Morgunblaðið - 31.03.2008, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. MARS 2008 25
deild Háskólans, var við gæðastjórn
hjá Málningarverksmiðjunni Hörpu,
var rannsóknamaður hjá Iðntækni-
stofnun og var um árabil formaður
Iðju, félags verksmiðjufólks, og var
auk þess kjörinn til setu í borgar-
stjórn Reykjavíkur fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn og gegndi mörgum trúnað-
arstörfum öðrum fyrir
Sjálfstæðisflokkinn. Væntanlega
verða aðrir til þess að rekja starfs-
sögu hans í verkalýðsmálum og í póli-
tíkinni.
Elsku Dæja mín, við Ása og okkar
fjölskylda sendum þér, börnum þín-
um og þeirra fjölskyldum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Guðjóns Sverris Sigurðs-
sonar.
Guðbrandur Árnason.
Kynni okkar systkina af Guðjóni
hófust árið 1980, þegar við fluttumst
ásamt foreldrum okkar inn í íbúð að
Grímshaga 7. Íbúðin var í húsi sem
Guðjón bjó í og hafði sjálfur fáum
misserum árum áður lokið við að
reisa, en ef frumbyggja skal kalla þá
má segja að Guðjón hafi verið slíkur á
Grímsstaðaholtinu.
Við minnumst Guðjóns með hlýju.
Hann var skemmtileg persóna sem
lífgaði upp á umhverfi sitt. Sá er við
hann ræddi var ekki lengi að skynja
að þar fór víðlesinn og lífsreyndur
maður. Það var auðséð að hann lét sig
varða um hag okkar systkinanna og
vildi greiða götu okkar í hvívetna ef
honum var það unnt. Hjálpsemi var
Guðjóni í blóð borin og einstaklega
úrræðagóður var hann ef eftir því var
leitað. Ósjaldan lánaði hann okkur til
afnota bílskúrinn sinn og tæki. Hann
hafði einnig þolinmæði fyrir ærsla-
gangi okkar og fyrirgangi, sem oft
fylgir unglingum og vinum þeirra á
gleðistundum.
Guðjón var mikill veiðimaður og
hafði einstaklega gaman af því að
miðla af reynslu sinni til okkar sem
yngri vorum. Þegar við þessi óreyndu
fórum í veiðitúra, t.d. á Arnarvatns-
heiði eða Stóru-Laxá, var ekki lagt í
hann fyrr en Guðjón var búinn að
uppfræða okkur um veiðislóðirnar og
fylla veiðiboxið af nýhnýttum flugum
sem hann vildi endilega að við próf-
uðum, auðvitað allt endurgjaldslaust.
Við hittum Guðjón sjaldnar síðustu
árin, enda versnandi líkamleg heilsa
farin að setja mark sitt á daglegt líf
hans. Við leiðarlok stendur eftir
þakklæti fyrir góð kynni. Við ásamt
foreldrum okkar sendum Dæju og
öðrum aðstandendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ari, Þórdís og Jón Sigurðarbörn.
Langt fram eftir síðustu öld voru
verkalýðsfélögin vettvangur póli-
tískra átaka. Hægri- og vinstrimenn
tókust á um yfirráðin í félögunum og
var oft hart barist. Áhuginn var meiri
þá en nú fyrir þátttöku í störfum
stéttarfélaganna, það held ég sé
óhætt að fullyrða. Iðja, félag verk-
smiðjufólks fór ekki varhluta af þess-
um átökum sem stóðu kannski lengur
þar en víða annars staðar. Einn af
þeim sem þátt tóku í þessum átökum
var Guðjón Sverrir Sigurðsson en
hann var kosinn formaður félagsins í
hörðum kosningum 1957. En með
kosningu Guðjóns voru átökin ekki að
baki.
Fyrstu kynni okkar Guðjóns voru
einnig í átökum um forustu í félaginu.
Það var þegar við nokkrir ungir
menn og kappsfullir buðum fram
gegn stjórninni. Við vorum reynslu-
lausir en unnum undir handleiðslu
okkur reyndari manna. Niðurstaðan
var frá upphafi fyrirsjáanleg. Guðjón
og félagar hans unnu kosningarnar
með miklum yfirburðum enda vorum
við að etja kappi við mjög vinsælan
formann.
Í þessum kosningum hófust kynni
okkar Guðjóns. Þau kynni áttu eftir
að endast lengi með áralöngu sam-
starfi og vináttu.
Fyrir utan hefðbundin verkefni
verkalýðsfélags í baráttu um kaup og
kjör beitti hann sér fyrir nýjungum í
starfsemi félagsins. Hann beitti sér
fyrir stofnun Byggingarsamvinnu-
félags iðnverkafólks sem byggði fjöl-
býlishús við Hvassaleiti fyrir fé-
lagsmenn. Ekki var vanþörf á því
enda voru húsnæðismál verkafólks í
Reykjavík hin hörmulegustu lengi
fram eftir öldinni. Byggingarsam-
vinnufélagið byggði aðeins þetta eina
hús en varð síðar þátttakandi í Bygg-
ingarsamvinnufélagi verkamanna og
sjómanna sem stóð fyrir húsbygging-
um við Reynimel.
Fljótlega eftir að samið var um
stofnun orlofssjóðs 1966 var, að frum-
kvæði Guðjóns, farið að huga að
kaupum á landi fyrir sumarhúsa-
byggð. Niðurstaðan af þeirri leit var
að félagið keypti jörðina Svignaskarð
í Borgarfirði sem í dag hýsir eina vin-
sælustu frístundabyggð verkalýðs-
hreyfingarinnar.
Ekki verða verk Guðjóns í þágu fé-
lagsins tíunduð frekar hér. Hann
gegndi formennsku í Iðju í 13 ár auk
þess sem hann gegndi mörgum öðr-
um trúnaðarstörfum innan og utan
verkalýðshreyfingarinnar. Guðjón
var sjálfstæðismaður og gegndi trún-
aðarstörfum á vegum Sjálfstæðis-
flokksins. Hann sat m.a. í borgar-
stjórn Reykjavíkur um árabil. Það er
ekki úr vegi að geta þess að pólitískur
áhugi var oftast viðloðandi formenn
Iðju. Af þeim sjö mönnum sem
gegndu formennsku í félaginu á
starfstíma þess áttu fjórir þeirra sæti
í bæjar- eða borgarstjórn Reykjavík-
ur.
Ég vil að lokum senda eiginkonu
hans, Valdísi Daníelsdóttur, börnum
og öðrum ættingjum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Þ. Jónsson,
fyrrverandi formaður Iðju,
félags verksmiðjufólks og 2.
varaformaður Eflingar -
stéttarfélags.
Langt er um liðið síðan þau Guðjón
og Valdís, kona hans, fluttu á Gríms-
hagann. Þar með voru þau komin í
grennd við gamla Hólabrekkulandið,
en þangað á ég ættir að rekja. Hóla-
brekka, sem stendur við Suðurgöt-
una í Reykjavík, var bændabýli á
Grímsstaðaholtinu, reist árið 1906.
Sigríður, móðursystir mín, sem bjó í
Hólabrekku fram undir andlátið nú
fyrir skömmu, Einar, móðurbróðir
minn, sem einnig bjó alla tíð á þessari
torfu svo og Guðrún, móðir mín, sem
jafnan hefur verið með hugann á
þessum slóðum, töluðu ætíð af mikilli
virðingu og vinsemd um þessi sæmd-
arhjón og þeirra fjölskyldu, sem upp-
haflega hafði reist hús við Tómasar-
hagann, steinsnar frá nýjum
heimkynnum við Grímshagann. Var
litið svo á að það hefði verið gæfa fyr-
ir Hólabrekkufólkið að fá sem ná-
granna þau Guðjón og Dæju, eins og
vinir Valdísar kalla hana jafnan.
Ekki varð það til að draga úr þess-
ari velvild að Einar, móðurbróðir
minn, hafði átt mikið samstarf við þá
bræður Guðjón og Pétur Sigurðssyni
á vettvangi verkalýðsbaráttunnar og
bar hann þeim í mín eyru ætíð mjög
gott orð. Pétur sjómaður og Guðjón í
Iðju voru í þungavigtarflokki í verka-
lýðsbaráttunni á sinni tíð. Báðir voru
þeir kraftmiklir baráttumenn fyrir
sitt fólk. Sjálfur þurfti ég ekki vitn-
anna við hin síðari ár hvað mann-
skosti Guðjóns varðar því í byrjun ní-
unda áratugar síðustu aldar réðumst
við Valgerður kona mín í að reisa hús
við Grímshagann þar sem áður voru
útihús og rabarbaragarður Hóla-
brekkubýlisins. Þá kynntumst við
Guðjóni af eigin raun. Af Grímshag-
anum fluttu þau Guðjón og Dæja ekki
fyrr en hrakandi heilsufar Guðjóns
tók af þeim ráðin. Þá fluttu þau á
Hrafnistu í Reykjavík.
Betri granna en þau Guðjón og
Dæju er ekki hægt að hugsa sér og
eru þessi orð sett á blað til að þakka
fyrir velvildina og hlýjuna sem stafað
hefur frá þeirra heimili í okkar garð
alla tíð. Það er eftirsjá að Guðjóni
Sigurðssyni. Hann var einn af for-
ystumönnum íslenskrar verkalýðs-
baráttu á 20. öldinni og verður hans
ætíð minnst á þeim vettvangi. Þeir
sem þekktu hann persónulega minn-
ast manns sem bjó yfir hlýju og vel-
vild. Fjölskyldu Guðjóns færum við
Valgerður okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ögmundur Jónasson.
 Fleiri minningargreinar um
Guðjón Sverrir Sigurðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Jenný ClausenWard fæddist á
Hellissandi 16. sept-
ember 1916. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 21. mars
síðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna Ax-
els Clausen versl-
unarmanns, f. 10.
apríl 1888, d. 5. febr-
úar 1985, og Þóru
Svanfríðar Árna-
dóttur, f. 8. júní
1894, d. 5. júní 1950.
Alsystkini Jennýjar
voru Guðrún Olga, f. 2.9. 1913,
Fanny, f. 27.2. 1915, Vöggur, f. 18.9.
1918, Zanny, f. 28.10. 1920, Holger
1966, og Óskar, f. 23.7. 1970.
Hinn 31. mars 1945 giftist Jenný
Patrick Ward (Herberti Alberts-
syni), f. á Írlandi 10. júlí 1922, d. í
Reykjavík 22. janúar 2002. Einka-
barn Jennýjar og Patricks var son-
urinn Svanur Laurence Ward (Her-
bertsson), f. 27. nóvember 1950, d. 7.
janúar 1982. Dóttir hans og Irju M.
Baldursdóttur er Eva Lísa Ward
Crawford, f. 31.7. 1969. Eva Lísa
ólst upp hjá Jenný og Patrick sem
gengu henni í foreldrastað. Sonur
hennar er Stefán Laurence Stef-
ánsson, f. 28.6. 1988. Eva Lísa er gift
Peter Crawford. Svanur giftist Mar-
gréti Þ. Sigurðardóttur. Börn þeirra
eru Sigríður Jenný Svansdóttir, f. 8.
maí 1974, og Patrick Herbert Svans-
son, f. 11. október 1977.
Jenný verður sungin sálumessa í
Kristskirkju á Landakoti í dag og
hefst hún klukkan 13.
Peter, f. 13.8. 1923,
Kristrún Ingibjörg, f.
28.11. 1924, Alda, f.
2.10. 1926, og Axel, f.
25.11. 1930, sem öll
eru látin.
Hálfsystkini Jennýj-
ar, samfeðra, eru Hans
Arreboe, f. 10.8. 1918,
Amy, f. 16.3. 1920, lát-
in, Dagmar, f. 3.12.
1922, Haukur, f. 12.9.
1924, Herluf, f. 6.8.
1926, Guðmundur Jó-
hann, f. 22.3. 1930,
Friðrik Áskell, f. 20.3.
1933, Sigríður Jóna, f. 29.8. 1942,
Ása Ingibjörg, f. 17.5. 1957, Krist-
rún Olga, f. 7.11. 1959, Axel, f. 18.12.
Þau voru tuttugu og eitt börn Ax-
els Clausen verslunarmanns (1888-
1985) sem fæddust í þennan heim og
þeirra á meðal var móðursystir mín
Jenný Clausen, sem nú er látin. Hún
var sú síðasta á lífi af níu alsystk-
inum, börnum Axels og Þóru Svan-
fríðar Árnadóttur.
Árið 2002 kvöddum við mann
Jennýjar, Herbert Patrick Ward
(Paddy) og á þeim tímamótum þakk-
aði ég í fáum orðum allt það sem þau
gerðu fyrir mig og sé nú ástæðu til að
ítreka þakkir mínar. Sérstaklega fyr-
ir fyrstu tvö árin í mínu lífi sem ég
dvaldi hjá þeim Jenný og Paddy og
margs konar aðstoð alla tíð síðan.
Jenný og Paddy áttu eitt barn,
einkasoninn Svan Laurence sem var
fæddur árið 1950, en lést í bílslysi
1982. Minning hans lifir alltaf í mín-
um huga og Svanur, yngsti sonur
minn er skírður í höfuðið á þessum
frænda mínum.
Máltækið segir; „Tvisvar verður
gamall maður barn.“
Við erum öll ósjálfbjarga þegar við
fæðumst og þannig tók Jenný við
mér, nýfæddum.
Máltækið vísar síðan til þess að á
efri árum verða margir aftur ósjálf-
bjarga, þó sumir
séu sem betur fer það heppnir að
vera sjálfbjarga í ellinni.
Annað máltæki segir að margt sé
líkt með skyldum, en það að vera
sjálfbjarga var mjög sterkur þáttur í
fari þeirra beggja, afa og Jennýjar.
Hann náði háum aldri, varð níutíu og
sjö ára gamall og vann nánast fram á
síðasta dag. Hún varð tæplega níutíu
og tveggja ára, stundaði vinnu eins
lengi og stætt var og vildi síðan vera
heima sem allra lengst, þó á allra síð-
ustu árum væri það meira af vilja en
mætti. Hún vildi ekki fara í þjón-
ustuíbúð og því síður á elliheimili,
„sem eru bara fyrir gamalmenni.“
Ég hefði mátt vera duglegri að
heimsækja og fylgjast með gömlu
konunni. Þar hafa margir aðrir, bæði
skyldir og vandalausir staðið sig mun
betur. Það var góð tilfinning af vita af
hjálplegum nágrönnum sem litu
reglulega til hennar og fá kærar
þakkir fyrir. En ég tel á engan hallað
að nefna sérstaklega mágkonu henn-
ar, konu Holgers heitins Clausen,
Guðrúnu Einarsdóttur (Dúnu). Hjá
henni átti Jenný alltaf vísan stuðning
og félagsskap sem hún leitaði eðli-
lega meira eftir þegar hallaði undan
fæti.
Jenný var engin lífsnautnakona og
gekk ekki hratt um gleðinnar dyr. Þó
var það eitt sem hún gat ekki hugsað
sér að vera án og betra að eiga til ef
hún kom í heimsókn. Nú halda vænt-
anlega margir að hér sé átt við
sherry eins og margar eldri dömur
drekka gjarnan.
Nei, hún Jenný vildi fá molasykur
með kaffinu og ef hún brá sér af bæ
hafði hún gjarnan nokkra mola með í
töskunni – svona til vonar og vara.
Síðast þegar ég sá hana á lífi að-
eins tveimur dögum áður en hún dó,
þá sat hún frammi á gangi á sjúkra-
húsinu þar sem hún dvaldi og var að
drekka kaffi – að sjálfsögðu með
nokkra mola hjá sér.
Þannig ætla ég að minnast hennar,
uppréttrar, að drekka kaffi – með
mola.
Ég fékk marga og góða mola hjá
henni Jenný.
Ég þakka fyrir mig.
Kristján Hermannsson.
Jenný kom svo oft í heimsókn, hún
var ótrúlega hress og tók gjarnan
strætó til okkar. Þegar strætó stopp-
aði við húsið hjá okkur vissum við að
Jenný væri að koma, svo opnaðist
hurðin og það heyrðist: „Já, er ein-
hver heima.“
Jenný var tíður gestur á okkar
heimili eftir að við fluttum í Grund-
arásinn. Börnum okkar og barna-
börnum fannst Jenný vera ein af fjöl-
skyldunni, svona eins og amma
þeirra. Okkur þótti mjög vænt um
hana og átti hún alltaf eitthvað gott í
töskunni sinni til að gefa þeim. Jenný
vissi allt og fannst mér ég þekkja
systkini hennar og systkinabörn
hennar svo vel í gegnum hana. Hún
sagði mér svo margt um þau, fæð-
ingar, skírnir, afmæli, fermingar, ut-
anlandsferðir og margt annað. Jenný
var svo annt um barnabörn sín og
systkinabörn.
Við eigum margar minningar um
Jenný eins og þegar við vorum að
bera út dagblaðið fyrir mörgum ár-
um. Einn daginn sem oftar kom
Jenný í heimsókn, ég var að fara að
bera út blaðið og hún sagðist bara
koma með mér. Ég sagði: „Treystir
þú þér til þess?“ „Já já,“ sagði hún
svo hress, við lögðum af stað, ég lét
hana hafa blað og hún fór heim að
fyrsta húsinu. Hún var dágóða stund
í burtu svo að ég fór að athuga með
hana. Þá stóð hún fyrir utan dyrnar
og beið eftir að einhver kæmi til dyra.
Hún hafði hringt dyrabjöllunni. Ég
sagði að hún ætti að setja það inn um
bréfalúguna. Jenný var um áttrætt
þegar þetta var og ég áttaði mig ekki
alltaf á því hvað hún var orðin gömul,
því hún var alltaf svo hress. Helgi
Freyr dóttursonur minn fór með mér
til Jennýjar upp á spítala stuttu áður
en hún dó. Það var svo fallegt að sjá
hvað honum var annt um hana, talaði
mikið við hana og var svo mikið að
reyna að skilja hana þegar hún benti
út í loftið og talaði. Við spurðum
Jenný hvað hún hefði fengið í hádeg-
inu og hún svaraði: kjötbollur, en það
sagði hún oft. Ég sagðist ætla að
bjóða henni í mat um páskana og þá
sagði Helgi Freyr með bros á vör:
„Þá færðu eitthvað annað en kjötboll-
ur, Jenný mín.“ Á tímabili var Jenný
mikið að prjóna lopavettlinga og
selja. Einu sinni þegar Jenný var bú-
in að prjóna alveg helling af vettling-
um þá röðuðum við þeim á stofuborð-
ið hjá mér og tókum mynd. Jenný var
svo stolt af handavinnu sinni, sem var
mjög falleg. Börnin mín fengu marga
vettlinga frá henni og eiga Ólöf og
Zanný ennþá vettlinga frá henni, sem
eru í miklu uppáhaldi, og nú er ég að
prjóna vettlinga eftir þeim. Það verð-
ur mikið tómarúm hjá okkur núna.
Ekki fór nú mikið fyrir Jenný en hún
var stór hluti af okkar lífi. En ég veit
að Jenný er hvíldinni fegin. Núna er
hún komin til Paddyar og Laurence
og nú er litla fjölskyldan saman í
paradís. Elsku Jenný mín, við Vögg-
ur, Ólöf Huld, Zanný og Marteinn
þökkum þér fyrir allt sem þú varst
okkur.
Ó, Danny boy, ég heyri klukkur hljóma,
því hér og nú er þungbær ögurstund.
Í mínum huga minningarnar óma,
þú mér ert horfinn Drottins þíns á fund.
(Þýð. Ingibjörg Guðnadóttir.)
Elsku Eva Lísa, Laurence, Peter,
Sirrý og Patrik, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Stefanía og Vöggur.
Að kvöldi föstudagsins langa fékk
ég sárt símtal, Eva Lísa hringdi í mig
í miklum sárum og sagði mér frá and-
láti ömmu sinnar. Langar mig með
þessum orðum að minnast Jennýjar
Clausen.
Ég kynntist Jenný fyrir rúmum
áratug, í gegnum hana Evu Lísu. Það
var þannig á þessum tíma að Eva
Lísa var að flytjast búferlum til Bret-
lands og urðu samskipti mín við
Jenný strax mjög mikil enda annað
ekki hægt, því Jenný var einstök
kona. Einstakur lífskraftur og vilji til
að takast á við allt í lífinu gerði hana
að þeim sterka karakter sem hún var
og er ljóslifandi í minningu minni um
hana.
Þær voru ófáar stundirnar sem ég,
Eva Lísa og Jenný áttum saman við
eldhúsborðið í Hraunbænum, og það
á öllum stundum sólarhringsins, því
oftar en ekki sótti ég Evu Lísu út á
Keflavíkurflugvöll seint að kvöldi
þegar hún kom heim til ömmu sinnar,
því Eva Lísa hugsaði einstaklega vel
um hana ömmu sína.
Jenný var einstök og mjög góð við
mig og mína fjölskyldu, hennar verð-
ur sárt saknað. Í hjarta mínu mun
ríkja einstök minning um einstaka
konu, megi góður Guð vaka yfir þér.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Það er svo margt fleira sem ég
hugsa um þegar ég skrifa þessi orð
sem ég geymi í hjarta mínu. Elsku
Eva Lísa, Pete og Stefán Laurence,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð.
Bóas Ragnar Bóasson og
fjölskylda.
Jenný Clausen Ward
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
MARGÉTAR AUÐUNSDÓTTUR,
áður til heimilis á Barónsstíg 63,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalar- og hjúkrunar-
heimilisins Grundar fyrir góða umönnun.
Haukur Bergsteinsson, Ragna Guðvarðardóttir,
Margét Hauksdóttir,
Agnes Hauksdóttir, Þórir Borg Gunnarsson,
Sara Indriðadóttir,
Haukur Borg Þórisson.