Morgunblaðið - 25.10.2008, Blaðsíða 37

kom fram til góðs. Hún gaf einn
eyri. Og það hafa þær fleiri gert, ís-
lensku ekkjurnar í gegnum tíðina.
Enginn gaf meira. Þær gáfu af fá-
tækt sinni. Hún Ragnheiður gaf
einnig af auðlegð hjartans. Sú auð-
legð var mikil og nutu margir góðs
af henni.
Steinþór var svo heppinn að fá að
læra sitt fag hjá þeim feðgum í
smiðjunni á Þingeyri. Hróður þeirr-
ar stofnunar fór víða og eftirsóttir
voru þeir smiðjudrengir sem þaðan
voru útskrifaðir. Þar var allt í föst-
um skorðum hinna gömlu iðnmeist-
ara. Að ganga í iðnskólann að lokn-
um vinnudegi upp í Estívuhús hjá
þeim feðgum og henni Camillu okk-
ar, hlýtur að hafa verið mjög sér-
stakt. Hér mun hafa sannast það
gamalkveðna, að skóli er ekki bara
hús og húsbúnaður. Það á ekki hvað
síst við í dag. Lærifaðirinn, Matthías
Guðmundsson, var einstakur per-
sónuleiki sem hafði mikil áhrif á
lærisveina sína. Hann hafði til að
bera almenna skynsemi, „common
sense“ sem kallað er. Skila aldrei
nema eins góðu verki og mögulegt
var. Strangur heiðarleiki og vinnu-
semi. Hann miðlaði þessum eigin-
leikum til smiðjudrengja sinna.
Matthías hefði skarað fram úr í
hvaða starfi sem var. Hann hefði
getað verið bankastjóri Alþjóða-
bankans þess vegna.
Þetta sem hér hefur verið nefnt,
ásamt innbyggðum hæfileikum frá
báðum foreldrum og forfeðrum,
gerði Steinþór að þeim eftirsótta
fagmanni sem hann var. Hann var
smiður bæði á járn og tré líkt og fað-
ir hans. Hann var hinn drífandi aðili
í öllu þar sem menn komu saman til
verka. Hann var góður smali. Hann
var góður vélamaður bæði til sjós og
lands. Hann gat verið fastur fyrir ef
því var að skipta. Hann var hinn
glaðværi maður sem alltaf var tilbú-
inn að taka léttu gamni og gera að
gamni sínu. Og það sem mestu varð-
ar: Hann var drengur góður.
Í rúm fjörutíu ár var Steinþór,
ásamt Gunnari bróður sínum, önnur
hönd okkar hjónanna á Hrafnseyri.
Staðurinn naut í hvívetna þessara
góðu drengja og verður ekki nánar
tíundað hér. Og á næstliðnum miss-
erum færðist þetta yfir fjallið að
Brekku, föðurleifð þeirra systkina,
þar sem þau voru upp alin og Stein-
þór og Valdís komu sér upp góðu
húsi í unaðsreit. Það er margt að
þakka að leiðarlokum. Far í friði
kæri mágur og vinur. Guð veri með
þér.
Hallgrímur Sveinsson.
„Dáinn, horfinn, harmafregn.“
Þessi orð úr kvæði listaskáldsins
góða er hann syrgir látinn vin urðu
mér efst í huga er mér var sagt frá
því að kær vinur Steinþór Stein-
þórsson hefði lent í hræðilegu slysi
og látist af afleiðingum þess.
Áfallið er þungt fyrir fjölskyldu
og vini þegar svo snögglega er
klippt á lífsþráðinn. Lífið er hverfult
og válegra tíðinda má vænta á
hverri stundu.
Faðir Steinþórs féll frá þegar
hann var á öðru ári og ólst hann upp
ásamt yngri bróður hjá móður
þeirra og frændfólki á Brekku og
Hólum í Dýrafirði. Steinþór varð
brátt liðtækur við störfin í sveitinni
og undi sér þar.
Þegar hann hafði lokið námi ung-
lingsáranna og til stóð að huga að
framtíðarstarfi voru kannaðir mögu-
leikar á námi í Vélsmiðju Guðmund-
ar J. Sigurðssonar á Þingeyri og
gekk það eftir. Smiðjan var fyrir
löngu landsþekkt fyrir örugg við-
skipti og vönduð vinnubrögð. Það
var talinn vísir að stöðugildi að hafa
lokið námi þar. Ungir menn sóttust
mjög eftir að nema þar og fengu
færri en vildu.
Fyrstu kynni okkar Steinþórs
hófust er hann réðst til starfa sem
yfirvélstjóri á skipi útgerðarfélags-
ins Hrannar. Skipið var þá í smíði í
Flekkefjord í Noregi. Þegar kom að
því að setja vélbúnaðinn í skipið fór
Steinþór utan og fylgdist með því
verki. Öll verk sem honum voru falin
leysti hann svo sem best gat orðið.
Starfsár Steinþórs hjá Hrönn urðu
tuttugu, lengst af sem vélstjóri á
skipunum en síðustu árin við ýmis
störf í landi og um borð í skipunum
er þau voru í höfn.
Steinþór var jafnan viljugur til að
gera nágrönnum sínum og öðrum
greiða ef á þurfti að halda og var ég
einn af þeim sem nutu þess í ríkum
mæli. Hann leysti úr mörgum vanda
er til hans var leitað bæði á heimili
og í sumarbústað.
Steinþór var góður maður í þess
orðs fyllstu merkingu. Hann hafði
og höndlað hamingjuna í einkalífinu,
átti góða eiginkonu, börn og barna-
börn. Valdís hlaut hlutverk sjó-
mannskonunnar er eiginmaðurinn
var fjarverandi. Uppeldi barnanna
og húshald hvíldi á hennar herðum
svo sem vera bar í slíkum tilfellum.
Börnin bera þess vitni að þar hafi
allt farið vel úr hendi.
Steinþór var nú kominn á þann
aldur er menn fara að huga að því að
hægja á sér, „setjast í helgan stein“
og njóta hvíldar efri áranna. Svo
varð þó ekki hjá honum. Starfsþrek-
ið var enn fyrir hendi og hann gekk
glaður til starfa.
Hann var búinn að koma upp
hreiðri á ættaróðalinu Brekku í
Dýrafirði. Þangað var gott að koma
og njóta kyrrðarinnar. Þess hafði
fjölskyldan notið í nokkur ár.
Nú hefur dregið ský fyrir sól. Vin-
urinn, heimilisfaðirinn góði er allur.
Horfinn til hins eilífa austurs með
ótrúlega sviplegum hætti. Spurning
leitar á hugann. Eiga menn sér
skapadægur sem ekki verður umflú-
ið? Er til svo máttugt afl að slíkt
geti átt sér stað?
Ég vil að lokum kveðja tryggan
vin sem var mér sem einn úr fjöl-
skyldunni. Hann kom ætíð ljúfur og
brosandi í mína nálægð.
Kæra Valdís og fjölskylda, við
Margrét sendum ykkur einlægar
samúðarkveðjur. Megi góðar minn-
ingar um hjartkæran ástvin draga
úr sárustu tilfinningunum á sorg-
arstundu.
Guðmundur Guðmundsson.
Á tölvuskjánum mínum vaknar
hvern dag sýn úr fjöruborðinu í
Hvammi út fjörðinn. Brekkuhálsinn
felur Brekkudalinn í suðvestri en
Þingeyri kúrir undir Sandafelli.
Mýrafellið fyrir miðri mynd speglar
sig í lognkyrrð sumarsins nýliðna.
Núpurinn horfir á móti yfir Leiti og
Mýrar. Lækjarós og Gemlufall eru
innar við hina nyrðri strönd. Yst við
brúnir Skagahlíða táir sumarblíðan
þokuský.
Þetta var svið bernskuáranna
okkar Steinþórs Steinþórssonar –
hvors á sinni strönd Dýrafjarðar.
Fyrir þversagnareðli tilverunnar
glæðist þessi mynd lífi daginn sem
þau hörmulegu ótíðindi bárust að
Stonni frændi er dáinn.
Afi og Skúli á Gemlufalli voru
ferjumennirnir, mótorskellirnir eru
hljóð þessarar myndar. Bógaldan og
kjölfarið hið sýnilega tákn viljans og
þarfarinnar fyrir samskipti yfir
fjörðinn. Skammlíft tákn sigurs
mannanna verka á náttúrunni. Dag-
inn sem þau komu yfir, Ranka,
Gulla, Steinþór og Gunnar, var
sunnudagur í hversdagsleika tilver-
unnar hvort sem hann bar upp á
virkan dag eða annan. Kannski voru
þetta ekki margir dagar en andi
þeirra markaðist í barnshugann svo
aldrei gleymist.
Ragnheiður Stefánsdóttir var
fóstursystir móður minnar og þeirra
systkina á Gemlufalli. Tveggja
barna móðir og eins undir belti varð
hún ekkja þegar árásin var gerð á
Fróða 1941. Ranka systir hét hún á
mínu bernskuheimili. Seinna minn-
ist ég þess að við áttum, móðurfólkið
mitt á Núpi og Gemlufalli, vísa mót-
töku og gestrisni í Gamla spítalan-
um við hlýju, alúð og hófstillingu
Ragnheiðar og þeirra allra. Mér hef-
ur hún ekki verið meiri sýnd annars
staðar á lífsleiðinni. Þar var gott að
bíða skips.
Samskiptin við Steinþór, systkin
hans og fjölskyldur hefðu óskandi
verið meiri í tímanna rás. Þetta voru
stuttar stundir á vettvangi skóla,
vegavinnu og annars amsturs okkar
daglega lífs í þá daga. Það er ekki í
vegi þess að ég kveðji hann að leið-
arlokum, þennan frænda minn,
sómamann- og ljúfmenni, og fjöl-
skyldu hans alla með þessum fáu
orðum þakklætis.
Aðalsteinn Eiríksson.
„Hver ert þú?“ spurði maðurinn
vingjarnlega, en heima hjá honum í
Skipagötunni stóð ókunnugur 13 ára
drengur sem beið feiminn í forstof-
unni eftir Guðrúnu dóttur hans sem
vildi skila af sér skólatöskunni, áður
en haldið var áfram í leikjum og
snjókasti við skólann. Þetta voru
fyrstu kynni mín af Stonna eins og
hann var ætíð kallaður heima á Ísa-
firði. Seinna um vorið fékk ég svo
vinnu hjá Íshúsfélagi Ísfirðinga, en
það fyrirtæki sá meðal annars um
landanir úr Guðbjörgu ÍS 46, þar
sem Stonni var allt í öllu þegar skip-
ið var í höfn. Það var ábyrgðarstarf
fyrir ungan mann að vera á lúgunni
og segja kranamanni til, „hífa“,
„slaka“, „stopp“ og að passa upp á
að menn væru ekki í hættu undir
lúgunni, þegar kassarnir voru hífðir
á fullri ferð upp úr lestinni. Stonni
kenndi mér merkjakerfi sem notuð
voru á þessum tímum á milli lúgu-
manns og kranamanns. Að snúa vísi-
fingri hægt upp í loftið þýddi að hífa
rólega, hratt upp í loftið þýddi að
hífa mætti með fullum krafti, en
kranamaðurinn sá bara mig á milli-
dekkinu, ekki niður í lestina. Metn-
aður hans var að ekkert mætti
klikka á meðan skipið væri í höfn og
það þyrfti að koma því sem fyrst á
veiðar á ný. Og ætíð var hann í góðu
skapi, þrátt fyrir að herjað væri á
hann úr öllum áttum, löndunargeng-
ið, áhöfnin og útgerðin öll á bakinu á
honum, þeir á Júllanum færu að „fá
‘ann“ úti á Hala og mönnum lægi á
út á miðin og helst að koma aftur inn
eftir örfáa daga með metafla.
Allir eiga sér fyrirmyndir í lífinu
og ég get viðurkennt að Stonni var
einn af þeim mönnum sem maður
leit upp til. Hann var góður maður,
skemmtilegur, laginn, útsjónarsam-
ur og ef einhver gat lagað hlutinn
eða reddað málum, þá var það hann.
Slíka menn er gott að þekkja.
Seinna á lífsleið minni var það mitt
hlutverk af og til að aðstoða hann er
útgerðin þurfti að fá flutta hlera eða
troll með hraði vestur. Skipti þá
ekki máli fyrir Stonna að taka á móti
fraktinni um miðja nótt, eða á að-
fangadag, alltaf var hann boðinn og
búinn.
Með þessum örfáu orðum vil ég
heiðra minningu Stonna og ég sendi
fjölskyldu hans og vinum samúðar-
kveðjur vegna ótímabærs fráfalls
hans.
Páll Halldór Halldórsson.
Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. OKTÓBER 2008
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
✝
Hjartans þakkir fyrir samúðarkveðjur og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ELÍSABETAR HLÍNAR AXELSDÓTTUR,
Brekkuvegi 7,
Seyðisfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Seyðisfjarðar fyrir
auðsýnda alúð, umönnun og hlýju.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafur Marel Ólafsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÚRSÚLA ÓSKARSDÓTTIR,
áður til heimilis
Hverahlíð 2,
Hveragerði,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
þriðjudaginn 21. október.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu miðvikudaginn
29. október kl. 13.00.
Gunnlaugur Björnsson,
Kolbrún Emma Gunnlaugsdóttir, Sverrir Andrésson,
Ingibjörg Jóhanna Gunnlaugsdóttir, Brynjólfur Jónsson,
Karl Óskar Gunnlaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
ÓLAFÍA KRISTÍN GÍSLADÓTTIR,
Kópavogsbraut 1B,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut að morgni
fimmtudagsins 23. október.
Jarðarförin fer fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd ástvina,
Björg Atladóttir, Hilmar Pétur Þormóðsson,
María Lára Atladóttir, Hörður Hagelund Guðmundsson,
Gísli Árni Atlason, Kornelía Kornelíusdóttir,
Arngunnur Atladóttir, Ragnar Már Einarsson,
Ásgerður Atladóttir, Hilmar Sigurgíslason.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
AUÐUR VIGFÚSDÓTTIR WELDING,
Árskógum 6,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans, Landakoti
miðvikudaginn 22. október.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn
31. október kl. 15.00.
Snorri F. Welding, Ásta Lárusdóttir,
Viðar F. Welding, Kristín Á. Björnsdóttir,
Kristín F. Welding, Ólafur Guðvarðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
MARGRÉTAR BJÖRGVINSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki
hjúkrunarheimilisins Sóltúns fyrir ómetanlega
umönnun og umhyggju.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Björgvin Richard Andersen, Hafdís Helgadóttir,
Karl Andersen, Lóa Sveinbjörnsdóttir,
Fríða Bonnie Andersen, Sjöfn Kristjánsdóttir,
Thelma Margrét Andersen,
Daði Örn Andersen,
Viktor Orri Andersen,
Kristófer Atli Andersen.