Morgunblaðið - 19.02.2008, Blaðsíða 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 19. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ HrafnhildurGísladóttir
fæddist á Bergi við
Langholtsveg í
Reykjavík hinn 25.
júlí 1943. Hún and-
aðist á Landspít-
alanum 6. febrúar
2008 eftir stutta
sjúkrahúslegu. For-
eldrar hennar voru
Gísli Jónsson list-
málari, f. á Þóru-
stöðum í Grímsnesi
4.9. 1878, látinn 9.11.
1944, og Einarbjörg
Böðvarsdóttir húsmóðir og verka-
kona, fædd á Teigi í Fljótshlíð,
23.10. 1903, látin 12.7. 1985.
Systkini Hrafnhildar eru: Gísli, f.
23.4. 1924, d. 15.3. 1927, Freysteinn
Ríkharður, f. 21.7. 1925, Rúnar
Óskar, f. 17.2. 1927, d. 05.3. 1927,
Aðalsteinn, f. 2.7. 1930, d. 3.9. 1989,
Haraldur, f. 16.4. 1932, d. 12.3.
2005, Auður Ingrún, f. 1.10. 1934
og Skúli, f. 6.8. 1940, d. 21.4. 2006.
Hálfsystkini, samfeðra, voru Jón
Bergmann, f. 31.12. 1906, d. 26.4.
1985, Magnús Ingiberg, f. 3.8. 1909,
d. 12.6. 1972, Ófeigur Huggeir, f.
23.10. 1911, d. 1.6. 1913, og Ingv-
eldur, f. 28.09. 1913, d. 6.1. 1996.
Hrafnhildur giftist Sighvati Snæ-
björnssyni lækni, f. 29.6. 1938, hinn
9.12. 1967. Börn þeirra eru: 1)
Sturla, f. 12.6. 1969.
2) Björg, f. 29.4.
1971. Sambýliskona
Ólöf Ósk Þorsteins-
dóttir. 3) Skúli, f.
30.1. 1976. Sambýlis-
kona Vassant Id-
mont. Barn þeirra er
Markús Idmont, f. 4.
febrúar 2008. Hrafn-
hildur og Sighvatur
slitu samvistir árið
1992.
Hrafnhildur ólst
upp í Kleppsholtinu í
Reykjavík og gekk í
Laugarnesskóla og Langholts-
skóla. Hún bjó flestöll sín búskap-
arár í Reykjavík, en nokkur ár á
Hvammstanga og á Akureyri og
eitt ár í Svíþjóð.
Hrafnhildur starfaði við ýmis
verslunarstörf í gegnum tíðina og
hjá fyrirtækinu Heklu síðan 1991,
við móttöku og símsvörum. Hún
var mikill fagurkeri, tónlistarunn-
andi og listakokkur frá náttúrunn-
ar hendi. En fyrst og fremst var
Hrafnhildur húsmóðir og elskandi
móðir sem var vakin og sofin yfir
velferð barna sinna og annarra
fjölskyldumeðlima.
Útför Hrafnhildar fer fram frá
Grensáskirkju í dag, þriðjudaginn
19. febrúar, og hefst athöfnin kl.
15.
Elsku mamma, okkur langar að
kveðja þig með skemmtilegum minn-
ingum sem við áttum með þér.
Okkur leið vel í návist þinni og
stundirnar með þér í eldhúsinu eru
ómetanlegar þar sem þú eldaðir góðan
mat og bakaðir pönnukökur og margt
fleira.
Þegar við bjuggum í Stekkjarselinu
bökuðum við með þér snúða og muff-
ins og þegar það fréttist í nágrenninu
hjá krökkunum komu þau um leið og
borðuðu herlegheitin með okkur. Eftir
það varst þú kölluð ,,snúðamamma“.
Þú hafðir yndi af því að dansa og
tókst gjarnan létt spor við dyrakarm-
inn eða við okkur systkinin og kenndir
okkar að dansa og tjútta.
Á sólríkum sumardegi sátum við oft
úti á svölum og fengum okkur hress-
ingu saman, þar hlustuðum við á tón-
list í útvarpinu á meðan þú dundaðir
þér við að prjóna teppi eða grilla góð-
an mat.
Svo voru það kvöldin sem við horfð-
um á alla sakamálamyndirnar með þér
og yfirleitt vissir þú hver sá seki var
áður en myndin var hálfnuð og varst
farin að benda okkur á hversu fallegir
lampar voru í myndinni eða bentir á
sófasett sem þú gætir alveg hugsað
þér að eiga.
Mamma vitnaði oft í góða speki og
ein spekin sem kemur upp í huga okk-
ar er „að hafa vit með stritinu“ sem
hún sífellt þurfti að endurtaka við okk-
ur.
Okkur er líka minniststætt hvað
hún var barngóð og sérstaklega þótti
henni vænt um nöfnu sína.
Alltaf gat maður leitað til þín og þú
varst okkur besti vinur sem ávallt
varst til staðar, gafst okkur kjark,
kraft og ráðleggingar þegar við þurft-
um þess við.
Að kveðjustundu hefur klukkan tifað
og kyrrlát nóttin, hulið stjörnusýn.
Af djúpum harmi, klökkvi, brjóstum bifað
í bliki af tári, speglast ást til þín.
En vör sem titrar, bæn og tregi hljóður
og tóm er kallar orðalaust til þín.
Er eftirsjá, í miklum blíðrar móður,
af minningum sem berast ótt til mín.
Hver mynd er ljóð, um yl frá móðurbarmi,
hvert munabrot, er óður kærleikans.
og andvarp hljótt og angurdögg á hvarmi
er endurkast af skini græðarans.
Í bergmálinu, magnast mjúkur kliður
með silfurstrengjum óma verkin þín.
Og ástúð þinni, kveðast hljómakviður.
Hvíldu í friði, elsku mamma mín!
(Jóhann Jóhannsson.)
Við munum alltaf sakna þín
Sturla, Björg og Skúli.
Hrafnhildur Gísladóttir, ástkær
föðursystir mín, er látin og langar
mig að minnast hennar hér með
nokkrum orðum.
Rabba frænka, eins og hún var allt-
af kölluð, var yngst systkina sinna og
þegar ég man fyrst eftir henni var
hún glæsileg ung stúlka sem ég leit
aðdáunaraugum til. Hún var hávaxin
með stór blá augu og sítt ljóst hár,
semsé algjör gyðja í barnslegum
huga mínum. Þar að auki var hún
skemmtileg og hlýleg og alltaf tilbúin
til þess að spjalla og spila við okkur
krakkana þegar við vorum í heimsókn
hjá ömmu.
Hún fór fljótt að vinna fyrir sér
eins og tíðkaðist á árum áður, vann
um tíma í Hafnarbíói og því gat hún
stundum „smyglað“ mér inn á Abbott
og Kasteló, Tarsan eða Roy Rogers.
Á þessum tímum var oftast nær upp-
selt í bíó en þá var mér komið fyrir
uppi á ofni inni í sal á gólfinu … aðal-
atriðið var að komast í bíó til Röbbu
frænku og fá popp og smá nammi sem
hún var ekki spör á, þessi elska, og
njóta þess að horfa á bíómyndirnar.
Rabba gekk í hjónaband og eign-
aðist börn og ekki svo löngu síðar
stofnaði ég mína eigin fjölskyldu.
Rabba var heimavinnandi húsmóðir
og á meðan börnin hennar þrjú voru
lítil naut hún þess að geta tekið á móti
þeim úr skólanum og gefið þeim tíma
og ástúð. Mikill samgangur var á milli
okkar alla tíð því gestrisni var henni
frænku minni í blóð borin og því oft
blásið til samfagnaðar af litlu eða
engu tilefni.
Og alltaf var Rabba hress og kát,
það var mikið hlegið og oftar en ekki
tekið í spil og farið í leiki.
Rabba var listakokkur af guðs náð
og hafði mikla unun af því að elda góð-
an mat. Hún var svo sannarlega í ess-
inu sínu í eldhúsinu, matreiddi af mik-
illi natni og væntumþykju og lagði
kræsingarnar á glæsilega uppdekkað
borð eins og henni einni var lagið.
Hún var einnig mikill fagurkeri og
opnaði augu mín fyrir fallegum borð-
búnaði, kristalsvörum og öðrum
glæsilegum hönnunarborðbúnaði og
þó ég hafi ekki haft mikinn áhuga né
þekkingu á þess konar vörum var hún
dugleg við að færa mér þær í afmælis-
og jólagjafir. Nú á ég henni það ekki
síst að þakka að ég á glæsilegan borð-
búnað til að dekka mitt borð með og
kann ég svo sannarlega að meta grip-
ina.
Hún var ætíð mikilvægur þátttak-
andi í stórum atburðum í mínu lífi, svo
sem skírnum og fermingum barna
minna, svo og brúðkaupi mínu þar
sem hún var svaramaður minn. Þegar
yngri dóttir mín var skírð var hún
skírnarvottur og eignaðist í leiðinni
nöfnu sem henni þótti afar vænt um.
Var hún dugleg við að dekstra hana á
allan hátt og nutu þær oft félagsskap-
ar hvor annarrar við spilamennsku,
teiknimyndaáhorf og aðra skemmti-
lega iðju.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Hrafnhildi frænku, betri
frænku var vart hægt að huga sér.
Bestu þakkir fyrir samfylgdina, mín
kæra, yndislega frænka og ég veit að
þér verður tekið opnum örmum af
foreldrum þínum og bræðrum sem
hafa farið á undan þér.
Ljúf og kær minning um Hrafn-
hildi frænku mun ávallt fylgja mér og
minni fjölskyldu en ég veit að þér hef-
ur nú verið tekið opnum örmum af
foreldrum og bræðrum.
Fríða Björg.
Elsku hjartans Rabba mín.
Það er virkilega skrítið að setjast
niður og ætla skrifa eitthvað til einnar
bestu frænku minnar, sem ég fæ nú
ekki aftur að sjá gangandi á þessari
jörð.
Furðulegast af öllu er þó það að
keyra aldrei aftur upp í Álftamýrina
og setjast í eldhúsið hjá þér, þar sem
þú býður mér upp á dód með dada
(kók með klaka) og flatkökur með
osti. Þær voru hvergi jafngóðar og
hjá þér, þó svo að þær væru alveg
sama sort og mamma keypti. Þú gafst
mér alltaf tíma þegar ég kom í heim-
sókn, spilaðir við mig olsen olsen,
lönguvitleysu og rommý.
Hekluhúsið mun ávallt minna mig á
þig. Þar áttum við svo góðar stundir
saman, á jólaböllunum og þegar ég og
mamma komum í heimsókn til þín í
vinnuna. „Hekla góðan daginn“
varstu vön að segja í símann á meðan
þú brostir til okkar þegar við gengum
að þér. Þú bauðst okkur upp á kex og
kaffi fyrir mömmu, en náðir sérstak-
lega í djús eða kakó handa mér.
Þegar ég kom í pössun þegar ég
var lítil varstu alltaf með stóran leik-
fangakassa fyrir mig og lékst við mig.
Þú sagðir að ég væri dúkkan þín og
söngst fyrir mig Dansi dansi dúkkan
mín.
Margar eru minningarnar hjá okk-
ur elsku nafna mín, eins og árið 2000
þegar við mamma og pabbi fórum
með þér til Þýskalands að heimsækja
Björgu frænku. Þegar gúmmíbátur-
inn festist hjá nektarströndinni
slengdir þú strax höndunum fyrir
augun á mér á meðan þú reyndir með
erfiðismunum að róa bátnum burt. Og
þegar ég var í pössun í Þýskalandi hjá
þér og Björgu þar sem mamma og
pabbi fóru frá í nokkra daga. Þú lést
allt eftir mér og leyfðir mér að horfa á
Grease langt fram eftir nóttu, en þeg-
ar heyrnartólin kipptust óvart úr
sambandi og þessi dundrandi háa
Grease-tónlist ómaði um íbúðina þeg-
ar þið sváfuð man ég ennþá þann
drephlægilega svip sem á þig kom
þegar þú hrökkst upp úr svefni.
Síðustu vikur og mánuðir hafa liðið
svo fljótt. Ég hef alltaf verið svo upp-
tekin og haft lítinn tíma undanfarið
fyrir ættingja mína. Ég veit að þú
skildir það þó svo að það sé svo sárt
núna að vita hvað maður gefur stund-
um sínum nánustu lítinn tíma.
Ég náði aldrei að kveðja þig al-
mennilega, en ég er svo fegin að hafa
fengið að sjá þig í hinsta sinn og talað
við þig þó svo að sálin hefði yfirgefið
skrokkinn.
Ég veit að þú ert fegin að hafa ekki
þurft að ganga í gegnum allar þessa
þjáningar sem lágu framundan hjá
þér og sömuleiðis er ég fegin fyrir
þína hönd. Þú varst hugrökk og
stóðst með sjálfri þér og vildir aldrei
fá neina meðaumkun.
Minninguna um þig sitjandi í
björtu eldhúsinu, með sígarettuna í
hendinni og kókglasið á borðinu mun
ég alltaf geyma innst í hjarta mér, þar
sem hún mun aldrei gleymast.
Elsku nafna mín, þú varst mér sem
önnur amma og ég mun aldrei gleyma
öllu því sem við gerðum saman og
hvað þú gerðir fyrir mig.
Ég vona að hvar svo sem þú ert
núna hafir þú það gott hjá systkinum
þínum og getir loks tekið því rólega.
Við hittumst aftur á endanum, kæra
Rabba mín. Ég elska þig.
Þín nafna,
Hrafnhildur Helga.
Miðvikudagskvöldið 6. febrúar sl.
var mér tilkynnt að þann sama dag
hefði æskuvinkona mín Hrafnhildur
kvatt þennan heim eftir erfið veikindi.
Við þessa harmafregn fór hugurinn á
flug og ég minntist þess þegar við
Rabba vinkona, eins og ég nefndi
hana alltaf, kynntumst fyrst en það
var sumarið 1949, ég var fimm ára
gömul en Rabba sex ára. Þetta var
vestur í Bjarkalundi en þar var ég
part úr sumri hjá afa mínum og
ömmu sem þá ráku staðinn. Rabba
kom í heimsókn þangað með systur
sinni Auði (Lillu) og Hákoni (Adda)
móðurbróður mínum. Í Bjarkalundi
lékum við okkur saman og þar upp-
hófst ævilöng vinátta. Á æskuárunum
vorum við mikið saman enda bjugg-
um við í nálægð við hvor aðra í
Kleppsholtinu, hún við Langholtsveg
á Bergi en ég í Efstasundi 15. Alltaf
var gott og gaman að koma að Bergi
og borða með Röbbu yndislega
grjónagrautinn sem Begga mamma
hennar eldaði. Síðla síðasta árs töl-
uðum við um gömlu góðu dagana og
skemmtum okkur vel. Þegar mér var
sagt nú í janúar að mín gamla góða
vinkona ætti við alvarlegan sjúkdóm
að etja ætlaði ég að fara að hitta hana
en kallið kom of fljótt og sárt þótti
mér að af fundi okkar gat ekki orðið.
Megi góður guð gefa ykkur, Sturla,
Björg, Skúli, Lilla, Addi og Steini,
styrk á þessum erfiða tíma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Blessuð sé minning Röbbu vin-
konu.
Jónína Margrét.
Vinkona okkar og saumaklúbbs-
systir Hrafnhildur Gísladóttir er lát-
in. Andlát hennar bar brátt að, og vilj-
um við minnast hennar með fáeinum
orðum. Kynni okkar vinkvennanna
hófust fyrir hartnær 30 árum í Sví-
þjóð, en allar vorum við búsettar þar
ásamt fjölskyldum okkar til lengri
eða skemmri tíma. Þegar traustur
vinur kveður kallar það fram góðar og
hlýjar minningar, ekki síst frá þess-
um löngu liðna tíma þegar við áttum
það allar sammerkt að vera víðs fjarri
ættingjunum, og gagnkvæmur stuðn-
ingur var dýrmætur. Þá sem og
endranær var það Hrafnhildi ekki
bara eðlislægt heldur þótti henni
sjálfsagt að liggja ekki á liði sínu.
Sjálf var hún með þrjú lítil börn á
þessum tíma og í nógu að snúast.
Þessar endurminningar frá sam-
fylgdinni með henni eru öðru fremur
vitnisburður um góða konu og móður,
en líklega finnum við ekkert orð sem
lýsir Hrafnhildi betur en einmitt það
að hún var svo góð. Rík arfleifð og
hlýleiki einkenndi heimili hennar og
höfðingi var hún heim að sækja. Ekki
óraði okkur fyrir því í vor sem leið að
við sætum síðasta sinni saumaklúbb
hjá Hrafnhildi. Kvöldið er okkur eft-
irminnilegt, ekki síst sökum þess að
húsfreyja lék við hvern sinn fingur.
Glaðværð var Hrafnhildi í blóð borin
en hressilega föst fyrir og fylgin sér
gat hún líka verið ef því var að skipta.
Að okkar mati var það þó hógværð og
virðing í samskiptum við samferða-
menn sína sem einkenndi hana öðru
fremur alla tíð.Við þökkum Hrafn-
hildi samfylgdina og biðjum góðan
Guð að blessa minningu hennar.
Börnum hennar og fjölskyldu allri
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Vinkonurnar í Flaggskipa-
félaginu og fjölskyldur.
Til minningar um góða vinkonu.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Með þessum ljóðlínum vil ég minn-
ast Hrafnhildar vinkonu minnar og
samstarfsfélaga hjá Heklu hf. til
fjölda ára og þakka henni fyrir þær
stundir er við áttum saman í þessu
jarðríki.
Börnum Hrafnhildar og öðrum ást-
vinum votta ég mína dýpstu samúð og
ég bið guð að styrkja þau í sorg sinni.
Minning um einstaka konu mun lifa í
huga mér um ókomin ár.
Elsa.
Fréttin um andlát Hrafnhildar kom
eins og reiðarslag fyrir okkur sem
unnum með henni. Hún hafði nýlega
greinst með illvígan sjúkdóm en eng-
an grunaði hversu alvarleg veikindi
hennar voru orðin. Hrafnhildur kvart-
aði sjaldan og dró sífellt úr ef gengið
var á hana, enda hörkudugleg og ósér-
hlífin. Hrafnhildur náði 17 ára starfs-
aldri í Heklu nú í byrjun janúar, en
lengstan tíma vann hún við hlið Elsu,
vinkonu sinnar, á skiptiborðinu.
Við eigum góðar minningar um
Hrafnhildi, bæði úr daglegu amstri
þar sem við nutum góðs af alls kyns
heimalöguðu góðgæti frá henni, sem
og frá fjölda samverustunda, til dæm-
is í árshátíðarferðum sem farnar voru
út fyrir landsteinana.
Við kveðjum Hrafnhildi með sorg
en á sama tíma erum við þakklát fyrir
að hafa kynnst góðri samstarfskonu
og vinkonu. Fjölskyldu hennar og að-
standendum vottum við innilega sam-
úð.
F.h. starfsmanna í Heklu,
Valdís Arnórsdóttir
starfsmannastjóri.
Frá því við fæddumst hefur Hrafn-
hildur verið hluti af lífi okkar. Móðir
okkar og Hrafnhildur voru bestu vin-
konur frá því að þær voru ungar. Þeg-
ar við vorum lítil og Hrafnhildur flutti
aftur til Íslands eyddu mamma og
Hrafnhildur gjarnan eftirmiðdegin-
um með okkur krakkana. Á veturna
þegar skólinn var búinn skruppu þær
gjarnan með okkur á skíði og frá sum-
ardögum eigum við margar góðar
minningar úr Stekkjarselinu. Þegar
við hugsum til Hrafnhildar og allra
okkar góðu stunda með henni kemur
fyrst upp í hugann dillandi hlátur og
glaðværð. Hún var létt á fæti og snör í
snúningum. Hrafnhildur var mikill
fagurkeri og ber heimili hennar þess
vott. Fallega heimilið hennar Hrafn-
hildar stóð okkur systkinum ætíð opið
og þangað var gott að koma. Hrafn-
hildur var alltaf til í að spjalla eða
kenna okkur eitthvað skemmtilegt.
Allir sem þekktu Hrafnhildi vissu að
hún var listakokkur. Sérstaklega
hugsum við systkinin um kanilsnúð-
ana hennar og grillaða kjúklinginn
sem var okkar uppáhald á yngri árum.
Eftir að við urðum unglingar og for-
eldrar okkar brugðu sér af bæ var það
hefð hjá Hrafnhildi að bjóða okkur í
mat. Þá eldaði hún gjarnan kjúkling-
inn góða en það besta við þessi kvöld
var hinn frábæri félagsskapur. Þá var
hlegið dátt, oft að gömlum sögum. En
nú er komið að leiðarlokum og kveðj-
um við yndislega konu með hlýhug og
söknuði. Elsku Sturla, Björg og Skúli,
hugur fjölskyldunnar er hjá ykkur á
þessum erfiðu tímum. Blessuð sé
minning Hrafnhildar Gísladóttur.
Ásta, Rúna og Jón Eðvald.
Hrafnhildur
Gísladóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800