Morgunblaðið - 26.11.2007, Qupperneq 25

Morgunblaðið - 26.11.2007, Qupperneq 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2007 25 missir ykkar er mestur og við biðj- um alla góða vætti að vera með ykk- ur og leiða. Geir og Ingibjörg. Öllu er afmörkuð stund, og sérhver hlutur undir himninum hefir sinn tíma, að gráta hefir sinn tíma og að hlæja hefir sinn tíma, að kveina hefir sinn tíma og að dansa hefir sinn tíma, að kasta steinum hefir sinn tíma og að tína saman steina hefir sinn tíma, að faðmast hefir sinn tíma og að halda sér frá faðmlögum hefir sinn tíma, að leita hefir sinn tíma og ófriður hefir sinn tíma, og friður hefir sinn tíma. (Úr prédikaranum: 3,1-8) Þórarni, eða Tóta kynntist ég sín- um tíma í gegnum æskuvinkonu mína, og varð mér strax ljóst hversu mikill og traustur fylginautur hann myndi reynast Guðbjörgu, sem ung tók þá ákvörðun að nema listdans á erlendri grund, á þeim árum var það fágæt ákvörðun að hefja listdansfer- ill sem Guðbjörg gerði á áttunda áratugnum. Þórarni og Guðbjörgu, tókst að sameina líf sitt og starf á aðdáun- arverðan hátt. Gagnkvæmur stuðn- ingur þeirra var einstakur og sam- stiga. Þau námu lönd víða um heim, en fluttust heim á tíunda áratugnum al- komin reynsluríkari. Þá endurnýj- uðum við gömul kynni. Þórarinn var ávallt stórtækur til vinnu og framúrskarandi fram- kvæmdamaður af guðs náð og tók sig ekki of hátíðlega, hæglátur og brosmildur í fasi. En öllu er afmörkuð stund og er- um við sjaldnast reiðubúin að því kalli þegar hinn „dauðans óvissi tími“ knýr dyra. Mikill er missir ykkar, Guðbjörg, Skúli og Kjartan og fjölskyldna. Megi Guð styrkja, og vera með ykkur í sorginni. Kveðja, Elín Edda og Sverrir. Fráfall Þórarins Kjartanssonar er okkur öllum sem unnum með honum og þekktum mikil harmafregn. Löngu áður en útrás varð tískuorð hér á landi var Þórarinn Kjartans- son búinn að hasla sér völl á vett- vangi alþjóðaflugsins, búinn að skapa sér og fyrirtækjum sínum við- skiptasambönd og orðstír sem lifir. Hin merka saga flugs á Íslandi er meðal annars saga öflugra frum- kvöðla og Þórarinn Kjartansson var svo sannarlega einn þeirra. Hans starfsvettvangur hefur að mestu leg- ið utan heimalandsins og afrek hans því kannski ekki verið í sviðsljósinu hér, en allir í atvinnugreininni báru mikla virðingu fyrir Þórarni og verk- um hans. Hann var einn þeirra stóru í fluginu, hann skilur eftir sig stórt skarð og marga vini sem munu sakna hans. Bláfugl varð hluti af Icelandair Group fyrir tveimur árum og Þór- arinn varð þá hluti af stjórnendahópi félagsins. Hann kom með ferska sýn inn í félagið og aflaði sér strax virð- ingar samstarfsmanna. Hann var skarpgreindur og með yfirburða- þekkingu og reynslu á sviði frakt- flutninga og flugvélaviðskipta. En einnig hláturmildur og hugmynda- ríkur. Þórarinn stýrði Bláfugli með samstarfsfólki sínu af röggsemi og skynsemi. Þar voru teknar djarfar ákvarðanir og þeim fylgt vel eftir. Mér, eins og öllum öðrum sem fylgd- ust með rekstri Bláfugls, var ljóst að þar fór samhentur hópur starfs- manna, sem náðu miklum árangri. Þeirra býður nú ærið verkefni að taka við keflinu af leiðtoga sínum. Ég vil fyrir hönd Icelandair Group og allra starfsmanna félagsins færa Guðbjörgu eiginkonu hans, börnum, fjölskyldu, aðstandendum og sam- starfsfólki innilegar samúðarkveðj- ur. Jón Karl Ólafsson. Okkur starfsmönnum Bláfugls var mjög brugðið þegar við fengum þær hræðilegu fréttir að Þórarinn Kjart- ansson væri látinn. Þórarinn var framkvæmdastjóri og einn af stofn- endum Bláfugls. Hann var góður leiðtogi og mikilhæfur stjórnandi. Fráfall hans er okkur öllum mikill missir. Það er okkar að halda verki hans áfram og vinna áfram í þeim anda sem hann skapaði. Við viljum þakka fyrir þau forrétt- indi að hafa þekkt og fengið að starfa með Þórarni og kveðjum við hann með miklum söknuði. Við vottum Guðbjörgu, Kjartani og Skúla og öllum ættingjum okkar innilegustu samúð. Starfsfólk Bláfugls. Vinur minn og samherji, Þórarinn Kjartansson, er allur. Hvernig má það vera að líkamlega vel á sig kom- inn maður, aðeins 55 ára, verði svona skyndilega sláttumanninum að bráð? Mikill útivistarmaður, unni ís- lenskri náttúru og öllu því sem Ís- land hafði upp á að bjóða: göngu- garpur, veiðimaður, aðdáandi alls milli fjalls og fjöru og hestamaður í góðu veðri. Við kynntumst fyrir 35 árum í Lux, nýstúdent, í vinnuleit. Að hans sögn hafði ég látið hann bíða í tvo daga eftir viðtali en hann fyrirgaf mér það því ég réð hann strax í vinnu. Stjarna hans steig hratt innan Cargolux. Eitt síðasta verk mitt í Lúx. var samningur við Tóta um flutning til USA. Honum tókst með grettistaki að lyfta starfsemi Cargo- lux á hærra plan og naut fyrir vikið virðingar starfsfélaga sinna og keppinauta. Ég fylgdist með honum, við töluðum saman af og til en hitt- umst sjaldnar. Um 1990 sagði Tóti starfi sínu lausu. Þau hjónin vildu ekki ala syn- ina upp í Miami og fluttu heim. Hér hazlaði hann sér nýjan völl í ráðgjöf, vann að ýmsum verkefnum heima og heiman, þ.m.t. í flutnings- og flug- vélamiðlun en Tóti var í essinu sínu við að koma slíku á koppinn. Ég vildi koma á loftbrú milli Ís- lands og Englands með fisk og egndi fyrir Tóta að athuga valkosti. Hann taldi þetta fráleitt, tímann ekki rétt- an og við myndum aldrei hafa nóg upp úr þessu til að geta haldið fjög- urra manna jólagleði. En svo í jan. ’94 komum við á okkar fyrsta leigu- flugi með fisk, en bara í öfuga átt, til USA. Ævintýrið vatt upp á sig, oft tvær ferðir á viku og við nokkrir fé- lagar stofnuðum Flugflutninga. Cargolux sannfærðist síðan um að Ísland væri girnilegur markaður og kom með B747. Tóti stjórnaði félag- inu og fékk Skúla mág sinn sér til að- stoðar. Þeir tveir, að öllum öðrum ólöstuðum, hófu félagið til vegs og virðingar. Þeir aðstoðuðu Íslands- flug við að markaðssetja flutnings- getu sína til Skotlands. En vá var fyrir dyrum. Íslandsflug ákvað að binda enda á samvinnuna og Cargo- lux sýndi minni áhuga. Það var klárt að ef við ætluðum að taka þátt í flutningum með flugi yrðum við að vera sjálfum okkur nógir. Á ögur- stund var ákveðið að stofna Bláfugl, sækja um flugrekstrarleyfi, kaupa flugvél, leita eftir verkefnum og afla hlutafjár til að fjármagna ævintýrið. Margir góðir, aðallega frændur og vinir, lögðu þar hönd á plóginn og var það ekki síst vegna persónutöfra Tóta. Andvökunæturnar voru margar, spurning um hvort við hefðum sniðið okkur of stóran stakk. En ævintýrið gekk upp, félagið skilaði hagnaði strax á öðru ári, vélarnar urðu 2, 3 og 4. Félagið naut trúnaðar, sól skein í heiði. Eftir fimm ár var Blá- fugl selt FL Group. Tóti var áfram forstjóri Bláfugls og Skúli Flug- flutninga. Handbragð Tóta á Blá- fugli sést vel enda valdi hann sér trausta samstarfsmenn og þar er valinn maður í hverju rúmi, starfs- menn sem dáðu hann og virtu en hafa nú misst mætan leiðtoga. Guðbjörg og synirnir tveir hafa misst mikið. Við Inga vottum þeim og fjölskyldunni allri okkar dýpstu samúð. Góður drengur er fallinn í valinn, megi minning hans lifa. Einar Ólafsson. Sæll, gamli seigur. Blessaður Pálsson. Svona byrjuðu flest símtöl okkar Tóta. Á haustin voru þau nokkuð þétt og stundum nokkur á dag þegar við vorum að skipuleggja veiðiferðir. Ég var svo lánsamur að kynnast Tóta fyrir um 15 árum eftir að hann fluttist aftur heim til Íslands. Hann var mágur vinar míns Skúla og við fórum saman félagarnir þrír á skytt- irí alloft. Strax kom í ljós hvílíkur öð- lingur Tóti var og það voru mínar allra bestu stundir þegar við fórum í okkar árlegu rjúpnatúra norður í Skarð eða lágum í sérbyggðu gæsa- byrgi undir Eyjafjöllunum og biðum í morgunskímunni eftir gæsum. Þó að Tóti væri 14 árum eldri en ég náð- um við afar vel saman og ég hlakkaði til þess að fara með honum í skot- veiðiferðir næstu 20 árin. Af því verður ekki. Síðasta veiðiferð okkar félaga var á föstudegi fyrir rúmum hálfum mánuði. Þá fórum við saman á tveimur fjórhjólum frá Snæbýli út í kjarr skammt frá bænum. Við fest- um okkur í snjó á víxl og drógum hvor annan upp. Brosið geislaði af okkur báðum og við vorum eins og litlir drengir að leika okkur. Skutum enga rjúpu en það skipti engu máli. Félagsskapurinn var okkur báðum svo mikils virði. Þessi dagur var okk- ar síðasti saman í þessu jarðlífi. Minningin er mér afar dýrmæt og fyrir hugskotssjónum mínum er Tóti brosandi að binda kaðalinn í fjórhjól- ið sitt, og gera grín að gáskafullum dreng sem festi sig í óðagoti í snjó- skafli og gamli seigur þurfti að draga hann upp. Söknuður minn er afar mikill og sár. Ég hef misst minn besta veiðifélaga og vin. Við vorum búnir að plana margar veiðiferðir á næstu árum, áttum eftir að gera svo mikið saman. Mestur er þó missir Ásdísar, Guðbjargar, strákanna og Skúla vinar míns. Þeim votta ég mína innilegustu samúð og megi góður Guð styrkja þau og styðja í sorginni. Blessuð sé minning Tóta vinar míns. Gísli Páll. Mig langar að minnast í fáum orð- um félaga sem fallinn er í valinn langt um aldur fram. Ég mun búa lengi að því að hafa kynnst Þórarni Kjartanssyni, ekki eingöngu vegna yfirburðaþekkingar hans á þeim við- skiptum sem við stunduðum saman í allt of stuttan tíma, heldur miklu fremur vegna augljósra mannkosta hans. Hógværð og hreinskilni voru að- alsmerki Þórarins. Þeir sem þekktu hann vita að hann kom ávallt hreint og beint fram í samskiptum. Í við- skiptaheimi nútímans mætti vera meira um þetta viðhorf – viðhlæj- endur eru þar nægir en býsna erfitt oft að sjá hvað sannarlega býr að baki. Það jók enn á trúverðugleika Þórarins að hann hrapaði ekki að ályktunum og var ávallt vel lesinn þegar kom að því að hann þyrfti að taka afstöðu til mála. Þannig veittist honum auðvelt að rökstyðja mál sitt, jafnvel þótt viðmælendur hans væru líkt og gengur oft á öndverðum meiði. Á sama hátt hafði hann næmt auga fyrir því þegar umræður sner- ust inn á svið sem ekki voru hans sérgrein, og dró sig þá í hlé og eft- irlét öðrum sviðsljósið. Það er því ekki að undra að orðspor Þórarins skuli hafa náð slíkum hæðum sem raun ber vitni. Við sem eftir sitjum óskum þess að kynnin hefðu mátt vera lengri og betri. Ég vil fyrir hönd starfsfélaga hjá Icelandair Group votta fjölskyldu Þórarins okkar dýpstu samúð. Guð- björg, Kjartan og Skúli, góður Guð styrki ykkur í sorginni. Sigþór Einarsson, formaður stjórnar Bláfugls. Það var sannarlega slæm frétt að Þórarinn Kjartansson væri allur. Ótrúleg frétt sem erfitt var að trúa og skilja. Hann sem var svo vel á sig kominn, gætti að heilsu sinni og stundaði heilbrigt líferni. Þórarni kynntist ég fyrst þegar við störfuðum saman hjá Cargolux í Lúxemborg árið 1973. Hann tókst á við ýmis störf sem honum voru falin. Hann leysti þau öll vel af hendi og óx með hverju verkefni sem honum var fengið. Í mörg ár var hann framkvæmdastjóri Cargolux í Norður- og Suður-Am- eríku. Þórarinn átti auðvelt með að ávinna sér traust þeirra sem hann umgekkst. Hann var orðheldinn, fljótur að átta sig á kringumstæðum og leysti hvers kyns vandamál fljótt og farsællega. Hann kom einkar vel fyrir og kom málefnum og áhuga- málum sínum faglega á framfæri. Árangur starfsára hans vakti víða athygli vegna þess að hann sá oft nýjar, snjallar hliðar á gömlum hefð- um sem skiluðu betri og farsælli ár- angri en áður hafði þekkst. Sorg og söknuður fyllir hug og hjarta mitt við ótímabært andlát Þórarins. Minning um góðan félaga og vin á eftir að lifa. Eftir standa góðar minningar og ljóslifandi er hann í huga mér brosandi, tilbúinn að hlusta, meta og gefa holl ráð. Hann hafði allt til að bera sem góð- um dreng sæmir. Hann unni útivist og veiðum. Ís- land var honum kært en kærust var honum fjölskyldan, þau Guðbjörg, Kjartan og Skúli. Hugheilar samúð- arkveðjur sendi ég fjölskyldu hans allri. Blessuð sé minning Þórarins Kjartanssonar. Ásgeir M. Jónsson. Það var samstilltur hópur veiði- félaga sem kom saman í veiðihúsinu í Nesi í Aðaldal í ágúst síðastliðnum. Nú skyldi fagna því að 30 ár voru lið- in frá því að veiðihollið kom þar fyrst. Fyrir utan öflugri veiðigræjur og stærri bíla hafði lítið breyst frá því þá. Sama spennan lá í loftinu og allir höfðu meira eða minna sömu væntingar um góða veiði. Það sem hafði breyst var að tilhlökkunin yfir að hitta félagana og vera með þeim í þrjá daga við ána var orðin mikil- vægari en sjálf veiðin. Þessi þrjátíu ár hafa ekki ein- göngu gert veiðisögurnar mergjaðri heldur einnig félagsskapinn sam- heldnari þar sem skapast hefur náin og góð vinátta milli veiðifélega og maka þeirra. Samverustundunum fjölgaði eftir því sem árin liðu og hópurinn hittist á reglulegum nefnd- arfundum og árshátíðum félagsins þar sem vináttuböndin voru enn bet- ur hnýtt. Sviplegt fráfall Þórarins kom því sem reiðarslag. Í huga okkar er bjart yfir minn- ingunni um Tóta. Hann var þessi trausti og trygglyndi félagi, sem allt- af var áhugavert að ræða við, jafnt um einföld sem flókin mál. Allt sem hann hugsaði og gerði var yfirvegað og skynsamlegt. Hann gat verið rök- fastur og ákveðinn en kom skoðun- um sínum þannig á framfæri að okk- ur félögunum leið vel í nærveru hans. Hann var farsæll í einkalífi sem og í starfi auk þess sem hann hafði alla þá kosti er prýtt geta sann- an og góðan stangveiðimann sem jók honum virðingu hópsins. Langt fyrir aldur fram er Þórar- inn kallaður burt úr þessum heimi og komið að kveðjustund. Það er erf- itt að sjá á bak góðum félaga í blóma lífsins og sárt að geta ekki linað þjáningu þeirra sem þyngsta sorg- ina bera. Við minnumst Þórarins með virðingu og þakklæti og biðjum Guð að blessa og styrkja fjölskyldu hans. Veiðifélagar í Nesi í Aðaldal. Ég var svo heppinn að kynnast Þórarni Kjartanssyni fyrir um það bil 11 árum þegar hann réð mig til starfa. Þá grunaði mig ekki hversu mikill áhrifavaldur hann ætti eftir að verða í mínu lífi. Síðan hef ég starfað með Þórarni að ýmsum verkefnum og reynt að tileinka mér hæfileika hans með misjöfnum árangri. Það væri of langt mál að telja upp alla hans kosti en ég mun alltaf minnast hans fyrir greind hans, áræði, dugn- að og það hversu úrræðagóður hann var þegar eitthvað bjátaði á. Hann var á margan hátt lærifaðir minn og hafði mikil áhrif á þroska minn sem manneskju og mótaði mig í starfi. Hann hafði gaman af tilvitnunum og ein af mínum uppáhaldstilvitnunum sem frá honum komu var „Þú færð aðeins eitt tækifæri til fyrstu kynna“. Þetta hafði hann að leiðar- ljósi enda lagði hann mikið upp úr snyrtimennsku og framkomu og heillaði jafnan fólk, sem átti við hann erindi, með persónutöfrum sínum. Ég er þakklátur fyrir að hafa þekkt Þórarin, fyrir þau tækifæri sem hann veitti mér, fyrir trúna sem hann hafði á mér jafnvel þegar ég hafði hana ekki sjálfur og fyrir að hafa stutt mig og leiðbeint mér á þessum lærdómsríka tíma sem við unnum saman. Jafnvel þótt leiðir hafi nú skilið og leiðsagnar Þórarins njóti ekki lengur við mun ég búa að kynnum okkar um ókomna tíð. Við ótímabært fráfall hans misstu margir mjög mikið og vil ég votta Guðbjörgu konu hans og Kjartani og Skúla sonum hans sem og öðrum ættingjum og vinum mína dýpstu samúð. Bjarki Sigfússon, flugrekstrarstjóri Bláfugls hf. Þórarinn Kjartansson kom í glað- an drengjabekk í Menntaskólanum í Reykjavík haustið 1969. Ég kom sjálfur úr litlum heimavistarskóla úti á landi, og þekkti ekki nokkurn mann í bekknum. Mér féll einstak- lega vel við Tóta. Hann var traustur og glaðlyndur, fljótur að hlæja, en þó dulari og seinteknari en margir. Það leið þó ekki langt fram á vetur áður en við tveir ásamt Stefáni Þórarins- syni urðum mestu mátar. Þeir báðir voru miklir áhugamenn um íþróttir, báðir fílsterkir og urðu fljótt harðar handboltaskyttur í skólamótum. Jóhannes heitinn íþróttakennari í MR var fljótur að sjá að í Tóta leyndist efni í alvörumann, og kippti honum í fjórða bekk inn í meistara- flokk Ármanns, sem hann þjálfaði á þeim árum. Þar gerði hann garðinn frægan um sinn. Jóhannes sagði mér seinna að hann harmaði það að hafa ekki náð í Tóta fyrr til að gera hann að enn meiri afreksmanni. Þegar leið á MR héldum við báðir í eðlisfræðideild skólans og í hópinn bættust nokkrar ungar konur. Þar á meðal var glæsileg ballerína. Það var Árný Erla sem síðan hefur þolað súrt og sætt með mér. Ein besta vin- kona hennar var Guðbjörg A. Skúla- dóttir, sem ólst upp með henni í sama stigagangi í kennarablokkinni við Hjarðarhaga. Hún var líka ball- erína, og átti eftir að gera garðinn frægan erlendis áður en hún hóf að reka ballettskóla heima á Íslandi. Skemmtanalífið í MR var með fjör- ugasta móti á þessum árum, og í fimmta bekk gerðist það að þær ball- erínur báðar mættu saman á skóla- ball í MR. Ég man eins og það hafi gerst í gær þegar við Tóti fórum saman daginn eftir ballið í Sundhöllina með Stefáni vini okkar, og það var und- arlegt glit í augum hans. Hann bar ekki tilfinningar sínar á torg, en við Stefán vorum samt snöggir að kreista út úr honum í sturtunni að Þórarinn Kjartansson væri orðinn áhugamaður um ballett! Ég var þá sjálfur orðinn nokkuð hneigður að Árnýju minni og fylltist ugg við þessi tíðindi. Það kom þó fljótt í ljós að áhugi hans hafði beinst í réttan farveg – séð af mínum sjónarhóli – og ári síðar vorum við báðir komnir í ballerínufélagið og vorum þar alla tíð upp frá því. Þórarinn var einbeittur fram- kvæmdamaður, og strax upp úr menntaskóla var hann kominn á för og flaug um allan heim á vegum Cargolux. Ég fór sjálfur út í heim, og við hittumst miklu sjaldnar. Flug- ið átti hug hans allan, og að því dró, að honum bauðst staða forstjóra fé- lagsins. En Íslendingurinn í honum dró hann norður á bóginn, og hann vildi að efnispiltarnir synir hans yrðu Íslendingar. Svo hann réðst í það stórvirki að stofna Bláfugl, sem á skömmum tíma varð umsvifamikið félag í fragtflugi. Hann átti enn eftir að vinna stórvirki í fluginu þegar engill dauðans sótti hann langt um aldur fram. Allir, sem einhvern tíma þekktu hann, sakna þessa stóra og traustlega manns, sem leysti öll vandamál af kappi og einstökum krafti. Við Árný biðjum guð að blessa minningu góðs drengs og Guðbjörgu konu hans og synina báða. Þeirra missir er sárastur. Össur Skarphéðinsson.  Fleiri minningargreinar um Þórarin Kjartansson bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu á næstu dögum.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.