Morgunblaðið - 19.08.2008, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. ÁGÚST 2008 21
MINNINGAR
✝ Rósa Eiríks-dóttir fæddist í
Egilsseli í Fellum 19.
janúar 1920. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni aðfaranótt
mánudagsins 11.
ágúst síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Brynj-
ólfsdóttir, f. 2.3.
1888, d. 26.5. 1954,
og Eiríkur Pét-
ursson, f. 13.6. 1883,
d. 28.8. 1953. Systk-
ini Rósu eru Þorbjörg, f. 1916, d.
1997, Ragnheiður, f. 1918, d. 2002,
Bryndís, f. 1922, Pétur, f. 1924, d.
2001, Björgheiður, f. 1928, Þórey,
f. 1929, og Sölvi, f. 1932, d. 2006.
Hinn 30.4. 1949 giftist Rósa Dav-
íð Guðmundssyni, bónda í Miðdal í
Kjós, f. 30.12. 1914. Foreldrar hans
voru Guðmundur Brynjólfsson og
Guðbjörg Jónsdóttir.
Dóttir Davíðs og stjúpdóttir
Rósu er Fanney Þuríður, f. 1945,
maki Sigurður Ingi Gíslason, f.
1947. Þau skildu. Dætur þeirra eru
a) Margrét Björg, f. 1969, maki
Hörður Hermannsson, þau eiga
dæturnar Thelmu Dögg, Fanneyju
Lilju og Agnesi Línu, og b) Inga
Rósa, f. 1976, maki Halldór Hrann-
ar Halldórsson, þau eiga börnin
Sunnevu Hrönn, Hafdísi Rut og
Sigurð Inga.
Dóttir Rósu og stjúpdóttir Dav-
íðs er Hulda Þorsteinsdóttir, f.
1946, maki Aðalsteinn Grímsson, f.
1941. Dætur þeirra eru a) Erla, f.
1969, maki Ólafur Þór Júlíusson,
þau eiga dæturnar Snædísi, Sól-
eyju og Írisi, b) Lilja, f. 1973, maki
Þór Hauksson, þau eiga börnin
Borgþór Örn, Huldu Kristínu og
Jóhönnu Melkorku, c) Heiða, f.
1981, unnusti Guðmundur Ingi
Þorvaldsson.
Börn Rósu og Davíðs eru: 1)
Kristín, f. 1949, maki Gunnar Rún-
ar Magnússon, f. 1947. Börn þeirra
eru a) Davíð Rúnar, f. 1973, maki
Alda Davíðsdóttir, synir þeirra
Birkir og Jökull. Dóttir Öldu er
Saga Hrönn Aðalsteinsdóttir. b)
Ragnheiður, f. 1978, maki Einar
Bragason, dóttir þeirra Helena, c)
Hilmar, f. 1982. 2)
Guðbjörg, f. 1951.
Sonur hennar er Ró-
bert Stefánsson, f.
1977 5) Katrín, f.
1953, maki Sigurður
Ingi Geirsson, f.
1953 Synir þeirra
eru Sigurþór Ingi, f.
1984, unnusta Helga
Hermannsdóttir, og
Davíð Þór, f. 1989. 6)
Sigríður, f. 1956,
maki Gunnar
Guðnason, f. 1952.
Börn þeirra eru a)
Guðni Rafn, f. 1975, maki Rúna
Dögg Cortez, dætur þeirra Saga
og Sara, b) Svanþór, f. 1979, börn
hans Gunnar Snorri og Rebekka
Líf, og c) Rósa Dögg, f. 1985. 7)
Guðmundur Halldór, f. 1959 maki
Svanborg Anna Magnúsdóttir, f.
1956. Börn þeirra eru Hjalti Freyr,
f. 1985, Ólöf Ósk, f. 1988, og Andr-
ea, f. 1990. 8) Eiríkur Þórarinn, f.
1964, maki Solveig Unnur Ey-
steinsdóttir, f. 1964. Börn þeirra
eru Rósa, f. 1988, unnusti Almarr
Erlingsson, Eysteinn, f. 1991, og
Eyþór, f. 1995.
Rósa ólst upp í Egilsseli og lauk
barnaskólaprófi og stundaði nám í
Eiðaskóla. Síðan lá leið hennar í
Húsmæðraskólann að Hverabökk-
um í Hveragerði. Rósa kom að
Miðdal árið 1948 ásamt dóttur
sinni Huldu til Davíðs, sem tekið
hafði við búi af foreldrum sínum
og var með dóttur sína Fanney.
Bjuggu Rósa og Davíð í Miðdal
ásamt börnum sínum, þar til þau
brugðu búi og fluttu til Reykjavík-
ur 1987. Rósa starfaði alla tíð við
húsmóður- og sveitastörf og hafði
gaman af félagsstörfum. Tók hún
meðal annars virkan þátt í starfi
Kvenfélags Kjósarhrepps. Rósa
hafði um langan tíma kennt sér
meins, sem síðar reyndist vera MS-
sjúkdómurinn. Hún naut um tíma
dagvistar hjá MS-félagi Íslands.
Frá janúar 2006 hefur hún dvalið á
Hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Útför Rósu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
Dauðinn er líkn þeim sem þjást og
það var hann sannarlega móður
minni sem lést eftir erfið veikindi
þann 11. þessa mánaðar. Söknuður-
inn er sár, þó sárar hafi verið að
horfa á sterka sál berjast í veikum
líkama. Þá er gott að hugsa til þess
hve vel var annast um hana á Hjúkr-
unarheimilinu Sóltúni þar sem hún
dvaldi frá janúar 2006. Það var ekki
síst Davíð mikils virði sem kom dag-
lega til hennar, enda sagði hann allt-
af þegar veikindi mömmu voru rædd
að hún gæti ekki fengið betri
umönnun. Umgjörðin í kringum
andlátið var einstaklega hlý og fal-
leg. Fyrir þetta er ég afskaplega
þakklát.
Mamma var mikið náttúrubarn,
ólst upp í faðmi fjalla Fljótsdalshér-
aðs og markaði það djúp spor í líf
hennar. Okkur fannst að alltaf skini
sól fyrir austan. Þannig talaði hún
um sína sveit og þrátt fyrir að fætur
hennar kæmust ekki hratt yfir var
sem hún fengi vængi, svo mikill var
hugurinn þegar hún hafði tök á að
heimsækja bernskustöðvarnar.
Í Miðdal stofnaði hún heimili með
eignmanni sínum Davíð sem áður
hafði tekið við búrekstri þar. Þar ól-
umst við upp átta systkin og fengum
að njóta þess að hafa Guðbjörgu föð-
urömmu með okkur til 100 ára ald-
urs. Góðvild mömmu og umhyggja í
garð annarra kom best í ljós í því
hversu vel hún hugsaði um ömmu
seinustu árin. Mamma var fé-
lagslynd og studdi okkur í að taka
þátt í því sem í boði var, hvort sem
það voru íþróttir, fara á hestbak eða
í hverju því sem var að gerast í sveit-
inni. Dansinn var henni kær þó ekki
gæti hún stundað hann frekar en
aðra hreyfingu en hvatti okkur þeim
mun meira.
Mamma var einnig mikill dýravin-
ur. Í minningunni sé ég Val, uppá-
haldshestinn, fá volga mjólk úr
vaskafati og litlu köldu lömbin vafin í
ullarlagða hituð í ofninum. Ég heyri
kallað að nú skulum við fara með þau
og koma þeim á spena. Í sömu andrá
sé ég kettlingana skríða inn í sokka-
pokann undir rúminu. Að öllu var
hlúð. Minningarnar eru svo ótal
margar, en upp úr stendur glaðværð
þín og umhyggja í garð annarra.
Velferð okkar var sett framar þínum
og aldrei kvartað.
Elsku mamma, allar þær góðu
hugsanir og velvild sem þú hefur sáð
í sálu mína mun ég leitast við að
framrækta. Þú varst falleg fyrir-
mynd.
Þín dóttir,
Hulda.
Ég man þegar kom ég í Miðdalinn fyrst.
Þá margt var á bænum að gera.
Velkominn sértu.
Á vangann var kysst.
Og vinurinn kom til að vera.
Þannig hófust fyrstu kynni okkar
Rósu tengdamóður minnar þegar ég
kom fyrst í Miðdal, á höttunum eftir
yngstu dótturinni á bænum, fyrir 35
árum. Þannig orðaði ég þessi fyrstu
kynni við Rósu á sjötugsafmæli
hennar fyrir rúmum 18 árum. Hún
geymdi kveðjuna alla tíð í huga sér
og minnti mig á hana nýverið, orð-
rétta. Léttur koss á vanga og þar
með velkominn í fjölskylduna. Ein-
falt upphaf kynna sem ekki hefur
borið skugga á.
Rósu var sérstaklega umhugað
um fjölskyldu sína og fylgdist vel
með því hvað hver og einn hafði fyrir
stafni. Það var aðdáunarvert. Hún
var fámál um eigin hagi og tryggur
vinur. Mótlæti í hennar lífi var ekki
til umræðu. Andleg málefni skiptu
hana máli. Má þar nefna drauma og
tilveru álfa. Oft var minnst á Dans-
gjána heima í Egilsseli. Þar lék Rósa
sér, ung stelpa með sína drauma og
þrár. Nú er lífi hennar lokið.
Ég votta Davíð, tengdaföður mín-
um, og fjölskyldunni allri samúð
mína.
Rósa er kvödd með virðingu og
léttum kossi á vanga. Hafi hún þökk
fyrir allt og allt.
Gunnar Guðnason.
Elsku amma Rósa
Við systkinin viljum þakka þér
fyrir allar þær góðu stundir sem við
áttum með þér. Margar góðar minn-
ingar eigum við um þig og afa í sveit-
inni. Allt frá því þú söngst fyrir okk-
ur Ó, Jesú bróðir besti og svæfðir
þegar mamma og pabbi fóru á hest-
bak á kvöldin. Það var alltaf jafn
gaman að koma inn í ilmandi eldhús-
ið til þín og fá nýbakaðar kleinur og
kalda mjólk og þá sérstaklega að fá
kvöldkaffi eftir skemmtilegan dag í
heyskap, það var best. Þú tókst okk-
ur alltaf opnum örmum og fylgdist
vel með hvað við, makar okkar og
börn væru að gera í lífinu. Okkur
langar með þessum orðum að kveðja
þig, elsku amma.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megi guð blessa minningu þína.
Davíð Rúnar, Ragnheiður
og Hilmar.
Undanfarna daga hefur hugurinn
kallað fram hverja minninguna á
fætur annarri. Myndir af ömmu birt-
ast okkur þar sem hún situr í eldhús-
inu. Það er kveikt á útvarpinu, enda
fréttir og Morgunblaðið liggur opið á
eldhúsborðinu. Andrúmsloftið er
notalegt og tíminn er nægur þegar
hún spyr okkur frétta. Þrátt fyrir að
barnabörnin væru fjölmörg var
amma alltaf ákaflega vel inni í öllu
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Við systurnar urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að alast upp á næsta bæ
við Rósu ömmu og Davíð afa í Mið-
dal þar sem þau bjuggu og ráku
myndarlegt bú til margra ára. Að
alast upp í slíkri nálægð við þau voru
ómetanleg forréttindi.
Í minningunni vorum við alltaf að
skreppa út í Miðdal. Þar var iðulega
margt um manninn. Fjölskyldan var
stór og barnabörnunum fjölgaði sí-
fellt. Miðdalur var miðpunktur fjöl-
skyldunnar en auk hennar lögðu
margir leið sína í sveitina og þurfti
þá ekki að gera boð á undan sér eins
og nú tíðkast. Öllum var tekið fagn-
andi. Á sumrin og haustin færðist
fjör í leikinn. Þá komu allir sem vett-
lingi gátu valdið og lögðu sitt af
mörkum hvort sem það var að
hlaupa á eftir kindum, rýja, sauma
vambir eða svíða hausa. Mitt í öllum
erlinum stóð Rósa amma og lét eng-
an bilbug á sér finna þótt oft gengi
mikið á. Þvert á móti naut hún sín
best með eldhúsið fullt af fólki við
sláturgerð og annan eins hóp spil-
andi í stofunni. Þar var mikið spjall-
að og hlegið og enginn hafði roð við
ömmu í saumaskapnum á vömbun-
um, sama hvað keppst var við. Þarna
var hún í essinu sínu.
Okkur er einnig minnisstætt þeg-
ar grænlenskir vinnumenn, sem ekki
kunnu stakt orð í íslensku, voru í
Miðdal. Þá fékk amma okkur syst-
urnar, hálflæsar, til að stauta okkur
fram úr bókum með þeim til að
kenna þeim nokkur orð. Drifkraftur
hennar og ákveðni hefur vafalaust
orðið til þess að vinnumennirnir
bættu orðaforða sinn og við lestr-
argetu okkar. Um leið og við kveðj-
um elskulega ömmu okkar þökkum
við henni þær fallegu minningar sem
við eigum um hana og þá umhyggju
og ást sem hún sýndi okkur og fjöl-
skyldum okkar alla tíð.
Erla, Lilja og Heiða frá Eilífsdal.
Elsku amma mín, nú ertu horfin á
braut til betri hvílu hjá hinu almátt-
uga. Eftir langa og stranga baráttu
er komið að leiðarlokum þar sem þú
vakir yfir okkur sem söknum þín.
Þegar horft er til baka getur mað-
ur einungis munað eftir þínu milda
brosi og kærleik þar sem þú settir
ekkert í veg fyrir ómælda umhyggju
og jákvæðni gagnvart þeim sem
voru þér nær. Maður fann fyrir því í
hvert sinn sem maður kom til þín í
heimsókn og í seinni tíma þegar
þrekið var af skornum skammti og
lítið um ferðir til vandamanna þá
spurðir þú alltaf hvað maður var að
gera þá stundina og vildir vita hvað
maður fékkst við. Með því vissi mað-
ur að þú varst að hugsa til manns,
sama hvað gekk á.
Þú hafðir alltaf gaman að því að
vita hvað fór fram á þínum heima-
slóðum, í Miðdal, en einnig í bú-
staðnum Ási, þar sem þú varðir heil-
miklum tíma með okkur
barnabörnunum að spila á spil og
kenna okkur kapla, sem við höfðum
mikla ánægju af. Aldrei fann maður
fyrir að sjúkdómur þjakaði þig þar
sem þú brostir þínu breiðasta þegar
þú horfðir á mann eftir langa fjar-
veru frá þér. Þinnar jarðnesku dval-
ar verður minnst sem jákvæðrar
baráttu við þær hindranir sem lífið
hefur að geyma. Þrátt fyrir erfiðleik-
ana var og er hjartað í ömmu okkar
svo mjög sterkt að hún leyfði okkur
að njóta viðveru sinnar lengur en
þrautir hennar hefðu gefið til kynna.
Maður fann að það var alltaf staður í
sterka hjartanu hjá þér og þú veist
að þú átt einnig stað í hjarta okkar.
Hvíl í friði.
Sigurþór Ingi Sigurðsson
og Davíð Þór Sigurðsson.
Elsku amma. Það er sárt þegar
komið er að kveðjustund en nú eru
þjáningar þínar á burt og friðurinn
kominn. Þú varst svo lánsöm að
eignast fríðan barnahóp sem gaf þér
20 barnabörn og nú eru barnabarna-
börnin líka orðin 20, þannig að
barnalánið hefur leikið við afkom-
endur þína.
Við systurnar eigum góðar minn-
ingar af veru okkar í Miðdal. Þar var
alltaf nóg um að vera enda margt um
manninn og mörg verk sem þurfti að
sinna. Eitt af þeim verkum sem sitja
svo fast í minningunni hjá okkur
systrum er að fá þann heiður að
setja sykurinn á pönnukökurnar
sem þú bakaðir af stakri snilld. Að
sjálfsögðu voru pönnukökurnar tald-
ar í tugum því það þurfti að metta
marga maga og því mikilvægt verk-
efni sem við fengum að sinna.
Elsku amma, okkur langar að
kveðja þig með þessu fallega ljóði
eftir Þórunni Sigurðardóttur og
þökkum góðar samverustundir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Elsku afi, okkar innilegustu sam-
úð, guð veri með þér.
Margrét Björg Sigurð-
ardóttir og
Inga Rósa Sigurðardóttir.
Nú er komið að kaflaskiptum.
Rósa móðursystir okkur fékk að
sofna
hinum hinsta svefni. Þessi síðasta
ferð hennar var löng og erfið, en
með æðruleysi og einstökum per-
sónuleika fór hún með reisn.
Davíð, börn og aðrir afkomendur
hafa sinnt henni af einstakri natni.
Margs er að minnast. Miðdalur,
Rósa og Davíð voru í órjúfanlegum
tengslum við okkur á Freyjugötu
5. Það eru forréttindi að eiga þessar
ljúfu minningar. Rósa kvartaði
aldrei, hún var kraftaverk, full af
orku og lífsgleði. Rósa vildi alltaf
vera með þó svo að heilsa hennar
væri henni ekki hliðholl. Í þá daga
var hún ekki greind með
MS-sjúkdóminn, hún var bara
veik í fætinum. Oft þurfti Rósa að
dvelja
í bænum vegna læknaheimsókna
og var hún þá oft hjá okkur. Ekki
leiddist mömmu það, pabbi úti að
keyra og þær systur talandi saman
uppi í rúmi fram eftir nóttu.
Rósa frænka hafði gaman af því að
kíkja í búðir þegar hún dvaldi á
Freyjugötunni. Við studdum hana
niður í bæ, t.d. í Hamborg, Liver-
pool, Fatabúðina og Vouge. Við
systkinin fengum oft að dvelja í
sveitinni til lengri aða skemmri tíma.
Þar var stór og skemmtilegur systk-
inahópur, mikil gleði. Pabbi spilandi
við Davíð og Völu, við á hestbaki inni
á dal, bara gaman. Alltaf sólskin!
Ekki má gleyma haustverkunum,
sláturgerð og tilheyrandi.
Ætíð var tekið vel á móti okkur
þótt það væri fullt hús, alltaf nóg
pláss og rúm fyrir einn í viðbót.
Hver og einn hafði sitt hlutverk,
þannig gekk allt upp. Skipst var á
að ná í kýrnar, leggja á borð, taka
af borðum, vaska upp. Engin læti
en öllu stjórnað af mikilli
kostgæfni. Matur settur á borðið,
bornar fram „ömmukökur“ og oftar
en ekki glæný soðin egg í ábót,
ekki þótti okkur það verra. Eiríkur
bróðir naut þeirra forréttinda að
dvelja í Miðdal á sumrin frá 6 ára
aldri til 16 ára. Í skólafríum sner-
ist allt um það hjá Eiríki hvernig
hægt væri að komast upp eftir,
með mjólkubílnum eða einhverjum.
Þegar við fjölskyldan fórum í ferða-
lög norður eða austur á land var oft
komið við í Miðdal og drukkið
kaffi áður en lengra var haldið og
oftar en ekki endaði ferðin líka
þar. Fyrir jólin útbjuggu mamma og
pabbi kassa af góðgæti til að
senda upp í Miðdal. Í kassanum voru
m.a. vel póleruð jólaepli vafin inn í
bréf, ýmiskonar góðgæti í dósum,
nammi og fleira sem beðið var eft-
ir með spenningi. Ullarbolir sem
Rósa hafði prjónað tiheyrðu jól-
unum okkar.
Við systkinin þökkum fyrir sam-
fylgd Rósu í gegnum lífið og vottum
Davíð og stórfjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð. Minning um
einstaka konu lifir.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Sigríður, Eiríkur, Erla,
Svanhvít og Ástrós Sverr-
isbörn.
Elsku amma.
Okkur systkinin langar til að
þakka þér fyrir allar góðu minning-
arnar sem við eigum með þér. Til
dæmis þegar þú og afi hjálpuðuð
okkur að leysa mömmu og pabba af
þegar þau skruppu í frí, þú eldaðir
ofan í okkur dýrindis mat á meðan
við hjálpuðum til í gegningum. Yf-
irleitt voru hjá okkur ein eða tvær
vinnukonur sem lærðu aldrei meiri
íslensku en á þessum tímum því þið
afi voruð ekki mjög sleip í ensku.
Við systur munum líka vel eftir að
sitja heila daga hjá þér og Björg-
heiði að sauma keppi í sláturtíð og
hlusta á ykkur segja skemmtilegar
sögur, þær voru það eina sem hélt
okkur við vinnu. Okkur eru ekki síst
minnisstæðar gómsætu pönnukök-
urnar þínar sem þú bakaðir við hin
ýmsu tækifæri og gladdir maga okk-
ar með. Án þín hefðu fjölskylduboðin
ekki verið söm.
Hvíl í friði, elsku amma, við skul-
um passa sveitina þína.
Barnabörnin þín frá Miðdal,
Hjalti Freyr, Ólöf Ósk og
Andrea.
Rósa Eiríksdóttir