Morgunblaðið - 08.10.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2007 33
komu þau Einar á hverju sumri og
stoppuðu a.m.k. viku. Mér er sér-
staklega minnisstætt þegar setið
var í pínulitlu stofunni þar, oft ótrú-
lega margir sem ég skil ekki vel
hvar sátu vegna plássins, að Dísa
datt niður í einhverja bók og þó all-
ir töluðu gat hún útilokað sig svo að
hún hrökk upp ef einhver talaði til
hennar sérstaklega. Ég hálföfund-
aði hana oft af þessum eiginleika
því sjálf var og er ég illa skert af
einbeitingu.
Sama var hvar fundum okkar bar
saman þá settumst við niður í eld-
húsi eða stofu, gjarnan með glas af
víni sem Einar færði okkur og smá-
vindla, við notuðum þá í þá daga.
Svo var skrafað, oft fram á nótt og
mörg mál tekin fyrir, tvær konur
með sterkar skoðanir á flestu, en ég
held að satt sé að aldrei varð okkur
sundurorða í þungum pælingum um
lífið og tilveruna. Það var mjög gott
að sitja með Dísu fram á nóttina
hún hafði svo góða nærveru. Þetta
voru góðar stundir sem mér þykir
vænt um og ég geymi í minning-
unni.
Leiðir okkar Eiríks skildu og þá
skildu okkar leiðir líka sem var auð-
vitað algerlega ónauðsynlegt en það
gerðist bara. Samt hittumst við
nokkrum sinnum og það var sama
Dísan sem ég hafði þekkt og átt svo
góðar stundir með. Við töluðum
lengi saman í síma fyrir tæpu ári og
hún bauð mér endilega að koma og
gista ef ég ætti leið suður, sem ekki
varð af því miður. Við ætlum svo oft
að gera eitthvað, alveg endilega,
bara seinna sem kemur svo kannski
ALDREI, því það varð OF SEINT.
Árin líða svo hratt.
Missir Einars og hennar nánustu
er mikill því þau voru hennar aðal-
heimur og hún þeirra. Mér finnst að
Einar og Dísa sé eitt orð og það er
vegna þess að þau voru alltaf í sama
orðinu hjá okkur í fjölskyldunni,
þau kynntust mjög ung og gengu
saman leið, sérstaklega samhent og
trú og trygg hvort öðru fannst öll-
um sem til þekktu.
Mínum kæra fyrrverandi mági
svo og börnunum, tengdabörnum
og ömmubörnum sendi ég mínar
hjartans samúðarkveðjur og bið
Guð og alla englana að styrkja þau í
sorginni og söknuðinum eftir Dísu.
Henni þakka ég fyrir allt sem við
áttum saman og hún kenndi mér.
Með kærri kveðju, ykkar vinkona
Sólveig Adamsdóttir.
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
skólasystur okkar Hreindísi Guð-
mundsdóttur. Hópurinn okkar í
Hjúkrunarskólanum var fámennur,
við vorum aðeins 13 sem útskrif-
uðumst í mars 1962, og ein úr hópn-
um var Hreindís. Kannski kynnt-
umst við betur af því við vorum
svona fá, og af því að við bjuggum á
heimavist og deildum kjörum, súru
og sætu.
Þó Hreindís væri með þeim
yngstu í hópnum tókum við fljótt
eftir að hún virtist hafa mun meiri
andlegan þroska heldur en aldurinn
sagði til um. Hún hafði fæðst með
líkamsgalla sem gerði henni erfitt
fyrir og hún hafði farið í aðgerð eft-
ir aðgerð til að lagfæra þetta, og
alltaf sýndi hún sama æðruleysið og
jákvæðnina. Hún hafði einstakan
hæfileika til að hughreysta fólk og
benda á það jákvæða. En á þessum
skólatíma minnumst við margra
góðra gleðistunda. Hópurinn var
uppátækjasamur og ekki lét Hrein-
dís sig vanta ef hrekkir og ærsl
voru í uppsiglingu. En svo útskrif-
aðist hópurinn og leiðir skildust og
fólk dreifðist um allt land.
Hreindís vann stærsta hlutann af
sinni starfsævi innan geðheilbrigð-
iskerfisins og þar hafa hennar góðu
hæfileikar áreiðanlega nýst vel.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við Hreindísi og þökkum
fyrir samfylgdina sem var sumum
löng og öðrum stutt. Við sendum
okkar dýpstu samúðar kveðjur til
hennar góðu fjölskyldu. Blessuð sé
minning Hreindísar Guðmundsdótt-
ur.
Útskriftarhópur úr
Hjúkrunarskóla í mars 1962.
✝
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
KAREN ELISABETH BRYDE,
Lindarhvammi 8,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Víðistaðakirkju þriðjudaginn
9. október kl. 13.00.
Fyrir okkar hönd, barnabarna, langömmubarna og
langalangömmubarns,
Bent K. Bryde, Margrét Eðvalds,
Leif K. Bryde, Amalía Stefánsdóttir,
Inga Anna Lisa Bryde, Sveinn Halldórsson,
Axel K. Bryde, Elsa Þorsteinsdóttir.
Það er skrítið að hugsa til þess að
afi sé farinn frá okkur. Hann var svo
ótrúlega sprækur og hress miðað við
aldur, að maður bjóst alls ekki við að
hann myndi yfirgefa okkur nærri því
strax. Afi hefur einhvern veginn allt-
af verið til staðar og það liggur við að
manni hafi farið að finnast hann vera
eilífur. Svo var þó auðvitað ekki,
hann fékk að fara eins og hann hafði
helst óskað sér, í friði á heimili sínu
til 50 ára, og nú er komið að kveðju-
stund.
Afi Þorsteinn var einstaklega góð-
ur og blíður afi. Hann sýndi öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur mikinn
áhuga og var alltaf fyrstur til að óska
manni til hamingju með alla áfanga,
hvort sem það var útskrift úr skóla,
íbúðakaup, afmæli og bara hvað sem
er. Alltaf hringdi hann og sendi okk-
ur glaðning. Fyrir rúmum þremur
árum giftum við Eysteinn okkur í
garðinum heima hjá honum og mikið
var hann rogginn og ánægður með
það. Það er gaman að hugsa til baka
til þessa dags og rifja upp hvað hann
var glaður.
Hann og Eysteinn náðu alveg ein-
staklega vel saman og þeir hringdust
á oft í viku til að spjalla um allt á milli
himins og jarðar. Eysteinn mun
sakna þessara samtala mikið.
Eftir að amma Auður lést var afi
alltaf hjá okkur í Hæðarselinu á jól-
um og öðrum hátíðum. Það verður
mjög tómlegt næstu jól án hans.
Hann og Tómas bróðir hans dottuðu
oft saman í stofunni eftir að hafa gert
kræsingunum skil og höfðum við
alltaf gaman af því að fylgjast með
þeim bræðrum.
Við erum svo þakklát fyrir að hann
hafi lifað það að dóttir okkar, hún
Katla, fæddist. Sama kvöldið hringdi
hann einmitt í okkur og sagði að
hann væri svo ánægður að hafa lifað
fæðingu hennar. Þau náðu svo að
hittast einu sinni, fimm dögum fyrir
andlátið, og fékk hann að halda á
henni. Hann var ákaflega stoltur af
því og myndina sem var tekin af
þeim saman munum við geyma vel
og segja Kötlu sögur af langafa sín-
um þegar hún verður stærri.
Við minnumst afa með mikilli
hlýju og gleði í hjarta og erum þakk-
lát fyrir að hafa átt svona góðan afa.
Megi afi Þorsteinn hvíla í friði.
Þórey, Eysteinn og Katla.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur.
Ég á ótal fallegar minningar um
þig sem ég mun aldrei gleyma. Þú
barst alltaf hag okkar systkinanna
fyrir brjósti, t.d. varst þú alltaf tilbú-
inn til að gera allt fyrir okkur og
fylgdist vel með öllum áföngum í lífi
okkar. Það er ótrúlega sárt að kveðja
þig, en með þessum örfáu orðum vil
ég minnast þín, afi minn.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ég kveð ég þig, elsku afi minn, og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gefið mér.
Hvíl í friði.
Þinn
Þorsteinn Ari.
Þorsteinn
Bernharðsson
✝ Þorsteinn GísliBernharðsson
fæddist 1. febrúar
1915 á Vöðlum í
Mosvallahreppi í
Önundarfirði í Vest-
ur-Ísafjarðarsýslu.
Hann lést á heimili
sínu að Selvogs-
grunni 25 í Reykja-
vík aðfaranótt 20.
september sl.
Útför Þorsteins
fór fram í kyrrþey
hinn 27. september
frá Fossvogskap-
ellu.
Afi í Selvogsgrunni
er látinn. Það er skrít-
ið að ímynda sér að
hann verði ekki með
okkur á næstu tíma-
mótum, hvort sem það
verður afmæli, jól eða
annað. Alltaf mætti
hann prúðbúinn í öll
barnaafmæli og lét sig
sko ekki vanta þegar
kom að fjölskyldumót-
um. Þótt gamall væri
orðinn að árum hafði
hann allt sitt á hreinu
og fylgdist vel með
okkur af áhuga.
Einkennandi fyrir hann var
hversu metnaðargjarn hann var fyr-
ir hönd okkar barnabarnanna og
sýndi mikinn áhuga á menntun okk-
ar, störfum og fjölskyldum. Ekki
minnkaði áhuginn við hvert barna-
barnabarnið sem bættist í hópinn,
alltaf var hann svo stoltur af okkur.
Afi Þorsteinn var einstaklega mik-
ið prúðmenni og frábær afi og
langafi og þannig mun ég minnast
hans.
Hvíldu í friði, elsku afi minn, og við
sjáumst síðar.
Þín
Auður.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast vinar míns, Þorsteins Bernharðs-
sonar, sem andaðist þann 20. sept-
ember síðastliðinn.
Þorsteini kynntist ég fyrir all-
mörgum árum þegar við dótturdóttir
hans fórum að stinga saman nefjum.
Mér þótti gaman að tala við Þorstein
og umgangast hann strax frá fyrstu
kynnum.
Þótt aldursmunurinn á okkur væri
rúmlega 60 ár áttum við margt sam-
eiginlegt. Fyrst og fremst áttum við
það sameiginlegt að vera sammála
og samstiga í skoðunum þegar kom
að blessaðri pólitíkinni. Báðir skil-
greindum við okkur sem frjáls-
hyggjumenn þar sem frelsi einstak-
lingsins væri hverju þjóðfélagi fyrir
bestu. Deildum við þeirri skoðun að
gott efnahagsumhverfi og sú stað-
reynd að hvergi er betra að búa en á
Íslandi væri árangur þessarar stefnu
sem fylgt hefur verið undanfarin ár.
Einkavæðing, einstaklingurinn,
frelsi í viðskiptalífinu og önnur kjör-
orð Sjálfstæðisflokksins voru okkur
báðum hugleikin og gerðu okkur
samstiga í pólitík – þrátt fyrir veru-
legan aldursmun.
Þorsteinn var röggsamur fram-
kvæmda- og verkstjóri allt sitt líf.
Þegar það gerðist fyrir nokkru síðan
að ég ákvað að fara út í eigin atvinnu-
rekstur og vinna fyrir sjálfan mig
hvatti hann mig eindregið áfram og
sá ég að innst inni samgladdist hann
mér – enda búinn að fara sömu leið á
sinni löngu starfsævi. Hann gaf mér
góð ráð sem munu eflaust nýtast
mér á þeirri braut sem ég er nú kom-
inn á.
Áhugi okkar beggja á viðskiptalíf-
inu varð til þess að aldrei skorti um-
ræðuefni þegar við Þorsteinn hitt-
umst.
Þorsteinn mátti ekki missa úr
fréttatíma, hvort sem um ræðir
fréttatíma í útvarpi eða sjónvarpi.
Að hringja – eða „síma“ eins og Þor-
steinn kallaði slíkan gjörning – í
hann milli 18.00 og 19.30 á kvöldin
var ávísun á stutt símtal því þá hafði
hann ekki tíma fyrir spjall og pæl-
ingar. Þá voru fréttir og þá vildi
hann ekki verða fyrir áreiti. Þetta
þykir mér góð regla og eitt af því
sem hægt er að læra af lífsreyndum
manni. Fólk á að fá frið á matmáls-
tímum, til þess að borða með fólkinu
sínu – og líka til að hlusta á fréttir og
þjóðfélagsmál, málefni sem koma
okkur öllum við.
Ég kveð Þorstein með söknuði því
þarna fór góður maður sem gaman
var að hitta og vera innan um.
Jón Viðar Stefánsson.
Það er óhjákvæmilegt að setjast
niður og láta hugann reika við andlát
ættingja og vina. Minningarnar úr
Selvogsgrunni leita á hugann er við
kveðjum Þorstein Gísla Bernharðs-
son. Frá því vorum litlar stelpur átt-
um við skjól á heimili hans og Auðar
Kristínar, en Halla dóttir þeirra er
okkar góðvinkona.
Heimilið á Selvogsgrunni 25 var
afar hlýlegt og vandað enda Auður
einstaklega smekkleg kona. Þar
bjuggu þau hjón ásamt Höllu og
ömmum hennar tveimur sem báðar
hétu Kristín og voru þær aðgreindar
með því að kalla þær amma uppi og
amma niðri. Fjölskyldan hugsaði
einstaklega vel um gömlu konurnar.
Tómas, yngri bróðir Þorsteins, var
einnig undir verndarvæng þeirra
hjóna, en hann vann hjá Þorsteini
allar götur frá því hann fluttist suð-
ur.
Þegar Halla kynnist Þorgeiri má
segja að þau hjónin Auður og Þor-
steinn eignist son, því svo náið og
gott var þeirra samband.
Eftir fráfall Auðar reyndust Halla
og Þorgeir Þorsteini afar vel og voru
barnabörnin hans fimm, þau Auður
Kristín, Þórey Vilborg, Þorsteinn
Ari, Hjördís Erna og Valdís Helga,
augasteinar afa sins. Fylgdist hann
vel með lífi þeirra og starfi. Enginn
var jafnstoltur af þeirra námsár-
angri og afi. Það hefur verið afar
ánægjulegt fyrir okkur vinkonur
Höllu að fá að fylgjast með hversu
upptekinn hann var af öllu því sem
gerðist í lífi barnabarnanna. Hvort
sem um var að ræða námsárangur,
utanlandsferðir eða hvað það annað
sem þau höfðu fyrir stafni. Sérstak-
lega langar okkur að nefna að Þor-
steinn vonaðist til að fá að lifa það að
sjá nýjasta langafabarnið koma í
heiminn, en Katla litla fæddist þrett-
án dögum fyrir andlát hans.
Samviskusemi og vanafesta voru
einkennandi fyrir persónu Þor-
steins. Fáir voru þeir dagar sem
hann ekki mætti í vinnu. Og teljandi
eru á fingrum annarrar handar þau
skipti sem hann tók sér reglulegt
sumarfrí.
Hugur hans leitaði oft til æsku-
slóðanna í Önundarfirði þar sem
hann dvaldist sín bernskuár. En þótt
vinnan gegndi stóru hlutverki í lífi
Þorsteins þá var fjölskyldan og húsið
í Selvogsgrunni alltaf efst í huga
hans. Þar vildi hann helst fá að
dvelja til hinsta dags. Það hlýtur því
að vera fjölskyldu Þorsteins þakk-
arefni að hann fékk sína hinstu ósk
uppfyllta.
Við viljum senda vinum okkar
Höllu, Hodda, börnum, tengdabörn-
um og barnabörnum innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga og Auður.
ella og kynntist þér vel. Þá voru
drukknir ófáir kaffibollarnir og ansi
oft vannstu mig í spilum.
Þú hafðir einstaklega mikla hlýju
að gefa og betri ömmu var ekki hægt
að hugsa sér.
Takk fyrir tímann sem við áttum
saman, minningarnar um þig geymi
ég alltaf.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum,
hugsið ekki um dauðann með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri að hvert tár ykkar
snertir mig og kvelur þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur og ég, þótt látinn sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahil Gibran)
Guð geymi þig.
Sandra Rún.
Elskuleg amma mín, Guðrún
Fjóla, er látin 94 ára að aldri. Eftir
standa minningarnar um ömmu frá
uppvaxtarárum mínum í Búðardal.
Til Ömmu Guðrúnar var alltaf
ánægjulegt að koma fyrir ungan
dreng. Hún umvafði mig hlýju og
umhyggju. Það var séð til þess að ég
væri nú ekki svangur, lesnar sögur,
nuddaður hiti í kalda litlar fætur,
stoppað í sokka o.m.fl. Amma átti
líka leikföng í kassa sem gaman var
að grípa í. Einnig man ég eftir því að
ef ég lá veikur heima sendi amma
mér fullan disk af lummum með rús-
ínum í. Skál með sykri fylgdi svo
auðvitað með til að hafa út á. Á tíma-
bili gisti ég hjá ömmu og Hannesi
einn dag í viku. Morgunverðurinn
sem borinn var á borð á morgnana
var heldur ekki af verri endanum,
kjarngóður og hollur. Hjá ömmu
Guðrúnu lærði ég að meta hræring
og súrt slátur.
Amma hafði alltaf frá mörgu að
segja þegar ég kom til hennar í
heimsókn. Hún sagði sögur frá æsku
sinni og uppvexti á Lundi í Fljótum.
Það var gaman að hlusta á ömmu
segja frá æsku sinni en í sögum
hennar endurspeglaðist munurinn á
þægindum nútímans og nægjusemi
þeirrar kynslóðar sem amma var af.
Þetta voru sögur að miklum snjó og
hörðum vetrum í Fljótunum, engin
fjarskipti og vegagerð af skornum
skammti. Heyskapur sem fram-
kvæmdur var með handverkfærum
og hestum. Einnig talaði amma mik-
ið um árin sem hún var ráðskona á
Hvanneyri og vann við umönnunar-
störf á Kristneshæli í Eyjafirði.
Ömmu var margt til lista lagt m.a.
bakaði hún rjómatertur sem eftir var
tekið, orti vísur og spáði í bolla. Gest-
ir fengu yfirleitt spáð í bollann sinn
ef vildu og einnig kom það fyrir að
fólk bankaði upp á til þess að láta spá
fyrir sér. Orðin „Þetta er ákaflega
bjartur og fallegur bolli hjá þér“ eru
í fersku minni.
Amma spáði eitt sinn fyrir mér á
unglingsárum og sagði mér að ég
myndi eignast rauðhærða eiginkonu
og fyrsta barnið yrði drengur. Það
stóð heima eiginkona mín er rauð-
hærð og við eigum einn dreng, Jökul
Loga.
Amma var ákaflega stolt og mikill
persónuleiki með bein í nefinu og
stóð jafnan fast á sínu. Þegar heilsu
hennar fór að hraka þótti henni til-
hugsunin um heimilishjálp þungbær
enda hafði hún séð um sig og sína
alla tíð. Síðustu ár ævi sinnar dvaldi
amma á dvalarheimilinu Silfurtúni í
Búðardal og naut þar góðrar umönn-
unar.
Því miður náði amma ekki að
kynnast langömmubarni sínu mikið.
Í einni heimsókninni til ömmu á Silf-
urtún hafði amma bolta hjá sér og
lék við Jökul Loga í boltaleik. Amma
var þá 92 ára og Jökull á fyrsta ári,
þau virtust ná vel saman. Þessi stund
yljaði mér mikið um hjarta rætur en
amma hafði lengi beðið eftir lang-
ömmubarninu.
Ég er þakklátur fyrir þann tíma
sem við amma áttum saman og veit
að nú er amma á betri stað hjá
himnakonunni eins og Jökull Logi
orðar það. Þar sem okkur öllum er
ætlað að enda.
Gunnlaugur Már.