Morgunblaðið - 13.07.2008, Side 48

… leikandi létt og
loftkennt virðist
vera það sem konur
eiga að klæðast … 55
»
reykjavíkreykjavík
DAVÍÐ Örn Halldórsson tilkynnir glottandi að
hann sé búinn að ræða við alnafna sinn, þegar
blaðamann ber að garði á vinnustofu hans sem
er í gömlu timburhúsi við Skólastræti í Reykja-
vík. Þar á Davíð við manninn sem tekur við öll-
um símtölum sem ætluð eru myndlistarmann-
inum. Það er aðeins einn Davíð Örn
Halldórsson skráður í símaskrána og sá er ekki
listamaður og heldur þreyttur á því að svara
fyrir bóhemið. Davíð glottir yfir þessu, prakk-
aralegur og úfinn og að því er virðist nývakn-
aður. Þannig eiga listamenn að vera.
Vinnustofan er í býsna merkilegu bakhúsi
sem Davíð telur að hafi verið búið til úr afgöng-
um, svo skakkt er það og undarlegt í laginu.
Espressóvélin kraumar á hellunni í dvergvöxnu
eldhúsi og við göngum upp snarbrattan stiga,
upp í vinnustofuna sem er sannarlega eins og
vinnustofur eiga að vera. Allt úti um allt. Það
eina sem í fljótu bragði virðist skipulagt er
geisladiskasafn Davíðs. Hann hreykir sér af því
að það sé í stafrófsröð og kveikir sér í sígarettu.
Óreiða að hætti Bacon
Við setjumst við vinnuborð sem við nánari at-
hugun reynist vera listaverk, þ.e. málverk á tré-
plötu eftir Davíð sem liggur á búkkum. Ofan á
verkinu eru tómar bjórdósir, öskubakki, vinnu-
vélalakkdósir og annað tilheyrandi. Francis Ba-
con hefði sjálfsagt getað gert betur hvað óreiðu
varðar en vissulega stendur Davíð sig vel.
Í bókahillu er ein hæð tileinkuð listaverka- og
listamannabókum, önnur teiknimyndasögum
eftir meistara á borð við Franquin, sú neðsta
skáldsögum. Gylfi Gíslason, teiknari og mynd-
listarmaður, vann áður að list sinni í þessu húsi
og Davíð er hæstánægður með að feta í fótspor
hans. Nágrannarnir sem þekktu Gylfa eru það
líka, að sögn Davíðs. Á borði til hliðar má sjá
fjölda málningarúðabrúsa og dósir með vinnu-
vélalakki í öllum regnbogans litum. Fyrsta
spurningin sem kviknar í kolli blaðamanns er
hvort Davíð noti ekki örugglega öndunargrímu.
Davíð kímir og segist ekki alltaf gera það.
Davíð getur unnið svo til óáreittur að list
sinni því hann hlaut listamannalaun til eins árs
við síðustu úthlutun og hálfrar milljónar króna
styrk úr Listasjóði Dungals í janúar sl. Þá seld-
ist sýning hans í Gallerí Ágúst upp, þar af fjög-
ur verk keypt af Listasafni Íslands.
Heimskuleg umgjörð
Davíð getur ekki kvartað, honum hefur geng-
ið vel undanfarið en hann hefur jafnframt unnið
fyrir því, verið iðinn við listsköpun sína. Verk
hans eru afar litskrúðug og lífleg, hafa þokast
sífellt meir í átt að abstrakti á undanförnum ár-
um og sum hver minna á graffití-verk. Það er
erfitt að negla verk hans niður hvað innihald
varðar, líklega best að kalla þau draumkennd.
Hvað tæknina varðar þá beitir hann teikn-
ingu, hann úðar og notar ýmis tæki og tól við
gerð tvívíðra verka sem sum hver hafa verið
unnin beint á veggi sem innsetningar. Það má
eiginlega segja að Davíð búi yfir sköpunargleði
leikskólabarns, hann notar þau verkfæri og þá
liti sem honum sýnist eða dettur í hug, sem hon-
um er eðlilegast að nota. Enda fyrrum leik-
skólakennari. Í Gallerí Ágúst hélt hann sýn-
inguna Absolút gamall kastale fyrr á árinu.
Hvað í ósköpunum á það að þýða?
„Það er svo heimskuleg þessi umgjörð sem
maður er að búa sér til og titlar þá sérstaklega.
Þeir geta verið litlir einkabrandarar og það er
það sem þessi titill var,“ segir Davíð. Hann hafi
fundið litla mynd af kastala, langaði að setja
hana upp á vegg og gera eitthvað skraut í
kringum hana með úðabrúsa. Í framhaldi sá
hann óljósar vísanir í myndunum sem áttu að
vera á sýningunni í miðaldastemningu, ofin
teppi og annað þess háttar.
„Ég fór að horfa á einhverjar lélegar Holly-
wood-myndir um miðaldir og byrjaði þá að
vinna titla á myndirnar eins og „Burtreiðar“,
sem vísuðu í þetta. Ég veit ekki neitt um mið-
aldir, það er engin rannsókn eða neitt að baki,“
segir Davíð hálfglottandi. „Kastale“, með e-i í
endann, var einfaldlega flottara en „kastali“.
„Það verður að vera titill á verkinu…“
– Finnst þér það?
„ … Já, það er algjörlega nauðsynlegt til að
koma áhorfendum af stað, fara nálægt einhverri
pælingu í verkinu. Þetta getur líka ruglað og
ekki meikað neitt sens en það eru einhverjar til-
vísanir í eitthvað eitt element eða einhverja
heildarmynd.“
– Svo er auðvitað sígilt að skíra verkin sín
hálftíma fyrir opnun, með bjórinn í annarri?
Davíð tekur undir það og nær í ólgandi kaffi
fyrir tvo.
Grafík og málun
Davíð nam grafík við Myndlistar- og hand-
íðaskóla Íslands en lauk námi frá háskóla árið
2002, þ.e. Listaháskóla Íslands. Hann nýtti sér
það að geta flakkað milli deilda undir lok náms-
ins, fór m.a. í málunarkúrsa hjá Einari Gari-
baldi. Davíð hefur haldið tíu einkasýningar á níu
árum og tekið þátt í ótalmörgum samsýningum.
Lagskiptra áhrifa grafíklistarinnar gætir í verk-
um hans og hann telur grafík og málun alls ekki
svo ólíka miðla. Í báðum þurfi að hugsa lagskipt,
þó svo að grafíkin krefjist þess að vissu leyti
meir að menn sjái endanlega útkomu fyrir sér í
upphafi. Skoði endann í upphafi. Verk Davíðs
virðast graffití-skotin en hann segist þó ekki
vera graffití-listamaður þó að hann hafi áhuga á
götulist, hafi runnið um á hjólabretti á unglings-
árum sínum og hlustað á Public Enemy.
– Varstu undir áhrifum af graffití í myndlist-
arnáminu?
„Já, að vissu leyti en ég bara þoldi ekki að
HIRTI MYND
AF MÖMMU
EINN FORVITNILEGASTI OG EFNILEGASTI MYNDLISTARMAÐUR
ÍSLANDS MÁLAR LITRÍK VERK Á VIÐARPLÖTUR EÐA MDF MEÐ
ÚÐABRÚSUM OG VINNUVÉLAMÁLNINGU. HELGI SNÆR SIG-
URÐSSON HEIMSÓTTI HANN Á VINNUSTOFUNA.
Morgunblaðið/Valdís ThorÍ skökku húsi Davíð Örn veltir fyrir sér eigin verkum sem hanga uppi á vegg í skakkri vinnustofunni við Skólastræti.