Morgunblaðið - 05.04.2008, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2008 53
Steindór Zóphóníasson, kær vin-
ur og samstarfsmaður um árabil,
hefur kvatt þetta jarðlíf og yfirgef-
ið sviðið. Síðast sáum við hann
glaðan og reifan á öðrum degi jóla.
Hann var þá að fara í útsýnisferð
með frændfólki sínu til Þingvalla og
var hinn hressasti eftir að hafa ris-
ið upp úr erfiðum veikindum fyrr á
árinu þar sem honum var tæpast
hugað líf. „Menn voru farnir að
efna sér í sparifötin“ sagði Steini
kankvís með lífsblik í auga, „hjart-
að bilað og lungun full af vökva“.
En nú horfði allt til betri vegar. Við
óskuðum honum gleðilegra jóla, árs
og friðar og að vatnabúskapurinn
yrði honum hagfelldur og kvödd-
umst.
Steina í Ásbrekku, eins og hann
Steindór Zóphóníasson
✝ Steindór Zóp-hóníasson, fyrr-
verandi bóndi og
organisti, fæddist í
Glóru í Gnúpverja-
hreppi 9. júlí 1923.
Hann andaðist á
Hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Kumb-
aravogi á Stokks-
eyri aðfaranótt 17.
mars síðastliðins og
fór útför hans
fram frá Selfoss-
kirkju 27. mars.
var jafnan nefndur,
kynntumst við fyrst
haustið 1974, þegar
við settumst að í
Gnúpverjahreppi.
Samskipti okkar urðu
mikil og náin og ein-
staklega gjöful og
skemmtileg. Hann
var kirkjuorganisti af
Guðs náð og Sigfinni
betri en enginn við að
auka honum öryggi í
tónamáli. Með hans
hjálp var skriðið upp
á E í hátíðasöngvum
Bjarna Þorsteinssonar eftir margar
og þrotlausar æfingar heima í Ás-
brekku. Eyja lyfti svo undir allt
með glaðri lund og hláturmildi og
hjartahlýju og óþrjótandi veiting-
um og sá til þess að bústörfin liðu
ekki nauð á meðan bóndinn hóf sig
upp fyrir stritið og ræktaði andann.
Steini var bráðgreindur, spaug-
samur og orðheppinn og músíkalsk-
ur. Kirkjukórsæfingarnar á Stóra-
Núpi voru sannkallaðar skemmti-
samkomur og okkur er til efs að
margir hafi gefið sveitinni meira af
tíma sínum og hæfileikum en
Steini. Hann kom líka oft við heima
hjá okkur í Tröð og var mikill au-
fúsugestur. Við áttum einnig um
margra ára skeið samvinnu um
smalamennsku í landi Ásbrekku og
Skarðs. Og það voru glaðir dagar.
Einu sinni bættist okkur Steina
liðsauki úr Ytri-Hreppi. Það var
áhugasamur hundur, en að sama
skapi fákunnandi, sem tvístraði
safninu og snéri sér síðan að sömu
iðju hjá nágrannabóndanum. Sá
taldi sendinguna frá okkur komna
og rann í skap eins og hæfir á slík-
um dögum og gerði sig líklegan til
að fara í Steina sem afvopnaði hann
algerlega með einni setningu.
„Ekki skamma mig, ég er bara í
vinnu hjá
prestinum.“ Við það hljóðnaði
allt og menn tóku aftur gleði sína.
Steini deildi eitt sinn með okkur
bernskuminningu sem okkur finnst
varpa ljósi á hvaðan hann kom og
hver hann var. Séra Valgeir Helga-
son sem þjónaði í stuttan tíma þar
austurfrá kom eitt sinn fótgangandi
frá Skarði að Ásbrekku í
slagveðursrigningu. Fyrir utan lág-
reistan bæinn var allt fljótandi í
moldareðju. Þegar Ingveldur móðir
Steina sér prestinn koma rís hún á
fætur, gengur höfðingleg til dyra,
sviptir hurðinni af hjörum og legg-
ur í foraðið svo prestur geti gengið
inn þurrum fótum. Þessi andans
auðlegð, sem varðveitist frá kyni til
kyns, bjó líka í honum Steina. Við
þökkum fyrir allt það sem hann gaf
okkur og biðjum Ingveldi dóttur
hans og systkinum Steina og
frændgarði allrar Guðs blessunar í
bráð og lengd. Guð blessi minn-
inguna um góðan dreng.
Bjarnheiður og Sigfinnur.
✝ Jónína Þor-steinsdóttir
fæddist 12. nóv-
ember 1912. Hún
lést á sjúkradeild
Hornbrekku, Ólafs-
firði 30. mars síðast-
liðinn.
Foreldrar hennar
voru Snjólaug Hólm-
fríður Sigurð-
ardóttir, f. 5.5. 1889,
d. 25.3. 1967, og Þor-
steinn Þorsteinsson
útgerðarmaður á
Ólafsfirði, f. 13.8.
1891, d. 30.4. 1958. Systkini hennar
voru: Þorvaldur Þorsteinsson, f.
4.9. 1916, d. 9.8. 1988, og Kristín G.
Þorsteinsdóttir, f. 18.10. 1923.
Jónína giftist 1.5. 1931 Guð-
mundi L. Þorsteinssyni versl-
unarmanni á Ólafsfirði, f. 2.1. 1906,
ríkssyni, f. 28.7. 1925, d. 14.6. 2004,
þau eiga sjö börn: a) Jónína, f. 14.8.
1964, gift Gísla Haukssyni, þeirra
börn: Haukur, Geir, Guðrún og
Gunnhildur. b) Eiríkur, f. 18.8.
1965, kvæntur Evu Einarsson, þau
eiga tvo syni: Einar Axel og Gunn-
ar Karl. c) Guðmundur, f. 7.6. 1967.
d) Már, f. 14.9. 1969, kvæntur Ingi-
björgu Ágústsdóttur, þau eiga tvö
börn: Davíð Inga og Jóhönnu. e)
Margrét, f. 25.2. 1971, gift Sigurði
Þór Ástvaldssyni, þau eiga tvo syni:
Einar Örn og Arnar Má. f) Gunnar,
f. 10.6. 1974, kvæntur Christine
Einarsson, synir Gunnars og Sylvíu
Ólafsdóttur eru: Ólafur Andri og
Valdimar. g) Bjarni, f. 3.11. 1978.
Jónína vann hefðbundin störf við
sjávarútveg og landbúnað ásamt
heimilisstörfum. Hún tók virkan
þátt í félagsstörfum, meðal annars
sat hún um árabil í stjórn Slysa-
varnadeildar kvenna í Ólafsfirði.
Útför Jónínu fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag og hefst athöfn-
in kluukan 14.
d. 6.4. 1986. Börn
þeirra eru: 1) Sig-
urður, f. 12.8. 1931,
kvæntur Birnu Frið-
geirsdóttur, f. 20.4.
1928. Börn þeirra
eru: a) Valgerður, f.
23.8. 1955, gift
Rúnari Guðlaugssyni,
börn þeirra: Hilmar
Ingi, Tinna og Orri. b)
Guðmundur, f. 17.5.
1960, kvæntur Sig-
urborgu Gunn-
arsdóttur, þau eiga
þrjú börn: Rannveigu,
Sigurð og Gunnar. c) Friðgeir, f.
3.7. 1963, kvæntur Ragnhildi
Skúladóttur, þau eiga þrjú börn:
Skúla Jón, Birnu og Evu Katrínu.
2) Gunnhildur Guðmundsdóttir, f.
9.3. 1933. 3) Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 5.1. 1939, gift Einari Ei-
Amma er dáin, hún varð bara 95
ára. Þótt þetta virðist hár aldur þá var
amma alltaf til staðar á Ólafsveginum
og einhvern veginn gengum við að því
sem vísu að hún yrði þar um alla
framtíð. Þannig var amma í okkar
huga, óbreytanleg og alltaf til staðar
fyrir okkur hin.
Fæst ykkar þekktuð hana ömmu
enda var hún ekki ein af þeim sem
blöð eða aðrir fjölmiðlar fjölluðu um.
Líklega var hún ekki fréttnæm á
þann mælikvarða sem þar er lagður
til grundvallar. Og satt best að segja
eru allar líkur á að ömmu hefði þótt
það óþarfi af okkur að vera að skrifa
þetta um hana. Hver ætti svo sem að
hafa áhuga á því sem hún hefur verið
að sýsla með í gegnum tíðina? En þar
höldum við að jafnvel amma hafi
rangt fyrir sér.
Amma var ekki kona margra orða.
Þessi grein verður því ekki löng. Þá
fjallar hún í raun ekki um líf ömmu,
þ.e. hvað hún gerði eða gerði ekki,
heldur fremur um þau gildi sem hún
stóð fyrir og hversu miklu máli hún
skipti fyrir okkur systkinin og alla
aðra sem stóðu henni nálægt.
Yfir ömmu var alltaf fullkomin ró
sem ekkert virtist geta raskað. Það
haggaði henni ekki einu sinni þau
óteljandi skipti sem við bræður skut-
um niður sumarblómin hennar í til-
raunum okkar við að hemja fótbolt-
ann. Hvað þá að það styggði hana að
tapa áratugum saman í spilum á móti
barnabörnum og barnabarnabörnum.
Reyndar höfum við lúmskan grun um
að þau úrslit hafi æði oft verið að
hennar undirlagi. Um það var hins
vegar aldrei rætt og allir voru sáttir.
Jólin voru hjá ömmu á Ólafsveg-
inum, þannig var það bara. Andrúms-
loftið heima hjá ömmu var alltaf nota-
legt. Jafnvel mestu ærslabelgir fundu
að þar var hvorki staður né stund til
að vera með hávaða og læti.
Amma talaði aldrei illa um fólk, hún
bar virðingu fyrir fólki, öllu fólki.
Amma var nægjusöm. Hún tók ekki
virkan þátt í kapphlaupinu. Hún gerði
sér alla tíð fulla grein fyrir að lífið sner-
ist meira um úthald en hraða. Amma
fór aðeins einu sinni til útlanda á sinni
ævi. Það dugði. Henni fannst best að
vera heima á Ólafsfirði. Þar fylgdist
hún hins vegar vel með því sem var að
gerast, sennilega betur en margur.
Þótt amma hefði ekki hátt var hún
staðföst og sjálfstæð kona sem vissi
hvað hún vildi. Hún hafði búið á Ólafs-
veginum í rúma hálfa öld og þar vildi
hún vera. Amma var alltaf heilsu-
hraust og hafði ekki á sjúkrahús kom-
ið fyrr en sl. gamlársdagur rann upp.
Eftir það var ljóst að Ólafsvegurinn
var ekki lengur raunhæfur kostur. Þá
vissi hún að langhlaupinu væri að
ljúka.
Við sem eftir stöndum og erum ein-
hvers staðar á miðri leið í okkar
hlaupi segjum: Takk fyrir allt amma.
Valgerður, Guðmundur
og Friðgeir.
Komið er að kveðjustund. Við
systkinin kveðjum hana ömmu okkar.
Hún var einstök kona sem hafði ekki
hátt en hafði þó sínar skoðanir á öllu
og ef hún var búin að ákveða eitthvað
varð því ekki þokað. Hún hafði ein-
stakt jafnaðargeð og aldrei sáum við
hana skipta skapi. Það var aðdáun-
arvert hvað hún fylgdist vel með öllu
og það var aldrei komið að tómum
kofanum hjá henni í sambandi við
menn og málefni. Hún fylgdist alla tíð
mjög vel með öllum afkomendum sín-
um og hvað þeir höfðu fyrir stafni.
Það var alltaf mikið tilhlökkunar-
efni hjá okkur systkinunum að fara í
heimsókn til ömmu og afa á Ólafsfirði
á sumrin en þá var krakkaskaranum
raðað inn í bíl eftir kúnstarinnar
reglum og keyrt norður. Þá tók við
heil vika ævintýra, þar sem fyrsta
verk okkar var nú yfirleitt að fara í
bílskúrinn þar sem var alltaf sérstök
lykt og ýmislegt spennandi að skoða
og grúska í. Hlaupið með sultukrukku
út að tjörn að handsama hornsíli, farið
í búðina hans afa, dorgað á bryggj-
unni, vitjað um netin í vatninu eða
skroppið fram í sveit að veiða. Þá voru
það alltaf fastir liðir sem voru ómiss-
andi hjá ömmu eins og rabarbar-
agrauturinn, skyrið, signi fiskurinn,
búðingurinn og aðalbláber með rjóma
í eftirrétt. Og ef kominn var berjatími
þegar við vorum á ferðinni þá var að
sjálfsögðu farið til berja en amma var
einhver sú afkastamesta í tínslunni og
gaf þeim sem yngri voru ekkert eftir.
Jónína amma var heimakær og leið
alltaf best heima á Ólafsveginum en
eftir að sjónin fór að gefa sig fór hún
ekki mikið út úr húsi. En heilsan var
furðu góð þar fyrir utan og þakkar-
vert að hún náði að búa ein í húsinu
sínu svona lengi, með góðum stuðn-
ingi síðustu árin. Þannig hélt hún upp
á 95 ára afmælið sitt heima fyrir að-
eins nokkrum mánuðum.
Og þegar við kveðjum ömmu, þá
minnumst við ævi hennar sem ein-
kenndist af ósérhlífni og samvisku-
semi, hvort sem það var í vinnu eða í
framlagi til afkomenda sinna.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla á fold.
Þú veist hver var skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og gaf
þér sitt líf.
En sólin hún hnígur og sólin hún rís.
Og sjá þér við hlið er þín hamingjudís,
sem ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur og
hlíf.
Það er íslenska konan, tákn trúar og
vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Elsku amma, við kveðjum þig með
söknuði og þökkum fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur í gegnum árin.
Þín barnabörn,
Jónína, Eiríkur, Guð-
mundur, Már, Margrét,
Gunnar og Bjarni.
Jónína föðursystir mín hefur kvatt
þennan heim í hárri elli. Þegar ég
minnist hennar á kveðjustund koma
upp í hugann minningar liðinna ára.
Jónína hafði óvenju góða og þægilega
nærveru og minnti hún mig oft á móð-
ur hennar, Snjólaugu Sigurðardóttur.
Þar fór saman mikill kærleikur og
umhyggja fyrir þeim sem voru nánir
og samúð með þeim sem áttu undir
högg að sækja. Aldrei mátti segja
hnjóðsyrði um nokkurn mann heldur
var henni tamt að færa til betri vegar.
Jónína bjó alla sína ævi í Ólafsfirði
og unni sinni heimabyggð. Eiginmað-
ur hennar, Guðmundur L. Þorsteins-
son, er látinn fyrir mörgum árum, og
er minnisstæður þeim er honum
kynntust. Ég átti því láni að fagna að
kynnast honum sem ungur drengur
þegar Guðmundur var verkstjóri á
síldarplani. Þar fór maður sem gerði
kröfur til sín og annarra. Síðar á lífs-
leiðinni urðum við samstarfsmenn í
áratugi og bar aldrei skugga á það
samstarf.
Jónína var húsmóðir í bestu merk-
ingu þess orðs. Heimili þeirra hjóna
bar þess vott og eiginmaður og börn
fengu að njóta kærleika hennar og um-
hyggju. Hún var hlédræg og lét sem
minnst á sér bera og var ekki kona
margra orða. En hún gat verið föst fyr-
ir og var óhrædd við að tjá skoðanir
sínar þegar henni fannst ástæða til.
Jónína lifði eins og hennar kynslóð
þær miklu breytingar sem við Íslend-
ingar höfum gengið í gengum, úr fá-
tækt til lífsgæða nútímans. Hún lét
kapphlaupið um gullkálfinn fram hjá
sér fara og var meðvituð um hvað mest
er virði í lífinu. Hún lifði fábreyttu og
heilbrigðu lífi og naut ástríkis barna
sinna og barnabarna. Jónína gat svo
sannarlega horft stolt yfir sinn stóra
hóp barna og barnabarna sem elskuðu
hana og dáðu og þau gátu svo sann-
arlega verið þakklát að hafa átt hana
að. Löngu og farsælu lífshlaupi er lok-
ið. Líf hennar einkenndist af hógværð,
lítillæti og góðvild.
Blessuð sé minning hennar.
Ég sendi úr fjarlægð börnum henn-
ar og öðrum ættingjum samúðar-
kveðjur.
Jón Þorvaldsson.
Okkur systurnar langar að kveðja
hana Jónínu elskulega móðursystur
sem hefur nú kvatt jarðlífið 95 ára að
aldri. Hún lést á hjúkrunardeild
Hornbrekku á Ólafsfirði hinn 30.
mars sl. eftir stutt en erfið veikindi.
Okkur langar að kveðja þig elsku
frænka með örfáum orðum og þakka
þér fyrir öll elskulegheitin við okkur
og fjölskyldu okkar.
Jónína bjó ein á Ólafsvegi 19 á
Ólafsfirði frá 1986 er hún varð ekkja
eftir eiginmann sinn Guðmund L.
Þorsteinsson, sem einnig var okkur
einstaklega kær.
Hún var alla tíð heilsuhraust og í
minningunni frá bernsku okkar var
Jónína alltaf þessi fágaða kona, létt í
lund og létt í spori. Alltaf tók hún jafn
vel á móti okkur þegar við komum í
heimsókn á Ólafsveginn til hennar.
Þaðan eigum við margar ljúfar og
góðar minningar allt frá barnæsku til
dagsins í dag, sem eiga eftir að lifa
með okkur áfram.
Kæra Jónína frænka, hafðu þökk
fyrir öll elskulegheitin við okkur syst-
urnar og fjölskyldur. Nú er þrautum
þínum lokið í jarðvistinni og þú komin
til ástvina þinna á himnum. Við kveðj-
um þig með ljóði sem okkur fannst
vera um þig.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Við vottum Sigga, Gunnhildi, Guð-
rúnu og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð. Guð blessi ykkur öll.
Snjólaug og Guðrún
Jónmundsdætur.
Jónína Þorsteinsdóttir
Hinn 14. marz lézt á
Landakotsspítala
Hjálmar Ágústsson,
mágur minn. Lauk þar
með margra mánaða
baráttu við erfiðan
sjúkdóm. Þá baráttu
háði Hjalli með ótrúlegum kjarki og
karlmennsku og kvartaði aldrei. Væri
hann spurður um líðan sína voru svör-
in ýmist „það er ekkert að mér“ eða
þá „mér líður ágætlega“.
Hinn l7. febrúar 1943 dundi mikið
ólán yfir Bíldudal, er vélskipið Þor-
móður fórst með fjölda manns. Þar
missti Hjalli foreldra sína og mág.
Það var mikið áfall. Hjalli barðist
áfram og hóf að byggja sér einbýlis-
hús á Bíldudal. 3. marz 1945 kvæntist
hann systur minni, Svandísi, og þau
hófu búskap. Á fyrstu árum Rækju-
verksmiðjunnar á Bíldudal var Hjalli
verkstjóri þar. Um nokkurra ára
skeið ráku þeir bræður Hjalli og Páll
fiskverkunarhús á Bíldudal. Síðan
starfaði Hjalli mörg ár sem verkstjóri
fyrir Hraðfrystihús Suðurfjarða-
Hjálmar Ágústsson
✝ Hjálmar Ágústs-son fæddist á
Bíldudal 30. maí
1920. Hann lést 14.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grensáskirkju
25. mars.
hrepps á Bíldudal.
Loks starfaði hann
sem eftirlitsmaður hjá
Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna í all-
mörg ár og ferðaðist þá
víða um land í því
starfi. Alls staðar var
Hjalli vel látinn og
dugandi starfsmaður.
Hjalli var einstak-
lega geðgóður og ljúfur
maður og lagði ekki
hnjóðsyrði í garð ann-
arra manna. Hann
hafði gaman af söng og
leik og söng árum saman með kirkju-
kór Bílddælinga og lék með áhuga-
leikurum á Bíldudal. Hann var list-
fengur og laghentur og eftir hann
liggja margir fagrir munir sem minna
á hagleik hans.
Margar voru gleðistundirnar sem
við hjónin og börnin okkar áttum með
Hjalla og Svandísi og börnum þeirra,
ýmist á þeirra heimili eða okkar og
einnig á ferðalögum. Minningar um
þær stundir ylja enn og munu ávallt
gera.
Við þökkum Hjalla samfylgdina og
biðjum góðan guð að fylgja honum á
nýrri vegferð hans og veita þeim
huggun og styrk, sem syrgja og
sakna.
Jónas Ásmundsson og
Guðríður Sigurðardóttir