Morgunblaðið - 05.04.2008, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 45
✝ Vilhjálmur Sig-urðsson fæddist í
Miklagarði á Höfn 7.
ágúst 1921. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Skjól-
garði á Höfn hinn
25. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Agnes Bentína
Moritzdóttir Stein-
sen, f. 21. júlí 1896,
d. 27. sept. 1951, frá
Krossbæ í Nesjum
og Sigurður Ey-
mundsson, f. 8. októ-
ber 1888, d. 24. mars 1956, frá
Dilksnesi í Nesjum. Systkini Vil-
hjálms voru: 1) Eymundur, f. 11.
ágúst 1920, d. 16. okt. 1987, 2) Hall-
dóra, f. 27. ágúst 1922, 3) Guðrún, f.
4. sept. 1923, 4) Björn, f. 10. okt.
1924, d. 10. júlí 2007, 5) Rannveig,
f. 16. ágúst 1926, d. 16. nóv. 2005, 6)
Valgerður, f. 7. des. 1927, 7) Hulda,
f. 4. mars 1931, 8) Ragna, f. 4. mars
1931, og 9) Karl, f. 13. júlí 1934.
Vilhjálmur var mjög ljúfur í fram-
komu og hæglátur og einstaklega
barngóður og hjá honum dvöldu
mörg börn yfir sumartímann, sem
veittu honum ómælda ánægju og
hjálp. Mörg þeirra hafa haldið sam-
bandi við hann árum saman. Þegar
Vilhjálmur var um fertugt fór hann
að missa heilsuna og með árunum
fór liðagigtin versnandi og var kom-
in á mjög hátt stig undir lokin. Hann
var afskaplega harður af sér og
kvartaði aldrei. Hann var líka alltaf
mjög vinnuharður við sjálfan sig og
hlífði sér ekki, hvort sem var í bú-
skapnum, smalamennsku eða öðrum
störfum. Hann var einnig mjög
hjálpsamur og taldi ekki eftir sér að
aðstoða ef hann gat. Nesjasveitin
var hans heimur. Þar leið honum
best og Krossbær var hans líf og
yndi. Hann undi sér hvergi betur en
þar. Á síðari hluta ævinnar bagaði
hann heyrnarleysi sem skerti mögu-
leika til samskipta við fólk. Hann
lagðist inn á Hjúkrunarheimilið
Skjólgarð vegna veikinda hinn 23.
janúar sl.
Útför Vilhjálms verður gerð frá
Hafnarkirkju, Hornafirði, í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Auk þess eignuðust
Agnes og Sigurður
andvana fæddan
dreng árið 1933.
Tæplega sjö ára var
Vilhjálmur tekinn í
fóstur að Krossbæ í
Nesjum til afa síns Mo-
ritzar V. Steinsen, sem
þar bjó með seinni
konu sinni Sigurleifu
Högnadóttur. Árið
1946 lést Moritz, sem
þá hafði verið leiguliði
í Krossbæ í fjörutíu ár.
Þá keypti Vilhjálmur
jörðina af Sigurði Þórarinssyni í
Stórulág og tveimur árum seinna
keypti hann Krossbæjagerði, eða
Gerði eins og það er alltaf kallað.
Vilhjálmur var ókvæntur og barn-
laus, en hjá honum voru tvær ráðs-
konur, fyrst Sigríður Bjarnadóttir
og síðar systurdóttir hennar Guðný
Sigurðardóttir. Eftir að Guðný lést
árið 1975 bjó Vilhjálmur einn í
Krossbæ.
Í dag verður til moldar borinn
bróðir minn Vilhjálmur Sigurðs-
son, eða Villi eins og hann var allt-
af kallaður.
Hann var næstelstur í hópi okk-
ar systkinanna tíu sem upp kom-
ust. Þrjú úr systkinahópnum voru
tekin í fóstur og Villi var tekinn í
fóstur af afa okkar Moritz V.
Steinsen og seinni konu hans Sig-
urleifu Högnadóttur í Krossbæ í
Nesjum. Hann var tæplega sjö ára
og þá var sjöunda barnið fætt í
fjölskyldunni. Villa leið vel í
Krossbæ, en viðbrigðin voru mikil
að fara á barnlaust heimili til fólks
sem var komið yfir miðjan aldur og
yfirgefa foreldra og systkinahópinn
í Haga. Í þá daga var löng leið úr
Krossbæ hingað út á Höfn og mér
er í minni að stundum þegar hann
kom í heimsókn til okkar fór hann
grátandi heim og við grétum auð-
vitað líka því við vorkenndum hon-
um svo mikið.
Villi var hörkuduglegur og ósér-
hlífinn til vinnu og annálaður
göngugarpur í smalamennsku á
fyrri árum, en göngur voru erfiðar
í Nesjum enda mikið fjalllendi.
Vinnudagurinn var líka langur og
hann „sló ekki slöku við“, ekki síst
eftir að hann keypti jörðina.
Mikið og gott samband var hjá
okkur Villa og hann heimagangur á
okkar heimili alla tíð.
Árið 1944 skildu mágur minn og
hans kona og þá tókum við Ingvar
þrjú af þeirra börnum hingað aust-
ur og eitt þeirra Þorlákur Ásgeirs-
son – Lalli – fór í sveit til Villa í
Krossbæ og var þar í mörg ár og
hann og hans fjölskylda hafa haldið
mikilli tryggð við Villa síðan. Þetta
var byrjunin á hópi af börnum sem
síðan dvöldu yfir sumartímann hjá
Villa, mörg árum saman. Þegar
Villi fór að nálgast miðjan aldur
greindist hann með liðagigt sem
ágerðist mjög með árunum. Þess
vegna dvaldi hann á spítölum um
lengri eða skemmri tíma, en alltaf
var hugurinn í Krossbæ og þar
þráði hann að vera. Í veikindunum
átti hann góða að sem voru boðnir
og búnir að hjálpa í gegnum árin.
Fjölskyldurnar í Stórulág og Set-
bergi, ásamt Ásmundi Gíslasyni og
fjölskyldu voru boðnar og búnar að
rétta fram hönd þegar með þurfti
og í seinni tíð Ingibjörg, Sigurður
og Guðrún, en umfram allt var vin-
áttan og hlýjan frá þessu fólki
honum mikils virði.
Villi bróðir var afskaplega barn-
góður, hæglátur og glaðlyndur en
þrjóskur eins og við hin systkinin.
Það hefur kannski hjálpað honum í
öllum veikindunum.
Nú skilja leiðir um sinn. Bróðir
minn var hvíldinni feginn enda
langvarandi erfið og kvalafull veik-
indi að baki. Hann átti því láni að
fagna að dvelja á Hjúkrunarheim-
ilinu Skjólgarði síðustu tvo mán-
uðina þar sem hann naut frábærr-
ar umönnunar sem ég er mjög
þakklát fyrir. Starfsstúlkurnar í
Heimahjúkruninni fóru líka til
hans að staðaldri í mörg ár sem
var ómetanlegt því þá gat hann
verið í Krossbæ, sem hann þráði
mest, og kann ég þeim bestu þakk-
ir fyrir.
Blessuð sé minning Vilhjálms,
bróður míns.
Guðrún Sigurðardóttir.
Í dag fer fram útför móðurbróð-
ur míns Vilhjálms Sigurðssonar í
Krossbæ.
Á kveðjustund reikar hugurinn
til liðinna ára. Frá því að ég man
fyrst eftir mér var Villi órjúfanleg-
ur hluti af minni fjölskyldu og allt-
af til staðar á merkisdögum eins
og jólum og afmælum. Þó gat hann
ekki komið á liðnum jólum vegna
veikinda þó margar tilraunir væru
gerðar til þess.
Villi var hógvær maður og glað-
lyndur og einstaklega barngóður
og ég minnist þess þegar hann
kom með strákahópinn, sem dvaldi
hjá honum yfir sumartímann, í eld-
húsið á Þrastarhóli til mömmu
þegar þeir voru í kaupstaðarferð-
unum.
Ég minnist líka Siggu og Guð-
nýjar sem voru ráðskonur hjá hon-
um í mörg ár og það var gott að
koma í Krossbæ og vel tekið á
móti öllum.
Villi hafði mjög gaman af tónlist
og var músíkalskur. Hann spilaði á
harmonikku þangað til liðagigtin
fór að hrjá hann. Hann hlustaði
mikið á tónlist, en þó bagaði
heyrnarleysi hann síðustu árin.
Hann var vel lesinn og minnugur
og fylgdist með fréttum. Hann
kunni mikið af ljóðum og til dæmis
alla Passíusálmana. Hann var fag-
urkeri og kunni vel að meta allt
sem fallegt er. Villi var félagslynd-
ur, átti líka auðvelt með að um-
gangast fólk og eignaðist marga
góða vini, sem reyndust honum vel
þegar hann þurfti mest á því að
halda.
Fyrst og síðast var Krossbærinn
og Nesjasveitin hans heimur. Þar
þráði hann að vera og þar undi
hann sér best.
Nú á kveðjustund lifir minningin
um góðan og tryggan frænda.
Hann átti við erfið veikindi að
stríða um áratugaskeið. Nú er því
stríði lokið og annað líf og betra
tekið við.
Að lokum er hér kveðja frá Guð-
bjarti:
Hann Villi í Krossbæ kvaddi hljótt
og kyrrlátur lifði hann.
Þó upphefð og tildur sé eftirsótt
og auðurinn trylli mann,
lifir sá bæði ljúft og rótt
sem lítið af slíku kann.
Á sólskinsdegi og sumarnótt
hann sæluna mestu fann.
Að una í friði og yrkja jörð
með ilmandi gróðurstrá,
hlusta á vetrarveðrin hörð
og vorið og ylinn þrá,
standa um kýr og kindur vörð
þá krafturinn leyfa má.
Þetta er bóndans þakkargjörð,
þarna má verk hans sjá.
Ég þakka vináttu, Villi minn,
og veit að þú stendur nú
ungur og frískur, sem eitthvert
sinn
áður en veiktist þú.
Í ríki Drottins ná allir inn
sem eiga sér barnsins trú
og kannske blasir við Krossbærinn,
kindur og myndarbú.
Ég bið Guð að blessa Villa
frænda minn.
Agnes Ingvarsdóttir.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er góð-
viljaður. Kærleikurinn öfundar ekki. Kær-
leikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér
ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar
ekki síns eigin.
Hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en sam-
gleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt,
umber allt.
(1. Korintubréf, kafli 13.)
Þessi erindi úr 1. Korintubréfi
Páls postula koma upp í huga mér
við andlát góðs vinar míns og ná-
granna, Vilhjálms Sigurðssonar frá
Krossbæ í Hornafirði, er andaðist
hinn 25. mars sl. á Heilbrigðis-
stofnun Suðausturlands.
Allt sem tengist Krossbæ er ein-
hvern veginn gott í huga mínum.
Umlukið kyrrð og ró, hlýju og góð-
vild hvort sem menn eða málleys-
ingjar áttu í hlut. Þannig var Villi.
Hann stendur mér fyrst og fremst
fyrir hugskotssjónum sem gamall
maður, illa farinn líkamlega af erf-
iðisvinnu og ekki síst af liðagigtinni
sem lagðist mjög þungt á hann. En
alltaf ákveðinn í að gefast ekki upp
og fara ekki frá Krossbæ fyrr en
allt um þryti. Hann var einn af
þeim sem vinna verk sín í hljóði af
alúð, dugnaði og ósérhlífni. Þegar
ég man fyrst eftir honum rak hann
blandað bú með kýr sem aðalbú-
stofn. Eftir því sem árin færðust
yfir dró hann saman seglin og síð-
ustu árin hélt hann fáeinar kindur.
Dagleg umgengni við dýrin sín var
honum allt. Umgekkst þau af um-
hyggju og væntumþykju. Hafði það
eitt að leiðarljósi að gera þeim eins
vel og honum var unnt.
Andlegum styrk og óbrigðulu
minni hélt hann fram á síðustu
stund og ávallt var stutt í
skemmtilegan húmorinn. Hann
fylgdist vel með og hafði mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Var fastur fyrir og
fylginn sér ef því var að skipta.
Var veitandi en ekki þiggjandi í
samskiptum sínum við aðra. En
fyrst og fremst, eins og ég þekkti
Villa, var hann einstakt góðmenni
og stundum næstum því of góður.
Þannig var Villi fyrir mér.
Það eru ómetanleg forréttindi að
hafa orðið þeirrar gæfu aðnjótandi
að umgangast Villa og eiga hann
að sem nágranna og vin.
Ef fleiri hans líkir væru á meðal
vor væri veröldin betri og bjartari.
Að lokum vil ég votta systkinum
Villa sem og öllum öðrum aðstand-
endum hans samúð mína.
Elsku Villi, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Stefán Helgi Helgason, Set-
bergi.
Á lífsins leið verður margur
maðurinn á vegi manns. Kynnin
eru breytileg eins og gengur,
margir kunningjar en vinirnir
færri og í þeirra hópi eru fáeinir
öðlingar sem standa manni næst.
Vilhjálmur í Krossbæ var einn
af þessum öðlingum. Ég átti því
láni að fagna að eiga samleið með
honum í rúm 30 ár og samskipti
okkar voru mikil mestallan þann
tíma. Ég sótti til hans óútskýr-
anlega lífsfullnægju, návist við
hann var mér afar mikilvæg og
nærandi.
Upphaf okkar kynna má rekja
til áhuga míns á landbúnaðarstörf-
um. Ég hafði fylgt nokkrum vinum
mínum ríðandi inn að Hoffellsá og
á bakaleiðinni datt mér í hug að
koma við í Krossbæ og heilsa upp
á Vilhjálm bónda, hafði aldrei hitt
hann fyrr. Hann var þá við mjaltir
í fjósi, einn með 15 mjólkandi kýr
auk vel á annað hundrað kinda í
fjárhúsi. Vilhjálmur heilsaði mér
vinalega, spurði hverra manna ég
væri og vildi endilega bjóða mér í
kaffi, gera hlé á störfum sínum og
bjóða gesti góðgerðir. Ég tók ekki
í mál annað en hann lyki verkum
sínum og síðan gætum við fengið
okkur kaffið. Við kláruðum mjalt-
irnar, lukum öðrum verkum í fjós-
inu og enduðum á að gefa fénu.
Þetta var upphafið að áralangri
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Ég hreifst strax af einlægni og
hlýju þessa manns og jákvæðu við-
horfi hans til lífsins. Dugnaður og
ósérhlífni Vilhjálms var með ein-
dæmum og þrátt fyrir að glíma við
liðagigt í fjölmörg ár kom hann
ótrúlegustu hlutum í verk. Þetta
hefst allt í rólegheitunum var við-
kvæðið hjá honum þegar framund-
an voru stór verkefni.
Gestrisni var Vilhjálmi í blóð
borin, hann tók ætíð vel á móti
fólki og gaf sér tíma til að sinna
því, bauð gjarna í eldhúsið til sín
upp á kaffi og kökur. Hann var
skemmtilegur heim að sækja, glað-
vær og sögumaður af guðs náð.
Átti ávallt svör á reiðum höndum.
Efst í huga mér á kveðjustund-
inni er þakklæti fyrir alla sam-
veruna, skemmtilegheitin, ljúf-
mennskuna og hjartahlýjuna.
Ásmundur Gíslason.
Vilhjálmur Sigurðsson
✝ Helgi Kristján Guðmundssonfæddist á Skáldsstöðum 3. októ-
ber 1921. Hann lést á Dvalarheim-
ilinu Barmahlíð á Reykhólum 29.
mars síðastliðinn. Foreldrar hans
voru þau Guðmundur Helgason og
Jóhanna Magnúsdóttir, er lengi
bjuggu á Skáldsstöðum og voru
þau bæði ættuð úr Austur-
Barðastrandarsýslu. Eignuðust
þau sex börn og var Kristján fjórði
í röðinni. Elstur var Jens, sem lengi
var skólastjóri á Reykhólum, þá
kom stúlka, sem þau misstu ný-
fædda, þá Magnús, Kristján, sem
hér er minnst, Ingibjörg og Jón,
sem öll bjuggu á Skáldsstöðum.
Ingibjörg lifir systkini sín og er bú-
sett á Dvalarheimilinu Barmahlíð.
Útför Kristjáns fer fram frá
Reykhólakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Í sumar verða liðin 20 ár síðan við
komum fyrst að Skáldsstöðum í
Reykhólasveit og var erindið að fá
leyfi til að tjalda í landi ábúenda. Til
dyra kemur eldri maður, sem eftir að
hafa heyrt okkar bón, gefur sér góðan
tíma til að horfa rannsakandi augum á
aðkomufólkið. Leyfið veitir hann með
þeim orðum að umgengnin verði að
vera góð og þess gætt vel að loka hlið-
um vegna búsmalans.
Þetta voru okkar fyrstu kynni af
systkinunum sem bjuggu á Skálds-
stöðum. Magnús þeirra elstur, var
bóndinn, Kristján sem hér er kvadd-
ur, starfaði á sínum yngri árum sem
landpóstur auk almennra bústarfa,
Ingibjörg var húsmóðirin, sem með
hlýju sinni fyllti bæinn af góðum anda
og yngstur var fræðimaðurinn Jón.
Allt lífið bjuggu þau saman á þessum
fallega stað í sátt hvert við annað,
landið sitt og skepnur. Þau þekktu
hvern blett eins og lófann á sér og
gáfu sér alltaf tíma til að spjalla við
gesti sína, þannig að stundirnar í eld-
húsinu sem stressaðir nútíma Íslend-
ingar áttu með þeim voru ómetanleg-
ar. Fyrstu árin kynntumst við
Kristjáni ekki náið. Hann var ekki
mikið fyrir ókunnuga og þar sem
hann var ekki í forsvari á bænum, hélt
hann sig til hlés. En eftir lát Magn-
úsar breyttist hlutverk Kristjáns,
hann varð bóndinn og sá sem stjórn-
aði búskapnum. Þá fyrst kynntumst
við þessum hægláta og ljúfa manni
sem reyndist hafa gaman af að spjalla
við gesti og gangandi. Kristján unni
sveitinni og landi sínu það mikið, að
hvergi annars staðar gat hann hugsað
sér að vera, því varð það honum mikil
raun, þegar hann þurfti sem gamall
maður að leita sér lækninga á sjúkra-
húsum fjarri öllu sem hann unni mest.
Því miður varð það óumfrýjanlegt og
hann dvaldi síðustu árin á Dvalar-
heimili aldraða, Barmahlíð á Reykhól-
um, og þrátt fyrir góðan aðbúnað og
alúð starfsfólks urðu árin þar honum
mjög erfið.
Það var okkar gæfa að kynnast
systkinunum á Skáldsstöðum og að
hafa átt þess kost að eignast okkar
annað heimili í þeirra fallega landi.
Á þessum 20 árum befur lífið á
Skáldsstöðum breyst mikið, því bræð-
urnir þrír eru látnir og Inga okkar býr
orðið alfarið í Barmahlíð. Þar sem við
getum því miður ekki komið í jarð-
arför okkar vinar sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur til þín
elsku Inga. Við kveðjum þig kæri vin-
ur og þökkum þér fyrir traustið og
góða vináttu síðustu 20 árin.
Þínir nágrannar á Skipatanga
Hjördís og Gylfi.
Kristján Guðmundsson
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elsku eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
EINARS LÍKAFRÓNSSONAR
sjómanns,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Suðurvangi 6,
Hafnarfirði.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey frá
St. Jósefskirkju í Hafnarfirði, að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir færum við stjórn og starfsfólki á
Hrafnistu í Hafnarfirði fyrir mjög góða umönnun.
Ingigerður Karlsdóttir,
Bjarni S. Einarsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
Ester, Einar Siggi og Birkir Ingi.