Morgunblaðið - 25.10.2008, Side 24

24 Daglegt lífVIÐTAL
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. OKTÓBER 2008
minna hér og það er í anda þeirra
viðhorfa sem mjög margir hafa,“
segir Sigurður. „Um daginn fékk ég
langa ræðu frá leigubílstjóra sem
sagði að öll samúð Breta væri í okk-
ar garð, það væri skelfilegt að þessi
litla, friðsama og rólega þjóð þyrfti
að lenda í erfiðleikum. Ég fór með
sjúkling til læknis nýlega og var um-
vafinn skilningi og hlýju frá öllu
starfsfólkinu á læknastofunni sem
ég hef komið reglulega á í nokkur
ár. Ég hef aldrei fengið aðrar eins
móttökur á þeirri stofu. Maki sjúk-
lingsins sagði mér hins vegar að
þegar þau hjónin ætluðu að borga
með greiðslukorti á hóteli hefði af-
greiðslumaðurinn sagt, þegar hann
uppgötvaði að þau væru Íslend-
ingar, að þau gætu ekki notað kort
heldur yrðu að borga með pen-
ingum. Ég bað um skriflega stað-
festingu þess að þetta væri stefna
viðkomandi hótels, sem svo reyndist
ekki vera. Maður verður að setja
mörk.
Fólk hefur sagt mér frá neikvæð-
um athugasemdum sem það hefur
fengið vegna þjóðernis síns. Háð og
neikvæðar athugasemdir segja svo
miklu meira um þann sem mælir
þær en um fólkið sjálft. Einhverjir
Íslendingar segja að þeir séu ekkert
að flagga þjóðerni sínu þessa dag-
ana. Það finnst mér leitt því við eig-
um að vera stolt af því að vera Ís-
lendingar.
Utanríkisráðuneytið hefur óskað
eftir því að þeir Íslendingar sem
hafa orðið fyrir óþægindum eða
ósanngjarnri meðferð erlendis
vegna ástandsins í efnahagsmálum
staðfesti upplýsingar um slík tilvik
með því að senda borgaraskrifstofu
ráðuneytisins tölvupóst og ég hvet
fólk til þess að gera það. Það hefur
verið gefandi og gott að fylgjast með
sendiherra, samstarfsfólkinu í
sendiráðinu og fleirum sem hafa
haldið ró sinni og unnið störf sín
undir þessu álagi af fagmennsku
eins og endranær.“
Samhjálp og samhugur
Er þörf á mikilli aðstoð við náms-
menn og þá sem misst hafa vinnu?
„Fólk á erfitt með að koma og
biðja um hjálp. Námsmenn eiga í
Eftir Kolbrúnu Bergþórsdóttur
kolbrun@mbl.is
S
igurður Arnarson, prestur
íslenska safnaðarins í
Lundúnum, veitir Íslend-
ingum á Bretlandseyjum
margvíslega aðstoð enda
er þörfin mikil þessa dagana. Ís-
lendingar á Bretlandi hafa misst
vinnu og námsmenn eiga í erf-
iðleikum. „Ég veiti öðruvísi aðstoð
en oft áður,“ segir Sigurður. „Um
fjörutíu Íslendingar hafa misst vinn-
una í bankakerfinu hér í Lundúnum.
Sumar fjölskyldur og einstaklingar
eru á heimleið til Íslands en aðrir
eru með skuldbindingar til dæmis
varðandi húsnæði sem þeir eiga erf-
itt að losa sig undan og eins er fólk
með börn í skólum og vill síður að
þau hverfi frá námi allt í einu. Þetta
fólk ætlar að þreyja þorrann og sjá
hvað framtíðin ber í skauti sér.
Ég þjóna líka Íslendingum í Lúx-
emborg og þar er um átta hundruð
manna samfélag Íslendinga. Þar
hafa sextíu manns misst vinnu.
Þetta snertir um tvö hundruð
manns, hátt í 25 prósent af öllum Ís-
lendingum á svæðinu. Ég hef hringt
eða sent tölvuskeyti til þessa fólks
og látið það vita að verið sé að hugsa
til þess og hvet það til að hafa sam-
band ef það kærir sig um. Ég hitti
Íslendinga hér á Bretlandi og ræði
við þá. Ég reyni líka að heimsækja
fólk, til dæmis eldri Íslendinga sem
hafa búið hér í áratugi. Fólk er kvíð-
ið og mörgum líður illa þótt það hafi
ekki verið búsett á Íslandi lengi. Ég
er fyrst og fremst að sýna nærveru
og kærleika eins og mér ber. Það að
vera prestur er ekki starf, það er
lífsmáti.“
Tölvuskeyti frá erkibiskupi
Sigurður segist víða mæta hlýju
viðmóti Breta og annarra. Hann og
norrænu prestarnir í Lundúnum
hafa hist vikulega og farið yfir stöð-
una og um síðustu helgi var fjár-
söfnun í finnskri messu fyrir Íslend-
inga í London. Honum barst á
dögunum tölvuskeyti frá Rowan
Williams, erkibiskup af Kant-
araborg, þar sem biskup segist gera
sér grein fyrir að Sigurður sé undir
miklu álagi í starfi sínu vegna stöðu
efnahagsmála á Íslandi. Erkibisk-
upinn segist tilbúinn að veita þá að-
stoð sem hann geti og Sigurður og
störf hans séu í bænum hans og þau
séu metin af biskupakirkjunni.
„Þetta skeyti gladdi mig mjög
sem og dýrmætur og frábær stuðn-
ingur norrænna starfssystkina
erfiðleikum með að millifæra og
taka á móti peningum að heiman.
Þeir eiga því sumir ekki fyrir húsa-
leigu og það kreppir verulega að. Ég
hafði samband við tvo íslenska fisk-
innflytjendur á Húmbrusvæðinu
sem hafa sent hingað fisk sem er til
sölu á vægu verði og gefins ef á þarf
að halda. Við Íslendingarnir á svæð-
inu reynum að styðja hvert annað
eins og við getum. Margt fallegt hef-
ur gerst. Persónulegur vinur minn
sem starfar hér sem geðlæknir
hringir í mig að jafnaði kvölds og
morgna til að heyra hvernig gengur
og gefa góð ráð. Það ríkir samhjálp
og samhugur. Fólk er að bjóða fram
hjálp sína á mismunandi hátt. Fólk
hittist og talar saman. Til dæmis
vissi íslenskur kerfisfræðingur sem
vinnur hjá fyrirtæki hér í Lund-
únum af lausum störfum og lét vita
og þangað hafa borist umsóknir frá
íslenskum bankastarfsmönnum. Ís-
lenskur fasteignasali í úthverfi í suð-
urhlutanum, giftur breskri konu til
margra ára, hefur boðið ráðgjöf í
sambandi við húsnæðisvandræði og
langtímaleigusamninga sem fólk á
erfitt með að standa við. Það eru alls
kyns dæmi á þessa vegu sem sýna
að fólk stendur saman og reynir að
aðstoða aðra eftir mætti.“
Þú ert prestur, en varla eru allir
trúaðir sem þú ræðir við. Talarðu
við þá um trú?
„Já. Ég er þjónn Guðs og kem
fram sem þjónn hans í trú. Þar eru
fyrirgefning, trú von og kærleikur
drifkrafturinn. Sigurbjörn Ein-
arsson biskup sagði eitt sinn að leit-
in að Guði væri trú. Ef maður
gleymir samferðafólki sínu í þessu
lífi þá er maður að afneita þeim
Drottni sem elskar alla jafnt. Það er
mitt leiðarljós að muna eftir sjálfum
mér og samferðafólki mínu. Það er
ekki skilyrði fyrir samskiptum við
fólk að það trúi á Guð. En það er
ekki spurning að það er meiri þörf
fyrir andlegt líf í þessum aðstæðum.
Og með lífi mínu og breytni vitna ég
um kristna trú og lífsafstöðu.“
Á Íslandi ríkir víða mikil reiði og
fólk spyr hver eigi sökina á þeim
erfiðleikum sem steðja að. Eru svip-
aðar tilfinningar í gangi meðal Ís-
lendinga á Bretlandi?
„Í aðstæðum eins og við erum í,
hvort sem um er að ræða Íslendinga
á Íslandi eða á Bretlandi, gengur
fólk í gegnum sorgarferli. Þá blossa
tilfinningarnar upp, þar á meðal
reiði, doði, angist og sektarkennd.
Það er í sjálfu sér eðlilegt að fólk
verði reitt og vilji að einhverjir verði
kallaður til ábyrgðar. Menn munu
verða kallaðir til ábyrgðar en eigum
við að eyða miklum krafti í þá kröfu?
Við gerum kröfur til annarra en
verðum líka að spyrja okkur að því
hvaða kröfur við gerum til sjálfra
okkar. Oft er verið að benda á ein-
hverja aðra og dæma þá. Getum við
ekki líka litið í eigin barm? Við verð-
um að huga að því hvernig við ætl-
um að vinna okkur út úr þessum að-
stæðum og þá er mikilvægt að við
snúum bökum saman. Við erum
ábyrg fyrir eigin lífi en við verðum
líka að huga að því að forgangsraða
rétt. Hvað skiptir mestu máli í þessu
lífi? Er það hið ytra eða er það hið
innra? Hver eru hin sönnu gæði
þessa lífs?“
Sorg er alltaf sorg
Þú lærðir sálgæslu í Bandaríkj-
unum. Hefur það nám nýst þér
núna?
„Það er enginn vafi í mínu hjarta
að sú reynsla hefur nýst mér í þess-
um aðstæðum sem og prestsþjónusta
í nokkur ár í Grafarvogsprestakalli. Í
náminu í Bandaríkjunum var ég lát-
inn róa á mín eigin sálarmið, gera
mér vel grein fyrir eigin styrkleikum
og veikleikum og samþykkja mig
eins og ég er. Það var ekkert smá
ferðalag. En mikið var það gott!
Svona eftir á, oft tók það nú hressi-
lega á. Eitt besta ár ævi minnar til
þessa var þetta nám. Hluti af því
fólst í sálgæsluvinnu inni á spítala.
Sá spítali er svipaður að stærð og
Landspítalinn og þar fór ég á vaktir
Starfið Það að vera prestur er ekki starf, það er lífsmáti.
» „Ef maður gleymir samferðafólki sínu í þessulífi þá er maður að afneita þeim Drottni sem
elskar alla jafnt. Það er mitt leiðarljós að muna eft-
ir sjálfum mér og samferðafólki mínu. Það er ekki
skilyrði fyrir samskiptum við fólk að það trúi á
Guð. En það er ekki spurning að það er meiri þörf
fyrir andlegt líf í þessum aðstæðum. Og með lífi
mínu og breytni vitna ég um kristna trú og lífs-
afstöðu.“
» „Fólk hefur sagtmér frá neikvæðum
athugasemdum sem það
hefur fengið vegna þjóð-
ernis síns. Háð og nei-
kvæðar athugasemdir
segja svo miklu meira
um þann sem mælir þær
en um fólkið sjálft. Ein-
hverjir Íslendingar
segja að þeir séu ekkert
að flagga þjóðerni sínu
þessa dagana. Það
finnst mér leitt því við
eigum að vera stolt af
því að vera Íslend-
ingar.“
Að vera
náunganum
náungi
S I G U R Ð U R A R N A R S O N P R E S T U R Í L O N D O N