Morgunblaðið - 26.11.2007, Page 26

26 MÁNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður BjörgÓlafsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. ágúst 1932. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala
miðvikudaginn 15.
nóvember síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru sæmdarhjónin
Ólafur Davíð Vil-
hjálmsson frá
Tungu í Skutuls-
firði, f. 23.10. 1899,
d. 2.12. 1985, og
Oddgerður Oddgeirsdóttir frá
Bakkakoti á Seltjarnarnesi, f. 8.9.
1898, d. 25.9. 1982. Systkini Sig-
ríðar voru Vilhjálmur Bessi, f.
14.2. 1928, d. 19.4. 1943, og Odd-
geir, f. 27.6. 1924, d. 7.7. 2001.
Sigríður giftist árið 1954 Al-
berti Albertssyni, yfirlög-
regluþjóni á Keflavíkurflugvelli.
Hann fæddist á Seyðisfirði 18.4.
1926 og lést 23.12. 2001. Einka-
dóttir þeirra er Ing-
unn Hrefna, f. 18.9.
1960, búsett í Holti í
Miklaholtshreppi,
gift Þorsteini Sig-
urðssyni, f. 28.3.
1949. Börn þeirra
eru Sigríður
Hrefna, f. 23.9.
1986, háskólanemi,
og Albert Ólafur, f.
17.10. 1977, búsett-
ur í Danmörku.
Sigríður Björg
ólst upp í Reykjavík.
Á yngri árum vann
hún almenn verslunarstörf, svo
sem í mjólkurbúð og á Landakots-
spítala í eldhúsi. Síðar tóku við
húsmæðrastörf í Keflavík þar sem
þau hjónin byggðu sér fyrirmynd-
arheimili. Seinni árin bjó Sigríður
í Reykjavík og undi hag sínum
vel.
Sigríður Björg var jarðsungin
frá Fossvogskirkju 23. nóvember
sl.
Að morgni fimmtudagsins 15.
nóvember kvaddi hún Sigríður
Björg föðursystir okkar þennan
heim langt um aldur fram. Okkur
systur langar til að kveðja Siggu
með örfáum orðum og þakka henni
samfylgdina í gegnum lífið. Hún á
þakkir skildar fyrir margar góðar
stundir, hjálpsemi og gestrisni sem
við munum geyma minninguna um.
Ánægjulegustu minningarnar eig-
um við frá árum hennar í Keflavík
þar sem hún bjó með Alberti, þá-
verandi eiginmanni og dótturinni
Ingunni. Það voru góð ár í lífi henn-
ar, hún naut þess að hugsa um fjöl-
skyldu sína og var höfðingi heim að
sækja. Seinni árin, eftir að hún
fluttist til Reykjavíkur, einkennd-
ust af veikindum hennar og skertri
starfsgetu en hún fann gleði og
ánægju í samskiptum við fjölskyld-
una, dóttur sína, tengdason og
barnabörnin.
Alltaf tók hún okkur systrum
fagnandi þegar við litum inn hjá
henni.
Við kveðjum þig, frænka, og um
leið sendum við Ingunni, Þorsteini,
Alberti Ólafi og Sigríði innilegar
samúðarkveðjur.
Oddgerður og Ólöf.
Sigríður Björg
Ólafsdóttir
Bæring afabróðir
minn er farinn í ferð-
ina sem hann minntist oft á með
þessum orðum: „Ef ég dey ekki í
dag, þá dey ég á morgun og ef ég dey
ekki á morgun þá veit ég ekki hve-
nær ég dey.“ Það eru liðin um 45 ár
síðan ég heyrði þessi orð fyrst og þá
var Bæring innan við fimmtugt.
Ég dvaldi í Skálmardal hjá Bær-
ing og fjölskyldu hans öll þau sumur
sem ég gekk í barnaskóla. Þetta var
á 7. áratugnum. Þar voru fleiri að-
komubörn og flest vorum við frænd-
systkin. Sveitin var nýr heimur, full-
ur af uppgötvunum fyrir borgar-
barn. Bæring var húsbóndi á sínu
heimili. Það var gott að vera í návist
hans, því hann hafði gaman af að
glettast við okkur krakkana. Ég man
líka hvað mér þótti gaman að hlusta
á hann syngja við störf sín. Bæring
var fjárbóndi með nokkur hundruð
fjár. Hann hélt dagbækur yfir ærnar
sínar og gaf þeim öllum nöfn. Við
borgarbörnin sem hjá honum dvöld-
um áttum hvert okkar eigin kind eða
kindur. Á haustin fengum við and-
virði lambanna sem slátrað var og
ullarinnar sem ærnar gáfu inn á okk-
ar bankabækur. Ég naut þess að
vera fyrstu árin yngst í barnahópn-
um og hafði því ekki mikil ábyrgð-
arstörf. Ég malaði kaffibaunir í lítilli
kvörn og strauk kettinum. Mér þótti
gaman að sitja uppi í eldhúsglugg-
anum bak við Bæring þar sem hann
sat við borðendann. Við krakkarnir
lærðum snemma að drekka kaffi
með hnausþykkum rjóma og mola-
sykri eins og Bæring.
Bæring Jóhannsson
✝ Bæring ValgeirJóhannsson
fæddist á Kirkjubóli
á Bæjarnesi í Aust-
ur-Barðastrand-
arsýslu 23. ágúst
1914. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 31. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju 9.
nóvember.
Margs er að minn-
ast frá árunum í
Skálmardal, þar sem
við börnin lékum okk-
ur í gamaldags búleik
með skeljar, horn og
bein, smíðaðir voru
bátar úr olíubrúsum
eða við stukkum um
túnin með prik milli
fótanna sem áttu að
vera hestar. Við tálg-
uðum spýtur, vasa-
hnífur var sjálfsagður
í vasa allra barna í þá
daga. Við lærðum að
vinna í heyskap, líta eftir silungs-
veiði og sýsla með dýr.
Eftirminnilegar eru ferðir yfir að
Kirkjubóli til að heyja og hvað það
var gaman á leiðinni heim ofan á hey-
vagninum. Bensínsala var í Skálm-
ardal og því lá leið margra þangað.
Gestum var vel tekið. Það var alveg
nýtt fyrir okkur borgarbörnin að
fylgjast með þegar frændfólk kom,
hve mikið var kysst og talað á milli
kossa.
Bæring var alla tíð hraustur, ung-
legur og einstaklega kvikur í hreyf-
ingum. Hann bjó yfir æðruleysi og
seiglu þess manns sem alinn er upp
við erfiða náttúru en jafnframt bjó
hann yfir glettni sem oftar en ekki
kom fram í endurteknum orðatil-
tækjum.
Tíminn hér á jörð er takmarkaður.
Við sem lifum erum óviðbúin, jafnvel
þegar fullorðið fólk kveður. Stellu,
Venna og fjölskyldum þeirra votta
ég samúð mína. Bæring þakka ég
fyrir árin mín í Skálmardal.
Hvíldu í friði frændi.
Oddný Halla Haraldsdóttir.
Mig langar til að minnast Bær-
ings, frænda míns. Hann, Lulla, kon-
an hans, og börnin þeirra mörkuðu
dýpri spor í vegferð mína heldur en
þau hefur eflaust grunað.
Ég kom í Skálmardal 9 ára gamall
nokkru fyrir skólalok og átti þar
heimili næstum fimm mánuði það
sumarið og hluta af sumrum í Skálm-
ardal og Garpsdal til 12 ára aldurs.
Það var ómetanleg reynsla að dvelja
í sveitinni, þar sem ungur drengur
kynntist arfi forfeðranna og lærði
vinnubrögð fyrri kynslóða.
Síðar hef ég undrast fórnfýsi,
æðruleysi og kærleika þessa fólks
við unga skjólstæðinga, frændur
sem vandalausa. Í mínum huga var
Skálmardalur og umhverfið allt
fræðasetur, þar sem fræðaþulurinn,
hinn hógværi, glaðlyndi bóndi, laðaði
fram allt það besta sem ungviðið
hafði fram að færa án þess að nokk-
urn tímann hryti styggðaryrði af
vörum. Í besta falli græskulaus
stríðni. Einhvern veginn streymdi
allt fram einfalt en jafnframt þrung-
ið af vilja hvers og eins til þess að
standa sig. Umhverfisvernd og kær-
leikur gagnvart öllu lífi var umvefj-
andi.
Ekki fáum við alltaf endurgoldið
það sem okkur er gott gert. En ef ég
hef eitthvað látið af mér leiða til góðs
þá var meðal annars lagður grunnur
að því fyrir rúmum 40 árum í Skálm-
ardal.
Ég kveð frænda minn með litlu
ljóði sem varð til fyrir nokkrum ár-
um. Hughrifin eru frá Skálmardal,
honum og hans góða fólki komin.
Þau rísa í vestri hin fasmiklu fjöll
og fullkomna tign þeirrar myndar
sem birtist er sýnir sig sveitin öll
og sólgylltir rismiklir tindar.
Ramminn er stórbrotinn, strandlengjan öll
þar stórsjóir brotna og vindar.
Fólkið er mótað af mætti þess
mikla lands sem það byggir.
Burt fluttum er það sá bjarti sess
sem blessun og gæfu þeim tryggir.
Það finnast hvergi blá svo blóm
né ber sem verða stærri.
Þar börn sinn hafa helgidóm
hjallabrekkum nærri.
Þau eiga legg og líka skel
og leika að gjöfum jarðar
Litlu skipin víkja vel
und vindum Breiðafjarðar.
Úr borginni fóru flestir á vorin
sem fengu pláss í sveit
Mörg eru orðin manndómssporin
mörkuð í vestfirskan reit.
Mér greyinu yngsta finnst gott að hafa
gist frænda minn eins og hin.
Hann frændi er bróðir hans Ólafs afa
hið ósvikna vestfirska kyn.
Hann stríddi nú manni stundum
þá stuttur fór í vörn.
Gott hafðan lag á hundum
hann kunni víst á börn.
Þar lærði ég að leikur
er líka hversdagsstörf
Hver hlekkur er vart svo veikur
að verði hans ekki þörf.
Hvílík dásemd að gera gagn
fyrir gutta úr Reykjavík.
Að heyja galta og hlaða á vagn
er hamingja engri lík.
Ég uppeldismenntaður maður
sem margt vildi færa í lag.
Finn að svo stórbrotinn staður
stökkbreytti ýmsu í dag.
Yfir tölvunum krakkarnir kúra
þau kunna ekki skilin á
hvernig mörkuð er hundasúra
hvernig blístrað er í strá.
Það löngum er vitað og lítill er efi
að lengi býr fyrstri að gjörð
á gúmmískóm gengið ég hefi
götur við Skálmarfjörð.
Með þakklæti minnist ég Bærings
Jóhannssonar.
Guð blessi Björgvin, Stellu og fjöl-
skyldur.
Haraldur Haraldsson (Hari).
Mig langar til að minnast Bærings
föðurbróður míns með fáeinum orð-
um. Bæring var hlédrægur maður og
gerði lítið af því að fara á mannfagn-
aði. Hann var samt góður heim að
sækja og mjög gestrisinn eins og öll
hans systkini.
Bæring ólst upp á Kirkjubóli í
Múlasveit við öll almenn sveitastörf
sem þá tíðkuðust. Hann var þriðji
yngstur af níu börnum Jóhanns afa
míns og Guðrúnar ömmu minnar.
Valborg er nú ein eftir af þessum
stóra systkinahópi. Einnig voru
fimm hálfsystkini af fyrra hjóna-
bandi afa míns en þrjú af þeim kom-
ust til fullorðinsára. Þau eru nú öll
látin.
Bæring fór ungur að heiman til að
vinna fyrir sér, meðal annars á
Korpúlfsstöðum á Kjalarnesi. Þar
var margt ungt fólk í vinnu og kynnt-
ist hann þar henni Lullu sem varð
svo konan hans. Hún var ættuð aust-
an af fjörðum en hún lést 30. október
2001. Eftir það bjó Bæring einn í
Geitlandi 8 og sá um sig sjálfur en
með góðri aðstoð barna sinna.
Ég kynntist Bæring frænda mín-
um ekki mikið fyrr en ég var kominn
á unglingsár því hann hafði fram að
því búið í Reykjavík en ég ólst upp
fyrir vestan. Þá fóru Bæring og
Lulla að koma vestur að Kirkjubóli á
sumrin með börnin sín tvö, þau
Björgvin og Stellu, fyrst í stuttan
tíma í sumarfríum, sem þá voru ekki
nema tvær vikur en ekki eins löng og
þau eru núna. Svo fóru þau að vera
lengur fyrir vestan uns þau fluttu al-
veg og fóru að búa félagsbúi með
systkinum Bærings á Kirkjubóli.
Seinna fluttu þau í Skálmardal og
bjuggu þar í nokkur ár og loks í
Garpsdal áður en leið þeirra lá aftur
suður. Eftir að ég fluttist suður kom
ég oft við í kaffi hjá Bæring og Lullu
fyrir vestan ef ég var á leið á æsku-
slóðirnar og fékk maður ávallt góðar
móttökur.
Bæring var góður bóndi. Hann
hafði gaman af búskap, var mjög
fjárglöggur og sinnti vel um skepn-
ur. Hann fóðraði vel og vildi hafa
snyrtilegt í kringum sig. Bæring var
alltaf heilsuhraustur og vel á sig
kominn bæði líkamlega og andlega
þrátt fyrir háan aldur. Ók hann bíl
fram á síðasta dag enda mjög góður
bílstjóri og gætinn í umferðinni.
Hann var einnig laginn við að gera
við bíla og kom það sér vel fyrir vest-
an þar sem langt var í verkstæði. Við
bræður vorum heppnir að geta leitað
til hans þegar við eignuðumst okkar
fyrsta bíl sem við áttum saman. Það
var gamall jeppi sem oft vildi bila og
þá voru margar ferðir farnar í
Skálmardal til að fá Bæring frænda
til að líta á gripinn og koma honum í
lag. Fyrir alla þessa hjálp vil ég
þakka innilega.
Að síðustu votta ég afkomendum
Bærings og öðrum aðstandendum
innilega samúð mína. Megi hann
hvíla í friði.
Snorri Jóhannesson.
Hvar á að byrja
minningargreinina
um þig elsku amma
mín.
Hún gæti verið heil bók þar sem
ég ólst upp með þér frá því ég man
eftir mér. Allar minningar mínar
eru um þig, afa og mömmu. Ég
man ekki eftir mér nema á Rán-
Kristín
Jóhannesdóttir
✝ Kristín Jóhann-esdóttir fæddist
í Gíslholti við
Ránargötu í Reykja-
vík 4. ágúst 1922.
Hún andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 2. nóv-
ember síðastliðinn
og var jarðsungin
frá Fossvogskirkju
9. nóvember.
argötu 44 og þetta
var heimili okkar og
núna eruð þið afi far-
in og ég og mamma
erum eftir.
Við eigum auðvitað
eftir að hittast aftur
en núna er kominn
tími til að ég og
mamma lifum okkar
lífi án ykkar en ég
veit að þið eruð að
fylgjast með okkur
og vernda. Ég veit
ekki hvort ég á að
skrifa um það hversu
mikið ég á eftir að sakna þín. Eng-
in orð eru til sem geta lýst því
hvað við áttum góðar stundir sam-
an.
Þú varst minn besti vinur og sú
manneskja sem ég borðaði oftast
með hádegismat af öllum sem ég
þekki. Söknuðurinn er mikill en
minningarnar vega þyngra. Allt
sem ég man eftir þér eru góðar
minningar og ég er svo þakklátur
fyrir öll þessi 25 ár sem ég þekkti
þig, trausta og glæsilega konu sem
bar sig svo vel. Þú varst eins og
drottning hvar sem þú komst, úti
að ganga, í boðum eða bara heima
hjá þér.
Ég elskaði að koma heim á Ránó
og þú sagðir: „Máni minn, getum
við farið á bókasafnið að skila bók-
um. Svo förum við eitthvað annað
að kíkja á t.d. púða eða eitthvað
fallegt og svo skal ég splæsa á þig
mat.“ Mér fannst gaman að vera
með þér elsku amma mín, ég elsk-
aði þig svo mikið að orð geta ekki
lýst því. Ég vona að þú vitir hvað
þú varst og ert mér mikilvæg.
Þegar afi kvaddi þennan heim
var einn hlutur sem ég vildi að ég
hefði gert með honum en það var
að fara til útlanda með honum, sér-
staklega til að horfa á Arsenal
spila. Af þessu varð þó aldrei en
ferðin sem ég og mamma fórum
með þér til Prag er eitt það besta í
lífi mínu. Ég er svo ánægður að
hafa farið með þér og mömmu og
var ég miklu sáttari þegar þú
kvaddir þennan heim. Þetta var
auðvitað dálítið umtalaður hópur af
fólkinu sem var með okkur og
fannst fólki mjög gaman að sjá
ömmuna vinstra megin, barna-
barnið í miðjunni og mömmuna
hægra megin, öll að leiðast. Það
var svo fyndið þegar við fórum í
sporvagninn og mamma var að
tosa þig upp og ég að ýta á rassinn
þinn til þess að þú kæmist upp í
hann, þetta var það skemmtileg-
asta og frekar skrautlegt. Ég get
ekki hugsað mér betri ferð. Þið
voruð svo skemmtilegar. Við borð-
uðum góðan mat, skáluðum, versl-
uðum og ég mun aldrei gleyma
þessari ferð.
Mín heitasta ósk eftir að afi lést
var að fá að fara með ykkur til út-
landa, bara við þrjú.
Ég á eftir að sakna þín rosalega
mikið en er samt sáttur að þú
varst ekki veikari en þetta.
Ég kveð þig í bili amma mín, þú
veist að ég og mamma elskum þig
meira en lífið sjálft. Þú varst
merkileg kona og ég veit að afi er
sáttur að hafa þig hjá sér núna því
það var alltaf barist um þig í boð-
um og hvar sem þú komst. Þú
varst svo skemmtileg. Nú er stund
milli stríða þar til við sjáumst aftur
og eins og ég sagði við afa þá för-
um við öll fjögur í ísbíltúr og afi
splæsir.
Bið að heilsa afa. Ég sé ykkur
fyrr en seinna.
Þinn ömmustrákur,
Kristinn Máni.