reiðubúinn, ekki bara fyrir mig og
fjölskyldu mína, heldur líka fyrir
systkini sín, börn og fjölskyldur
þeirra. Traustari mann var vart
hægt að finna. Ég gleymi því ekki
þegar ég missti manninn minn og fór
í frí til Bandaríkjanna ári seinna. Þá
kom ekki annað til greina en þau
Maddý og Hebbi hefðu ársgamlan
drenginn. Hann veiktist heiftarlega á
þessu tímabili en þeim datt aldrei í
hug að biðja mig um að koma fyrr
heim. Þess í stað sáu þau um öll mál,
gengu um gólf með barnið á nóttunni
og töldu það ekki eftir sér. Þau voru
einstaklega ósérhlífin og verður
vafalaust seint fullþakkað allt það
sem þau hafa gert fyrir mig sem
aðra.
Hebbi og Maddý hafa alltaf verið
mjög svo samrýnd og samband
þeirra einlægt og gott. Það er því
engin tilviljun að þegar leið okkar
Jóns, nýja mannsins míns, lá frá
Reykjavík til Njarðvíkur var heim-
sókn á Holtsgötuna sjálfsögð. Þau
voru ákaflega þægileg heim að
sækja, alltaf svo hlý og notaleg og
gestrisnin uppmáluð. Við Jón urðum
þess aðnjótandi að fara með þeim í
þeirra fyrstu langferð til útlanda. Við
heimsóttum Þýskaland, Sviss, Ítalíu
og Austurríki. Þau nutu svo sannar-
lega þessa ferðalags út í ystu æsar,
betri ferðafélaga hefðum við ekki
heldur getað haft. Þarna eignuðumst
við margar ógleymanlegar stundir
saman sem oft hafa verið rifjaðar
upp og fengið okkur til að hlæja dátt.
Hebbi hafði á seinni árum yndi af
því að vinna í sumarbústað þeirra
hjóna, bæta við rými hans, setja ver-
önd, byggja gestahús o.s.frv. Hann
var ávallt maður mikilla fram-
kvæmda, alltaf til í að láta gott af sér
leiða, án þess að auðgast á því sjálfur.
Hann var óvenju jákvæður, blíður og
heilsteyptur maður.
Elsku Maddý mín, börn og barna-
börn. Það verður erfitt að fylla það
skarð sem hefur myndast við fráfall
þessa elskulega bróður, maka, föður,
afa og frænda. Ég vil samt óska þess
að framtíðin eigi eftir að vera ykkur
öllum sem kærust því ég er viss um
að það er það sem Hebbi hefði helst
viljað sjá. Blessuð sé minning hans,
hún mun aldrei gleymast.
Systir þín,
Erla.
Þegar ég rifja upp gamlar minn-
ingar um Herbert Svavarsson móð-
urbróður minn, Hebba eins og hann
var jafnan kallaður, kemur margt
upp í hugann. Þegar ég er að alast
upp í Njarðvíkum var bærinn lítill en
samskipti fólksins mikil. Í minning-
unni leið varla sá dagur að einhver af
systkinum mömmu, amma eða afi,
eða vinafólk kæmi ekki í heimsókn;
liti inn eins það kallaðist. Hebbi var
einn þeirra. Hann vann á trésmíða-
verkstæði í nágrenninu og leit inn til
að spjalla eða hjálpa til. Hann aðstoð-
aði föður minn meðan hans naut við
með ýmislegt en þó mest móður mína
þegar hún var að basla við húsbygg-
ingu, ekkja með fjögur börn.
Ég skynjaði strax að móðir mín
bar mikið traust til Hebba og var hún
ekki ein um það. Það traust brást
aldrei.
Þegar ég var drengur sendu for-
eldrar mínir mig í sveit eins og þá var
venja. Ég fór á sama sveitabæ og
Hebbi hafði verið á mörg sumur.
Þessi sameiginlega reynsla bjó til
streng milli okkar sem var einstakur.
Þessi strengur styrktist enn frekar
þegar ég sleit barnsskónum og fór að
vinna launavinnu á trésmíðaverk-
stæðinu þar sem Hebbi var verk-
stjóri. Þar kenndi hann mér handtök
við smíðar sem hafa dugað mér vel.
Það er nefnilega ekki sama hvernig
maður pússar, heflar, sagar eða negl-
ir.
Hebbi var sögumaður góður og
hafði einstakt lag á að segja þannig
Herbert S. Svavarsson