Skinfaxi - 01.05.1995, Blaðsíða 14

snýst allt um það núna. Þetta er löng bið,
rúmt ár, til mótsins, sem ég er að stefna á.
En það þýðir ekkert að hugsa um það.“
/jarðfræði
„Það getur verið að við förum til Norð-
urlandanna eftir Olympíumótið og ég
myndi að öllum líkindum fara í jarðfræði.
Ég er mikill áhugamaður um jarðfræði og
hef gaman af að ferðast um og skoða land-
ið. En þetta fer allt eftir því hvernig mér
gengur. Ef um frekari bætingar er að
ræða,- þá veit ég ekki hvað ég geri.“
Raunar hefur Jón Arnar reynt aðeins
fyrir sér í jarðfræðinni. Eftir stúdentsprófið
hélt hann til Bandaríkjanna þar sem hann
lagði stund á þá grein. „Það átti ekki alveg
við mig að dvelja í Bandaríkjunum. Ég
saknaði þess að geta ekki farið í jeppaferð-
ir og hlaupið í snjónum hér heima. Ég var
ómögulegur í hitanum og rakanum. Þeirri
dvöl lauk því fyrr en áætlað hafði verið í
fyrstu og ég sé ekkert eftir að hafa ekki
verið lengur. Mér finnst gott að vera hér
heima og ég er mikill Islendingur í mér.“
Jón Arnar segist kunna vel við að
stunda einstaklingsíþróttir. „Ég er í eðli
mínu einfari og þetta á því vel við mig. En
það er ekki til í mér sérviska né hjátrúnað-
ur af neinu tagi. Ég er ekki með neinar
kúnstir fyrir mót. Ef ég væri það, þá hefði
ég svo miklar áhyggjur, að það gengi ekki.
Ég er kannski frekar kærulaus stundum og
þá þarf að ýta við mér.“
Hvort sem Jóni Arnari líkar betur eða
verr, þá er hann orðinn einn af þeim
þekktu. Hvernig skyldi honum líka það?
„Ég spái ekkert mikið í það. Ég finn
stundum fyrir því þegar fólk, sem ég þekki
ekki neitt, er að óska mér til hamingju úti á
götu. Mér finnst það auka pressuna á mér
að nú vita allir í íþróttaheiminum hver ég
er. Ég reyni að láta þetta ekki hafa nein
áhrif á mig. Stundum verð ég þó hálfskrýt-
inn ef að ókunnugir eru að víkja sér að
mér. Ég er feiminn að eðlisfari og á það til
að roðna og verða vandræðalegur undir
slíkum kringumstæðum."
Lofa ekki neinu
- Framtíðardraumurinn?
„Ég er ekki farinn að hugsa svo langt.
Ég hafði sett mér það takmark að ná 8000
stigunum og það gekk vel. Næst eru það
Olympíuleikarnir. Ég hugsa ekkert lengra,
því þá fer ég bara að stressa mig upp.
Þama sérðu hvað ég er kærulaus! En ég tek
Kampakátur á Landsmóti UMFI á Laugarvatni.
bara á þessu þegar þar að kemur. Það borg-
ar sig ekki að lofa neinu eða segja neitt, -
það hef ég lært af reynslunni sællar minn-
ingar þegar ég sagði í sjónvarpi, að ég væri
nú aumingi ef ég gæti ekki náð gamla met-
inu hans Þráins. Svo fótbrotnaði ég
skömmu síðar. Það var verið að skjóta
þessu í sífellu á mig þar til ég náði loksins
metinu. Ég þurfti að burðast með uppnefn-
ið „auminginn" þar til metið féll. Þetta var
meira í gamni gert, en það var nauðsynlegt
fyrir mig að slá metið, þótt ekki hefði verið
nema til þess að losna við uppnefnið. Ég
hefði þess vegna getað hætt eftir það,“ seg-
ir Jón Arnar og hlær að þessari endurminn-
ingu.
Hann þarf í öllu falli ekki að kvíða að-
gerðaleysi, því áhugamálin eru óþrjótandi.
„Ég verð að hafa nóg að gera. Ég get ekki
verið lengi aðgerðarlaus. Ég er þó nokkur
sveitamaður í mér og hef gaman af að
takast á við störf af því tagi. Ég hef mokað
út árlega á Asum í Gnúpverjahreppi frá því
að ég var fjórtán ára. Ég hef „átt“ þarna
hús, sem ég hef alltaf stungið út úr í maí.
Nú, í ár, er í fyrsta skipti sem ég komst
ekki í moksturinn. Ég ætlaði að stinga út
viku áður en ég fór á mótið í Austurríki, en
þá var mér bent á að það væri ekkert sér-
lega hollt að stinga út fleiri tonn af skít
nokkrum dögum áður en ég færi að keppa í
þraut. Svo ég hætti við að þessu sinni."
/ torfhleðslu
Síðastliðin ár hefur Jón Arnar búið á
Sauðárkróki. Hann hélt norður á bóginn
eftir að hafa lokið íþróttakennaraskólanum,
því hann vildi prófa eitthvað nýtt. Hann fór
að þjálfa ungt íþróttafólk á Króknum. Síð-
an skellti hann sér í torfhleðslu með Helga
14
Skinfaxi