Morgunblaðið - 05.04.2008, Síða 40

40 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarni Jónssonfæddist í
Skeiðháholti á
Skeiðum þann 10.9.
1925. Bjarni lést á
deild 13 d á Land-
spítalanum við
Hringbraut að
kvöldi þess 27. mars
sl.
Foreldrar Bjarna
voru Jón Eiríksson,
f. á Votumýri á
Skeiðum, Árn. 11.3.
1893, d. 16.10. 1986
og Jóhanna Ólafs-
dóttir, f. í Sandprýði á Eyrarbakka
2.12. 1893, d. 10.9. 1992. Þau
bjuggu í Skeiðháholti allan sinn
aldur.
Systkini Bjarna: Ólafur, f. 1924,
d. 2002, bóndi í Skeiðháholti og
kennari. Eftirlifandi kona hans er
Jóhanna Jónsdóttir, f. 1926. Gunn-
laugur, f. 1928 kerfisfræðingur,
lengst af búsettur í Kópavogi.
Kona hans er Bergþóra Jensen, f.
1927. Vilmundur, f. 1930, bóndi í
Skeiðháholti. Kona hans er Kristín
Hermannsdóttir, f. 1943. Sigríður,
börn eru Katrín og Stefán Ár-
mann. Maður Katrínar heitir
Egidijus og dóttir þeirra Kristey.
2.) Björgvin Skafti, f. 1960. Kona
hans er Camilla María Fors, f.
1967. Þeirra börn eru: Aron
Tommi, Magnús Bjarni og Karl
Gústaf. 3.) Anna Fríða, f. 1963, gift
Gunnari Jónssyni, f. 1961. Þeirra
börn eru Bjarni Kristinn, Árni Jón
og Bryndís Gígja. 4.) Bjarni Gunn-
laugur, f. 1963.
Bjarni var bóndi í Skeiðháholti
alla sína starfsævi. Hann gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum í sinni
sveit, var m.a. lengi hreppstjóri
þeirra Skeiðamanna. Hann var
bóndi af lífi og sál, frábær rækt-
unarmaður og tók þátt í öllum
mögulegum félagsmálum meðal
sinna samtíðarmanna, þar sem
mild kímnigáfa hans, sönghæfi-
leikar, mannblendni og einstakir
samskiptahæfileikar nutu sín.
Hann var gæddur ríkri skáldskap-
arhneigð og orti samferðamönnum
sínum til ómældrar ánægju tæki-
færiskvæði söngtexta og ljóð. Í þau
rúm fimmtíu ár sem þau Bjarni og
Kristín áttu samleið gengu þau
samstiga til starfs og leiks og nutu
hverrar stundar sinna samvista.
Útför Bjarna fer fram frá Skál-
holtskirkju í dag og hefst kl 13.30.
f. 1932. Býr í Braut-
arholti á Skeiðum.
Eiginmaður hennar
var Örn Sigurðsson,
f. 1928, d. 1980.
Eftirlifandi eig-
inkona Bjarna er
Kristín Aðalheiður
Skaftadóttir, f. á
Sauðárkróki 6.12.
1935. Foreldrar
Kristínar voru Skafti
Jónsson Magnússon,
f. í Skagafjarðarsýslu
17.8. 1902, d. 14.10.
1982 og Anna Sig-
urpála Sveinsdóttir, f. á Mælifellsá
á Efribyggð, Skag., f. 18.8. 1914,
d. á Sauðárkróki 18. ágúst 1953.
Systkini Kristínar eru Björgvin
Steinar, f. 1929, d. 1958. Sveinn
Ingimar, f. 1931 d. 2002. Eftirlif-
andi kona hans er Elísabet Hann-
esdóttir, f. 1937
Svanhildur Ísól Skaftadóttir, f.
1941. Hennar maður er Eggert
Gautur Gunnarsson, f. 1940.
Börn Bjarna og Kristínar eru:
1.) Jón, f. 1957, kvæntur Mar-
gréti Lilliendahl, f. 1963. Hennar
Það eru næstum því 20 ár síðan ég
kynntist Bjarna tengdapabba mínum
í fyrsta skipti. Ég fann um leið að okk-
ur mundi koma vel saman. Svoleiðis
hefur það verið síðan. Hvernig var
annað hægt en þykja vænt um hann?
Það var bara svo gott að vera í návist
hans. Maður fann hlýju. Fyrir mér
var Bjarni þvílíkt ljúfmenni með húm-
or, en um leið ákveðinn og maður sem
ég bar mikla virðingu fyrir. Hann var
aldrei merkilegur með sig, hann var
bara hann sjálfur. Bjarni var frábær
afi sem las mikið fyrir barnabörnin
sín og sýndi þá mikla þolinmæði og
áhuga. Það leyndi sér ekki að sam-
bandið milli Kristínar og Bjarna var
sérstaklega náið og þau voru mjög
samrýnd og sýndu hvort öðru vænt-
umþykju. Annað sem ég varð vör við
var hvað það var mikill gestagangur
hjá Kristínu og Bjarna. Kannski ekki
skrítið, þau gáfu sér alltaf tíma til að
tala og hlusta, stundum voru miklar
umræður við eldhúsborðið. Ýmis mál
voru rædd, hvað var að gerast í þjóð-
félaginu eða bara um daginn og veg-
inn. Ekki það að þau sætu auðum
höndum, síður en svo. Það var alltaf
nóg að gera. Þau bara gáfu sér tíma
fyrir okkur. Það er svo margt sem
hrærist í hausnum á mér þessa daga
þegar ég hugsa um hann Bjarna
tengdapabba minn. Hvað mér finnst
það mikil forréttindi að hafa kynnst
honum, þótt það væri ekki nema í 20
ár, og hvað ég er stolt yfir því að vera
tengdadóttir hans og eiga góðar
minningar sem ég mun alltaf geyma í
hjarta mínu.
Camilla Maria Fors.
Elsku bróðir minn.
Söknuðurinn er sár og kökkurinn í
brjóstinu vill ekki hverfa ennþá. Ég
hugsa um allar góðu minningarnar
um þig, ekki neinir skuggar, bara þín
einstaka góðvild og gleði sem alltaf
var til staðar. Þú varst líka lánsamur í
þínu lífi, fyrst og fremst fyrir að eiga
hana Kristínu sem elskaði þig skilyrð-
islaust. Þið tvö stóðuð alltaf saman
eins og ein manneskja, aldrei nema
kærleikur og gleði. Heimilið ykkar
með börnunum og svo barnabörnum
og tengdabörnum alltaf ein heild.
Hvergi er eins gott að koma. Ég ylja
mér við að lesa fallegu vísurnar sem
þú hefur ort til mín, alltaf sami kær-
leikurinn.
Takk fyrir allar góðu stundirnar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, semgleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín systir,
Sigríður.
Á kveðjustund vil ég þakka Bjarna
mági mínum ljúfa samfylgd í meira en
hálfa öld. Þegar Kristín systir mín og
Bjarni hófu sambúð var ég á ung-
lingsaldri og þótti mikið til koma hvað
mágur minn var einstaklega mynd-
arlegur og sjarmerandi maður. Þegar
ég síðan kynntist honum þótti mér
ennþá meira koma til mannkosta
hans og ljúfmennsku. Hann var
skarpgreindur, minnugur og mjög
fróður um þjóðlíf og náttúru landsins.
Alla tíð hefur heimili þeirra hjóna
staðið mér og mínu fólki opið sem eig-
ið heimili væri og hefur það verið okk-
ur ómetanlegt að finna hvílíkir au-
fúsugestir við höfum verið hjá þeim
hjónum. Bjarni var einstaklega gest-
risinn og kom eins fram við alla, af
virðingu og væntumþykju, og var þá
sama á hvaða aldri eða þroskastigi
viðmælendur hans voru. Hann var
einkar fundvís á áhugamál gesta
sinna og gat rætt við þá um hin ólík-
ustu mál. Hann gerði það ætíð af ein-
lægni og hafði alltaf eitthvað áhuga-
vert til málanna að leggja. Hann hafði
notalega kímnigáfu, sem kom oftar en
ekki fram í ljóðum hans og lausavís-
um en hann var fljúgandi hagmæltur.
Þegar Gautur fór að koma með mér
í heimsókn í Skeiðháholt náðu þeir
svilar strax vel saman, þeir skoðuðu
og skeggræddu um gróður, ræktun,
dýr og fugla. Bjarni oftast sá sem
fræddi og vakti athygli á allskonar
fyrirbærum í náttúrunni og hinn
þakklátur fyrir þessa hógværu leið-
sögn.
Heimilisbragurinn hjá þeim hjón-
um hefur alltaf verið einkar frjálsleg-
ur og skemmtilegur. Við minnumst
með þakklæti allra frábæru stund-
anna við eldhúsborðið þegar rætt var
um menn og málefni, farið með vísur
og ljóð og umfram allt sagðar
skemmtilegar sögur og mikið hlegið.
Bjarni fékk þá gjarnan blik í auga og
impraði á einhverju atviki eða sögu og
fyrr en varði greip frásagnargleðin
börnin hans, sem öll lögðu sitt af
mörkum, enda eru þau öll frábærir
sögumenn og virðast hafa erft þann
eiginleika frá foreldrum sínum að sjá
alltaf það skemmtilega í lífinu og til-
verunni. Bjarni hlustaði með bros á
vör og rak svo ætíð endahnútinn á
söguna með því að draga fram það
sem máli skipti.
Nú þegar lífsgöngu Bjarna mágs
míns lýkur finnst mér gott að hugsa
til þess hve hann var mikill gæfumað-
ur. Hann lifði og hrærðist í því um-
hverfi sem hann kaus sér. Lífsstarfið
var það sem hugur hans stóð til. Hann
var alla tíð bóndi af lífi og sál og eftir
að Bjarni Gunnlaugur sonur hans tók
við búinu fylgdist hann með búskapn-
um og öllum framkvæmdum á jörð-
inni svo að segja til síðustu stundar.
Fjölskyldulífið var eins og best varð á
kosið og þau Kristín og Bjarni voru
ákaflega samhent um allt sem máli
skipti í lífinu. Það sem einkenndi sam-
búð þeirra var virðing og væntum-
þykja. Síðustu mánuði, þegar veikindi
Bjarna fóru að ágerast, sýndi hún
systir mín að henni er ekki fisjað sam-
an. Hún annaðist sinn mann, með
dyggri aðstoð barna sinna, svo betur
hefði ekki verið hægt að gera.
Það er mikil gæfa að hafa átt
Bjarna Jónsson að samferðamanni og
fyrir þá gæfu erum við Gautur ákaf-
lega þakklát.
Svanhildur Skaftadóttir.
Að alast upp á Skeiðháholtshlaðinu
eru forréttindi sem við systkinin vor-
um svo heppin að verða aðnjótandi.
Þar voru afi og amma, föðurbræður
okkar og fjölskyldur þeirra. Allt voru
þetta barnmargar fjölskyldur svo
leikfélagarnir voru margir og
krakkahópurinn stór úti að leika sér á
björtum sumarkvöldum. Í dag viljum
við minnast ástkærs föðurbróður
okkar Bjarna Jónssonar. Þegar við
hugsum um Bjarna kemur okkur
fyrst í huga hans hlýja og góða nær-
vera og mikla velvild í okkar garð.
Fyrir það viljum við þakka.
Bjarni og Kristín voru einstaklega
samhent og náin hjón og mikið fjöl-
skyldufólk, og alltaf var jafngott og
notalegt að koma til þeirra. Allir
fundu sig velkomna og að þeir væru
mikilvægir gestir, ekki síst börnin.
Mikið og margt var skeggrætt og
skrafað við stóra eldhúsborðið hjá
Bjarna og Kristínu, oft ásamt ein-
hverju barna þeirra sem gerði heim-
sóknina enn fjörugri og skemmti-
legri. Það var rætt um daginn og
veginn og sérstaklega um það sem
hver og einn var að fást við í dagsins
önn. Sögur voru sagðar á léttum nót-
um, mikið hlegið og gert að gamni
sínu.
Bóndinn var Bjarna í blóð borinn
og stundaði hann ævistarf sitt af mik-
illi eljusemi, útsjónarsemi og um-
hyggju. Þá hafði hann einnig áhuga á
garðrækt og ein af okkar góðu minn-
ingum er þegar Bjarni gekk hröðum
skrefum úr fjósinu eða hljóp „milli
vagna“ í heyskapnum til að sinna
garðinum og njóta hans. Rósir voru í
sérstöku uppáhaldi. Það var unun að
ganga með Bjarna frænda um garð-
inn þeirra hjóna. Þá minnumst við
einnig ljóðanna hans Bjarna en skáld-
gyðjan fylgdi Bjarna alla ævi.
Mjög mikil samheldni og kærleik-
ur var á milli bræðranna í Skeiðhá-
holti, sem og systkinanna allra, og
samgangur mikill á milli bæjanna.
Bræðurnir höfðu svipuð áhugamál og
jólabækurnar voru ræddar fram og
til baka í jólaboðunum. Ómetanlegar
minningar tengjast ferðum bræðr-
anna á söngæfingar, glöðum og gam-
ansömum.
Við höfum alltaf borið mikla virð-
ingu fyrir Bjarna frænda okkar og lit-
ið upp til hans. Nú er komið að
kveðjustund og um leið og við lítum
til liðinna stunda með þakklæti viljum
við votta Kristínu, Jóni, Skafta,
Bjarna Gunnlaugi, Önnu Fríðu og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Bjarna.
Jóhanna Sigríður, Margrét,
Birna, Harpa, Jón Bragi
og Gunnar Þór Ólafsbörn.
Í dag verður elskulegur föðurbróð-
ir okkar, Bjarni Jónsson frá Skeiðhá-
holti, lagður til hinstu hvílu í Ólafs-
vallakirkjugarði. Bjarni átti við
erfiðan sjúkdóm að glíma hin síðari ár
og aðlagaði sig breytingum þeim sem
honum fylgdu af æðruleysi. Við minn-
umst velvilja Bjarna frænda í annarra
garð og umhyggju hans fyrir öðrum.
Við munum ekki rekja æviferil
Bjarna frænda en viljum minnast
hans fáeinum orðum.
Við þekktum Bjarna frænda alla tíð
og eftir lát hans reikar hugurinn og
minningar um yndislegar samvistir
standa ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um. Þetta eru ljúfar minningar um
leiftrandi frásagnargleði, geislandi
bros og bjartan hlátur. Bjarni frændi
var einstaklega barngóður og þess
nutum við systurnar sem börn og
einnig minnumst við þess hversu hlýr
og góður hann var börnum okkar þeg-
ar þau hittu hann. Bjarni hafði áhuga
á öllu sem okkur viðvék og alltaf var
hægt að finna hversu einlæglega
hann óskaði þess að allt gengi okkur í
haginn.
Oft heimsóttum við þau gestrisnu
og samrýmdu hjón Bjarna og Krist-
ínu á Hólnum þó svo að samveru-
stundirnar hafi verið alltof fáar síð-
ustu árin. Þrátt fyrir miklar annir við
bústörf og nefndarstörf var ekki ann-
að að finna en að við værum velkomn-
ar og ætíð var tími til þess að setjast
niður og ræða málin. Við minnumst
margra ómetanlegra samverustunda
við stóra eldhúsborðið þar sem spjall-
að var um alla heima og geima yfir
kaffibolla og framúrskarandi meðlæti
Kristínar.
Við lærðum margt af Bjarna
frænda enda var hann víðlesinn og
fróður á fjölmörgum sviðum. Ógleym-
anlegar eru lýsingar hans á fjalla-
hringum á ættarmóti fyrir nokkrum
árum. Þá safnaðist stórfjölskyldan
saman í Skeiðháholti og Bjarni nefndi
og lýsti fyrir okkur sérhverju fjalli
þar sem við stóðum á Bjallanum.
Bjarni var hagyrðingur og orti marg-
ar góðar vísur. Sá eiginleiki hans var
þó ekki á allra vitorði enda var Bjarni
hógvær maður.
Kristín og Bjarni eiga miklu barna-
láni að fagna. Þó svo að aldursmunur
sé nokkur með okkur frændsystkin-
um og samverustundir stopular finn-
um við mjög hversu sterk fjölskyldu-
böndin eru, ekki síst á þessari stundu.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
elsku Kristínu, frændsystkini okkar,
fjölskyldur þeirra og aðra ættingja og
vini.
Bjarni frændi okkar var einstakur
maður, glæsilegur, vel gefinn, hlýr og
heiðarlegur. Við kveðjum hann með
söknuði. Í hugum okkar varðveitum
við minningar um hann og fallegu
ljóðin hans lifa um ókomna tíð.
Jóhanna, Sigríður Anný og
Steinunn Gunnlaugsdætur.
Ég kveð í dag frænda minn og vin,
Bjarna Jónsson frá Skeiðháholti. Við
vorum bræðrasynir og mjög nánir
vinir frá unga aldri. Ég var einungis
níu ára gamall þegar ég kom í fóstur
að Votumýri á Skeiðum en þar átti ég
fjöldann allan af frændfólki sem tók
mér afar vel. Á Skeiðunum átti ég
heima í fimm ár, gekk þar í skóla og
fermdist. Á þessum árum var ég í
nánu sambandi við frændsystkini
mín, sérstaklega bræðrasyni pabba
og þá ekki síst Háholtsbræður. Við
vorum mikið saman í íþróttum á vorin
og var þá oftast farið ríðandi á
íþróttaæfingar í Brautarholti á kvöld-
in. Það voru skemmtilegar ferðir. All-
ir vorum við strákarnir á ungum
hrossum sem við vorum að temja eða
þjálfa. Bjarni var gjarnan á góðum
folum og fallegum, enda var gott
hestakyn í Skeiðháholti. Þessum ferð-
um fækkaði síðan, hópurinn dreifðist,
sumir fóru í skóla eða eignuðust sín
heimili en samband okkar frænda
hélst áfram.
Samskipti mín við Bjarna og hans
fjölskyldu varð nánara. Þau Bjarni og
Kristín buðu okkur Dísu t.d. á þorra-
blót í fleiri ár og var þá alltaf gist hjá
þeim. Bjarni var svo lánsamur að
eignast frábæra konu, Kristínu
Skaftadóttur, og áttu þau fjögur börn.
Það var og er samheldinn hópur. Að
koma í heimsókn til Bjarna og Krist-
ínar var sérstök tilhlökkun, það var
tekið á móti manni opnum örmum,
með glensi og gamni, og var oft erfitt
að fara aftur því fjölskyldan var svo
samtaka að láta gestum líða vel.
Bjarni var mjög áhugasamur um
alla ræktun og áttu þau hjón einstak-
lega fallegan og vel hirtan garð með
trjám, runnum og fjölærum plöntum,
ásamt vel hirtum grænmetisgarði. Í
garðinum er sundlaug sem þau not-
uðu mikið.
Fyrir nokkrum árum tók Bjarni
Gunnlaugur við búi foreldra sinna og
rekur þar nú stórt kúabú á nútíma-
vísu og fylgdist Bjarni eldri vel með
því og var gjarnan með syni sínum í
fjósinu og sinnti þar ýmsum verkum,
þeim báðum til ánægju.
Vilhjálmur sonur minn var svo
heppinn að fá að vera kúasmali o.fl.
hjá þeim Bjarna og Kristínu í mörg
sumur og var það honum góður skóli.
Þar kynntist hann frábæru fólki sem
veitti honum tilsögn og innsýn í
sveitastörfin og náttúruna og er hann
þeim innilega þakklátur fyrir dvölina í
Skeiðháholti.
Bjarna var margt til lista lagt.
Hann var söngmaður góður og söng í
mörgum kórum. Hagyrðingur var
hann í fremstu röð og orti gjarnan
tækifærisvísur og bragi við ýmis til-
efni.
Bjarni var hreppstjóri í Skeiða-
hreppi í mörg ár og var vel metinn í
því starfi. Hann þótti einstaklega góð-
ur mannasættir og leysti hvers
manns vanda á þann hátt sem farsælt
var.
Ég sakna frænda míns mjög, en er
þakklátur fyrir þær stundir sem við
áttum saman. Við Dísa sendum þér
Kristín og ykkur öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi góðan dreng.
Þess biður þinn frændi,
Vilhjálmur Sigtryggsson.
Hugurinn leitar austur að Skeiðhá-
holti þessa dagana,sem og oft áður.
Margar góðar minningar koma upp í
hugann um góðan frænda sem var
mér alltaf svo hlýr og kær. Alltaf var
vel tekið á móti mér. Stutt var alltaf í
húmorinn hjá frændfólkinu í Skeiðhá-
holti, glatt á hjalla og mikið spjallað
um heima og geima. Bóndinn í Bjarna
leyndi sér ekki og vildi hann fylgjast
vel með búskap á bænum. Eftir að
þau hjónin brugðu búi og Bjarni
Gunnlaugur tók við, þá var samt
áhuginn á búskapnum sá sami og vel
fylgst með öllu, farið í fjós til að hjálpa
til og vera með.
Eftir að Snorka mín kom austur á
Skeið í janúar 1996 varð meiri sam-
gangur á milli okkar, bæði símleiðis
og eins kom ég auðvitað reglulega til
að hitta frændfólk mitt um leið og rölt
var út í haga að kíkja á hana. Tók ég
strax eftir því hvað Bjarna var um-
hugað um að hún þroskaðist vel, að ég
tali ekki um eftir að hún fór í folald-
seignir. „Villi Kalli, er hún ekki út af
Nasa frá Skarði,“ nefndi hann oft við
mig, enda var hann í miklu uppáhaldi
hjá Bjarna. Votumýrar-varkárnin
leyndi sér ekki í frásögnunum. Það
var með eindæmum hvað Bjarni var
fróður um allt sem við kom Skeiðun-
um, enda alinn þar upp. Þótti mér sér-
staklega gaman að heyra sögur af
langafa mínum, enda hélt ég mikið
upp á gamla manninn.
Það er frekar skrýtið til þess að
hugsa til þess að koma austur að
Skeiðháholti og finna fyrir því að nú
tekur Bjarni ekki á móti mér ásamt
henni Kristínu, á tröppunum eins og
þau voru vön að gera, að ég tali ekki
um það að hann sitji ekki lengur á sín-
um stað í eldhúsinu .
Elsku frænda kveð ég með miklum
söknuði, en jafnframt þakklæti fyrir
allt sem hann og hans fjölskylda hefur
gert fyrir mig.
Jesús sagði: „Mitt ríki er ekki af
þessum heimi“ (Jóh 18.36.).
Við sameinumst í sorginni,
svona lífið er.
Með bænunum úr borginni
bið ég fyrir þér.
(VKH)
Elsku Kristín og fjölskylda. Ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Guð geymi ykkur alltaf.
Hvíl í friði, frændi.
Vilhjálmur Karl Haraldsson
(Villi Kalli.)
Bjarni Jónsson